Monthly Archives: November 2015

ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΑΛΕΞΗ!

00e802e89e144087882244577de6bfddΤο έκτακτο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών που συγκάλεσε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά από αίτηση του κ. Τσίπρα, σηματοδοτεί τη νέα περίοδο που εισέρχεται η χώρα, όπως το προηγούμενο συμβούλιο αρχηγών την επομένη του δημοψηφίσματος σηματοδότησε τη -μετά τη θεαματική “κωλοτούμπα” Τσίπρα- πολιτική περίοδο.

Το συμβούλιο των αρχηγών των κομμάτων του καλοκαιριού έφερε το νέο μνημόνιο και τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου τις οποίες με άνεση κέρδισε ο κ. Τσίπρας χάρη στη διατήρηση της κεκτημένης ταχύτητας που έχει αποκτήσει την τελευταία πενταετία.

Το προχθεσινό συμβούλιο αρχηγών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια περίοδο, η κατάληξη της οποίας θα είναι η πολιτική και οικονομική κατάρρευση της χώρας και το πιθανότερο η ανάληψη της διακυβέρνησης από μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας.

Το σενάριο μιας οικουμενικής κυβέρνησης το οποίο θα ήταν ένα ομαλότερο σενάριο, δυστυχώς έχει απομακρυνθεί καθώς η οικονομία και η χώρα έχουν περάσει το σημείο απ’ όπου θα μπορούσε να ανακτηθεί ο έλεγχος της κατάστασης και να δρομολογηθούν οι ήπιες αναγκαίες μεταβολές.

Δυστυχώς, το πιθανότερο σενάριο μοιάζει να είναι αυτό μιας κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας στην οποία ίσως χρειαστεί να παραχωρηθούν έκτακτες εξουσίες.

Το σενάριο αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό αν η οικονομική και πολιτική κατάρρευση συνδυαστεί με μια έκρυθμη κατάσταση αποκλεισμού της χώρας από τη Σένγκεν και εγκλωβισμού εντός αυτής μερικών εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων τυπικά, αλλά λαθρομεταναστών κατ’ ουσία και κύριο λόγο.

Σε αρκετούς τα παραπάνω πιθανά σενάρια μοιάζουν υπερβολικά. Το ίδιο θα έμοιαζαν πριν μερικά χρόνια και το τείχος που χτίζουν τα Σκόπια στα σύνορα με την Ελλάδα αλλά και η μεταφορά καταθέσεων από χιλιάδες Έλληνες (ιδιώτες και επιχειρήσεις) στη Βουλγαρία και άλλες γειτονικές χώρες.

Η χώρα θα είχε κάποιες ελπίδες να αποφύγει τις δυσάρεστες εξελίξεις αν τη συναίνεση που ζητά σήμερα ο κ. Τσίπρας την έδινε ο ίδιος το 2010 ή έστω το 2012, όταν χάθηκε η τελευταία ελπίδα της ομαλής μεταρρύθμισης αυτής της χώρας.

Θα είχε ελπίδες αν τη συναίνεση την είχε δώσει ο κ. Σαμαράς στον κ. Παπανδρέου το 2010.

Το αν θα παραμείνει η Ελλάδα στο Ευρώ δεν είναι μια εύκολη απάντηση όσο είναι πιθανόν μια απάντηση στο ερώτημα, αν σε δέκα χρόνια η Ελλάδα θα έχει υψηλότερους ή χαμηλότερους μισθούς από τις ανατολικές χώρες, που πέρασαν την κομμουνιστική λαίλαπα και άρχισαν να αναρρώνουν.

Μια απλή σύγκριση της Πολωνίας των αρχών της δεκαετίας του ’90 με την Ελλάδα τότε και της ίδιας χώρας με την Ελλάδα σήμερα, αρκεί για να καταλάβει κάποιος που πάνε τα πράγματα και ποιος έχει χάσει το τραίνο.

Το 2010 όμως ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του παιάνιζαν επαναστατικούς θούριους στην κάτω Πλατεία Συντάγματος μερικές δεκάδες μέτρα από την Πάνω Πλατεία όπου το αυγό του φιδιού έσπαγε το κέλυφος.

