Tag Archives: περιβαλλον

Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ

10482297_308683742639142_4108686546843708256_n

Αρχές καλοκαιριού και οι φοιτητές σε όλη την επικράτεια προετοιμάζονται με πυρετώδεις ρυθμούς για την εξεταστική του εαρινού εξαμήνου. Οι παραδόσεις θεωρίας τελειώνουν και οι ημερήσιες επισκέψεις σε επιχειρήσεις ολοκληρώνουν τον κύκλο της γνώσης, επιτρέποντας στους φοιτητές να κατανοήσουν τις βασικές δραστηριότητες όλων των σταδίων της παραγωγικής διαδικασίας διαφόρων κλάδων και να γνωρίσουν το πεδίο εφαρμογής όλων όσων έμαθαν.

Η Ελληνικός Χρυσός υποδέχεται και καλωσορίζει τη νέα γενιά επιστημόνων της χώρας και τους δίνει την ευκαιρία να δουν το έργο της και να συνομιλήσουν με το επιστημονικό προσωπικό της εφ’ όλης της ύλης. Μέσα στους τελευταίους μήνες πραγματοποιήθηκαν αρκετές επισκέψεις φοιτητών στα εργοτάξια. «Πράγματα που μέχρι στιγμής βλέπαμε μόνο στα εργαστήρια, τα είδαμε τώρα σε πραγματική κλίμακα, ρεαλιστικά. Η δίκη μου αίσθηση ήταν δέος βλέποντας την τάξη μεγέθους αυτής της επένδυσης. Προσωπικά θα ήθελα πάρα πολύ να συμμετέχω σε κάτι αντίστοιχο γιατί έτσι θα φέρουμε την ανάπτυξη στην χώρα μας.» Επισήμανε ο Βαγγέλης Κακάρογλου, τριτοετής φοιτητής του τμήματος Μηχανικών Ορυκτών

Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης και η Κατερίνα Νιώτη, πρωτοετής φοιτήτρια του τμήματος Μηχανικών Περιβάλλοντος του Τ.Ε.Ι. Δυτικής Μακεδονίας, που βρέθηκε λίγες μέρες αργότερα στις εγκαταστάσεις, τον επιβεβαίωσε λέγοντας, «Μέσα από τα μαθήματα και τις εξετάσεις κατανοούμε πράγματα σε θεωρητικό επίπεδο αλλά μέσα από τέτοιες επισκέψεις μαθαίνουμε τι ακριβώς θα κάνουμε στην πράξη, ποιο θα είναι το αντικείμενο εργασίας μας. Βλέποντας το έργο από κοντά αισθάνθηκα πως θα μου άρεσε να δουλέψω σε αυτόν τον τομέα, άλλωστε η επιστήμη του περιβάλλοντος είναι απαραίτητη στο μεταλλευτικό κλάδο.»

Ανάλογα με την ειδικότητα τους ορίστηκε και ο προσανατολισμός και στόχος της ξενάγησης. Η ειδικότητα τους καθόρισε τις παρουσιάσεις που παρακολούθησαν καθώς και τα σημεία για τα όποια έγινε εκτεταμένη συζήτηση. Κάποιους τους εντυπωσίασαν οι υπόγειες εγκαταστάσεις, κάποιοι άλλοι εστίασαν στον περιβαλλοντικό έλεγχο ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που διαπίστωσαν και σχολίασαν θετικά την κοινωνική ωφέλεια που προκύπτει από την επένδυση. Η Αθανασία Μπαντούνα, τεταρτοετής φοιτήτρια του Γεωλογικού τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών σχολιάζει. «Εγώ νομίζω ότι είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα και όλους εμάς. Θα ήθελα να δουλέψω σε αυτόν τον κλάδο, στο κομμάτι της γεωλογικής έρευνας.»

