Το απάνθρωπο μακελειό στη Νίκαια της Γαλλίας και το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, έθεσαν προς το παρόν στο περιθώριο της δημοσιότητας το μεγάλο θέμα που άνοιξε με το brexit, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το απάλειψαν. Αντίθετα, μετά τις πρώτες αντιδράσεις στις δυο ακραίες πράξεις της Νίκαιας και της Τουρκίας, επανέρχεται στο προσκήνιο η ευθύνη των διανοουμένων, των πολιτικών και των οικονομολόγων για τον αποκλεισμό μεγάλων στρωμάτων των σύγχρονων κοινωνιών από την αστική ευημερία, την οποία παρέχει σε ολοένα και λιγότερους η σημερινή μορφή της παγκοσμιοποίησης.
Η λαϊκή αντίδραση σε αυτό το μοντέλο, παίρνει πλέον συγκεκριμένη μορφή: Επικύρωση κι επαναβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας έναντι της ευρωπαϊκής, λαϊκό αίτημα για μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο έλεγχο της πολιτικής εξουσίας και λογοδοσία εκ μέρους της, ενίσχυση ακραίων πολιτικών δυνάμεων και παράλληλη απόσυρση της λαϊκής εμπιστοσύνης σε κεντρογενείς- μετριοπαθείς δυνάμεις, αυξανόμενη δυσπιστία στις κάθε λογής ελίτ και τους κάθε είδους «εμπειρογνώμονες», κλιμάκωση του αιτήματος για μια νέου τύπου, ανθεκτικότερη κοινωνική συνοχή.
Σήμερα όλο και περισσότεροι παραδέχονται ότι η μορφή την οποία έχει λάβει η παγκοσμιοποίηση εντείνει τις ταξικές διαφορές, ανάμεσα σε όσους διαθέτουν τις ικανότητες και τους πόρους ώστε να αξιοποιήσουν τα πλεονεκτήματα των διεθνοποιημένων αγορών, και στους πολλούς άλλους, που δεν το καταφέρνουν.
Αυτή η όξυνση των ταξικών διαφορών, εκφράζεται στις περισσότερες περιπτώσεις από λαϊκιστικές, ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις και μόνο κατ’ εξαίρεση επιχειρήθηκε να εκφραστεί από αριστερές, κυρίως στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς να ξεχνούμε στα καθ’ ημάς και την μεγάλη άνοδο της Χρυσής Αυγής) και στην Ισπανία με τους Podemos. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά περίπου ενάμιση χρόνο και έχει συνειδητά απαρνηθεί το σύνολο του προεκλογικού του προγράμματος, αποδεικνύοντας το πολιτικό ποιόν της ελληνικής αριστεράς, οι δε Podemos φαίνεται ότι ήταν μια προσωρινή πολιτική «μόδα» που ήδη δείχνει να έχει παρέλθει.
Μόνη αναγεννητική προσπάθεια που έχει εμφανιστεί ως τώρα, έστω σε επίπεδο διακηρύξεων ακόμα, είναι η θαρραλέα επιχείρηση μεταμορφισμού των Βρετανών Συντηρητικών –και μάλιστα καθ’ ον χρόνο ασκούν τη διακυβέρνηση της χώρας τους- από κόμμα των ελίτ της παγκοσμιοποίησης σε μια λαϊκή παράταξη που θα εκφράζει πολιτικά όχι μόνο τους brexiters, αλλά και θα αναδειχθεί σε υπόδειγμα αλλαγής του τρόπου άσκησης της πολιτικής και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Κι αν στη Γηραιά Ήπειρο, το προσφυγικό- μεταναστευτικό πρόβλημα δυσκόλεψε την αριστερά να εκφράσει τις επιθυμίες των ευρωπαϊκών κοινωνιών, που μετακινήθηκαν προς τα δεξιά, αντίθετα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής η αριστερά αποδομείται και απομυθοποιείται ως κυβερνητική δύναμη που απέτυχε παταγωδώς: Τα παραδείγματα της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Βραζιλίας, του Ισημερινού είναι απολύτως ενδεικτικά.
Από δυο εντελώς διαφορετικούς δρόμους, η αριστερά αποσύρεται από το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό, τουλάχιστον ως φορέας συγκεκριμένων Αξιών.
Εδώ, στην Ελλάδα, την ίδια ώρα βλέπουμε την κυβερνώσα αριστερά να απεκδύεται όλων των ιστορικών και πολιτικών της αμφίων και να μετατρέπεται σε μια άμορφη μηχανή διακυβέρνησης χωρίς πολιτική πυξίδα και ιδεολογικό έρεισμα. Παράλληλα, η αντιπολίτευση (ιδίως η αξιωματική) ακολουθεί την πεπατημένη, δηλαδή αναμένει απλώς την ολοκλήρωση της πολιτικής απαξίωσης των κυβερνώντων, για να εισπράξει άλλη μια ψήφο, που δεν θα είναι δική της επιδοκιμασία, αλλά αποδοκιμασία του βασικού της αντιπάλου.
Η λύση στην Ελλάδα –όπως και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο- δεν μπορεί να προέλθει και δεν θα προέλθει από την αριστερά. Στο δικό μας χέρι είναι αν θα ενδυναμωθούν περαιτέρω, πολιτικές φωνές και δυνάμεις όπως η Χρυσή Αυγή, ή αν θα υπάρξει κάποια πολιτική δύναμη να επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο με αυτό που επιχειρούν οι Βρετανοί Συντηρητικοί.
Τρίτος δρόμος, μετά την πολιτική χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει…
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Καλλικέλαδου, 18/07/2016]