Το απάνθρωπο μακελειό στη Νίκαια της Γαλλίας και το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, έθεσαν προς το παρόν στο περιθώριο της δημοσιότητας το μεγάλο θέμα που άνοιξε με το brexit, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το απάλειψαν. Αντίθετα, μετά τις πρώτες αντιδράσεις στις δυο ακραίες πράξεις της Νίκαιας και της Τουρκίας, επανέρχεται στο προσκήνιο η ευθύνη των διανοουμένων, των πολιτικών και των οικονομολόγων για τον αποκλεισμό μεγάλων στρωμάτων των σύγχρονων κοινωνιών από την αστική ευημερία, την οποία παρέχει σε ολοένα και λιγότερους η σημερινή μορφή της παγκοσμιοποίησης.

Η λαϊκή αντίδραση σε αυτό το μοντέλο, παίρνει πλέον συγκεκριμένη μορφή: Επικύρωση κι επαναβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας έναντι της ευρωπαϊκής, λαϊκό αίτημα για μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο έλεγχο της πολιτικής εξουσίας και λογοδοσία εκ μέρους της, ενίσχυση ακραίων πολιτικών δυνάμεων και παράλληλη απόσυρση της λαϊκής εμπιστοσύνης σε κεντρογενείς- μετριοπαθείς δυνάμεις, αυξανόμενη δυσπιστία στις κάθε λογής ελίτ και τους κάθε είδους «εμπειρογνώμονες», κλιμάκωση του αιτήματος για μια νέου τύπου, ανθεκτικότερη κοινωνική συνοχή.

Σήμερα όλο και περισσότεροι παραδέχονται ότι η μορφή την οποία έχει λάβει η παγκοσμιοποίηση εντείνει τις ταξικές διαφορές, ανάμεσα σε όσους διαθέτουν τις ικανότητες και τους πόρους ώστε να αξιοποιήσουν τα πλεονεκτήματα των διεθνοποιημένων αγορών, και στους πολλούς άλλους, που δεν το καταφέρνουν.

Αυτή η όξυνση των ταξικών διαφορών, εκφράζεται στις περισσότερες περιπτώσεις από λαϊκιστικές, ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις και μόνο κατ’ εξαίρεση επιχειρήθηκε να εκφραστεί από αριστερές, κυρίως στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς να ξεχνούμε στα καθ’ ημάς και την μεγάλη άνοδο της Χρυσής Αυγής) και στην Ισπανία με τους Podemos. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά περίπου ενάμιση χρόνο και έχει συνειδητά απαρνηθεί το σύνολο του προεκλογικού του προγράμματος, αποδεικνύοντας το πολιτικό ποιόν της ελληνικής αριστεράς, οι δε Podemos φαίνεται ότι ήταν μια προσωρινή πολιτική «μόδα» που ήδη δείχνει να έχει παρέλθει.

Μόνη αναγεννητική προσπάθεια που έχει εμφανιστεί ως τώρα, έστω σε επίπεδο διακηρύξεων ακόμα, είναι η θαρραλέα επιχείρηση μεταμορφισμού των Βρετανών Συντηρητικών –και μάλιστα καθ’ ον χρόνο ασκούν τη διακυβέρνηση της χώρας τους- από κόμμα των ελίτ της παγκοσμιοποίησης σε μια λαϊκή παράταξη που θα εκφράζει πολιτικά όχι μόνο τους brexiters, αλλά και θα αναδειχθεί σε υπόδειγμα αλλαγής του τρόπου άσκησης της πολιτικής και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Κι αν στη Γηραιά Ήπειρο, το προσφυγικό- μεταναστευτικό πρόβλημα δυσκόλεψε την αριστερά να εκφράσει τις επιθυμίες των ευρωπαϊκών κοινωνιών, που μετακινήθηκαν προς τα δεξιά, αντίθετα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής η αριστερά αποδομείται και απομυθοποιείται ως κυβερνητική δύναμη που απέτυχε παταγωδώς: Τα παραδείγματα της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Βραζιλίας, του Ισημερινού είναι απολύτως ενδεικτικά.

Από δυο εντελώς διαφορετικούς δρόμους, η αριστερά αποσύρεται από το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό, τουλάχιστον ως φορέας συγκεκριμένων Αξιών.