Το ενδιαφέρον όλων ήταν συγκινητικό. Η Άννα Τάτσετ, φοιτήτρια του τμήματος Μηχανικών Περιβάλλοντος του Τ.Ε.Ι. Δυτικής Μακεδονίας δηλώνει με ικανοποίηση, «Το γεγονός ότι, από το πρώτο κιόλας έτος των σπουδών μου, μπόρεσα να δω ένα έργο στο οποίο μπορώ να εργαστώ στο μέλλον, με κάνει να συνεχίζω τις σπουδές μου με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η επιστήμη του περιβάλλοντος προοδεύει για να βοηθήσει τις βιομηχανίες να γίνονται όλο και πιο φιλικές προς το περιβάλλον. Το να μετέχω σε μια ανάλογη επένδυση θα μου έδινε τη δυνατότητα να συμβάλλω στην υλοποίηση αυτού του στόχου.»

Η δύναμη της γνώσης κατακτιέται έξω στο πεδίο, στο χώρο της δουλειάς. Μηχανικοί, γεωλόγοι, χημικοί, θέλουν να μάθουν τα πάντα, ρωτούν τεχνικές λεπτομέρειες και στοιχεία. Η λάμψη στο βλέμμα τους φανερώνει το πάθος τους για δημιουργία. Αυτοί είναι που θα εισάγουν τις καινοτομίες, αυτοί θα βελτιώσουν τις τεχνολογίες, αυτοί έχουν την ευθύνη για το αύριο και δεν τη φοβούνται, τη διεκδικούν. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, τριτοετής φοιτητής του τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης μας λέει, «Είδαμε ένα χρήσιμο έργο που απασχολεί πολύ κόσμο, προσφέρει στην τοπική κοινωνία και σε όλη τη χώρα. Εγώ πήρα σήμερα μια χρήσιμη άποψη για το τι μπορώ να κάνω στο μέλλον σαν μηχανικός. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να συμμετέχει σε ένα αντίστοιχο έργο- και το βλέπω ως μια μεγάλη πρόκληση αλλά και ευθύνη. Μακάρι να γίνουν κι άλλα τέτοια έργα και να εξελιχθούν όσα ήδη υπάρχουν γιατί είναι επιτακτική ανάγκη για την Ελλάδα και τους Έλληνες μια μακροχρόνια βιομηχανική ανάπτυξη. Όχι μόνο για το σήμερα αλλά και για το μέλλον.»

Όλες οι επισκέψεις ολοκληρώθηκαν με σύντομη ανταλλαγή απόψεων, σχετικά με το ποια πράγματα από όσα είδαν τους άρεσαν περισσότερο ή λιγότερο. Ο Αγγελος Βγενόπουλος, φοιτητής του Γεωλογικού τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών σχολίασε, «Στο τεχνικό κομμάτι είδα ένα οργανωμένο σύνολο παρουσιάσεων και ξενάγησης. Το καλύτερο ήταν ότι μας επετράπη να σπάσουμε κομμάτια από μεικτά θειούχα μεταλλεύματα και να πάρουμε μικρά πετρώματα με γαληνίτη, σφαλερίτη, ροδοχρωσίτη, σιδηροπυρίτη…»

Η εποχή της κρίσης μπορεί να τους έχει στερήσει αρκετά πράγματα, αλλά όχι την αισιοδοξία και το χαμόγελο. Νέοι με γνώσεις, ιδέες, όνειρα και ελπίδα. Η δική τους γενιά δεν ευθύνεται για την κρίση, αλλά ευθύνεται για τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσει. Οι ίδιοι δηλώνουν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις όποιες δυσκολίες δυναμικά και συγκροτημένα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να τα αλλάξουν όλα. Με αισιοδοξία και γνώση. Ο Γιώργος Νησανάκης, τριτοετής φοιτητής του τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης εκφράζεται με ενθουσιασμό, «Και μόνο που μπαίνεις σε ένα τέτοιο έργο που είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη και απασχολεί τόσο κόσμο, σου δίνει ικανοποίηση, ιδέες και κίνητρο να συνεχίσεις. Η κριτική που δέχεται η μεταλλευτική δραστηριότητα δεν με ενοχλεί. Ίσα-ίσα. Πρέπει να γίνεται. Γιατί μας βοηθάει να το ψάχνουμε περισσότερο και να βελτιώνουμε τις συνθήκες.» Την ίδια αντίληψη έχει και η Γεωργία Μαντή, φοιτήτρια του τμήματος Μηχανικών Περιβάλλοντος, «Είδα ένα έργο με σχεδιασμό σε βάθος χρόνου, που θα δώσει ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους. Αυτό θέλω να κάνω όταν ολοκληρώσω τις σπουδές μου, να συμμετέχω σ ένα τέτοιο έργο, φροντίζοντας για το περιβάλλον στο οποίο θα εργάζομαι. Η δικιά μας γενιά θα είναι αυτή που θα βελτιώσει κι άλλο τις τεχνολογίες και τις συνθήκες. Γι’ αυτό προσπαθούμε.»

