Monthly Archives: December 2017

ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Σήμερα λέμε να μην μιλήσουμε για τα προβλήματα… Να μην ασχοληθούμε με τα μεταλλεία, τους antigold, τον Τόλη, τον Vasillinos, με το αν είναι καλός ή κακός ο δήμαρχος Ζουμπάς, με την Ιερισσό και τους Γαλάτες της, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Κατερίνα, το «κίνημα», τα διάφορα Συντονιστικά, τη διαιτησία…

Σήμερα θα πρέπει να είναι μέρα σκέψης για ΟΛΟΥΣ μας… Ο χρόνος τελείωσε και αρχίζει ένας καινούργιος. Τι κάναμε το χρόνο που πέρασε; Πως τον αναλώσαμε; Ήμασταν παραγωγικοί, λύσαμε παλαιά θέματα, κάναμε κάποιο βήμα μπροστά; Σκεφτήκαμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, κινηθήκαμε προς όφελος των επόμενων γενεών; Είδαμε το συνολικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σαν χώρα και προσπαθήσαμε να συμβάλλουμε στη λύση του;

Σίγουρα ήταν ένας δύσκολος χρόνος… Και αυτός που έρχεται δεν ξεκινά με τις καλύτερες προοπτικές… Αρχίζει με μια συνέχιση της κρίσης θεσμών, ιδεών, σχέσεων και ιδανικών, που ζητά λύση… Και ίσως αν αρχίζαμε όλοι να βλέπαμε πέρα από το δάκτυλό μας να βρισκόταν κάποια λύση, αλλά… υπάρχουν πάμπολλα «αλλά»… Μην αρχίσουμε την πολιτική ανάλυση εδώ… Είναι παραπάνω από σίγουρο πως οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε ως Μαδεμοχωρίτες, ως δήμος, ως Χαλκιδικιώτες, ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι πολίτες δεν θα λυθούν με το μαγικό ραβδάκι που ισχυρίζονται πως κρατάνε τα διάφορα κομματικά επιτελεία… Θα λυθούν μέσα από πράξεις που θα μας υπαγορεύσει η καθαρή σκέψη, η σύμπνοια, η ομόνοια και η θέληση να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον…

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως εθνικά αδιέξοδα δεν υπάρχουν… Είναι όλα κατασκευασμένα και η λύση πάντα καραδοκεί, εκεί… στη γωνία… Απλά λίγοι την βλέπουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν να την εφαρμόσουν… Βλέπεις υπάρχουν και τα κόμματα, οι παρατάξεις, τα κινήματα, τα προσωπικά μικροσυμφέροντα, οι ίντριγκες, οι φράξιες, οι αντιπαλότητες και οι παλιές έχθρες… Πάντα μας συγκινούσε σαν λαό η πόλωση… Σπαρτιάτες και Αθηναίοι, Βένετοι και Πράσινοι, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, κομμουνιστές και δεξιοί, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ παλαιότερα, Ζουμπάς και Πάχτας, gold και antigold… Φαντάζει σαν παιχνίδι, αλλά εμείς το έχουμε πάρει στα σοβαρά και μας έχει γίνει εθνική έξη…

Δεν θα προτείνουμε κι άλλες μαγικές λύσεις… Είμαστε όλοι σκεπτόμενοι άνθρωποι και κάπου μέσα μας γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει… Δεν μένει παρά να το κάνουμε πράξη…

Τι απομένει λοιπόν; Να σας ευχηθούμε –όχι τυπικά, αλλά ουσιαστικά–, καλή χρονιά… Είθε το 2018 να φέρει μαζί του απαντήσεις για αυτά που μας ταλαιπώρησε το 2017… Να είστε καλά όλοι, με υγεία, ευημερία και καθαρό μυαλό!

