Οι κάτοικοι του Νεοχωρίου κλήθηκαν από το τοπικό συμβούλιο προκειμένου ο δήμαρχος Αριστοτέλη Χρ. Πάχτας να τους ανακοινώσει ότι στο νερό του δικτύου της περιοχής εντοπίστηκε μεγάλη συγκέντρωση αρσενικού. Εδώ και δεκαπέντε μέρες οι κάτοικοι είχαν αντιληφθεί το πρόβλημα στο νερό διαμαρτυρόμενοι για την μυρωδιά του. Βέβαια, κάποιοι έσπευσαν να συνδέσουν το θέμα με τις εξορύξεις, προσπαθώντας να προσθέσουν ακόμα ένα σαθρό επιχείρημα στον χάρτινο πύργο αοριστολογίας και λασπολογίας που κτίζουν – κινδυνεύοντας κάθε στιγμή να πέσει να τους πλακώσει.

Κατ’ αρχάς το νερό στο Νεοχώρι προέρχεται από γεώτρηση και όχι από επιφανειακά ρέοντα ύδατα ώστε να επιμολυνθούν από ανθρωπογενείς δράσεις. Μετά, είναι γνωστό τοις πάσι πως το αρσενικό περιέχεται φυσικά στα πετρώματα. Για την ακρίβεια, ανευρίσκεται σε όλα σχεδόν τα θειούχα ορυκτά χαλκού, μολύβδου και ψευδαργύρου. Παράλληλα φυσικές πηγές αρσενικού στο περιβάλλον συνδέονται κυρίως με ηφαιστειογενείς δράσεις και με τη σήψη της φυσικής ύλης.

Για την ιστορία, τώρα, πριν από μερικά χρόνια ίσχυσε στην ΕΕ νέο ανώτατο επιτρεπόμενο όριο ύπαρξης αρσενικού στο πόσιμο νερό το οποίο ορίστηκε στα 10 μg/l (Οδηγία 98/83/ΕΚ) – το όριο αυτό έχει ορίσει και ο ΠΟΥ. Το προηγούμενο όριο που ίσχυε ως τότε ήταν της τάξεως των 50 μg/l. Η οδηγία του 1998 έδινε στα κράτη μέλη προθεσμία 5 χρόνια να εναρμονιστούν. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας το νερό περιείχε αρσενικό σε ποσότητες κάτω από 50 μg/l και δεν μίλαγε κανένας. Με τη νέα οδηγία το κράτος και συνεπώς η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να φροντίσει τα όρια να πέσουν στα 10 μg/l. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα της αναμπουμπούλας στους οικισμούς Νικήσιανης, Γεωργιανής και Αγίου Χριστοφόρου του δήμου Παγγαίου, μετά την απαγόρευση της κατανάλωσής του για οικιακή χρήση με απόφαση της διεύθυνσης Υγείας της Περιφέρειας Καβάλας λόγω υψηλής περιεκτικότητας σε αρσενικό, αφού διαφορετικές μετρήσεις της περιεκτικότητας δεν συμφωνούσαν (Δείτε εδώ).

Πάντως το πρόβλημα στην βόρεια Ελλάδα είναι γενικότερο και είχε παρουσιαστεί σε άρθρο στο Βήμα_Science από το 2007 (Δείτε εδώ). Σκεφθείτε ότι σε κάποιες περιοχές της Βόρειας Χιλής, που υδρεύονταν από ποτάμια μολυσμένα με αρσενικό τα οποία ξεκινούν από τις Ανδεις, από το 1958 ως το 1970 (ώσπου να διαγνωστεί το πρόβλημα), έπιναν νερό με μέσα επίπεδα αρσενικού της τάξεως των 870 μg/l (!!!).

