Monthly Archives: April 2016

ΘΕΡΜΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ ΕΥΧΕΣ!

avga_h_630_450Η Μεγάλη Εβδομάδα βαίνει προς το τέλος της και το Θείο Δράμα προς την κορύφωσή του, την αναμενόμενη Ανάσταση του Κυρίου. Σε εποχές δύσκολες και κρίσιμες όπως η σημερινή, ο συμβολισμός της Ανάστασης αποκτά μια επιπλέον βαρύνουσα σημασία, αφού στο μυαλό μας την συνδυάζουμε με την ποθούμενη ανάσταση της χώρας και της εξόδου της από το οικονομικό και πολιτικό τέλμα που έχει βρεθεί.

Οι δικές μας ευχές δεν θα μπορούσαν παρά να ενωθούν με τις ευχές όλων των Ελλήνων για μια καλύτερη εποχή, μια καλύτερη μοίρα, ένα καλύτερο μέλλον.

Καλό Πάσχα συμπολίτες και συνέλληνες, καλές γιορτές και είθε η Ανάσταση του Κυρίου να αποτελέσει την αφετηρία για την ανάσταση της Ελλάδας.

ΧΑΒΑΛΕΣ, ΜΠΑΧΑΛΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ ΤΡΙΚ

ΤΣΙΠΡΑΣ-ΡΕΝΤΣΙ-ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ (2)Όλα γι’ αυτούς είναι ένας χαβαλές. Μπαχαλοποίηση και όπου βγει. Με προτεραιότητα όχι την ουσία, αλλά τις εντυπώσεις. Αυτή είναι η στρατηγική του πρωθυπουργού στις διαπραγματεύσεις με τους “θεσμούς”. Ενώ κάτω από το τραπέζι έχουν συμφωνηθεί τα περισσότερα, ανεβαίνουν οι τόνοι του… ηρωισμού και της αντίστασης. Για εσωτερική κυρίως κατανάλωση.

Δείτε πώς κινήθηκε ο πρωθυπουργός. Σαν παιδί που δεν του αγοράζουν το παιχνίδι που έχει ζητήσει. Τι; Δεν με αφήνετε να κάνω το σόου μου στο εσωτερικό; Και δεν κάνετε Eurogroup; Ε και εγώ ζητώ τη σύγκληση του Συμβουλίου Κορυφής και θα σας δείξω τι εστί Τσίπρας…  Και εκεί έρχεται η σφαλιάρα. Έρχεται το φιάσκο. Αλλά δεν πειράζει καθόλου. Τι εντύπωση δόθηκε στους ιθαγενείς; Ότι η κυβέρνηση αντιστέκεται σθεναρά. Δεν κάνει πίσω από την τελευταία κόκκινη γραμμή. Και ας έχει μετατεθεί αυτή η περίφημη κόκκινη γραμμή αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο πίσω… Όλο και πιο πίσω. Σε βαθμό που να έχει γίνει πλέον… ροζ.

Και τι πειράζει που έχει ξεθωριάσει; Πετάμε ένα “και οι προηγούμενοι που τα έκαναν χειρότερα και δεν διαπραγματεύονταν τολμούν να μιλούν;” και καθαρίσαμε. Και η αποχαυνωμένη εκλογική πελατεία παίρνει φωτιά και χειροκροτεί! Και ο μύλος της οργής και της κοροϊδίας συνεχίζει να γυρνά και να κερδίζεται χρόνος. Για ποιο λόγο; Μα, δεν καταλάβατε; Για να κάνουν Πάσχα με την ησυχία τους…

Καλά, τι νομίζατε, ότι οι διάφοροι βουλευτές και υπουργοί είχαν καμία όρεξη να πάνε στα χωριά ή στα θέρετρα που θα περάσουν τις ημέρες του Πάσχα και να έχουν το πόπολο να τους ζαλίζει γιατί συμφώνησαν νέα σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα; Πιστέψατε σοβαρά ότι ήθελαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι και οι ΑΝΕΛαίοι να κλείσουν τη συμφωνία πριν το Πάσχα; Για κουτούς τους περάσατε; Άλλο ανίκανοι, άλλο κουτοί…  και αν υπάρχει και κανείς που παριστάνει τον αντιδραστικό εντός κοινοβουλευτικής ομάδας, ρίχνουμε και μία απειλή για εκλογές να αιωρείται…

