«Μόνο το γεγονός ότι η εκτελεστική εξουσία θεωρεί εκβιασμό την αγανάκτηση ενός επενδυτή και την εύλογη προειδοποίηση έπειτα από χρόνια αναμονής για μία άδεια καταδεικνύει το επίπεδο των σχέσεων εξουσίας και επιχειρείν σε αυτήν τη χώρα.»
Εάν τελικά κάποιος μας “παρακολουθεί από ψηλά”, σίγουρα θα σπάει πλάκα μαζί μας. Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερη κωμωδία από το έργο “προσελκύοντας επενδύσεις στην Ελλάδα”. Προφανώς δεν αναφέρομαι στην ομιλία Τσίπρα στο Clinton Global Initiative, όπου με τα χαριτωμένα αγγλικά του μάλλον προκάλεσε απελπισία σε όσους ευήθεις επιθυμούσαν να επενδύσουν στην Ελλάδα (όχι λόγω της προφοράς του, αλλά εξαιτίας της “προσφοράς” του στο επιχειρείν), αλλά στη γενικότερη στάση της χώρας έναντι των μεγάλων (ή μικρών επενδύσεων). Μία χώρα που αναζητεί την παραγωγική βάση με τα κιάλια και στερείται στρατηγικού σχεδίου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ανωτέρω η χθεσινή ανακοίνωση περί αναστολής των εργασιών ανάπτυξης στις Σκουριές του καναδικού ομίλου Eldorado Gold. Ο τελευταίος προανήγγειλε τη διακοπή των εργασιών στις υπόλοιπες περιοχές δραστηριοποίησης του εάν δεν προχωρήσουν άμεσα οι απαιτούμενες αδειοδοτικές διαδικασίες.
Στις Σκουριές η πολυεθνική, μέσω της θυγατρικής της Ελληνικός Χρυσός, σχεδιάζει την ανάπτυξη του υπόγειου μεταλλείου, του εργοστασίου για την κατεργασία του μεταλλεύματος (που αποτελείται από χαλκό και χρυσό) καθώς και όλων των βοηθητικών επιφανειακών εγκαταστάσεων, για τις οποίες απαιτείται σειρά αδειοδοτήσεων.
Όπως επισημαίνεται στα μέσα ενημέρωσης, η Ελληνικός Χρυσός έλαβε την έγκριση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων το 2011, όμως από το 2012 το υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος και άλλες υπηρεσίες δεν έχουν εκπληρώσει πλήρως τις υποχρεώσεις τους για την έκδοση των απαραίτητων αδειών, κυρίως ως αποτέλεσμα του επηρεασμού τους από ομάδες αντιτιθέμενες στις επενδύσεις. Η απάντηση του υπουργείου ήταν η αναμενόμενη: “δεν εκβιαζόμαστε”. Μόνο το γεγονός ότι η εκτελεστική εξουσία θεωρεί εκβιασμό την αγανάκτηση ενός επενδυτή και την εύλογη προειδοποίηση έπειτα από χρόνια αναμονής για μία άδεια καταδεικνύει το επίπεδο των σχέσεων εξουσίας και επιχειρείν σε αυτήν τη χώρα.
Εάν επρόκειτο για κάποιον εθνικό προμηθευτή ή ολιγοπωλιακό παίκτη μάλλον θα έχαιρε διαφορετικής εκτίμησης και αντιμετώπισης. Ίσως θα ήταν διαφορετική και η αντιμετώπιση εάν η εταιρεία ήταν γερμανικών ή αμερικανικών συμφερόντων. Σίγουρα θα ήταν διαφορετική εάν ο ντόπιος συνεταίρος διατηρούσε την παλαιά του αίγλη (ναι στη χώρα αυτή κάθε μεγάλη ξένη επένδυση έχει στο μετοχικό σχήμα και έναν ντόπιο νταλαβερτζή για λόγους δυσνόητους για ένα κράτος δικαίου ευνόητους, όμως, για την ημεδαπή λούμπεν μεγαλοαστική τάξη).
Σε αυτήν τη χώρα ζούμε το Eldorado της υποκρισίας. Καλούμε για επενδύσεις υπονοώντας ότι θέλουμε βλάκες να μας ακουμπήσουν τα ζεστά λεφτά τους. Κομπορρημονούμε ότι διατηρούμε φιλικό περιβάλλον για το επιχειρείν όταν η πολιτεία κάνει χρόνια, για να εκδώσει μια άδεια. Και διαλαλούμε ότι έχουμε κράτος δικαίου ακόμη και όταν ένας πολίτης ή μία εταιρεία έπειτα από πολύχρονους δικαστικούς αγώνες κερδίζει στα δικαστήρια και χάνει στο κράτος της γραφειοκρατίας. Στην υποκρισία παίρνουμε το χρυσό μετάλλιο…
[ΠΗΓΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, του Αργύρη Αργυριάδη, 13/01/2016]