Αυτό είναι το όραμα της επόμενης γενιάς. Αυτά τα νέα παιδιά ονειρεύονται και σχεδιάζουν ένα καλύτερο μέλλον. Έχουν τη δύναμη, τη γνώση και την υπευθυνότητα, ώστε να δημιουργήσουν καινούργια έργα, σύγχρονων προδιαγραφών που θα οδηγήσουν τη χώρα σε ένα αύριο κερδοφόρο και ισχυρό, για τους ίδιους και για τις επόμενες γενιές, που το δικαιούνται.

[ΠΗΓΗ: ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΑ ΝΕΑ ΜΑΪΟΥ-ΙΟΥΝΙΟΥ 2014, ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΡΙΚΟΥ]

 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΧΤΑΣ: ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ 4.000 ΧΡΟΝΙΑ

CHRISTOS PAHTAS 67

Στην συνέντευξη που παραχώρησε ο δήμαρχος Αριστοτέλη Χρήστος Πάχτας στην τηλεοπτική εκπομπή «Προσεγγίσεις» του τοπικού καναλιού Χ-TV της Χαλκιδικής στις 12-4, στην Κατερίνα Σμυρλή, η δημοσιογράφος παρατήρησε πως όταν ψάχνει κάποιος στο διαδίκτυο για το δήμο Αριστοτέλη, η αναζήτηση βγάζει πρώτα το θέμα των μεταλλείων και συνήθως αρνητικές ειδήσεις, όπως επεισόδια, διαμαρτυρίες κΕΤλπ., και ζήτησε από τον κο Πάχτα μια ξεκάθαρη τοποθέτηση λόγω και της νέας του υποψηφιότητας για το δήμο, για το μέλλον του τόπου, τι θα γίνει από δω και πέρα.

«Ο καθένας μας έχει μια διαδρομή», ξεκίνησε ο νυν και υποψήφιος δήμαρχος, «έχουμε ένα παρελθόν στον τόπο, σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο που έχει πολλαπλές δυνατότητες ανάπτυξης».

