Monthly Archives: January 2014

MΝΗΜΕΙΩΔΕΙΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ

tromaktiko8859

Άσκηση κίτρινης δημοσιογραφίας σήμερα στην Ελευθεροτυπία από τον αυτοαποκαλούμενο «δημοσιογράφο» Σάκη Αποστολάκη. Προκειμένου να πει κάτι ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, σε σημερινό του άρθρο στην Ελευθεροτυπία, με τον ‘ευφάνταστο’ τίτλο «Χρυσό θα πληρώσουν το νερό στις Σκουριές», κατηγορεί ακόμη και αναπτυξιακά έργα του ΕΣΠΑ προγραμματισμένα από το 1999! Πρόκειται για το φράγμα Πετρένιας, έργο ζωής για την περιοχή, αφού και οι ανάγκες για άρδευση και ύδρευση μεγάλωσαν την τελευταία δεκαπενταετία, και γενικότερα οι υδατικοί πόροι στο μέλλον θα ελαττωθούν λόγω κλιματικής αλλαγής.

Ξεκινάει με το απίθανο ψέμα «Οι Έλληνες φορολογούμενοι θα πληρώσουν 30 εκατ. ευρώ για να κατασκευαστεί φράγμα στις Σκουριές», ενώ και οι πέτρες ξέρουν ότι τα έργα είναι συγχρηματοδοτούμενα και 15 εκατ. ευρώ προέρχονται από το ΕΣΠΑ (τα υπόλοιπα από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων). Δεν παραλείπει βέβαια να επαναλάβει το επίσης βλακώδες επιχείρημα ότι θα κατασκευαστεί φράγμα στις Σκουριές, επειδή η Ελληνικός Χρυσός και η Eldorado Gold χτίζουν άλλο φράγμα για τις ανάγκες της εξόρυξης, και θα χρησιμοποιούν το καθαρό νερό των πηγών του Κάκαβου!!! Έχουμε επανειλημμένως τονίσει ότι η εξόρυξη θα χρησιμοποιήσει ένα κλάσμα μόνο του νερού που καταλήγει ετησίως ανεκμετάλλευτο από το βουνό στη θάλασσα…

Το πρόβλημα βέβαια του Αποστολάκη και των φίλων του στο Παρατηρητήριο αναδεικνύεται στη συνέχεια του άρθρου: το φράγμα το είχε προτείνει ο νυν δήμαρχος Χρήστος Πάχτας όταν ήταν υφυπουργός οικονομικών… Τώρα εξηγούνται όλα λοιπόν. Έρχονται εκλογές, αλλά  σε λίγο ξεκινάει και το Τριώδιο μη το ξεχνάμε!

Η (ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ) ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

periball

Διάβαζα εχθές την Athens Voice στο διαδίκτυο και δεν πίστευα στα μάτια μου! Το άρθρο με τον τίτλο «Πέντε ‘αγκάθια’ για το οικολογικό κίνημα… (και πώς να τα ξεπεράσουμε)» φέρει την υπογραφή της κας Μαρίας Βιτωράκη, καθηγήτριας επιστήμης περιβάλλοντος στο κολέγιο Deree. Το 2009 ήταν υποψήφια με τους Οικολόγους-Πράσινους και υποστηρίζω ότι αυτό το κείμενο θα έπρεπε να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, υποχρεωτικά… Και πριν από αυτό στα σεμινάρια επιμόρφωσης των –περιβαλλοντικά αμόρφωτων– υπευθύνων της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης… Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να το δημοσιεύσουμε αυτούσιο. Διαβάστε το, και μη μου πείτε πως δεν νιώθετε σαν να έχει γραφτεί για την ΒΑ Χαλκιδική….

Screen Shot 2014-01-28 at 12.43.21 μ.μ.

