«Είτε έτσι ή αλλιώς, δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά εξουσία ένα κόμμα που προσπαθεί εκ των υστέρων να βρει μια ταυτότητα που να κολλάει στις πολιτικές που –αναγκαστικά σχεδόν– ακολουθεί, και ακόμη χειρότερα, δεν μπορεί να ηγηθεί σε μια διαχείριση κρίσης, όπως η παρούσα οικονομική, η οποία εξελίχθηκε μοιραία σε πολιτική και κοινωνική.»
Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να προσπαθεί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ να πλασαριστεί ως αριστερό κόμμα. Επί της ουσίας με τις πράξεις του δηλώνει πως θα ακολουθήσει «φιλελεύθερη» πολιτική, δηλαδή πλήρη συμμόρφωση με τα μνημόνια και επίδειξη αξιομνημόνευτου ζήλου στην εφαρμογή πολιτικών, τις οποίες όταν επιχείρησαν να τις εφαρμόσουν –ή και απλώς να τις προτείνουν– προηγούμενες κυβερνήσεις, (ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις συντάξεων και μισθών, περικοπές, κατάργηση «κεκτημένων», κ.λπ.), ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε στα… κάγκελα. Και μάλιστα, το γελοίο της υπόθεσης είναι πως ακριβώς με τέτοιες υποσχέσεις περί μη εφαρμογής αυτών των πολιτικών, κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: Αφού όλοι –τουλάχιστον οι σκεπτόμενοι και μη ιδεοληπτικοί– πολίτες, γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά το τι πρέπει να γίνει (μεταρρυθμίσεις, τόνωση αγοράς, κίνητρα μόχλευσης κεφαλαίων στον ιδιωτικό τομέα, κ.ά.) και ποια πολιτική πρέπει να ακολουθηθεί (φιλοευρωπαϊκή, προσέλκυση ξένων επενδύσεων, θέσπιση επενδυτικών κινήτρων, κ.ά.), γιατί αφήνουμε τον ερασιτέχνη κυβερνητικό συνασπισμό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πειραματίζεται, με ερασιτέχνες υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς και συμβούλους; Το πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης δεν είναι το ότι δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Είναι το ότι δεν μπορεί να το κάνει, είτε από ανεπάρκεια, είτε από κομματικά-ιδεολογικά αδιέξοδα. Για να χρησιμοποιήσω και τεχνοκρατικούς όρους, δεν έχει το Know-how και δεν έχουμε ούτε την πολυτέλεια ούτε τον χρόνο να περιμένουμε το πότε –και αν–, θα το αποκτήσει.
Χθες, όσοι πρόσεξαν το πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ, είδαν πως αντιτίθεται ευθέως στην διάταξη του πολυνομοσχεδίου που επιτρέπει την διατήρηση off-shore εταιρειών σε υπουργούς και βουλευτές. Η ΑΥΓΗ σημειώνει ότι πρόκειται για «κοινωνική πρόκληση και πρέπει αμέσως να αρθεί». Βεβαίως, το τελευταίο 48ωρο, έχει προηγηθεί ένα κύμα επικριτικών δηλώσεων από όλα τα άλλα κόμματα, ενώ η το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σύσσωμο υπέγραψε και κατέθεσε σχετική επερώτηση.