Σε ερώτηση της δημοσιογράφου αν αυτές οι δυνατότητες μπορούν να συνυπάρξουν, ο κος Πάχτας απάντησε πως «την τελευταία διετία η Ε.Ε. έβγαλε κατευθυντήρια γραμμή για την εκμετάλλευση του συνόλου του ορυκτού πλούτου της, για να καλυφθούν οι ανάγκες της και να μην εισάγει από το εξωτερικό. Έτσι άνοιξαν δεκάδες νέα μεταλλεία στην Ιβηρική χερσόνησο, στην Σκανδιναβία και αλλού. Ότι γίνεται αλλού στην Ευρώπη, γίνεται κι εδώ, μόνο που εδώ έχουμε την ιδιαιτερότητα αυτά τα μεταλλεία να λειτουργούν εδώ και 4.000 χρόνια. Αυτό που λέμε είναι πως όπως σε όλες τις ευνομούμενες χώρες μπορούν να συνυπάρξουν όλες οι δραστηριότητες, αρκεί να υπάρχουν κανόνες. Κανόνες για τα μεταλλεία, τον πρωτογενή τομέα, να μην επιβαρύνεται το περιβάλλον π.χ. από τα φυτοφάρμακα, κανόνες για την τουριστική ανάπτυξη με την λειτουργία των βιολογικών καθαρισμών κ.λπ. Τώρα που η Ελλάδα βγαίνει στις αγορές και πάλι, σε κάποιους δεν αρέσει καθόλου αυτό, διότι είχαν ποντάρει πολιτικά στην καταστροφή της Ελλάδας. Έτσι και στον δήμο. Είμαστε ο 4ος δήμος στην Ελλάδα με 14 γαλάζιες σημαίες για τις παραλίες μας και έγινε καταγγελία από γνωστούς συνδημότες μας και ήρθε η αρμόδια υπηρεσία να ξαναελέγξει. Φυσικά βρήκαν όλες τις παραλίες καθαρές. Η μεγαλύτερη δυσφήμιση γίνεται από εμάς τους ίδιους όταν λέμε πως ο τόπος μας καταστρέφεται. Μετά από 5 χρόνια, είτε βρίσκομαι σε αυτό το τραπέζι για τον απολογισμό της δημοτικής αρχής, είτε όχι, κανείς δεν θα μιλάει πλέον για τα μεταλλεία. Και αυτό διότι όλες οι ανησυχίες των δημοτών θα έχουν απαντηθεί από την ίδια τη ζωή. Για παράδειγμα, αυτό το ότι η σκόνη από τα μεταλλεία θα καταστρέψει τα χωριά μας, την Χαλκιδική και όλη την Ελλάδα, –διότι έρχονται αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων με αυτά τα επιχειρήματα από την άλλη άκρη της Ελλάδας–, θα έχει απαντηθεί. Εδώ θα είναι τα χωριά μας και σε πέντε και σε εκατόν πέντε χρόνια… Το ότι θα δημιουργηθούν καρκίνοι από το κυάνιο που δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται, θα έχει απαντηθεί… Για τα νερά, έλεγαν πως θα εξαφανιστούν λόγω της εξόρυξης σε ένα μήνα, σε δύο, σε τρείς… όπως βλέπετε τίποτα δεν χάθηκε. Θα τα δείξει όλα η ζωή, όπως ακριβώς και με την Στρατονίκη, που έλεγαν πως θα καταρρεύσει…

»Με το νέο ρυθμιστικό της Θεσσαλονίκης ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει πειστεί πως η εξορυκτική δραστηριότητα θα φτάσει μέχρι το Άγιο Όρος, επειδή χαρακτήρισαν κάποια τμήματα μεταλλευτική περιοχή. Αυτό δεν έχει καμία σημασία αφού δεν μπορεί να υπάρχει εξορυκτική δραστηριότητα χωρίς μεταλλεία και ορυκτό πλούτο. Κάποιοι είπαν πως θα γίνουν μεταλλεία στην Ιερισσό, στα Νέα Μουδανιά… Μακάρι να μπορούσαμε να μεταφέρουμε τον ορυκτό πλούτο όπου θέλαμε, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν»

Η επόμενη ερώτηση της κας Σμυρλή αφορούσε την επιστροφή της δημοτικής αρχής στην Ιερισσό, μετά την μεταφορά της στην Αρναία λόγω των διενέξεων.

Ο κος Πάχτας απάντησε χωρίς δισταγμό: «Πιστεύω πως η κοινωνία θα δώσει για δεύτερη φορά την απάντησή της, διότι παρά την προπαγάνδα, ο κόσμος θα ψηφίσει την αλήθεια. Ο πολίτης δεν θέλει κροκοδείλια δάκρυα και μισόλογα για διχασμό, αλλά ξεκάθαρες θέσεις. Και ποιος προκαλεί διχασμό; Αυτοί που χρησιμοποίησαν τα μικρά παιδιά και τα δήθεν δηλητήρια, όπως ακούγονταν πριν λίγα χρόνια, οφείλουν να βγουν να πουν μια συγγνώμη. Και αν κάποιος θεωρεί πως τώρα, προεκλογικά, δεν υπάρχει πρόβλημα με την εξέλιξη των μεταλλείων, να βγει μπροστά και να μας πει γιατί άλλα έλεγε στο παρελθόν. Ο καθένας μας έχει μια διαδρομή στον τόπο, μια ταυτότητα, πολιτική θέση και άποψη, αρχές που πρέπει να τηρεί και να τιμά. Όποιος προσπαθεί να πατήσει σε δύο βάρκες, τελικά θα βουλιάξει. Χρειάζεται καθαρό τοπίο, ένα ναι ή ένα όχι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όλα είναι άσπρο ή μαύρο. Τα περιβαλλοντικά, για παράδειγμα, δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Υπάρχει μια πολιτεία που κάνει τις επιλογές της και ο ρόλος του δήμου είναι ρόλος εγγυητή, ότι όλα θα προχωρήσουν όπως ορίζουν οι νόμοι. Δημιουργήσαμε ελεγκτικές δομές αλλά οι διαφωνούντες δεν έρχονται να συμμετάσχουν… Τελικά προχωράμε μόνοι μας.