Αρκετές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί στην Ελλάδα η πολιτική οικολογία, αλλά και τα κοινωνικά οικολογικά κινήματα, παραμένουν (σχετικά) στο περιθώριο, παρά τα σημαντικά θέματα ιδιαίτερου οικολογικού ενδιαφέροντος που μπαίνουν στην πολιτική και κοινωνική ατζέντα, παρά την «ευαισθητοποίηση» της κοινωνίας σε θέματα οικολογίας και παρά τον -κατά βάση- ελκυστικό και κοινά αποδεκτό χαρακτήρα των οικολογικών αιτημάτων για περιβαλλοντική βιωσιμότητα, διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

Ομολογώ ότι δεν έχω βρει καθαρές απαντήσεις, έχω όμως εντοπίσει ορισμένα σημεία που αποτελούν “αγκάθια” για το οικολογικό κίνημα και πιστεύω ότι εμείς οι (ρεαλιστές) οικολόγοι έχουμε χρέος να τα συζητήσουμε και -σε όποιο βαθμό μπορούμε- να τα αλλάξουμε.

Σημείο 1: Περιβαλλοντική Καταστροφολογία και Καταστροφο-λαγνεία

Συχνά τα επιχειρήματα των οικολόγων στηρίζονται σε εικόνες «βιβλικής» περιβαλλοντικής καταστροφής που μάλιστα περιγράφεται ως αναντίστρεπτη, δηλαδή τέτοιας έκτασης και βαθμού που δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκατασταθεί μέσω φυσικών μηχανισμών. Αυτό (επιστημονικά μιλώντας) σπάνια είναι αλήθεια. Η φύση έχει μοναδικούς μηχανισμούς αναγέννησης και επανάκαμψης σε νέες θέσεις ισορροπίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αγνοήσουμε τις ανθρώπινες (συχνά πολύ αρνητικές) επιδράσεις στο περιβάλλον, αλλά να προτείνουμε ένα διαφορετικό μοντέλο αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον στη λογική της βιωσιμότητας- δηλαδή συνεκτιμώντας –σε κάθε περίπτωση- το περιβαλλοντικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος.

Θα πρέπει οι πολίτες να αντιληφθούν ότι οι οικολόγοι δεν είμαστε περιβαλλοντικοί «ταλιμπάν», αλλά ενδιαφερόμαστε για το συμφέρον της κοινωνίας που – πολύ απλά- δεν μπορεί παρά να συμβαδίζει με ένα βιώσιμο περιβάλλον!

Η καταστροφολογία έχει ένα επιπλέον αρνητικό αποτέλεσμα: ενισχύει την αντίληψη ότι στην σύγχρονη τεχνολογική εποχή είναι αδύνατον να αποφύγουμε την περιβαλλοντική υποβάθμιση – άρα θα πρέπει να την αποδεχθούμε, περίπου ως «αναγκαίο κακό», ενώ στην πραγματικότητα η τεχνολογική καινοτομία μπορεί να αποτελέσει μέρος της λύσης για την περιβαλλοντική προστασία και αναβάθμιση.

Σημείο 2: Πόλεμος κατά των “μεγάλων επενδύσεων” παντού και πάντα!

Αδυναμία αναγνώρισης και αξιολόγησης των προβλημάτων που αποτελούν πράγματι προτεραιότητα και απόδοσης των αντίστοιχων ευθυνών.

Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις τα τοπικά οικολογικά κινήματα αντιμετωπίζουν με μεγάλη εχθρότητα τις υποψήφιες επενδύσεις είτε σε ΑΠΕ, είτε σε μονάδες διαχείρισης αποβλήτων ή και σε πιο «βαριές» δραστηριότητες όπως η εξόρυξη. Αυτό συχνά γίνεται από κεκτημένη ταχύτητα! Το «όχι» έρχεται πιο γρήγορα στο χειλάκι των οικολόγων από το «ναι υπό όρους». Έχω συχνά ασχοληθεί με τις συνέπειες αυτού του «όχι» που τις βρίσκω σχεδόν τόσο καταστροφικές όσο και του «χωρίς όρους ναι». Τι θα έπρεπε να κάνουμε: Οι ώριμες και δημοκρατικές κοινωνίες μπορούν να παίρνουν αποφάσεις συζητώντας – σχεδιάζοντας – συναποφασίζοντας- αξιολογώντας – λογοδοτώντας – τροποποιώντας. Όλο αυτό το μοντέλο το ονομάζω «σχέδιο δράσης» για τοπικά ή υπερ-τοπικά θέματα. Η δημοκρατία επιβάλλει την συν-ευθύνη και συν-απόφαση με κριτήριο το κοινό συμφέρον και όχι την προώθηση είτε ιδιωτικών είτε μικροπολιτικών/ πελατειακών συμφερόντων, αλλά ούτε και τη δικαίωση της συμπεριφοράς του κοινωνικού «τσαμπουκά» όπως συχνά βλέπουμε στην Ελλάδα.

Σημείο 3: Είναι το περιβαλλοντικό lobbying λύση ή πρόβλημα;

Υποστηρίζω σταθερά τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές ΜΚΟ ως αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνίας των πολιτών. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές από αυτές και τρέφω μεγάλη εκτίμηση τόσο στα στελέχη τους όσο και στα μέλη/υποστηρικτές τους. Το παραπάνω δεν με εμποδίζει να έχω μια κριτική στάση απέναντι τους και να αναζητώ ένα ρόλο πιο υγιή, πιο δημοκρατικό, πιο δημιουργικό και συμμετοχικό για την κοινωνία των πολιτών. Σημείο κλειδί για αυτό το ρόλο είναι η απόρριψη του κλειστού τους μοντέλου και της λειτουργίας τους ως λόμπυ που επιδιώκουν την πολιτική επιρροή σε κόμματα και θεσμούς διοίκησης, το απαραίτητο άνοιγμα τους στους πολίτες όχι ως ακροατήριο αλλά ως πραγματικούς συμμέτοχους σε μια πορεία αλλαγής. Η καχυποψία των πολιτών απέναντι στις ΜΚΟ συχνά εδράζεται σε αυτή την αδυναμία τους να ανοίξουν τις πόρτες και τα αυτιά τους στην κοινωνία. Δύσκολο; ναι, αλλά απαραίτητο!

Σημείο 4: Έλλειψη προτάσεων/ιδεών για έξυπνη καινοτομία, βιώσιμη επιχειρηματικότητα, καθώς και προτάσεων για τοπική ανάπτυξη

Το οικολογικό κίνημα οφείλει να είναι δημιουργικό, καινοτόμο, έξυπνο και να δίνει προτεραιότητα στις τοπικές λύσεις. Να μπορεί να πείσει τους πολίτες ότι το περιβάλλον είναι μέρος της λύσης και όχι εμπόδιο για την ανάπτυξη και την ευημερία. Να πείσει ότι στην εποχή της οικονομικής κρίσης οι οικολογικές λύσεις δεν είναι μια «ακριβή» επιλογή, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Να προβάλλει κάθε μέρα και σε κάθε ευκαιρία τα καλά παραδείγματα βιώσιμης επιχειρηματικότητας και καινοτομίας. Στα παραπάνω έχει (μέχρι τώρα) υστερήσει. Δεν είναι ο ρόλος μας “αμυντικός” όπως αυτός που παραδοσιακά υιοθέτησαν τα αριστερά κινήματα! Εμείς οφείλουμε να χτίζουμε γέφυρες επικοινωνίας να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για συναίνεση και συνεννόηση! Δικός μας ρόλος είναι η ανάδειξη εκείνων των ιδεών, προτάσεων και παραδειγμάτων που δίνουν λύσεις σε θέματα που απασχολούν τις τοπικές κοινωνίες..

Σημείο 5: Συχνά η πολιτική οικολογία δεν γίνεται αποδεκτή από την κοινωνία ως ένας αυτόνομος πολιτικός χώρος και μια διακριτή πολιτική θεωρία αλλά θεωρείται ότι θα πρέπει να ενσωματώνεται ως πολιτική πρόταση στα προγράμματα όλων των κομμάτων.