Εδώ, στην Ελλάδα, την ίδια ώρα βλέπουμε την κυβερνώσα αριστερά να απεκδύεται όλων των ιστορικών και πολιτικών της αμφίων και να μετατρέπεται σε μια άμορφη μηχανή διακυβέρνησης χωρίς πολιτική πυξίδα και ιδεολογικό έρεισμα. Παράλληλα, η αντιπολίτευση (ιδίως η αξιωματική) ακολουθεί την πεπατημένη, δηλαδή αναμένει απλώς την ολοκλήρωση της πολιτικής απαξίωσης των κυβερνώντων, για να εισπράξει άλλη μια ψήφο, που δεν θα είναι δική της επιδοκιμασία, αλλά αποδοκιμασία του βασικού της αντιπάλου.

Η λύση στην Ελλάδα –όπως και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο- δεν μπορεί να προέλθει και δεν θα προέλθει από την αριστερά. Στο δικό μας χέρι είναι αν θα ενδυναμωθούν περαιτέρω, πολιτικές φωνές και δυνάμεις όπως η Χρυσή Αυγή, ή αν θα υπάρξει κάποια πολιτική δύναμη να επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο με αυτό που επιχειρούν οι Βρετανοί Συντηρητικοί.

Τρίτος δρόμος, μετά την πολιτική χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει…

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Καλλικέλαδου, 18/07/2016]

«Είτε έτσι ή αλλιώς, δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά εξουσία ένα κόμμα που προσπαθεί εκ των υστέρων να βρει μια ταυτότητα που να κολλάει στις πολιτικές που –αναγκαστικά σχεδόν– ακολουθεί, και ακόμη χειρότερα, δεν μπορεί να ηγηθεί σε μια διαχείριση κρίσης, όπως η παρούσα οικονομική, η οποία εξελίχθηκε μοιραία σε πολιτική και κοινωνική.»

Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να προσπαθεί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ να πλασαριστεί ως αριστερό κόμμα. Επί της ουσίας με τις πράξεις του δηλώνει πως θα ακολουθήσει «φιλελεύθερη» πολιτική, δηλαδή πλήρη συμμόρφωση με τα μνημόνια και επίδειξη αξιομνημόνευτου ζήλου στην εφαρμογή πολιτικών, τις οποίες όταν επιχείρησαν να τις εφαρμόσουν –ή και απλώς να τις προτείνουν– προηγούμενες κυβερνήσεις, (ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις συντάξεων και μισθών, περικοπές, κατάργηση «κεκτημένων», κ.λπ.), ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε στα… κάγκελα. Και μάλιστα, το γελοίο της υπόθεσης είναι πως ακριβώς με τέτοιες υποσχέσεις περί μη εφαρμογής αυτών των πολιτικών, κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία.

Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: Αφού όλοι –τουλάχιστον οι σκεπτόμενοι και μη ιδεοληπτικοί– πολίτες, γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά το τι πρέπει να γίνει (μεταρρυθμίσεις, τόνωση αγοράς, κίνητρα μόχλευσης κεφαλαίων στον ιδιωτικό τομέα, κ.ά.) και ποια πολιτική πρέπει να ακολουθηθεί (φιλοευρωπαϊκή, προσέλκυση ξένων επενδύσεων, θέσπιση επενδυτικών κινήτρων, κ.ά.), γιατί αφήνουμε τον ερασιτέχνη κυβερνητικό συνασπισμό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πειραματίζεται, με ερασιτέχνες υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς και συμβούλους; Το πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης δεν είναι το ότι δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Είναι το ότι δεν μπορεί να το κάνει, είτε από ανεπάρκεια, είτε από κομματικά-ιδεολογικά αδιέξοδα. Για να χρησιμοποιήσω και τεχνοκρατικούς όρους, δεν έχει το Know-how και δεν έχουμε ούτε την πολυτέλεια ούτε τον χρόνο να περιμένουμε το πότε –και αν–, θα το αποκτήσει.

Χθες, όσοι πρόσεξαν το πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ, είδαν πως αντιτίθεται ευθέως στην διάταξη του πολυνομοσχεδίου που επιτρέπει την διατήρηση off-shore εταιρειών σε υπουργούς και βουλευτές. Η ΑΥΓΗ σημειώνει ότι πρόκειται για «κοινωνική πρόκληση και πρέπει αμέσως να αρθεί». Βεβαίως, το τελευταίο 48ωρο, έχει προηγηθεί ένα κύμα επικριτικών δηλώσεων από όλα τα άλλα κόμματα, ενώ η το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σύσσωμο υπέγραψε και κατέθεσε σχετική επερώτηση.