 

 

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

Ας δοκιμάσουμε ένα πείραμα… Παίρνω μια παλιά Πρωτοχρονιάτικη ανάρτηση, του 2015 και απλά όπου λέει 2015, βάζω 2017 και όπου λέει 2016 βάζουμε 2018… Το πόσο επίκαιρη παραμένει, δεν μπορεί παρά να μας ανατριχιάζει…

Σκουριές 2016 2018… άλλη μια «χρονιά της μαρμότας»;

Σε λίγες ώρες το 2015 2017μας αφήνει και έχουμε λάβει θέσεις για να υποδεχθούμε το διάδοχό του, 2016 2018. Και τι δεν μας προσέφερε αυτό το 2015 2017… Για το μόνο που δεν μπορεί κανείς να παραπονεθεί, είναι πως η χρονιά αυτή δεν μας άφησε να βαρεθούμε… Capital controls, νεόπτωχοι, επέλαση υμετέρων, παρέλαση υπουργών, πολλά ήξεις – αφήξεις, πολλά είπα-ξείπα, και μια μοναδική επίδειξη εκπληκτικών κυβιστήσεων εκ μέρους του κυβερνώντος κόμματος… Τα είδαμε σχεδόν όλα…

Όσον αφορά τα δικά μας, την επένδυση στην ΒΑ Χαλκιδική, τα είδατε… Ακόμη και σήμερα, που η μνημονιακή κυβέρνηση του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ υπογράφει –με πόνο ψυχής–, τις ιδιωτικοποιήσεις που αφόριζε, υπάρχουν ισχυρές φωνές στην κυβέρνηση που επιμένουν πως «οι Σκουριές πρέπει να κλείσουν»…

Ιδεοληψία; Κολλημένα μυαλά; Συμφέροντα; Πολιτικά ανταλλάγματα; Ότι και να συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Για άλλη μια ακόμη χρονιά κυριάρχησε η απογοήτευση. Στην ουσία, η μεγαλύτερη παραγωγική επένδυση στην Ελλάδα προχωράει με βήματα σαλιγκαριού, στηριζόμενη σε αποφάσεις του ΣτΕ!!! Για κάθε μικρό βήμα που κάνει, χρειάζεται και μια απόφαση του ΣτΕ… Φοβερή εθνική επενδυτική πολιτική!

Είναι να απορεί κανείς με την υπομονή των επενδυτών… Είναι πλέον εμφανές πως ότι και να γίνει, με την σημερινή πολιτική κατάσταση, πάντοτε θα υπάρχει ένα νέο εμπόδιο στην αναπτυξιακή πορεία του έργου. Έχει γίνει περισσότερο από σαφές πως η κατάσταση απέχει παρασάγγας από την ομαλότητα. Για πόσο ακόμη μια πολυεθνική εταιρεία σαν την ELDORADO, και τα επενδυτικά κεφάλαια που βρίσκονται πίσω της, θα συνεχίσουν να επενδύουν στην Ελλάδα χωρίς αντίκρισμα, όταν την ίδια στιγμή οι ελληνικές εταιρείες φεύγουν ομαδόν από την χώρα, με αποτέλεσμα στην Βουλγαρία να έχουν σήμερα έδρα πάνω από 60.000 ελληνικές επιχειρήσεις;

[…] Κάτι τρέχει λοιπόν στις Σκουριές… Για πολλοστή χρονιά, μετά την έγκριση της ΜΠΕ το 2011, η πρόοδος του έργου το 2015 2017 ήταν μετ’ εμποδίων… Ξεφύγαμε από την ανάγκη για «κλίμα συμφιλίωσης και ηρεμίας» για το οποίο μιλάγαμε τα περασμένα χρόνια, και κατανοήσαμε πως το θέμα δεν έχει να κάνει ούτε με τους κατοίκους, ούτε με προσωπικές έριδες, ούτε με ρεβανσισμούς… Είναι βαθειά πολιτικό και αυτό το ανέδειξε η σημερινή κυβέρνηση στο μέγιστο βαθμό…

Τι απομένει λοιπόν να ελπίζουμε για το νέο χρόνο; Περισσότερη απογοήτευση; Περισσότερη κόπωση; Περισσότερα εμπόδια; Δυστυχώς, φοβάμαι πως και μέσα στο πλαίσιο των διεθνών εξελίξεων, τα funds που στηρίζουν την ELDORADO θα πιέσουν περαιτέρω για τη λήψη αποφάσεων. Το καταλαβαίνουμε όλοι ενδομύχως πως δεν μπορεί να «σέρνεται» αυτή η επένδυση εσαεί… Δεν είμαι σίγουρος αν οι εξελίξεις θα μας εκπλήξουν ευχάριστα…

[…] Μέχρι να γίνει αυτό, για όλους εμάς, εσάς, τους εργαζόμενους, τους φίλους, τους Μαδεμοχωρίτες –και όχι μόνον–, ευχές για ένα καλύτερο 2016, 2018 χωρίς προβλήματα, χωρίς συγκρούσεις και κυρίως χωρίς αυταπάτες.

