Οι κάτοικοι του Νεοχωρίου κλήθηκαν από το τοπικό συμβούλιο προκειμένου ο δήμαρχος Αριστοτέλη Χρ. Πάχτας να τους ανακοινώσει ότι στο νερό του δικτύου της περιοχής εντοπίστηκε μεγάλη συγκέντρωση αρσενικού. Εδώ και δεκαπέντε μέρες οι κάτοικοι είχαν αντιληφθεί το πρόβλημα στο νερό διαμαρτυρόμενοι για την μυρωδιά του. Βέβαια, κάποιοι έσπευσαν να συνδέσουν το θέμα με τις εξορύξεις, προσπαθώντας να προσθέσουν ακόμα ένα σαθρό επιχείρημα στον χάρτινο πύργο αοριστολογίας και λασπολογίας που κτίζουν – κινδυνεύοντας κάθε στιγμή να πέσει να τους πλακώσει.
Κατ’ αρχάς το νερό στο Νεοχώρι προέρχεται από γεώτρηση και όχι από επιφανειακά ρέοντα ύδατα ώστε να επιμολυνθούν από ανθρωπογενείς δράσεις. Μετά, είναι γνωστό τοις πάσι πως το αρσενικό περιέχεται φυσικά στα πετρώματα. Για την ακρίβεια, ανευρίσκεται σε όλα σχεδόν τα θειούχα ορυκτά χαλκού, μολύβδου και ψευδαργύρου. Παράλληλα φυσικές πηγές αρσενικού στο περιβάλλον συνδέονται κυρίως με ηφαιστειογενείς δράσεις και με τη σήψη της φυσικής ύλης.
Για την ιστορία, τώρα, πριν από μερικά χρόνια ίσχυσε στην ΕΕ νέο ανώτατο επιτρεπόμενο όριο ύπαρξης αρσενικού στο πόσιμο νερό το οποίο ορίστηκε στα 10 μg/l (Οδηγία 98/83/ΕΚ) – το όριο αυτό έχει ορίσει και ο ΠΟΥ. Το προηγούμενο όριο που ίσχυε ως τότε ήταν της τάξεως των 50 μg/l. Η οδηγία του 1998 έδινε στα κράτη μέλη προθεσμία 5 χρόνια να εναρμονιστούν. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας το νερό περιείχε αρσενικό σε ποσότητες κάτω από 50 μg/l και δεν μίλαγε κανένας. Με τη νέα οδηγία το κράτος και συνεπώς η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να φροντίσει τα όρια να πέσουν στα 10 μg/l. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα της αναμπουμπούλας στους οικισμούς Νικήσιανης, Γεωργιανής και Αγίου Χριστοφόρου του δήμου Παγγαίου, μετά την απαγόρευση της κατανάλωσής του για οικιακή χρήση με απόφαση της διεύθυνσης Υγείας της Περιφέρειας Καβάλας λόγω υψηλής περιεκτικότητας σε αρσενικό, αφού διαφορετικές μετρήσεις της περιεκτικότητας δεν συμφωνούσαν (Δείτε εδώ).
Πάντως το πρόβλημα στην βόρεια Ελλάδα είναι γενικότερο και είχε παρουσιαστεί σε άρθρο στο Βήμα_Science από το 2007 (Δείτε εδώ). Σκεφθείτε ότι σε κάποιες περιοχές της Βόρειας Χιλής, που υδρεύονταν από ποτάμια μολυσμένα με αρσενικό τα οποία ξεκινούν από τις Ανδεις, από το 1958 ως το 1970 (ώσπου να διαγνωστεί το πρόβλημα), έπιναν νερό με μέσα επίπεδα αρσενικού της τάξεως των 870 μg/l (!!!).
Επί της ουσίας τώρα, πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα του αρσενικού στο πόσιμο νερό; Με διάφορους τρόπους: Μπορεί κατ’ αρχάς να γίνει άλλη γεώτρηση ή να έρθει νερό από αλλού αν αυτό είναι εφικτό. Επίσης υπάρχει η λύση των φίλτρων στο κεντρικό αντλιοστάσιο της περιοχής ή στις βρύσες των καταναλωτών. Η πιο απλή λύση είναι η αραίωση του νερού με άλλης προέλευσης νερό, απαλλαγμένο από αρσενικό, ώστε η περιεκτικότητα σε αρσενικό να πέσει κάτω από 10 μg/l, που θεωρείται και το ασφαλές όριο.