Πως εξηγείται αυτή η εσωκομματική διάσταση απόψεων μεταξύ κυβέρνησης και ΑΥΓΗΣ; Είμαι σχεδόν σίγουρος πως επειδή ελάχιστοι βουλευτές της συμπολίτευσης πρόλαβαν να διαβάσουν τις 7.500 σελίδες του πολυνομοσχεδίου, ψήφισαν κατ’ εντολή χωρίς να ξέρουν για τη συγκεκριμένη διάταξη, η οποία όταν ήρθε στο φως, τους αναστάτωσε… Έτσι, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουν να χάνεται (κι άλλο) το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς. Ποιάς αριστεράς όμως;

Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει –και είναι– εγκλωβισμένος ανάμεσα στην ανάγκη μιας μετεξέλιξης σε λιγότερο ριζοσπαστικό και σίγουρα λιγότερο «αριστερό» κόμμα (με την έννοια του αριστερού που δίνουν οι… παλιοί σύντροφοι Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου κ.λπ.), και στην αυταπάτη βουλευτών, στελεχών και ενός μέρους της κομματικής βάσης που θεωρούν πως είμαστε καταδικασμένοι –σύμφωνα με τον αγαπημένο τους ιστορικό υλισμό– σε κατάρρευση λόγω της αύξησης των παραγωγικών δυνάμεων σε μια φιλελεύθερη οικονομία, οπότε θα είναι οι μοναδικοί σωτήρες μας, ως ρυθμιστές της (μαρξιστικής) νομοτέλειας της ιστορικής εξέλιξης.

Τι θα κάνει άραγε ο κος Τσίπρας; Είναι υπαρκτό το φλερτ με τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης ή άλλη μια «ντρίπλα», στο πολιτικό παιχνίδι; Θα υποκύψει στις φωνές των «εκσυγχρονιστών» μέσα στο κόμμα, ή θα επιμείνει στην ακαμψία της παλαιοκομματικής ιδεοληψίας;

Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο: Είτε έτσι ή αλλιώς, δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά εξουσία ένα κόμμα που προσπαθεί εκ των υστέρων να βρει μια ταυτότητα που να κολλάει στις πολιτικές που –αναγκαστικά σχεδόν– ακολουθεί, και ακόμη χειρότερα, δεν μπορεί να ηγηθεί σε μια διαχείριση κρίσης, όπως η παρούσα οικονομική, η οποία εξελίχθηκε μοιραία σε πολιτική και κοινωνική κρίση.

Κάθε μέρα ακούμε και μια νέα δήλωση-μπαρούφα, ένα νέο απίθανο φόρο, μια νέα δυσκολία… Τώρα η εκταμίευση της υποδόσης ύψους 7,5 δισ. ευρώ είναι στον αέρα, επειδή δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ Αθήνας και δανειστών για τα προαπαιτούμενα. Η επιστολή που έστειλε η ελληνική κυβέρνηση στους θεσμούς με τη λίστα των προαπαιτούμενων που δεν σκοπεύει να υλοποιήσει, βρήκε… τοίχο. Ο ESM έκανε σαφές το ότι η δόση θα εκταμιευθεί εφόσον υλοποιηθούν όλα τα προαπαιτούμενα. Και αν κάποιοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο «εκπλήσσονται» διότι «δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν και νέες απαιτήσεις από τη στιγμή που έκλεισε η αξιολόγηση», ο αντίλογος είναι πως τα προαπαιτούμενα είχαν συζητηθεί, οι θεσμοί φάνηκαν ελαστικοί στην αυστηροποίηση του πλαισίου εφαρμογής τους, αλλά μην έχουμε την εντύπωση πως τρώνε και κουτόχορτο… Ο ΣΥΡΙΖΑ συνηθίζει να συγχέει τους ευρωπαίους συνομιλητές με το κομματικό του ακροατήριο, αλλά –αν θυμάμαι καλά–, στο παρελθόν αυτό μας στοίχισε ακριβά… Ας μην το ξανακάνουμε…

Εν κατακλείδι, τι φαντάζει σαν λύση; Να απαντήσω με ένα παράδειγμα από την καθημερινότητά μας… Όταν ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μας δεν τα καταφέρνει, τι κάνουμε; Απλά, στην επόμενη γενική συνέλευση ψηφίζουμε και τον αλλάζουμε με κάποιον που θεωρούμε ικανότερο και καταλληλότερο…