»Όλα τα προβλήματα περνάνε μέσα από την παραπληροφόρηση. Οι κτηνοτρόφοι με ρώταγαν, ‘δήμαρχε, γιατί θέλεις με τα μεταλλεία να καταστρέψεις την κτηνοτροφία;’ Στην Αμμουλιανή με ρώταγαν αν πρέπει να κλείσουν τα ξενοδοχεία τους και να φύγουν γιατί είχαν έρθει και τους είχαν πει πως θα γίνει η περιοχή μεταλλευτική ζώνη και τα ξενοδοχεία θα κλείσουν(!).

»Είμαστε ο μόνος δήμος στον κόσμο που δεν μπορεί να συνεδριάσει στην έδρα του», σημείωσε ο κος Πάχτας. «Και ο μόνος στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο, όπου έκλεισε αστυνομικό τμήμα και δεν επαναλειτούργησε! Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας τα αποδοκιμάζει αυτά. Και όποιος έρχεται από το πουθενά και μιλάει για ομόνοια και σύμπνοια πρέπει να τα καυτηριάζει αυτά»

 

Η (ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ) ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

periball

Διάβαζα εχθές την Athens Voice στο διαδίκτυο και δεν πίστευα στα μάτια μου! Το άρθρο με τον τίτλο «Πέντε ‘αγκάθια’ για το οικολογικό κίνημα… (και πώς να τα ξεπεράσουμε)» φέρει την υπογραφή της κας Μαρίας Βιτωράκη, καθηγήτριας επιστήμης περιβάλλοντος στο κολέγιο Deree. Το 2009 ήταν υποψήφια με τους Οικολόγους-Πράσινους και υποστηρίζω ότι αυτό το κείμενο θα έπρεπε να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, υποχρεωτικά… Και πριν από αυτό στα σεμινάρια επιμόρφωσης των –περιβαλλοντικά αμόρφωτων– υπευθύνων της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης… Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να το δημοσιεύσουμε αυτούσιο. Διαβάστε το, και μη μου πείτε πως δεν νιώθετε σαν να έχει γραφτεί για την ΒΑ Χαλκιδική….

Screen Shot 2014-01-28 at 12.43.21 μ.μ.

Αρκετές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί στην Ελλάδα η πολιτική οικολογία, αλλά και τα κοινωνικά οικολογικά κινήματα, παραμένουν (σχετικά) στο περιθώριο, παρά τα σημαντικά θέματα ιδιαίτερου οικολογικού ενδιαφέροντος που μπαίνουν στην πολιτική και κοινωνική ατζέντα, παρά την «ευαισθητοποίηση» της κοινωνίας σε θέματα οικολογίας και παρά τον -κατά βάση- ελκυστικό και κοινά αποδεκτό χαρακτήρα των οικολογικών αιτημάτων για περιβαλλοντική βιωσιμότητα, διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

Ομολογώ ότι δεν έχω βρει καθαρές απαντήσεις, έχω όμως εντοπίσει ορισμένα σημεία που αποτελούν “αγκάθια” για το οικολογικό κίνημα και πιστεύω ότι εμείς οι (ρεαλιστές) οικολόγοι έχουμε χρέος να τα συζητήσουμε και -σε όποιο βαθμό μπορούμε- να τα αλλάξουμε.

