Ο κ. Τσίπρας έχει όσο χρόνο επιθυμεί να συναντιέται για show off και τηλεοπτική παράσταση με τις σταρ του Χόλυγουντ, αλλά να δει τους ξένους επενδυτές στη χώρα δεν προλαβαίνει…

Συγγνώμη, αλλά υπάρχει περίπτωση οποιοσδήποτε από τους πολιτικούς του παρελθόντος να δεχόταν υπό την ιδιότητα του πρωθυπουργού της χώρας την Αντζελίνα Τζολί στο Μαξίμου; ΟΚ, καταλαβαίνω ότι η σταρ του Χόλυγουντ έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ πρέσβειρα καλής θελήσεως για το προσφυγικό ζήτημα, οπότε θεωρητικά υπάρχει ένα άλλοθι. Αλλά σοβαρά, υπάρχει περίπτωση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ή ο Ανδρέας Παπανδρέου, ή ο Κώστας Μητσοτάκης να έκαναν τέτοιο σόου για την προσωπική τους προβολή; Ιδιαίτερα σε μια τόσο κρίσιμη εθνικά περίοδο; Εντάξει, να τη δει την Τζολί ένας αρμόδιος υπηρεσιακός παράγων, άντε ένας υπουργός, καμία αντίρρηση. Διεθνής προσωπικότητα είναι, μετέχει στο παγκόσμιο star system. Αλλά στο Μαξίμου ο πρωθυπουργός; Και, δηλαδή, για να το πάμε και ένα βήμα παρακάτω, τι συζήτησαν οι δυο τους; Τι είχε να συζητήσει ο πρωθυπουργός μιας χώρας που δεν είναι η Ναμίμπια ή η Μιανμάρ, αλλά χώρα της Ευρωζώνης που έχει βρεθεί στη δίνη του προβλήματος ως χώρα-πέρασμα στις προσφυγικές ροές, με τη «Λάρα Κροφτ»; Βεβαίως, ο κ. Τσίπρας έχει όσο χρόνο επιθυμεί να συναντιέται για show off και τηλεοπτική παράσταση με τις σταρ του Χόλυγουντ, αλλά να δει τους ξένους επενδυτές στη χώρα δεν προλαβαίνει, θυμάμαι εκείνο τον δόλιο τον Καναδό της Eldorado Gold που ξεροστάλιασε να περιμένει να τον δεχτεί ο Αλέξης, αλλά ο πρωθυπουργός απαξιούσε. Τι κι αν ήταν ο μεγαλύτερος επενδυτής στη χώρα. Δεν έχει γκλάμορους η συνάντηση μαζί του. Αντιθέτως, «καίει». Ενώ η Τζολί..

Βεβαίως, όπως και να το κάνουμε, είναι πιο ευχάριστη ως προσκεκλημένη. Άσε που μπορεί να θεωρηθεί και… απωθημένο. Φανταστείτε, δε, ότι αμέσως πριν από την Αντζελίνα ο Αλέξης Τσίπρας είχε να διαχειριστεί το θέμα Κομμένου, με τον οποίο είχε και μακρά συνάντηση. Ε, όπως και να το κάνουμε, μετά τον Καμμένο η Τζολί είναι όαση

Από κάθε άποψη. Ακόμα και μαυροφορεμένη και με τη σχετική anorexia nervosa.

[ΠΗΓΗ: ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ, 19/03/2016]

Ο βίος της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα έχει τελειώσει. Παραμένει στο Μαξίμου απλά και μόνο γιατί οι ίδιοι έχουν αργήσει να το αντιληφθούν και οι άλλοι δεν βλέπουν κάποια εναλλακτική λύση που θα μπορούσε να την αντικαταστήσει.

Μια χώρα έχει κυβέρνηση όταν αυτή μπορεί και επηρεάζει τις εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό σε ό,τι έχει να κάνει με τη θέση της χώρας στο διεθνές γίγνεσθαι.

Τα σύνορα της χώρας είναι διάτρητα και το αποδεικνύει η απώλεια ελέγχου στο ποιος εισέρχεται σε αυτήν. Από την άλλη πλευρά, γειτονικές χώρες που μέχρι πρόσφατα επιβίωσαν χάρη στη γειτνίαση με την Ελλάδα, κλείνουν τα σύνορα η μία μετά την άλλη.

Υπό διάλυση βρίσκονται και η δημόσια ασφάλεια με την οικονομία. Είναι θέμα χρόνου τα σποραδικά εμφράγματα που προκύπτουν καθημερινά να προκαλέσουν ένα καθολικό έμφραγμα και πολυοργανική ανεπάρκεια.

Ο βίος της κυβέρνησης Τσίπρα έχει τελειώσει καθώς έχουν εκλείψει πλέον οι λόγοι για τους οποίους έχει λάβει υποστήριξη τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό.

Στο εσωτερικό η κυβέρνηση Τσίπρα υποστηρίχθηκε από τμήματα της μικρομεσαίας τάξης, από τους αγρότες και κυρίως από τους εργαζόμενους αλλά και το παρακράτος του δημόσιου τομέα.