Είπατε τίποτα; Απίστευτο!!! Κολλημένοι για πολλοστή χρονιά…

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟ, ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Στο λαϊκό εορτολόγιο η περίοδος από την παραμονή των Χριστουγέννων έως τα Θεοφάνια ονομάζεται “Δωδεκαήμερο” ή “Δωδεκάμερο”.

Τρεις μεγάλες γιορτές γιορτάζονται εκείνες τις μέρες. Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και τα Φώτα.

Σε όλο αυτό το διάστημα, σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, υπήρχαν διάφορα έθιμα που είχαν ως σκοπό τους να προαναγγείλουν τον ερχομό της άνοιξης, για να εξασφαλίζουν για όλους την ευτυχία και να τονώσουν το αίσθημα της θρησκείας και της οικογένειας.

Για να δώσουν το χαρμόσυνο μήνυμα ότι η φύση θα προχωρήσει από την περίοδο του χειμώνα και το σκοτάδι στο ανοιξιάτικο φως και τη βλάστηση, στόλιζαν κάθε γωνιά του σπιτιού τους με κλαδιά από μυρτιά, μυρσίνη, δάφνη και ελιά.

Στα τζάκια των σπιτιών, νύχτα μέρα, είχαν συνέχεια αναμμένη τη φωτιά, για να μην πλησιάζουν οι Καλικάντζαροι, τα περίεργα ξωτικά, που πίστευαν πως κυκλοφορούσαν και πείραζαν τους ανθρώπους μιας και τα «νερά ήταν αβάπτιστα», ο Χριστός, δηλαδή, δεν είχε βαπτισθεί ακόμη.

Τα παιδιά έλεγαν κάλαντα με ευχές για τους νυκοκυραίους, ενώ οι νοικοκυρές έφτιαχναν γλυκίσματα.

Νυχτερινές ακολουθίες στην εκκλησία και οικογενειακές συγκεντρώσεις ενίσχυαν τους δεσμούς με τη θρησκεία και την οικογένεια.

Έθιμα Δωδεκαήμερου

Γενικά, τα έθιμα στις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς προέρχονται από ένα συνδυασμό θρησκευτικών και λαϊκών παραδόσεων που γιορτάζονται κυρίως από τους χριστιανούς της Ευρώπης και της Αμερικής αλλά και από άλλους λαούς μη χριστιανικούς (Κινέζοι, Ιάπωνες κ.ά.).

Στην Ελλάδα συνδυάζονται διεθνή έθιμα, όπως ο Αϊ-Βασίλης και η υποδοχή του νέου έτους, με ελληνικά έθιμα, όπως το πρωτοχρονιάτικο ρόδι και ιστορίες με καλικάντζαρους.

Διακόσμηση

Κύρια έθιμα στη διακόσμηση είναι ο στολισμός του δέντρου των Χριστουγέννων (Ελληνικό και διεθνές) το Αλεξανδρινό ή Αστέρι της Βηθλεέμ (Ελληνικό και διεθνές), το χριστουγεννιάτικο καραβάκι (ελληνικό έθιμο που έχει σχέση με την ενασχόληση των Ελλήνων με τη θάλασσα) και ο στολισμός με φώτα χριστουγεννιάτικα.

Ανταλλαγή δώρων

Σημαντικότατο έθιμο στις γιορτές των Χριστουγέννων είναι η ανταλλαγή δώρων. Ιδιαίτερα για τα παιδιά, η εποχή των Χριστουγέννων είναι αυτή κατά την οποία λαμβάνουν σημαντικό αριθμό δώρων από τους γονείς και τους συγγενείς τους, αλλά και από τον Αϊ-Βασίλη, ο οποίος κατά την παράδοση φέρνει τα δώρα κατεβαίνοντας από την καμινάδα του σπιτιού. Στη διεθνή παράδοση τα δώρα τοποθετούνται μέσα στις κάλτσες που είναι κρεμασμένες μπροστά στο τζάκι.