Ανάλογα και ο κ. Σαμαράς δεν συναινούσε με προκάλυμμα τα Ζάππεια. Ο κ. Σαμαράς δικαιώθηκε τακτικά καθώς έγινε πρωθυπουργός για δυο περίπου χρόνια όπως δικαιώθηκε και ο κ. Τσίπρας ο οποίος δύσκολα θα καταφέρει να καλύψει το ίδιο χρονικό διάστημα.

Η κυβέρνηση λοιπόν λόγω της συνήθης άγνοιας κινδύνου και απουσίας επαφής με την πραγματικότητα, θα περάσει το ασφαλιστικό και όποια άλλα μέτρα χρειαστούν. Θα αυξήσει τους φόρους και τις εισφορές όσο χρειαστεί και τα έσοδα θα συνεχίσουν να φθίνουν μέχρις ότου δεν θα μπορεί να καταβάλει μισθούς και συντάξεις στο σύνολό τους, παρά τις συνεχείς μειώσεις.

Οι σκηνές της περασμένης εβδομάδας των συνταξιούχων κάποιου ταμείου να σχηματίζουν ουρές έξω από τις τράπεζες δυστυχώς δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά θα λαμβάνουν χώρα συχνότερα.

Θα υπήρχαν κάποιες ελπίδες αποφυγής του σεναρίου αυτού, αν επέστρεφαν οι καταθέσεις στις τράπεζες, αν παρατηρούνταν επιστροφή των επιχειρήσεων που έχουν φύγει για τη Βουλγαρία, την Κύπρο, τη Μάλτα,  τις χώρες του Αραβικού Κόλπου κλπ

Δυστυχώς δεν παρατηρείται τίποτα απ’ όλα αυτά.

Η μαζική φυγή συνεχίζεται και είναι θέμα χρόνου να φτάσει στα ρεπορτάζ και τα πρωτοσέλιδα.

Αποτελεί ερωτηματικό γιατί οι δανειστές που έχουν μια πιο ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης από τους κυβερνώντες, συναινούν στην καταστροφική και αδιέξοδη πολιτική που ακολουθείται.

Ενδεχομένως από τη σκοπιμότητα η κατάρρευση της Ελλάδας υπό την ηγεσία του κ. Τσίπρα να χρησιμέψει σαν παράδειγμα κατευνασμού του ρεύματος του Ευρωσκεπτικισμού που δεν έχει εκτονωθεί παρά το σκάσιμο της “φούσκας” των Podemos στην Ισπανία.

Ενδεχομένως να έχουν κουραστεί με την Ελλάδα και στο βαθμό που νομίζουν  πως έχουν εξασφαλίσει πως δεν θα υπάρχει αντίκτυπος να την αφήνουν να “αυτοκτονήσει”.

Τέλος, ακόμη και να βρει συναίνεση η κυβέρνηση από την αντιπολίτευση και να εξασφαλίσει τις ψήφους που χρειάζονται για να περάσουν τα μέτρα θα της αποδειχτεί άχρηστη στη συνέχεια στο βαθμό που δεν μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα στην οικονομία.

Δυστυχώς, είναι αργά για δάκρυα…

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Κώστα Στούπα, 30/11/2015]

 

GREXIT ΗΔΗ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΝΟΜΙΖΑΜΕ ( Ή ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ…)

epixeiriseis_louketo_xreokopia-2ztr169m2nx185jdtwdukqΗ οικονομία καταρρέει, και εκείνοι ψάχνουν πώς να αυξήσουν τους φόρους.

Οι φορολογούμενοι δεν αντέχουν άλλη φορολαίλαπα. Από την περασμένη Παρασκευή η οικονομία βρίσκεται σε μια ακόμα πτωτική μεταβολή κατακλυσμιαίου μεγέθους.

Συνδυαστικά με τη συσσωρευμένη ανασφάλεια των φορολογούμενων, οι τελευταίες εξελίξεις με τα κόκκινα δάνεια και την εκδικητική μεταβολή της ρύθμισης των 100 δόσεων οδηγούν τις ελληνικές επιχειρήσεις στο Grexit.

Ευτυχώς για τις ελληνικές επιχειρήσεις οι γειτονικές χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία και τελευταία και η Αλβανία, τους προσφέρουν Grexit. Διέξοδο δηλαδή από το πλέον τοξικό οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον ένθεν του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Και έχεις και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας  να δηλώνει πως ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα δεν είναι μεγάλος, αλλά απλά δεν βρίσκονται στις σωστές θέσεις ο καθένας.