Στο δια ταύτα, η χώρα συνεχίζει να διασύρεται διεθνώς, η καταστροφή να μεγαλώνει και οι προοπτικές ανάκαμψης να εκμηδενίζονται. Αλλά τι τους νοιάζει; Εκείνοι πρέπει να δώσουν όλο το σόου. Να συγκρουστούν, να δείξουν με το δάχτυλο τον εχθρό, είτε αυτός είναι οι εταίροι, είτε το απάνθρωπο ΔΝΤ, να προφασιστούν ότι πασχίζουν για το κοινό καλό και στο τέλος να υπογράψουν μεγαλοπρεπώς ό,τι χαρτί τους βάλουν μπροστά.

Θα μου πείτε, και οι διάφοροι “θεσμοί” δεν είναι καλύτεροι. Ασφαλώς και δεν είναι. Δυστυχώς έχουμε μπλέξει σε μία διαπραγμάτευση που διεξάγεται μεταξύ ολιγοβαρών ανθρώπων για τα αξιώματα που κατέχουν. Και η προχειρότητα, οι σκοπιμότητες και η ιδεοληψία της ελληνικής πλευράς δεν μειώνει ούτε τις ευθύνες αλλά ούτε και την ανικανότητα των “θεσμών”. Με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είναι ξεκάθαρο ότι στο ελληνικό ζήτημα επικρατεί ένας επιβλαβής πειραματισμός και μία αντίστοιχη αν και διαφορετικού τύπου ιδεοληψία.

Και τι επιλέγεται τελικά; Η κάθε πλευρά παίζει το δικό της επικοινωνιακό παιχνίδι. Με στόχο το δικό της ακροατήριο. Τραβώντας την υπόθεση στα άκρα, με σκοπό πάντως όχι να “σπάσει” αλλά να βρεθούν τα κατάλληλα άλλοθι. Βεβαίως, εκείνο που δεν υπολογίζει καμία από τις δύο πλευρές, είναι οι ασύμμετροι παράγοντες που καμιά φορά ανατρέπουν τους σχεδιασμούς. Όπως π.χ. το προσφυγικό ζήτημα. Καθώς και τους κινδύνους που απορρέουν όταν οι καταστάσεις εξωθούνται στα άκρα. Ιδιαίτερα όταν τους χειρισμούς τους έχουν αναλάβει παίκτες χαμηλής ποιότητας…

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 28/4/2016]

ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ, ΑΗΘΕΙΣ, ΚΑΙ ΑΠΑΤΡΙΔΕΣ…

Brainless_by_FailAtLifeΗ ξαφνική επίθεση που εξαπέλυσε το antigold παρεάκι μέσω twitter στην Βούλα Πατουλίδου, είναι πρωτοφανής ακόμη και για τα antigold ήθη…

Πάρτε μια ιδέα από τις αναρτήσεις που ακολουθούν… Η απορία μου είναι γιατί ο Πύρρος Δήμας έμεινε (σχεδόν) στο απυρόβλητο; Επειδή είναι άντρας; Επειδή έφερε τρία χρυσά και όχι ένα; Επειδή δεν είναι αντιπεριφερειάρχης με τον Τζιτζικώστα; Επειδή παραμένει στο ΠΑΣΟΚ; Επειδή δραστηριοποιείται και στον Προαθωνικό Οργανισμό;

Πόσοι αλήθεια είναι οι Έλληνες που έχουν φέρει χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στη χώρα; Μετρημένοι στα δάκτυλα… Δεν υπάρχει ούτε ο στοιχειώδης σεβασμός;

Σήμερα συνειδητοποίησα πως η ξεφτίλα δεν έχει πάτο… Μπορεί να είναι απύθμενη… Όσο και η βλακεία… Όσο και η εμπάθεια….

unnamed1 unnamed2-1 unnamed4 unnamed5-1unnamed6-1

 

ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ…

newego_LARGE_t_1101_54528773Αν υπάρχει κάτι το αισιόδοξο στο Θείο δράμα που παρακολουθούμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, είναι η προσμονή της Ανάστασης. Μετά την πορεία προς τον Γολγοθά, μια πορεία που οδηγεί μέσα από ατιμωτικά βασανιστήρια στον θάνατο, έρχεται η λύτρωση της νέας ζωής, της επανεκκίνησης, της ανάκαμψης. Δυστυχώς, σήμερα η χώρα ζει έναν Γολγοθά διαρκείας. Χωρίς προσδοκία Ανάστασης όμως…

Μέσα από τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης και τις συμφωνίες που προωθούνται, την εξαντλητική για τους πολίτες φορομπηχτική πολιτική, το ασφαλιστικό αδιέξοδο και την αδυναμία να εμφυσήσει οποιαδήποτε πνοή ανάπτυξης, καθώς όχι μόνο απουσιάζουν τα κίνητρα αλλά αντίθετα αυξάνονται τα αντικίνητρα, η χώρα οδηγείται προς τη Σταύρωση χωρίς ελπίδα Ανάστασης. Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, τον δρόμο αυτό προς τον Γολγοθά δεν τον χάραξε η σημερινή κυβέρνηση. Τον έστρωσαν και τον σφυρηλάτησαν με τις αστοχίες τους και προηγούμενες. Γι’ αυτό και φέρουν την δική τους ιστορική ευθύνη. Και γι’ αυτό κρίθηκαν και πολιτικά άλλωστε.

Ωστόσο η κυβέρνηση Τσίπρα αυτόν τον ανηφορικό δρόμο όχι μόνο τον διαπλάτυνε, αλλά τον έκανε και… μονόδρομο.  Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς σε έναν λαό είναι να του στερήσει το δικαίωμα στην ελπίδα. Να τον αφήσει χωρίς οράματα, χωρίς δυνατότητα να ονειρεύεται, χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσής του. Και στην Ελλάδα του σήμερα δυστυχώς, αυτή είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται. Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης; Η κατάρρευση της ψυχολογίας και η ροπή της πλατιάς μάζας της κοινωνίας στην κατάθλιψη και την απάθεια.

Και μέσα σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργηθεί και να φουντώσει η οργή επί δικαίων και αδίκων για τα όσα προηγήθηκαν. Σε βαθμό που να αγγίζει τον ταξικό διχασμό, με τα κυβερνητικά στελέχη να ρίχνουν λάδι στη φωτιά της αγανάκτησης. Η τυφλή οργή, οδηγεί άλλωστε στην άρνηση της συνειδητοποίησης των όσων συμβαίνουν και των τεράστιων και καταστροφικών λαθών της σημερινής διακυβέρνησης. Η οποία οδηγεί στην φτωχοποίηση το σύνολο πλέον της κοινωνίας εξαθλιώνοντας ακόμη περισσότερο τους ήδη φτωχούς. Με κορυφαίο κοινωνικό ζητούμενο να είναι πλέον το… πώς θα ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα…

Για το σημερινό φαινόμενο στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, στην απαξίωσή της, στην μετεξέλιξή της σε παρία της Ευρώπης, δυστυχώς ευθύνη πάνω από όλα έχουν οι πολίτες. Όλοι μας. Οι εκάστοτε κυβερνώντες είναι άλλωστε δικές μας επιλογές. Δεν αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, αντιμετωπίζουμε παθητικά και με μοιρολατρία τις εξελίξεις, έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε με λοβοτομημένους. Και παρασυρόμαστε στην παγίδα που στήνει από τη μια η σημερινή διακυβέρνηση για να κερδίζει όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο παραμονής στην εξουσία και από την άλλη οι απαράδεκτοι “θεσμοί” και εταίροι που αντιμετωπίζουν τη χώρα ως πειραματόζωο αδιέξοδων πολιτικών. Από την οικονομία μέχρι το προσφυγικό.

Κι όμως, δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Δεν είναι αυτό το δυναμικό της. Και σε πνεύμα και σε μόχθο. Αξίζει σε αυτή τη χώρα κάτι καλύτερο και πρέπει να το αναζητήσουμε. Δεν μπορεί να παρασύρεται η κοινωνία στην παγίδα του ταξικού διαχωρισμού. Χρειάζεται νέο όραμα και νέες προκλήσεις. Και άμεση αλλαγή.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 27/4/2016]