Επί της ουσίας τώρα, πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα του αρσενικού στο πόσιμο νερό; Με διάφορους τρόπους: Μπορεί κατ’ αρχάς να γίνει άλλη γεώτρηση ή να έρθει νερό από αλλού αν αυτό είναι εφικτό. Επίσης υπάρχει η λύση των φίλτρων στο κεντρικό αντλιοστάσιο της περιοχής ή στις βρύσες των καταναλωτών. Η πιο απλή λύση είναι η αραίωση του νερού με άλλης προέλευσης νερό, απαλλαγμένο από αρσενικό, ώστε η περιεκτικότητα σε αρσενικό να πέσει κάτω από 10 μg/l, που θεωρείται και το ασφαλές όριο.

Έπιασαν πάλι δουλειά οι «επιστήμονες» του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων… Αλήθεια τι έχουν σπουδάσει; Πάντως Μεταπτυχιακά στην Παραπληροφόρηση έχουν σίγουρα κάνει…

Ούτε λίγο ούτε πολύ γράφουν ότι κάνοντας μπάνιο στο Στρατώνι θα μολυνθούμε από βαρέα μέταλλα(!). Και μάλιστα –όπως συνηθίζουν– βάζουν τα παιδάκια μπροστά… «Έστω λοιπόν πως ένα ωραίο καλοκαιρινό πρωινό, ένας οικογενειάρχης συμβουλεύεται την Ειδική Γραμματεία Υδάτων για το πού μπορούν να κολυμπήσουν και επιλέγει την παραλία του Στρατωνίου. Βουτάνε μια χαρά, όλα φαίνονται ρόδινα, η γαλάζια σημαιούλα κυματίζει στην ήσυχη παραλία κι όλοι είναι ευχαριστημένοι. Εκτός ίσως από τα παιδάκια του, που θα χουν καταπιεί το μισό νταμάρι σε βαρέα μέταλλα. Γιατί πουθενά δεν υπάρχει ταμπέλα που να λέει πως απαγορεύεται το κολύμπι.»

Όπως βέβαια όλοι γνωρίζουν (εκτός από τους «επιστήμονες» του Παρατηρητηρίου) τα βαρέα μέταλλα εισάγονται στον ανθρώπινο οργανισμό μέσω των τροφίμων, του πόσιμου νερού και του αέρα. Δηλητηρίαση από τα βαρέα μέταλλα μπορεί να προκύψει, παραδείγματος χάριν, από τη μόλυνση πόσιμου νερού (π.χ. σωλήνες μολύβδου), υψηλές συγκεντρώσεις στο περιβάλλοντα αέρα κοντά σε πηγές εκπομπής, ή εισαγωγή μέσω της τροφικής αλυσίδας. Τα βαρέα μέταλλα είναι επικίνδυνα επειδή τείνουν να βιοσυσσωρεύονται και αποθηκεύονται γρηγορότερα από ότι διασπώνται (μεταβολίζονται) ή εκκρίνονται.

Ακόμα και στην Μιναμάτα της Ιαπωνίας το 1956, όπου οι βιομηχανίες έριχναν τεράστιες ποσότητες υδραργύρου στη θάλασσα, οι άνθρωποι δηλητηριάζονταν επειδή έτρωγαν μολυσμένα ψάρια, όχι επειδή βούταγαν στην θάλασσα… Αλλά ούτως η άλλως στο Στρατώνι δεν έχει ούτε υδράργυρο ούτε τοξικά βαρέα μέταλλα… Σκωρίες και λάσπη ίσως… Ο όρος “τοξικό” δεν είναι δόκιμος στη μεταλλευτική. Τα μεταλλευτικά απόβλητα χαρακτηρίζονται ως «ουδέτερα», «μη επικίνδυνα» και «επικίνδυνα». Τα απόβλητα που υπάρχουν στην περιοχή του Στρατωνίου είναι όλα χαρακτηρισμένα ουδέτερα ή μη επικίνδυνα.