Το Πράσινο κίνημα έχει διανύσει δεκαετίες θετικής προσφοράς στις κοινωνίες που το αγκάλιασαν, αλλάζοντας και την ατζέντα των άλλων κομμάτων, ωστόσο στην Ελλάδα αργεί χαρακτηριστικά να ωριμάσει και να αποκτήσει μια πολιτική ταυτότητα/ ένα πολιτικό ρόλο. Αυτή η «ανωριμότητα» διαβάζεται από την ελληνική κοινωνία ως έλλειψη πολιτικού προσανατολισμού – σε ένα βαθμό αυτό ισχύει.

 

Το υπόλοιπο άρθρο μιλάει για την εσωκομματική κόντρα των Οικολόγων Πράσινων. Μια κόντρα με βαθιές ρίζες – που κυρίως οφείλεται σε προσωπικές αντιπαραθέσεις, μικροκομματικά παιγνίδια και άλλες ωραίες “οικολογικές” πρακτικές. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα: η επικράτηση της «αριστερής» πτέρυγας, της λεγόμενης «ριζοσπαστικής οικολογίας», μια πλήρης ήττα για τις μεταρρυθμιστικές, φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, μια μετατόπιση του οικολογικού κόμματος σε ένα αλλοπρόσαλλο αριστερισμό.

Και τελειώνει με την προαναγγελία του νέου κόμματος, «Ευρώπη – Οικολογία» που εξαγγέλλεται σε λίγες μέρες, και έχει σκοπό την επαναφορά της οικολογίας στον κόσμο της ρεαλιστικής.

Ξέρετε, στον κόσμο της αρθρογραφίας, των μπλογκ και του διαδικτύου, βρίσκοντας μια γνώμη που να συμφωνεί με τη δική σου και με όποια «κοινή λογική» έχεις αποδεχτεί, νιώθεις μια ανακούφιση και μια αίσθηση δικαίωσης… Δεν είσαι τελικά η μύγα μέσα στο γάλα…

[ΠΗΓΗ: www.athensvoice.gr/, 26/01/2014]

 

ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΣΣΟ;

s5

Το επιβεβαιώνω σήμερα διαβάζοντας την ίδια την Εφημερίδα των Συντακτών! Στην σελίδα 13, σε άρθρο της Ντίνας Δασκαλοπούλου με τίτλο «Διαμαρτυρία υπό χιονόπτωση», υπάρχει η ωμή ομολογία ότι στελέχη διεθνών κινημάτων έχουν έρθει στην Χαλκιδική για να οργανώσουν την αντίσταση και τον «αγώνα». Προφανώς η δημοσιογράφος που κάλυψε την εκδρομή της Κυριακής στον Κάκαβο το αποκαλύπτει εν αγνοία της, και πιθανόν να μαστιγωθεί γι’ αυτό, αλλά γεγονός είναι πως μας πληροφορεί ότι «Ο Ξαβιέ είναι ειδικός στον μη βίαιο ακτιβισμό: ήρθε στην Ιερισσό για να διδάξει μεθόδους αντίστασης από τη διεθνή κινηματική εμπειρία»… Ο ίδιος ο Ξαβιέ, δηλώνει: «Χρειάζονται πιο ευφάνταστες τακτικές σε τοπικό επίπεδο και διεθνείς συμμαχίες για να κερδηθεί αυτός ο αγώνας». Συγνώμη, τι άλλο θέλετε; .

