Αυτό που απεχθάνομαι περισσότερο και από τους στρατευμένους δημοσιογράφους, είναι οι στρατευμένοι καλλιτέχνες… Δηλαδή κάτι σαν την κα Νίκη Βελισσαροπούλου που τα τελευταία 12 χρόνια ζει και εργάζεται στο Παρίσι, αλλά έχει πλήρη άποψη για την Χαλκιδική και την εξόρυξη… Μάλιστα, άρχισε να βιντεοσκοπεί την κατασκευή του έργου των Σκουριών το 2012, και ταυτόχρονα βιντεοσκοπεί την καθημερινή ζωή δύο έφηβων κοριτσιών, που «αγωνίζονται ενάντια σε αυτήν την περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή»!!!
Η κα Βελισσαροπούλου βρήκε πρόσφορο έδαφος στην κοινότητα των παρωπιδικών antigold της Ιερισσού και έστησε το project της… Με την «χρήση» δύο δεκατετράχρονων κοριτσιών το 2012, και την άδεια των γονιών τους… Βέβαια, αυτή «ζει και εργάζεται στο Παρίσι..»! Ποσώς την ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις τυχόν ματαίωσης της επένδυσης… Και άντε να της χώσεις στο κεφάλι πως αυτό θα είναι πραγματική περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή, η πρώτη από την εγκατάλειψη εξυγίανσης των παλαιών πληγών και η δεύτερη από την απώλεια 2.000 έως και δυνητικά 5.000 θέσεων εργασίας, χώρια του δευτερεύοντος κύκλου εργασιών γύρω από τα μεταλλεία…
Η κα Βελισσαροπούλου προβλήθηκε μέσω αυτού του «ντοκιμαντέρ», –όπως βαφτίζει την μονόπλευρη και κατευθυνόμενη παρουσίαση του αναπτυξιακού έργου–, και προφανώς είχε και άλλου είδους οφέλη με την συνεργασία της με τη France 3 τη δημόσια τηλεόραση της Γαλλίας, ενώ από τη νέα τηλεοπτική σεζόν το… πόνημα θα προβληθεί και στα κανάλια της ΕΡΤ.
Να σημειώσουμε πως το «Δε θα πουλήσουμε το μέλλον μας» κέρδισε και ένα βραβείο στο φεστιβάλ FIGRA, ενός γαλλικού θεσμού για ντοκιμαντέρ τύπου ρεπορτάζ, κυρίως κοινωνικής φύσης. Η κα Βελισσαροπούλου εντυπωσίασε με τους ντόπιους της Ιερισσού τους Γάλλους κριτές, οι οποίοι προφανώς (έχοντας και οι ίδιοι ενοχές από το βεβαρημένο παρελθόν τους στην Αφρική και αλλού ως αποικιοκράτες) το παραλλήλισαν με κάποιες καταστάσεις σε αφρικανικές χώρες, με την καταπίεση των ντόπιων ιθαγενών, την βίαια επιβολή της θέλησης πολυεθνικών, κ.λπ., κ.λπ….
Αυτό που με κάνει έξαλλο είναι η προβολή αυτού του «ντοκιμαντέρ» στο Πολιτιστικό Κέντρο Ιερισσού, την υιοθέτησή του δηλαδή από αυτοδιοικητικούς φορείς.
Όσον αφορά την άποψη της καλλιτέχνιδος για το αριστούργημά της, η ίδια δηλώνει πως πρόκειται για την ιστορία δύο εφήβων κοριτσιών που «αναγκασμένες να πολιτικοποιηθούν από́ πολύ́ μικρές εν μέσω οικονομικής κρίσης και μέτρων λιτότητας, παρακολουθούν την επερχόμενη καταστροφή́ του τόπου τους, όμως δε χάνουν τις δυνάμεις και τις ελπίδες τους»!!!. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν…
Ένα ΜΠΡΑΒΟ στους υπεύθυνους του Πολιτιστικού Κέντρου και στο Δήμο, που προωθούν με τόσο ζήλο την ομαλοποίηση στο Δήμο Αριστοτέλη, με πράξεις ενωτικές, κατά της διχόνοιας, όπως η προβολή antigold ντοκιμαντέρ από εισαγόμενους στρατευμένους καλλιτέχνες του τίποτα… ΜΠΡΑΒΟ….