Τοπικά έθιμα

Στην Μακεδονία,στη Θράκη, στη Ρούμελη, στη Θεσσαλία, στο Μοριά αλλά και στη Νησιωτική Ελλάδα (κυρίως του Αιγαίου), χαρακτηριστικά της γιορτής των Χριστουγέννων ήταν το διαρκές άναμμα της φωτιάς (κρατάει όλο το Δωδεκαήμερο) που έχει αποτρεπτικό χαρακτήρα κατά των καλικάντζαρων και των κακών πνευμάτων και το σφάξιμο του γουρουνιού. Όσοι δεν είχαν γουρούνι σφάζανε γίδα ή πρόβατο. Στόλιζαν το σπίτι με κλαδιά κέδρων και αγριοκερασιάς. Δε λούζονταν, γιατί το θεωρούσαν γρουσουζιά, κι έβαζαν ένα αγοράκι να κάνει ποδαρικό.

Χριστουγεννιάτικα έθιμα από διάφορες περιοχές της Ελλάδας: Έθιμα από τη Μακεδονία

Το «Χριστόξυλο»

Στα χωριά της βόρειας Ελλάδας, τις παραμονές των Χριστουγέννων ο νοικοκύρης κάθε σπιτιού ψάχνει στα χωράφια και διαλέγει το πιο όμορφο και γερό ξύλο από πεύκο ή ελιά και το πάει σπίτι του. Αυτό είναι το Χριστόξυλο. Η νοικοκυρά έχει ήδη φροντίσει να καθαρίσει το σπίτι και ιδιαίτερα το τζάκι με μεγάλη προσοχή, ώστε να μη μείνει ούτε ίχνος από την παλιά στάχτη. Καθαρίζει ακόμη και την καπνοδόχο του σπιτιού, ώστε να μη μπορέσουν να κατέβουν οι καλικάντζαροι, τα κακά δαιμόνια, όπως αναφέρεται στα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα παραμύθια.

Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όταν όλη η οικογένεια θα είναι μαζεμένη γύρω από το τζάκι , ο νοικοκύρης του σπιτιού ανάβει την καινούρια φωτιά και μπαίνει στην εστία το Χριστόξυλο.

Σύμφωνα με τις παραδόσεις του λαού, καθώς καίγεται το Χριστόξυλο, ζεσταίνεται ο Χριστός στη φάτνη Του. Κάθε οικογένεια, προσπαθεί να διατηρήσει αυτή τη φωτιά αναμμένη για όλο το δωδεκαήμερο των εορτών, από τα Χριστούγεννα, μέχρι τα Φώτα.

Οι «Μωμόγεροι»

Στα χωριά Πλατανιά και Σιταγροί του Νομού Δράμας συναντάμε το έθιμο των Μωμόγερων, το οποίο προέρχεται από του Πόντιους πρόσφυγες. Η ονομασία του εθίμου προέρχεται από τις λέξεις μίμος ή μώμος και γέρος και συνδέεται με τις μιμητικές κινήσεις των πρωταγωνιστών. Αυτοί, φορώντας τομάρια ζώων -λύκων, τράγων ή άλλων- ή ντυμένοι με στολές ανθρώπων οπλισμένων με σπαθιά, έχουν τη μορφή γεροντικών προσώπων. Οι Μωμόγεροι, εμφανίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια του δωδεκαημέρου των εορτών, και προσδοκώντας τύχη για τη νέα χρονιά, γυρίζουν σε παρέες στους δρόμους των χωριών και τραγουδούν τα κάλαντα ή άλλους ευχετικούς στίχους: «Αρχή κάλαντα και αρχή του χρόνου, πάντα κάλαντα, πάντα του χρόνου».

Όταν δύο παρέες συναντηθούν, κάνουν ψευτοπόλεμο μεταξύ τους, ώσπου η μία ομάδα να νικήσει και η άλλη να δηλώσει υποταγή.

Παραλλαγές του ίδιου εθίμου, συναντώνται σε χωριά της Κοζάνης και της Καστοριάς, με την ονομασία Ραγκουτσάρια.

Το τάισμα της βρύσης

Τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων, στα χωριά της Μακεδονίας, γίνεται το λεγόμενο «τάισμα» της βρύσης. Οι κοπέλες του χωριού, λίγες ώρες πριν ξημερώσει Χριστούγεννα, πηγαίνουν στις βρύσες του χωριού και τις αλείφουν με βούτυρο και μέλι, με την ευχή όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή τους. Μ’ αυτή την κίνηση παίρνουν από τη βρύση το «αμίλητο» νερό.