Σημείο 1: Περιβαλλοντική Καταστροφολογία και Καταστροφο-λαγνεία

Συχνά τα επιχειρήματα των οικολόγων στηρίζονται σε εικόνες «βιβλικής» περιβαλλοντικής καταστροφής που μάλιστα περιγράφεται ως αναντίστρεπτη, δηλαδή τέτοιας έκτασης και βαθμού που δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκατασταθεί μέσω φυσικών μηχανισμών. Αυτό (επιστημονικά μιλώντας) σπάνια είναι αλήθεια. Η φύση έχει μοναδικούς μηχανισμούς αναγέννησης και επανάκαμψης σε νέες θέσεις ισορροπίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αγνοήσουμε τις ανθρώπινες (συχνά πολύ αρνητικές) επιδράσεις στο περιβάλλον, αλλά να προτείνουμε ένα διαφορετικό μοντέλο αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον στη λογική της βιωσιμότητας- δηλαδή συνεκτιμώντας –σε κάθε περίπτωση- το περιβαλλοντικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος.

Θα πρέπει οι πολίτες να αντιληφθούν ότι οι οικολόγοι δεν είμαστε περιβαλλοντικοί «ταλιμπάν», αλλά ενδιαφερόμαστε για το συμφέρον της κοινωνίας που – πολύ απλά- δεν μπορεί παρά να συμβαδίζει με ένα βιώσιμο περιβάλλον!

Η καταστροφολογία έχει ένα επιπλέον αρνητικό αποτέλεσμα: ενισχύει την αντίληψη ότι στην σύγχρονη τεχνολογική εποχή είναι αδύνατον να αποφύγουμε την περιβαλλοντική υποβάθμιση – άρα θα πρέπει να την αποδεχθούμε, περίπου ως «αναγκαίο κακό», ενώ στην πραγματικότητα η τεχνολογική καινοτομία μπορεί να αποτελέσει μέρος της λύσης για την περιβαλλοντική προστασία και αναβάθμιση.

Σημείο 2: Πόλεμος κατά των “μεγάλων επενδύσεων” παντού και πάντα!

Αδυναμία αναγνώρισης και αξιολόγησης των προβλημάτων που αποτελούν πράγματι προτεραιότητα και απόδοσης των αντίστοιχων ευθυνών.

Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις τα τοπικά οικολογικά κινήματα αντιμετωπίζουν με μεγάλη εχθρότητα τις υποψήφιες επενδύσεις είτε σε ΑΠΕ, είτε σε μονάδες διαχείρισης αποβλήτων ή και σε πιο «βαριές» δραστηριότητες όπως η εξόρυξη. Αυτό συχνά γίνεται από κεκτημένη ταχύτητα! Το «όχι» έρχεται πιο γρήγορα στο χειλάκι των οικολόγων από το «ναι υπό όρους». Έχω συχνά ασχοληθεί με τις συνέπειες αυτού του «όχι» που τις βρίσκω σχεδόν τόσο καταστροφικές όσο και του «χωρίς όρους ναι». Τι θα έπρεπε να κάνουμε: Οι ώριμες και δημοκρατικές κοινωνίες μπορούν να παίρνουν αποφάσεις συζητώντας – σχεδιάζοντας – συναποφασίζοντας- αξιολογώντας – λογοδοτώντας – τροποποιώντας. Όλο αυτό το μοντέλο το ονομάζω «σχέδιο δράσης» για τοπικά ή υπερ-τοπικά θέματα. Η δημοκρατία επιβάλλει την συν-ευθύνη και συν-απόφαση με κριτήριο το κοινό συμφέρον και όχι την προώθηση είτε ιδιωτικών είτε μικροπολιτικών/ πελατειακών συμφερόντων, αλλά ούτε και τη δικαίωση της συμπεριφοράς του κοινωνικού «τσαμπουκά» όπως συχνά βλέπουμε στην Ελλάδα.

Σημείο 3: Είναι το περιβαλλοντικό lobbying λύση ή πρόβλημα;