Τώρα για παιδάκια που κάνουν μπάνιο και γεμίζει το συκώτι στους βαρέα μέταλλα μόνο ένα blog σαν του Παρατηρητηρίου θα μπορούσε να γράψει, με έφεση στην λογοτεχνία και δη στην επιστημονική φαντασία…

Την Πέμπτη 25 Ιουλίου εκδικάζεται στο Μονομελές Πρωτοδικείο Χαλκιδικής η αίτηση  ασφαλιστικών μέτρων της Λιάνας Κανέλλη κατά της Ελληνικής Χρυσός για την παύση εργασιών στην περιοχή του ρέματος Λάκκος Καρατζά. Η κακογραμμένη αίτηση με τα πολλά λάθη συνοδεύεται και από μια χιλιάδα(!) και παραπάνω υπογραφές «μόνιμων» κατοίκων Ουρανούπολης, της οποίας η κα Κανέλλη είναι επίτιμος δημότης και παραθεριστής. Στον κατάλογο των «μόνιμων» εντύπωση κάνουν οι 5άδες και οι 6άδες όμοιων επιθέτων, σημάδι ότι υπάρχει σύμπνοια στις οικογένειες της Ουρανούπολης… (Αλήθεια πόσα μέλη έχει το ΚΚΕ στην Ουρανούπολη;)

Προφανώς συμβαίνουν τα κάτωθι: Ή το ΚΚΕ ζήλεψε τις δάφνες που έδρεψε μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίον δόξης της Χαλκιδικής και αποφάσισε να μπει δυναμικά στο παιχνίδι, ή σε προσωπικό επίπεδο η Λιάνα μυρίστηκε ότι η Ιγγλέζη δεν τραβάει άλλο και πήρε την απόφαση να παίξει μπάλα μόνη της… Ή και όλα τα ανωτέρω μαζί…. Γεγονός είναι ότι μπαίνει κι άλλος παίκτης στην παρτίδα…

Επί της ουσίας τώρα, η αίτηση ξεκινά με το τι ωραίο φυσικό αγαθό είναι το δάσος και τι είναι φυσικό περιβάλλον, και αναλώνεται περιφερειακά στην ισχνή και γνωστή επιχειρηματολογία τύπου Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, περί αρχέγονων δασών, οικολογικών καταστροφών κ.λπ., κ.λπ…. Η Λιάνα όμως είναι παλιά στο κουρμπέτι και δεν θα κατέβαζε ποτέ μια αίτηση ασφαλιστικών μέτρων καταδικασμένη να απορριφθεί. Επικεντρώνεται λοιπόν σε ένα τεχνικό θέμα γραφειοκρατίας, στο ότι δηλαδή πριν αρχίσουν οι  –νομιμότατες– εργασίες κοντά στο ρέμα Λάκκος Καρατζά, θα έπρεπε να προηγηθεί ο λεγόμενος καθορισμός ορίων του ρέματος, όπως έχει ήδη γίνει με το ρέμα Κοκκινόλακκα. Για τα ρέματα Λάκκος Καρατζά και Λοτσάνικο έχουν κατατεθεί οι μελέτες οριοθέτησής τους αλλά δεν εκκρεμεί ακόμη η έγκρισή τους. Τίποτα δηλαδή επί της ουσίας, βρήκαμε την γνωστή γραφειοκρατική οδό και πάμε για καθυστέρηση πάλι…

Θα πρέπει λοιπόν οι  Barbara M…., Josephina M….., Meij L….. και οι άλλοι «μόνιμοι κάτοικοι Ουρανούπολης», που υπογράφουν την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων να καταλάβουν ότι η επένδυση δεν φεύγει με μικρές τρικλοποδιές και να κατανοήσουν πως κάποιοι τους χρησιμοποιούν για την προσωπική τους προβολή και την προβολή του κόμματός τους.

Η δικιά μας απορία είναι η εξής: Η Ουρανούπολη απέχει περίπου 26 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή από τις Σκουριές… Σε όλα τα άλλα χωριά, Αρναία, Στρατώνι, Μ. Παναγιά, Παλαιοχώρι, που είναι δίπλα, όλοι οι άνθρωποι είναι «περιβαλλοντικά ανάλγητοι»; Μόνο στην Ουρανούπολη (και φυσικά στην Ιερισσό) κόπτονται για το «αρχέγονο» δάσος;