Σκεφθείτε τώρα ποιοί κατηγορούν ποιούς…

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΦΑΝΦΑΡΕΣ

elef

Άρχισε ο Σάκης Αποστολάκης να προβάλλει το νέο πουλέν του αντιεξορυκτικού «κινήματος» και υποψήφιο δήμαρχο δήμου Αριστοτέλη, Γιάννη Μίχο, με σημερινό άρθρο του στην Ελευθεροτυπία… Μόνο που ως συνήθως, δεν μας τα λέει καλά. Δηλώνει ότι «το Λαύριο και η Πτολεμαΐδα» δεν έχουν τουρισμό… Τι σχέση έχουν το Λαύριο και η Πτολεμαΐδα με την Χαλκιδική; Δηλαδή αν δεν υπήρχε μεταλλευτική δραστηριότητα η Πτολεμαΐδα θα ήταν τουριστικό κέντρο; Μην τρελαθούμε…

Και όποιος κατεβαίνει για δήμαρχος με σύνθημα «ήπια ανάπτυξη και δουλειά για όλους», θα πρέπει να μας αναλύσει και τους τρόπους με τους οποίους θα τα πετύχει αυτά, για να τον τιμήσουμε με τη ψήφο μας, αλλιώς… μένουμε στα λόγια του αέρα…

Σε ένα άλλο σημείο της συνέντευξης, ο κος Μίχος επισημαίνει ότι υπάρχουν δύο αντίθετα στρατηγικά μοντέλα ανάπτυξης, που δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Η βαριά βιομηχανία και η ήπια ανάπτυξη. Σε αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα ας μου επιτρέψει να έχω αντίθετη γνώμη… Το αν μπορούν ή όχι να συμβαδίσουν εξαρτάται από τη χωρική διασπορά τους και τον χώρο που εκμεταλλεύεται κάθε δραστηριότητα… Και αυτή η ήπια ανάπτυξη που ακούω καμιά δεκαετία, γιατί δεν έγινε ποτέ όσο δεν υπήρχε μεταλλευτική δραστηριότητα; Τι την εμπόδισε; Και τελικά ποια είναι αυτή η ήπια ανάπτυξη; ΟΙ ξενοδόχοι, εστιάτορες και ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων δωματίων; Μέχρι εκεί μπορούσαν και ΠΟΤΕ δεν έκαναν ούτε βήμα παραπάνω για το καλύτερο. Και κάθε χρόνο σώζονται από τις ορδές τουριστών: Για το 2013 όλες οι αγορές παρουσίασαν αύξηση, ιδιαίτερα αυτές της Ρωσίας , Ουκρανίας, Σερβίας, Γερμανίας. Από τις νέες αγορές, η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Τουρκία και Ιταλία είχαν επίσης ανοδικές τάσεις, με σύνολο 500.000 σχεδόν επισκεπτών. Ξέρετε τι μου λένε αυτά τα νούμερα κε Μίχο αν τα συνδυάσω με τα ποσοστά ανεργίας στην περιοχή; Ότι ευημερούν αυτοί που ασχολούνται με τον τουρισμό. Οι βολεμένοι… Και αυτοί που δεν ασχολούνται με τον τουρισμό τι θα κάνουν κε Μίχο; Εργάτες, οικοδόμοι, ελεύθεροι επαγγελματίες… Όλοι αυτοί που δεν έχουν «τον μήνα που τρέφει τους δώδεκα», όπως λέει και ο λαός… Μήπως –στα πλαίσια της ήπιας και οικοτουριστικής ανάπτυξης–, θα πρέπει να πάρουν τα βουνά να μαζεύουν ρίγανη και φασκόμηλο να πουλάνε ματσάκια στους τουρίστες το καλοκαίρι, έξω από τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια;

Όσο για την αυθαίρετη ατάκα «ο τουρίστας της Χαλκιδικής δεν θα δει πόσο μακριά είναι τα ορυχεία, θα δει ότι είναι στη Χαλκιδική και δεν θα έρθει», αν είναι δικιά σας ξανασκεφτείτε το… Μας είπαν ότι είστε έξυπνος άνθρωπος, μην αρχίζετε την προεκλογική σας εκστρατεία με τέτοιες «πατάτες»… Αν είναι του φίλου μας του Σάκη Αποστολάκη, ε, τότε εντάξει, τόσες ανοησίες έχει πει και έχει γράψει… Έχει το ακαταλόγιστο….