Υποστηρίζω σταθερά τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές ΜΚΟ ως αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνίας των πολιτών. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές από αυτές και τρέφω μεγάλη εκτίμηση τόσο στα στελέχη τους όσο και στα μέλη/υποστηρικτές τους. Το παραπάνω δεν με εμποδίζει να έχω μια κριτική στάση απέναντι τους και να αναζητώ ένα ρόλο πιο υγιή, πιο δημοκρατικό, πιο δημιουργικό και συμμετοχικό για την κοινωνία των πολιτών. Σημείο κλειδί για αυτό το ρόλο είναι η απόρριψη του κλειστού τους μοντέλου και της λειτουργίας τους ως λόμπυ που επιδιώκουν την πολιτική επιρροή σε κόμματα και θεσμούς διοίκησης, το απαραίτητο άνοιγμα τους στους πολίτες όχι ως ακροατήριο αλλά ως πραγματικούς συμμέτοχους σε μια πορεία αλλαγής. Η καχυποψία των πολιτών απέναντι στις ΜΚΟ συχνά εδράζεται σε αυτή την αδυναμία τους να ανοίξουν τις πόρτες και τα αυτιά τους στην κοινωνία. Δύσκολο; ναι, αλλά απαραίτητο!

Σημείο 4: Έλλειψη προτάσεων/ιδεών για έξυπνη καινοτομία, βιώσιμη επιχειρηματικότητα, καθώς και προτάσεων για τοπική ανάπτυξη

Το οικολογικό κίνημα οφείλει να είναι δημιουργικό, καινοτόμο, έξυπνο και να δίνει προτεραιότητα στις τοπικές λύσεις. Να μπορεί να πείσει τους πολίτες ότι το περιβάλλον είναι μέρος της λύσης και όχι εμπόδιο για την ανάπτυξη και την ευημερία. Να πείσει ότι στην εποχή της οικονομικής κρίσης οι οικολογικές λύσεις δεν είναι μια «ακριβή» επιλογή, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Να προβάλλει κάθε μέρα και σε κάθε ευκαιρία τα καλά παραδείγματα βιώσιμης επιχειρηματικότητας και καινοτομίας. Στα παραπάνω έχει (μέχρι τώρα) υστερήσει. Δεν είναι ο ρόλος μας “αμυντικός” όπως αυτός που παραδοσιακά υιοθέτησαν τα αριστερά κινήματα! Εμείς οφείλουμε να χτίζουμε γέφυρες επικοινωνίας να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για συναίνεση και συνεννόηση! Δικός μας ρόλος είναι η ανάδειξη εκείνων των ιδεών, προτάσεων και παραδειγμάτων που δίνουν λύσεις σε θέματα που απασχολούν τις τοπικές κοινωνίες..

Σημείο 5: Συχνά η πολιτική οικολογία δεν γίνεται αποδεκτή από την κοινωνία ως ένας αυτόνομος πολιτικός χώρος και μια διακριτή πολιτική θεωρία αλλά θεωρείται ότι θα πρέπει να ενσωματώνεται ως πολιτική πρόταση στα προγράμματα όλων των κομμάτων.

Το Πράσινο κίνημα έχει διανύσει δεκαετίες θετικής προσφοράς στις κοινωνίες που το αγκάλιασαν, αλλάζοντας και την ατζέντα των άλλων κομμάτων, ωστόσο στην Ελλάδα αργεί χαρακτηριστικά να ωριμάσει και να αποκτήσει μια πολιτική ταυτότητα/ ένα πολιτικό ρόλο. Αυτή η «ανωριμότητα» διαβάζεται από την ελληνική κοινωνία ως έλλειψη πολιτικού προσανατολισμού – σε ένα βαθμό αυτό ισχύει.

 

Το υπόλοιπο άρθρο μιλάει για την εσωκομματική κόντρα των Οικολόγων Πράσινων. Μια κόντρα με βαθιές ρίζες – που κυρίως οφείλεται σε προσωπικές αντιπαραθέσεις, μικροκομματικά παιγνίδια και άλλες ωραίες “οικολογικές” πρακτικές. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα: η επικράτηση της «αριστερής» πτέρυγας, της λεγόμενης «ριζοσπαστικής οικολογίας», μια πλήρης ήττα για τις μεταρρυθμιστικές, φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, μια μετατόπιση του οικολογικού κόμματος σε ένα αλλοπρόσαλλο αριστερισμό.

Και τελειώνει με την προαναγγελία του νέου κόμματος, «Ευρώπη – Οικολογία» που εξαγγέλλεται σε λίγες μέρες, και έχει σκοπό την επαναφορά της οικολογίας στον κόσμο της ρεαλιστικής.