Αλλιώς κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς καθαρισμό, συντήρηση του κτιρίου και πετρέλαιο για την κεντρική θέρμανση για πολλά-πολλά χρόνια… Τώρα κάντε και εσείς τους παραλληλισμούς σας και… ο νοών νοείτω.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 31/5/2016]

«Είναι φανερό, ότι η Αριστερά (όπως και η φασιστική δεξιά), διακατέχεται από το σύνδρομο καταδίωξης. Στην πρώτη πολιτική γκάφα ή δυσκολία,  εφευρίσκει εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Ανοίγει πόλεμο γενικώς με τα “συμφέροντα”, όπως αυτά εκφράζονται, κυρίως, από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα), προκειμένου να ελέγξει και να πνίξει κάθε άποψη ή ιδέα, που αντιστρατεύεται  την κυβερνητική πολιτική».

Όλες οι κυβερνήσεις, λίγο-πολύ, έχουν τους προπαγανδιστές τους και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, διότι η εξουσία είναι ο λευκός καπνός της προπαγάνδας. Οι προπαγανδιστές είναι πρόσωπα, τα οποία προέρχονται, κυρίως, από το χώρο της πολιτικής και του κυβερνητικού συνδικαλισμού και όχι μόνον. Συχνά μπορεί να προέρχονται και από τους χώρους των γραμμάτων και των τεχνών (καθηγητές, ηθοποιοί, καλλιτέχνες κτλ.). Οι προπαγανδιστές διακρίνονται, συνήθως, σε δύο κατηγορίες: στους στρατευμένους (επαγγελματίες προπαγανδιστές που δουλεύουν με το αζημίωτο) και στους ευκαιριακούς, ρομαντικούς ιδεολόγους, οι οποίοι δεν ανήκουν σε κόμματα και συνδικάτα, αλλά προπαγανδίζουν, άλλοτε από ιδεολογική σύγκρουση με το κατεστημένο και άλλοτε από ενδόμυχες και κρυφές προσδοκίες. Ο ρόλος τού κυβερνητικού προπαγανδιστή, ιδιαίτερα του στρατευμένου, είναι να προωθεί και να εκθειάζει την κυβερνητική πολιτική και να  εξαίρει τη σπουδαιότητα της δουλειάς που κάνει η κυβέρνηση, για το “καλό” όλου του ελληνικού λαού! Αυτή είναι η ολοκληρωτική προπαγάνδα, που τη συναντούμε, συνήθως, σε ολοκληρωτικά καθεστώτα τύπου Βορείου Κορέας  ή τέως Σοβιετικής Ένωσης.

Αυτή η μορφή της προπαγάνδας εξαίρει τα προσόντα και τις καλές προθέσεις του πατερούλη – κυβερνήτη της χώρας, ο οποίος είναι περίπου από τον Θεό διαπιστευμένος να οδηγήσει τη χώρα και το λαό του στη Γη της επαγγελίας, όπου, θεϊκή βουλήσει, ρέει άφθονο το γάλα και το μέλι, με απώτερο σκοπό την τελική λύτρωση.  Είναι φανερό, ότι η Αριστερά (όπως και η φασιστική δεξιά), διακατέχεται από το σύνδρομο καταδίωξης. Στην πρώτη πολιτική γκάφα ή δυσκολία,  εφευρίσκει εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Ανοίγει πόλεμο γενικώς με τα “συμφέροντα”, όπως αυτά εκφράζονται, κυρίως, από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα), προκειμένου να ελέγξει και να πνίξει κάθε άποψη ή ιδέα, που αντιστρατεύεται  την κυβερνητική πολιτική.

Με το πρόσχημα ότι η κυβέρνηση βρίσκεται  σε πόλεμο με τα συμφέροντα και την διαπλοκή (ενώ κλείνει μυστικά ραντεβού μαζί της), απειλεί με κλείσιμο τηλεοπτικά δίκτυα, εφημερίδες, κυνηγάει δημοσιογράφους και, εν γένει,  βάζει δικούς της ανθρώπους (τα δικά μας παιδιά)  σε όλους τους κρατικούς μηχανισμούς (οι λεγόμενοι κομισάριοι), προκειμένου να υπάρχει τάξις και ησυχία  μέσα στην κοινωνία. Συχνά, κυβερνητικά στελέχη μπαίνουν μπροστά στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας των αγροτών και τους χαϊδεύουν τα αυτιά, λέγοντάς τους, ότι “κι εγώ από τα κινήματα προέρχομαι”.