Για να έχουν καλή σοδειά έφερναν στη βρύση βούτυρο, τυρί, ή ψημένο σιτάρι ή κλαδί ελιάς, ή όσπρια και φρόντιζαν να φτάσουν εκεί όσο το δυνατόν νωρίτερα, γιατί, όπως έλεγαν, όποια θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, αυτή θα στεκόταν και η πιο τυχερή ολόκληρο το χρόνο.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, οι γυναίκες, έφερναν το καινούργιο νερό, αφού πρώτα είχαν αδειάσει από τα βαρέλια τους το παλιό.

Η διαδικασία αυτή της μετάβασης και της επιστροφής στη βρύση, γίνεται σιωπηλά- για αυτό και ονομάστηκε αμίλητο νερό. Με το ‘αμίλητο’ νερό οι γυναίκες ραντίζουν τα σπίτια τους, για ευρωστία και καλή τύχη.

Κλωνάρια στο τζάκι

Στη Μακεδονία τη Θράκη και τη  Θεσσαλία, τα νεαρά κορίτσια και αγόρια, επιστρέφοντας στο σπίτι από την εκκλησία, τοποθετούν δίπλα στο αναμμένο τζάκι μικρά κλαδιά δέντρων, που αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές τους επιθυμίες. Κλαδιά κέδρου για τα κορίτσια και αγριοκερασιάς για τα αγόρια.

Φροντίζουν μάλιστα τα κλαδιά αυτά να είναι λυγερά, αφού το κλαδί που θα καεί πρώτο αντιπροσωπεύει καλούς οιωνούς για τον κάτοχό του. Συγκεκριμένα, πιστεύεται ότι το άτομο, του οποίου το κλαδί κάηκε πρώτο, θα είναι και το πρώτο που θα παντρευτεί.

Το Χριστόψωμο

Το Χριστόψωμο είναι το ψωμί που φτιάχνουν οι γυναίκες με ιδιαίτερη φροντίδα και υπομονή, τις παραμονές των Χριστουγέννων. Αποτελούν το ψωμί στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και το ευλογημένο, αφού αυτό θα στηρίξει τη ζωή του νοικοκύρη και της οικογένειάς του. Το ζύμωμά του αποτελεί μια ιεροτελεστία. Χρησιμοποιούνται ακριβά υλικά, όπως ψιλοκοσκινισμένο αλεύρι, ροδόνερο, μέλι, σουσάμι, κανέλα και γαρίφαλα ενώ κατά το ζύμωμα οι γυναίκες τραγουδούν: «Ο Χριστός γεννιέται, το φως ανεβαίνει, το προζύμι για να γένει».

Αρχικά πλάθουν το ζυμάρι και παίρνοντας τη μισή από τη ζύμη φτιάχνουν μια κουλούρα. Με την υπόλοιπη μισή φτιάχνουν με λωρίδες έναν σταυρό. Στο κέντρο του σταυρού βάζουν ένα άσπαστο καρύδι ή ένα αυγό, συμβολίζοντας τη γονιμότητα. Την υπόλοιπη επιφάνεια τη διακοσμούν με διάφορα σχήματα, όπως λουλούδια, φύλλα, καρπούς, ή πουλιά. Η διακόσμηση αυτή τονίζει το σκοπό του χριστόψωμου και εκφράζει τις προσδοκίες των πιστών για καλή σοδειά και παραγωγή των ζώων.

Την ημέρα των Χριστουγέννων, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος, ο νοικοκύρης του σπιτιού παίρνει το χριστόψωμο, το σταυρώνει, το κόβει και το μοιράζει σ’ όλη την οικογένειά του και σε όσους παρευρίσκονται στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Πολλοί παρομοιάζουν τη διαδικασία αυτή, με το μυστήριο της Θείας κοινωνίας.

Το έθιμο του Χριστόψωμου διατηρείται σε ελάχιστα μέρη της Ελλάδας . Αποτελεί μια συνήθεια βαθιά ριζωμένη και θεωρείται έργο θείο και έθιμο καθαρά Χριστιανικό. Κατά τόπους, το συναντάμε σε παραλλαγές μορφών ή ονομασιών όπως: «το ψωμί του Χριστού», «Σταυροί», «βλάχες» κ.ά.

Τα καρύδια

Τα καρύδια είναι ένα παραδοσιακό ομαδικό παιγνίδι που παίζουν τα παιδιά . Οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν ως εξής: Κάποιο παιδί χαράζει στο χώμα μια ευθεία γραμμή. Πάνω σ’ αυτή, κάθε παίκτης βάζει κι από ένα καρύδι στη σειρά.