Ξέρετε, στον κόσμο της αρθρογραφίας, των μπλογκ και του διαδικτύου, βρίσκοντας μια γνώμη που να συμφωνεί με τη δική σου και με όποια «κοινή λογική» έχεις αποδεχτεί, νιώθεις μια ανακούφιση και μια αίσθηση δικαίωσης… Δεν είσαι τελικά η μύγα μέσα στο γάλα…

[ΠΗΓΗ: www.athensvoice.gr/, 26/01/2014]

 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΝΑΔΙΚΗ ΒΟΥΛΗ…

12651694_nea_046.limghandler

Ο Λίο Χουσάκος είναι ένα από τα πιο γνωστά μέλη της ελληνικής κοινότητας στον Καναδά.Γεννήθηκε στο Μόντρεαλ, αλλά ο πατέρας του κατάγεται από τη Μάνη. Από το 2008 είναι γερουσιαστής και με αυτή την ιδιότητα τα τελευταία χρόνια επισκέπτεται την Ελλάδα, με την οποία άλλωστε διατηρούσε πάντα στενές σχέσεις. Τις τελευταίες ημέρες ο κ. Χουσάκος βρέθηκε στη χώρα μας και σε συνέντευξη που έδωσε στον ΕΠΕΝΔΥΤΗ αναλύει το πώς βλέπει ο ίδιος τις εξελίξεις στην Ελλάδα, υπό το πρίσμα της πρόσφατης συμφωνίας Καναδά Ε. Ε. για μηδενισμό των εμπορικών δασμών ανάμεσα στις δύο πλευρές. Ανάμεσα στις ερωτήσεις του τέθηκε και μία για την επένδυση στην Χαλκιδική:

Ποιος είναι ο αντίκτυπος στον Καναδά των αντιδράσεων που υπάρχουν στην Ελλάδα για τα μεταλλεία χρυσού της Eldorado;

«Η Eldorado Gold είναι μια εταιρεία με σημαντικές επενδύσεις στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει αποδείξει τι μπορεί να κάνει. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα απασχολεί 1.700 εργαζόμενους, ενώ σέβεται τους κανόνες της ελληνικής και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Όταν αναπτύξουν πλήρως τα επενδυτικά τους σχέδια, θα δημιουργήσουν άλλες 3.000- 4.000 θέσεις εργασίας και θα προκύψουν δισ. ευρώ φόροι για το ελληνικό Δημόσιο. Το θέμα απασχολεί τον Καναδά. Υπάρχουν πολλές αρνητικές εικόνες που βλέπουν εταιρείες που θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα και να ασχοληθούν για παράδειγμα με τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών. Ίσως η αντίδραση να οφείλεται στο γεγονός ότι η δραστηριότητα των μεταλλείων χρυσού σχετίζεται με το περιβάλλον… Και στον Καναδά έχουμε θέματα για το περιβάλλον, αλλά γίνεται συζήτηση και αναζητούνται συγκλίσεις. Για την Eldorado καμία κυβέρνηση από τις χώρες όπου δραστηριοποιείται δεν έχει διαμαρτυρηθεί. Οι πρώτες ύλες είναι άχρηστες αν δεν τις αξιοποιήσεις. Στον Καναδά ασχολούμαστε με τις πρώτες ύλες επί 150 χρόνια και συγχρόνως έχουμε ίσως το καλύτερο περιβάλλον στον κόσμο. Κόβουμε δέντρα, τα κάνουμε ξυλεία και με αυτά χτίζουμε κτίρια. Μπορεί να κόβουμε ένα δένδρο, αλλά στη θέση του φυτεύουμε τρία. Μια κοινωνία για να επιβιώσει πρέπει να καλλιεργήσει τις δυνάμεις της. Στην Ελλάδα υπάρχουν αέρας, θάλασσα, γη, τουρισμός, μεταλλεύματα. Οφείλουμε να τα αξιοποιήσουμε. Όλοι θέλουμε να υπάρχει δημόσια εκπαίδευση, σύστημα υγείας και κοινωνική πρόνοια. Μόνο που για να υπάρχουν αυτά, θα πρέπει να υπάρχει πλούτος στην κοινωνία».

[ΠΗΓΗ: ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ, 16/11/2013]