Συνήθως, η Αριστερά αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (στρατός, αστυνομία, δικαστήρια), για να δείξει προς τα έξω ένα δημοκρατικό προφίλ, ενώ  επί της ουσίας αυτή ακριβώς η πρακτική είναι η προβιά του λύκου. Όταν κάποιος δημοσιογράφος κάνει στον κύριο υπουργό “ενοχλητικές και απρεπείς” ερωτήσεις, τότε ο κύριος υπουργός κάνει μετωπική επίθεση στον δημοσιογράφο και τον κατηγορεί ότι θέτει τέτοιες ερωτήσεις για να κάνει τηλεθέαση. Την ίδια στιγμή,  όλοι οι πολιτικοί στριμώχνονται ασθμένως, στα τηλεοπτικά τραπέζια, προκειμένου   να κερδίσουν έστω και πέντε λεπτά δημοσιότητας και να επενδύσουν για το πολιτικό τους μέλλον. ΄Αλλη φορά,  κύριε δημοσιογράφε, να προσέχεις   πώς κάνεις τις ερωτήςεις σου στον κύριο υπουργό  και πώς γράφεις τα άρθρα σου στις εφημερίδες, γιατί ο κύριος υπουργός εκνευρίζεται.

Τελικά, η προπαγάνδα είναι το μαλακό υπογάστριο της κυβερνητικής εξουσίας.   Στοχεύει, κυρίως,  στην κατασκευή της τυπικής κοινωνικής συναίνεσης,  κυρίως δε όταν το κυβερνητικό σχήμα είναι αποτέλεσμα ενός υποχρεωτικού “αμφιφυλόφιλου συμφώνου συμβίωσης”, όπως είναι η Αριστερά και η εθνικιστική και πατριωτική δεξιά. Σε κάθε περίπτωση, τόσο   η προπαγάνδα,  όσο και η σάτιρα του κυβερνητικού μας διασκεδαστή έχουν  τα όριά τους.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Δημήτρη Τσαρδάκη, ομότιμου καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών, 31/03/2016]

Ο αγαπημένος μας ΥΠΑΠΕΝ δεν δίστασε να σπεκουλάρει πάνω στη μνήμη του Χαρίλαου Φλωράκη, μιας εμβληματικής μορφής, ο οποίος άφησε το στίγμα του στα πράγματα της ελληνικής Αριστεράς. Διαβάστε το λογίδριο που δημοσίευσε στην ”Εφημερίδα Συντακτών” για τα 10 χρόνια από το θάνατο του αντάρτη και καπετάνιου του ΕΛΑΣ:

«Ο Χαρίλαος είχε ένα μεγάλο σπάνιο χάρισμα που τον κρατάει ζωντανό ανάμεσα μας. Μαγνήτιζε. Όσοι τον γνώριζαν, έστω και για λίγη ώρα, δεν τον ξεχνούσαν ποτέ. Η φυσιογνωμία του στριφογυρίζει πάντα, βαθιά χαραγμένη, στη μνήμη τους.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης δεν ήταν ένας από τους πολλούς κομμουνιστές ηγέτες της χώρας μας. Ξεχώριζε. Ήταν αυτός που κράτησε όρθιο και μεγάλο το ΚΚΕ στη μεταπολίτευση. Υπήρξε, όμως, ξεχωριστός κομμουνιστής, γιατί ταυτόχρονα ήταν βαθύτατα λαϊκός άνθρωπος και ακατάβλητος πατριώτης.

Ο Χαρίλαος είχε πάνω του κάτι το μοναδικό. Κουβαλούσε κάτι από μια πανάρχαια ελληνική κληρονομιά και ειδικότερα την κληρονομιά των μεγάλων πολέμαρχων και καπεταναίων του ’21, που βρήκαν τη δημιουργική συνέχεια τους στην Εθνική Αντίσταση. Κουβαλούσε κάτι από το ένστικτο τους, την απλότητα και το λαϊκό παροιμιώδη αφτιασίδωτο λόγο τους, τη λεβεντιά και τη ντομπροσύνη τους, τα βαθιά φυσικά ηγετικά τους χαρίσματα.

Χαρίλαε, ψηλά στο λόφο του Αη Λια, στο Παλιοζογλώπι, που αναπαύεσαι, έχεις διαλέξει καλή θέα για να αγναντεύεις και να περιμένεις να δεις τη λεύτερη , ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Ελλάδα που οραματίστηκες μέσα από τα βάθη της καρδιάς σου. Ίσως να μην περιμένεις για πολύ !»