Μετά, ο κάθε παίκτης με τη σειρά του και από κάθετη απόσταση ενός με δύο μέτρα από τη γραμμή των καρυδιών, σημαδεύει σκυφτός, και με το μεγαλύτερο και το πιο στρογγυλό καρύδι του, κάποιο άλλο καρύδι.

Όποιο καρύδι πετύχει και το βγάλει έξω από τη γραμμή το κερδίζει και δοκιμάζει ξανά σημαδεύοντας κάποιο άλλο καρύδι. Αν αστοχήσει, συνεχίζει ο επόμενος παίκτης. Το παιχνίδι συνεχίζεται μέχρι να βγουν από τη γραμμή όλα τα καρύδια.

Άλλα έθιμα

Το γκι

Αλλιώς, λέγεται και ιξός, ή Άγιο δέντρο. Ο απλός λαός μας το λέει συνήθως Αγκάθι του Χριστού.Σύμφωνα με ένα μύθο το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά όταν ο Χριστός βάδισε στη γη. Τα αγκαθωτά φύλλα και οι κόκκινοι καρποί του συμβολίζουν τα μαρτύρια που πέρασε.

Το γκι συνηθίζεται να το κρεμάμε πάνω από την πόρτα. Πάνω στο φύλλωμά του λένε πως έχει την ιδιότητα να συγκεντρώνει τα κακά πνεύματα.

Οι χριστουγεννιάτικες κάλτσες

Οι κάλτσες κρέμονταν από την καμινάδα με την ελπίδα ότι θα περάσει και από κει ο Άγιος Βασίλης.

Υπήρχε κάποτε ένας ευγενικός και καλόκαρδος κύριος όπου η γυναίκα του είχε πεθάνει από βαριά αρρώστια και τον είχε αφήσει απογοητευμένο με τρεις κόρες να μεγαλώσει. Μετά που έχασε όλα του τα χρήματα σε ανώφελες και κακές επενδύσεις, η οικογένειά του χρειάστηκε να μετακομίσει σε μια χωριάτικη καλύβα, ενώ οι τρεις του κόρες έκαναν μόνες τους το μαγείρεμα, το ράψιμο και το καθάρισμα του σπιτιού.

Όταν ήρθε ο καιρός να παντρευτούν οι κόρες, ο πατέρας έπεσε σε μεγαλύτερη θλίψη εφόσον οι κόρες του δεν θα έβρισκαν να παντρευτούν χωρίς προίκα και χρήματα για να δώσουν στην νέα οικογένεια του συζύγου τους.

Μία νύχτα, μετά που οι κόρες είχαν πλύνει και απλώσει τα ρούχα τους και τις κάλτσες τους στο τζάκι για να στεγνώσουν, έπεσαν για ύπνο.

Ο Άγιος Βασίλης γνώριζε την απόγνωση και την ατυχία του πατέρα και σταμάτησε στο σπίτι του.Κοίταξε μέσα από το παράθυρο και είδε ότι η οικογένεια είχε πέσει για ύπνο. Είδε τις κάλτσες των κοριτσιών που κρέμονταν στο τζάκι. Πήρε από το πουγκί του τρία μικρότερα πουγκιά με χρυσό και τα πέταξε με προσοχή από την καμινάδα έτσι ώστε να πέσουν μέσα στις κάλτσες. Το επόμενο πρωί που ξύπνησαν οι κόρες, βρήκαν για μεγάλη τους έκπληξη τις κάλτσες τους να περιέχουν χρυσάφι. Έτσι ο ευγενής πατέρας τους θα κατάφερνε να δει τις κόρες του να ζουν.

Τα παιδιά όλου του κόσμου συνέχισαν την παράδοση να κρεμούν κάλτσες τα Χριστούγεννα στο τζάκι τους με την ελπίδα να τους τις γεμίσει ο Άγιος Βασίλης.

Στη Γαλλία τα παιδιά τις βάζουν δίπλα στο τζάκι, ενώ στην Ολλανδία τις γεμίζουν με άχυρο και καρότα για τα ελαφάκια του Άγιου Βασίλη.

Στην Ουγγαρία τα παιδιά γυαλίζουν τα παπούτσια τους πριν τα βάλουν δίπλα στο τζάκι ή το παράθυρο.