Πως εξηγείται αυτή η εσωκομματική διάσταση απόψεων μεταξύ κυβέρνησης και ΑΥΓΗΣ; Είμαι σχεδόν σίγουρος πως επειδή ελάχιστοι βουλευτές της συμπολίτευσης πρόλαβαν να διαβάσουν τις 7.500 σελίδες του πολυνομοσχεδίου, ψήφισαν κατ’ εντολή χωρίς να ξέρουν για τη συγκεκριμένη διάταξη, η οποία όταν ήρθε στο φως, τους αναστάτωσε… Έτσι, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουν να χάνεται (κι άλλο) το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς. Ποιάς αριστεράς όμως;
Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει –και είναι– εγκλωβισμένος ανάμεσα στην ανάγκη μιας μετεξέλιξης σε λιγότερο ριζοσπαστικό και σίγουρα λιγότερο «αριστερό» κόμμα (με την έννοια του αριστερού που δίνουν οι… παλιοί σύντροφοι Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου κ.λπ.), και στην αυταπάτη βουλευτών, στελεχών και ενός μέρους της κομματικής βάσης που θεωρούν πως είμαστε καταδικασμένοι –σύμφωνα με τον αγαπημένο τους ιστορικό υλισμό– σε κατάρρευση λόγω της αύξησης των παραγωγικών δυνάμεων σε μια φιλελεύθερη οικονομία, οπότε θα είναι οι μοναδικοί σωτήρες μας, ως ρυθμιστές της (μαρξιστικής) νομοτέλειας της ιστορικής εξέλιξης.
Τι θα κάνει άραγε ο κος Τσίπρας; Είναι υπαρκτό το φλερτ με τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης ή άλλη μια «ντρίπλα», στο πολιτικό παιχνίδι; Θα υποκύψει στις φωνές των «εκσυγχρονιστών» μέσα στο κόμμα, ή θα επιμείνει στην ακαμψία της παλαιοκομματικής ιδεοληψίας;
Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο: Είτε έτσι ή αλλιώς, δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά εξουσία ένα κόμμα που προσπαθεί εκ των υστέρων να βρει μια ταυτότητα που να κολλάει στις πολιτικές που –αναγκαστικά σχεδόν– ακολουθεί, και ακόμη χειρότερα, δεν μπορεί να ηγηθεί σε μια διαχείριση κρίσης, όπως η παρούσα οικονομική, η οποία εξελίχθηκε μοιραία σε πολιτική και κοινωνική κρίση.
Κάθε μέρα ακούμε και μια νέα δήλωση-μπαρούφα, ένα νέο απίθανο φόρο, μια νέα δυσκολία… Τώρα η εκταμίευση της υποδόσης ύψους 7,5 δισ. ευρώ είναι στον αέρα, επειδή δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ Αθήνας και δανειστών για τα προαπαιτούμενα. Η επιστολή που έστειλε η ελληνική κυβέρνηση στους θεσμούς με τη λίστα των προαπαιτούμενων που δεν σκοπεύει να υλοποιήσει, βρήκε… τοίχο. Ο ESM έκανε σαφές το ότι η δόση θα εκταμιευθεί εφόσον υλοποιηθούν όλα τα προαπαιτούμενα. Και αν κάποιοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο «εκπλήσσονται» διότι «δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν και νέες απαιτήσεις από τη στιγμή που έκλεισε η αξιολόγηση», ο αντίλογος είναι πως τα προαπαιτούμενα είχαν συζητηθεί, οι θεσμοί φάνηκαν ελαστικοί στην αυστηροποίηση του πλαισίου εφαρμογής τους, αλλά μην έχουμε την εντύπωση πως τρώνε και κουτόχορτο… Ο ΣΥΡΙΖΑ συνηθίζει να συγχέει τους ευρωπαίους συνομιλητές με το κομματικό του ακροατήριο, αλλά –αν θυμάμαι καλά–, στο παρελθόν αυτό μας στοίχισε ακριβά… Ας μην το ξανακάνουμε…
Εν κατακλείδι, τι φαντάζει σαν λύση; Να απαντήσω με ένα παράδειγμα από την καθημερινότητά μας… Όταν ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μας δεν τα καταφέρνει, τι κάνουμε; Απλά, στην επόμενη γενική συνέλευση ψηφίζουμε και τον αλλάζουμε με κάποιον που θεωρούμε ικανότερο και καταλληλότερο…
Αλλιώς κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς καθαρισμό, συντήρηση του κτιρίου και πετρέλαιο για την κεντρική θέρμανση για πολλά-πολλά χρόνια… Τώρα κάντε και εσείς τους παραλληλισμούς σας και… ο νοών νοείτω.
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 31/5/2016]