Λες και τους πληρώνει από την τσέπη του! Λες και δεν είμαστε πρώτοι στη γραφειοκρατία και τη διαφθορά στην Ευρωζώνη!

Αυτά δηλώνει υψηλότερα αμειβόμενος και από τον Ομπάμα, πρόεδρος μιας μικρής χρεοκοπημένης χώρας, όπου 2,5 εκατομμύρια φορολογούμενοι της παραγωγικής οικονομίας πληρώνουν με τους φόρους τους την διαβίωση για το σύνολο των υπόλοιπων 8,5 εκατομμυρίων Ελλήνων.

Είναι ξεκάθαρο πως κανείς από το οικονομικό επιτελείο δεν αντιλαμβάνεται πώς λειτουργεί η οικονομία. Ή και αν δεν δουλεύει όπως εκείνοι θα ήθελαν να δουλεύει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!

Εμμονικοί και ανεγκέφαλοι, δεν αντιλαμβάνονται ότι αν μια από τις 215.000 επιχειρήσεις που έχουν επιβιώσει έως τώρα, εκ των 450.000 που υπήρχαν πριν από τα 7 χρόνια κρίσης, στριμωχτεί στον τοίχο με την φορολαίλαπα, δεν θα γυρίσει στο πλευρό για να πεθάνει! Θα αντιδράσει για την επιβίωσή της!

Θα σηκωθεί να φύγει να πάει 200 χιλιόμετρα πιο πέρα, όπου δεν θα έχει capital controls, θα έχει πρόσβαση σε δανεισμό, θα έχει λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότερη διαφθορά, και το κυριότερο, λιγότερους φόρους, και χωρίς κρατική εγκληματική οργάνωση τύπου ΟΑΕΕ να καταδιώκει τους μικρομεσαίους.

Η μαζική έξοδος όποιων επιχειρήσεων επέζησαν του κρατικού διωγμού ως τώρα, είναι νομοτελειακή. Εκτός αν κλείσουν τα σύνορα, όπως στη Βόρεια Κορέα.

Σταθερά μετατρέπουν τη χώρα σε οικονομία καφενέδων και σουπερμάρκετ, μέχρι να καταρρεύσουν και αυτά από έλλειψη φόρων καθώς η παραγωγική οικονομία είναι η μόνη που πληρώνει φόρους, και όταν μετακομίσει όλη εκτός Ελλάδος, οι προσοδιούχοι της κρατικής οικονομίας θα πληρώνονται με φωτοτυπίες και υποσχετικές.

Πάμε άλλη μια μπας και το καταλάβει κανείς από τους μαρξιστές οικονομολόγους:

– την Δευτέρα το κρατικό ταμείο έχει μέσα 1.000 ευρώ

– την Τρίτη το κράτος προσλαμβάνει κάποιον υπάλληλο με μισθό 10 δισ. ευρώ το μήνα, και κρατήσεις 100%

– την Τετάρτη το κράτος πληρώνει τον μισθό στον νέο υπάλληλο 10 δισ., και του κρατάει το 100% του μισθού για τις κρατήσεις του

– 10 δισ. έξω και 10 δισ. μέσα, δίνει σούμα 0 ευρώ στο ταμείο

– την Πέμπτη το κρατικό ταμείο θα έχει πάλι μέσα μόνο 1.000 ευρώ!

Φόρους πληρώνει μόνον η Παραγωγική Οικονομία!

Για όποιον αμείβεται από το κράτος, ο φόρος είναι απλώς μείωση της αμοιβής του!

Μπορεί οι υπηρεσίες που παρέχουν μια μειοψηφία δημοσίων υπαλλήλων να είναι ανεκτίμητες, όπως πχ να σώζουν ζωές σε ένα κρατικό νοσοκομείο, αλλά πλούτο πάντως δεν παράγουν!

Όταν το καταλάβουν αυτό οι ιδιοφυΐες του καθεστώτος, θα είναι ήδη πολύ αργά.

Αντί να κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους να διευκολύνουν την δημιουργία νέου πλούτου από περισσότερους Έλληνες, προσπαθούν να πάρουν όσο δυνατόν παραπάνω από όσον πλούτο έχει απομείνει, και να τον δώσουν στο κράτος για να τον σπαταλήσει.