Στην Ιταλία τα παιδιά αφήνουν τα παπούτσια τους έξω κατά τα Θεοφάνια, για να τα βρει η καλή μάγισσα.

Και τέλος, στο Πουέρτο Ρίκο τα παιδιά βάζουν κάτω από τα κρεβάτια τους πρασινάδα και λουλούδια για τις καμήλες των τριών Μάγων.

 

ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΒΑΖΟΥΜΕ ΦΛΟΥΡΙ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ;

Από μικρά παιδιά μάθαμε ότι κάθε πρωτοχρονιά κόβουμε τη βασιλόπιτα, μέσα στην οποία υπάρχει ένα φλουρί που φέρνει καλοτυχία σε όποιον το βρει στο κομμάτι του.

Προλήψεις για κάποιους, παράδοση για άλλους, με όποιο από τα δύο και αν συμφωνείτε, έχετε αναρωτηθεί ποτέ πότε και από πού ξεκίνησε αυτό το έθιμο;

Θα ταξιδέψουμε στη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, 1600 και πλέον χρόνια πριν, όταν ο Βασίλειος ο Μέγας, που αργότερα έγινε Άγιος, τελούσε επίσκοπος της πόλης. Ο Βασίλειος ο Μέγας, λοιπόν, γεννήθηκε στην Καισάρεια, πήγε σχολείο εκεί όπως επίσης στην Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα, όπου και γνώρισε το Γρηγόριο το Ναζιανζηνό το 352 μ.Χ.

Σπούδασε Νομική αλλά τελικά έγινε μοναχός και στη συνέχεια επίσκοπος της γενέτειράς του. Η ιστορία με το φλουρί ξεκινά τότε που ο Βασίλειος ήταν επίσκοπος και είχε να αντιμετωπίσει το νομάρχη – τύραννο της Καππαδοκίας.

Ο συγκεκριμένος νομάρχης είχε απαιτήσει από το λαό της Καισάρειας να του παραδώσουν ό,τι είχαν σε χρυσό, διαφορετικά θα λεηλατούσε την πόλη. Ο Βασίλειος ο Μέγας προσευχόταν στο Θεό όλο το βράδυ για ένα θαύμα, ώστε να σωθεί ο λαός του.

Όταν, το επόμενο πρωί ο νομάρχης του ζήτησε να του παραδώσει όλους τους θησαυρούς των κατοίκων, ο Μέγας Βασίλειος απάντησε ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μόνο πείνα και φτώχεια να προσφέρουν. Ωστόσο, επειδή οι Καισάρειοι αγαπούσαν τον επίσκοπό τους και ήθελαν να τον βοηθήσουν, μάζεψαν ό,τι είχαν και το έδωσαν για να το παραδώσει στο νομάρχη.

Τότε, κατά την παράδοση, συνέβη ένα θαύμα. Εμφανίστηκε ο Άγιος Μερκούριος με ένα στρατό από αγγέλους και εξαφάνισαν το νομάρχη και τους άντρες του. Έτσι, τόσο η πόλη όσο και οι περιουσίες των κατοίκων σώθηκαν.

Ο Βασίλειος ο Μέγας ήθελε να μοιράσει δίκαια το χρυσό που είχαν μαζέψει οι πιστοί αλλά δεν ήξερε πώς, γι′ αυτό και προσευχήθηκε στο Θεό κι Εκείνος του έδωσε τη λύση. Ο επίσκοπος κάλεσε όλους τους διακόνους και βοηθούς του να φτιάξουν ψωμάκια και μέσα να βάλουν τεμάχια χρυσού. Έπειτα, ο Βασίλειος διένειμε τα ψωμιά στους κατοίκους. Στην αρχή οι Καισάρειοι δεν κατάλαβαν το σκοπό της μοιρασιάς, όταν όμως έκοψαν το ψωμί ξεκαθάρισαν όλα κι ένιωσαν μεγάλη χαρά.

Από τότε, η Βασιλόπιτα έγινε παράδοση της ορθόδοξης πίστης. Έτσι, την πρώτη μέρα κάθε έτους, οι ορθόδοξοι κόβουν τη βασιλόπιτα και ελπίζουν να βρουν το φλουρί που θα τους φέρει καλοτυχία και ευλογία σε όλη τη χρονιά.

 

[ΠΗΓΗ: : http://ergoliptesxalkidikis.blogspot.com, 28/12/2017]