Καλό, ε; Ειδικά το τέλος… «Ίσως να μη περιμένεις για πολύ»… Δηλαδή εντάξει, μην ανησυχείς, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ, να πραγματώσει το οράμά σου… Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της σπέκουλας, τότε τι; Αλλά ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα σχόλια του χαλκιδικιώτικου μπλογκ respentza, το οποίο δημοσίευσε το παραπάνω λογίδριο. Τα δημοσιεύουμε ακριβώς ως έχουν και τα συμπεράσματα δικά σας:

• Αντε, πολέμαρχε Λαφαζάνη, στα άρματα για να μας χαρίσεις την λεύτερη, σοσιαλιστική και ανεξάρτητη Ελλάδα που ονειρευόταν ο Χαρίλαος. Εσύ, ούτως ή άλλως, βιώνεις το σήμερα με υστέρηση εβδομήντα χρόνων και είναι φυσικό να ζείς το 1944, τότε που το ίνδαλμά σου ζούσε και αγωνίζονταν να πραγματώσει το δικό του όνειρο, με τη γνωστή συνέχεια. Και, βέβαια, δεν αναμένουμε από σένα να διδαχθείς από το παρελθόν, μια και ονειροβατείς νυχθημερόν, ενυπνιαζόμενος σοσιαλιστικούς και κομμουνιστικούς παραδείσους. Παναγιώτη, συνέχισε τον ύπνο σου και μην ξυπνάς γιατί θα νιώσεις άσχημα και περίεργα. Κοιμήσου!!! -23 Μαΐου 2015 – 7:54 μ.μ.
• Γιατί ο ανεπάγγελτος συντάκτης του άρθρου δεν προσχωρεί στο KKE? Να είναι βέβαιος ότι δεν θα μας λείψει καθόλου. Ο δε Φλωράκης εκεί που βρίσκεται έχει ήδη κριθεί αναλόγως από ΤΟΝ ΑΡΜΟΔΙΟ. -23 Μαΐου 2015 – 8:38 μ.μ.
• Αγαπητέ Παναγιώτη, Δεν θα έλεγα ότι με συγκίνησες με το λογίδριο για το Χαρίλαο. Δεν μου λέει τίποτε κάποιος που χύνει δάκρυα για το Χαρίλαο ενώ αγωνίστηκε λυσσαλέα να μικρύνει το ΚΚΕ. Και για να καταλαβαινόμαστε,είσαι υπουργός μιας κυβέρνησης που σχεδιάζει, αθεόφοβε, αμερικανική βάση στην Κάρπαθο. Έκανες γαργάρα μέσα στο ζεστό υπουργικό σου θόκο τα χορευτικά του Κοτζιά με τους φασισταράδες μακελάριδες των λαών. Κατάπιες αμάσητη τη συνέχεια της εξόντωσης του λαού μας με τον ΕΝΦΙΑ, την υπερφορολόγηση, τις συνθήκες γαλέρας για όλους τους εργαζόμενους. Και τολμάς να βάζεις στο στόμα σου το όνομα του ΚΚΕ και του Χαρίλαου;;; ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ (οι Αργείοι δεν φταίνε τίποτε)!! Αν σας έμεινε κάτι από το Χαρίλαο ξέρετε που είναι ο δρόμος της εργατικής τάξης και του λαού. Αλλιώς καθίστε στα γραφειάκια σας, γλύψτε κανένα ευρωενωσιακό κοκαλάκι κι αφήστε το λαό να βρει το δρόμο για τη λευτεριά του. -23 Μαΐου 2015 – 10:38 μ.μ.
• Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΟΥ ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΠΛΑΚΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΕΝΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΥ! -23 Μαΐου 2015 – 11:14 μ.μ.
• Ναι, ο Χαρίλαος ήταν αληθινός κομμουνιστής, ενώ εσύ Δραχμαζάνη τι είσαι; Όταν χρειάστηκε, ο Χαρίλαος συμμετείχε σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Εσύ και το Σύριζα συμμετέχετε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ σε ένα τσίρκο. Αλήθεια τι έλεγες και τι έκανες όταν ήσουν στο ΚΚΕ; Μήπως τελικά το Κόμμα σε ξέρασε σαν απόβλητο; Μάλλον η καλύτερη υπηρεσία που έχεις να προσφέρεις είναι να πας σπίτι σου και να ζείς με το οράματα μια εποχής που πέρασε. -24 Μαΐου 2015 – 12:39 π.μ.