Από την άλλη δεν μοιάζει να έχουν και πολύ καιρό μπροστά τους,

Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι.

Άλλωστε σε 10 μόλις μήνες έσπειραν τον οικονομικό όλεθρο σε μια καταπονημένη κοινωνία που είχε αρχίσει να ανακάμπτει έστω και αναιμικά. Βασισμένοι σε απανωτά συνειδητά ψέματα.

Βέβαια μια συμμαχία των προθύμων ακροδεξιών και των νεόκοπων γραφικών μαζί με τους ψεύτες, μπορεί να δώσει ζωή σε ένα σχήμα που όσο επιβιώνει στην εξουσία, τόσο σκοτώνει τη χώρα.

Άλλωστε το είπε και ο ίδιος ο σημερινός Πρωθυπουργός, προφανώς εννοώντας την ελληνική κοινωνία:

Ή θα τους τελειώσουμε, ή θα μας τελειώσουν.

Ως τώρα πάντως τελειώνουν εκείνοι την κοινωνία.

 

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Άγη Βερούτη, 27/11/2015]

ΣΤΡΟΦΗ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΖΗΤΕΙ Ο ΣΕΒ

9C02CD3650489A8AFC5746AF7373BC9EΑναδιάρθρωση των κλάδων χαμηλής προστιθέμενης αξίας, προκειμένου να μπορέσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας να χρηματοδοτήσει τους κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας που δημιουργούν απασχόληση και εισόδημα, προτείνει ο ΣΕΒ με αφορμή την ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι το τραπεζικό σύστημα είναι τόσο υγιές όσο είναι οι πελάτες του . Η παρέμβαση μέσω του εβδομαδιαίου δελτίου του Συνδέσμου για την ελληνική οικονομία στηρίζεται σε μια τεκμηριωμένη ανάλυση για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, το οποίο είναι εγκλωβισμένο σε δραστηριότητες χαμηλής προστιθέμενης αξίας. Η εικόνα του, όπως την παρουσιάζει ο ΣΕΒ, έχει ως εξής:

ΣΕΒ

α. Ο κλάδος δημόσιας διοίκησης. Αμυνας και Κοινωνικής Ασφάλισης (ο δημόσιος τομέας της οικονομίας), απασχολεί το 24% του εργατικού δυναμικού της χώρας με αμοιβές σημαντικά υψηλότερες των απασχολουμένων στους κλάδους της μεταποίησης πλην διύλισης πετρελαίου και της μεταφοράς και αποθήκευσης και υπερδιπλάσιες εκείνων που απασχολούνται σε σημαντικούς σε μέγεθος κλάδους όπως στον τουρισμό, τις κατασκευές, το εμπόριο, τη γεωργία και τους ελεύθερους επαγγελ ματίες. Αντίθετα, απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, η ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (ΑΠΑ) ανά απασχολούμενο στον αμιγώς δημόσιο τομέα ανέρχεται σε 42,7 χιλ. ευρώ, ενώ οι κλάδοι υγείας και εκπαί δευσης (που περιλαμβάνουν ιδιωτικούς φορείς) σε 34 χιλ. ευρώ, κάτι που σύμφωνα με τον ΣΕΒ μπορεί και να αντανακλά την επίπτωση της φοροδιαφυγής σε αυτούς τους κλάδους.

β. Το ετήσιο κόστος εργασίας ανά μισθωτό κατά μέσο όρο στο σύνολο της οικονομίας ανέρχεται σε 22,1 χιλ. ευρώ, ενώ στον στενό δημόσιο τομέα στα 30,3 χιλ. ευρώ. Δεν είναι μόνο σημαντικά υψηλότερος του μέσου όρου, αλλά και υψηλότερος σχεδόν του μέσου μισθού σε όλη τη βάση της παραγωγικής οικονομίας, περιλαμβανομένης και της μεταποίησης. Οι μόνοι κλάδοι με υψηλότερους μισθούς είναι οι κλάδοι έντασης κεφαλαίου, υψηλής συγκέντρωσης και κλάδοι όπου το Δημόσιο ασκεί μεγάλη επιρροή (ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΥ ΔΑΠ κ.λπ.). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη οποιαδήποτε μεταφορά εργατικού δυναμικού προς την ιδιωτική οικονομία.

γ. Το 81% του εργατικού δυναμικού απασχολείται σε κλάδους με χαμηλότερη ακαθάριστη προστιθέμενη αξία ανά απασχολούμενο του μέσου όρου της οικονομίας (39,6 χιλ. ευρώ). Είναι εντυπωσιακή η συγκέντρωση της απασχόλησης στους κλάδους χαμηλής ΑΠΑ ανά απασχολούμενο, ένδειξη της αδυναμίας ανάπτυξης των εξωστρεφών, δυναμικών και καινοτόμων κλάδων της ελληνικής οικονομίας, που στηρίζονται σε οργανωμένες επιχειρήσεις μεγαλύτερου μεγέθους που χρησιμοποιούν νόμιμη μισθωτή εργασία και δεν προσφεύγουν, κατά κανόνα, σε φοροδιαφυγή και αδήλωτη εργασία για να επιβιώσουν, φαινόμενο που είναι συνηθέστερο σε κλάδους χαμηλότερης ΑΠΑ (τουρισμός, κατασκευές, ελεύθεροι επαγγελματίες, εμπόριο, γεωργία κ.λπ.).

δ. Οι κλάδοι υψηλότερου ΑΠΑ, όπως η ενέργεια, το νερό, τα ορυχεία λατομεία, οι τηλεπικοινωνίες και η πληροφορική, τα logistics και η μεταποίηση, απασχολούν μόλις το 19% του εργατικού δυναμικού, που κατά κανόνα απολαμβάνει υψηλότερε5 αμοιβές και καλύτερες συνθήκες εργασίας, σε επιχειρήσεις έντασης κεφαλαίου και υψηλότερης κερδοφορίας και κλάδους που χαρακτηρίζονται από υψηλότερη συγκέντρωση.

ε. Ένα μεγάλο μέρος της απασχόλησης (44%) στους δυναμικούς κλάδους της οικονομίας συγκεντρώνεται στη μεταποίηση (πλην διύλισης πετρελαίου), με ΑΠΑ ανά απασχολούμενο λίγο πάνω από τον μέσο όρο της οικονομίας. Αυτό αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη συνύπαρξη μέσα στον κλάδο βιομηχανιών με φθίνουσες και ανερχόμενες δραστηριότητες. Οι μεταποιητικές βιομηχανίες που απολαμβάνουν υψηλότερων προοπτικών ανάπτυξης είναι η πληροφορική, τα ηλεκτρονικά, τα οπτικά, τα χημικά και τα τρόφιμα, ενώ στον αντίποδα βρίσκονται κατά κανόνα τα έπιπλα, το ξύλο, το χαρτί, η κλωστοϋφαντουργία, τα δέρματα, ο μηχανολογικός εξοπλισμός, τα οχήματα, τα ναυπηγεία κ.λπ.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, της Χρύσας Λιάγγου, 27/11/2015]

ΖΗΤΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ…

article3008.w_lΔεν φτάνει που λόγω συγκυριών (ευνοϊκού πολιτικού κλίματος, προσπάθεια αποφυγής εντάσεων λόγω αναμονής απόφασης ΣτΕ, κινητοποίησης του «κινήματος», κ.λπ.) οι κατηγορούμενοι στις 23/11 έπεσαν στα μαλακά, ζητάνε και τα ρέστα… Όπως λέει ο λαός, «βγάζουν και γλώσσα»… Διαβάζω στο edo-provokatoras.blogspot.gr:

«Αν και οι αθωώσεις αποτελούν ηθική δικαίωση, δεν πρέπει να υποβαθμίζεται το γεγονός ότι για πάνω από 400 ανθρώπους, η στοχοποίηση και οι βαριές κατηγορίες που τους προσάπτονται αναίτια, δημιουργούν ταλαιπωρία και οικονομική βλάβη (παράβολα, δικαστικά έξοδα) που δεν αποζημιώνονται ακόμη κι όταν αποδειχθεί η αθωότητά τους. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αντιτάχθηκε στη λογική Σαμαρά “επενδύσεις με κάθε κόστος”, αλλά στην πράξη η κατάσταση παραμένει η ίδια μέχρι σήμερα, τόσο σε επίπεδο αντιμετώπισης των παρανομιών της εταιρείας, όσο και στο επίπεδο ποινικοποίησης του κινήματος.»

Και όπως καταλαβαίνει ο έμπειρος αναγνώστης, προετοιμάζουν το έδαφος για τις επόμενες δίκες, που έπονται…