Η μικρομεσαία τάξη πίστεψε πως υπήρχε άλλος δρόμος χωρίς λιτότητα, χωρίς ΕΝΦΙΑ και κυρίως πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εφαρμόσει το μνημόνιο και τις μεταρρυθμίσεις χωρίς να έχει απέναντι την κοινωνική αντίδραση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατούσε.

Η μόνη κατηγορία που του μένει πιστή είναι το παρακράτος των συνδικαλιστών του δημόσιου τομέα, οι άλλες έχουν σταθεί ήδη απέναντι και αποτελούν πλέον τους σκληρότερους επικριτές του.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμούν να επισκεφτούν τις περιφέρειές τους και ο πρόεδρος της Βουλής κατηγορεί τα κανάλια πως μεταδίδοντας τους προπηλακισμούς είναι σαν να προπαγανδίζουν την επέκτασή τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση είχε δικαιολογήσει και επικροτήσει κάθε πράξη ανομίας και τραμπουκισμού σε αυτήν τη χώρα. Τις συνέπειες των επιδιώξεων και των πράξεών του υφίσταται τώρα.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα στο εσωτερικό πίστεψε και συνεχίζει να πιστεύει πως με επικοινωνιακά τρυκ μπορεί να διαχειριστεί μια κοινωνία που βιώνει την κατάρρευση από κάθε πλευρά. Είναι σαν να προσπαθούν να βράσουν ένα βραστήρα με νερό στον κρατήρα ενός ηφαιστείου που ετοιμάζεται να εκραγεί.

Η κυβέρνηση Τσίπρα υποστηρίχθηκε τόσο από τους Ευρωπαίους όσο και από τους Αμερικάνους για να υλοποιήσει το τρίτο μνημόνιο και να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για να μείνει η χώρα ισότιμα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Ούτε τις μεταρρυθμίσεις έχει προχωρήσει, ούτε την αξιολόγηση έχει καταφέρει να κλείσει, ούτε τα σύνορα της Ελλάδας έχει καταφέρει να κρατήσει ανοιχτά. Από την άλλη πλευρά η επιρροή που είχε στις δυνάμεις που πρωταγωνιστούσαν στον κοινωνικό αναβρασμό και την αντίδραση έχει εξατμιστεί.

Με βάση τα κριτήρια που επέλεξαν να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου για να φέρουν τον κ. Τσίπρα στην εξουσία, ο τελευταίος δεν τους είναι καθόλου χρήσιμος πλέον.

Η διεθνής συγκυρία με το προσφυγικό στην Ευρώπη και το πιθανό οικονομικό κραχ τους αναγκάζει να μην ασχολούνται με την Ελλάδα.

Η οικονομική και πολιτική κατάρρευση της χώρας μοιάζουν δεδομένες ενώ ζητούμενο παραμένει η εθνική της ακεραιότητα, η επαναφορά του ελέγχου της δημόσιας ασφάλειας και της εθνικής κυριαρχίας όπως και η παραμονή της στο Ευρώ.

Το τελευταίο θα εξαρτηθεί περισσότερο από τις εξελίξεις στο εξωτερικό παρά στο εσωτερικό.

Στο εσωτερικό αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει η πλειοψηφία στην κοινωνία που θα μπορούσε να στηρίξει μια πολιτική πλειοψηφία που θα προχωρήσει τις δραστικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται και θα βοηθήσει τη χώρα να αλλάξει σελίδα ομαλά.

Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τελειώσει για την Ελλάδα. Το μοναδικό ερώτημα που παραμένει αφορά το μετά, αν δηλαδή η χώρα μπορεί να αποφύγει το χάος.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Κώστα Στούπα, 26/02/2016]

«Ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο». «Ο λαός δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου». Αντιθέτως, η μνήμη του είναι «ζωντανή» και δη «νωπή». Ο λαός έχει και «τόλμη» και έχει και «καρδιές». Πρόλαβα να καταγράψω μερικά μόνον από τα σημεία που εμφανίσθηκε η λέξη «λαός» στην προχθεσινή ομιλία του κ. Τσίπρα. Είναι πολύ περισσότερα. Από τον λαό ξεκινούσαν όλα και στον λαό κατέληγαν όλα. Λογικό, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «με τον λαό». Κι αυτός έδωσε στον «ελληνικό λαό» τη δυνατότητα να απορρίψει το τελεσίγραφο των δανειστών στο δημοψήφισμα.

Ένα τμήμα του «λαού» φοράει γραβάτα, κατά τον κ. Κατρούγκαλο. Είναι οι δικηγόροι με τα «μπλοκάκια» και οι γραβάτες τους είναι φτηνές, συνθετικές και με λαστιχάκι.

Δεν πρέπει, επ’ ουδενί να συγχέονται με τους άλλους που φορούν Αρμάνι και δεν είναι λαός.

θα μπορούσε κάποιος υποθέτω να κάνει μια ψυχαναλυτική ανάγνωση της συχνότητας με την οποία επαναλαμβανόταν η λέξη «λαός». Εμμονή; Διαρροή των υδραυλικών του ασυνείδητου; Ή μήπως «Λαός και Κολωνάκι», αναφορά του πρωθυπουργού στην κουλτούρα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου; Το είπε καθαρά: απέναντι του βρίσκονται οι μεγαλοφοροφυγάδες που κυκλοφορούν ελεύθερα στο Κολωνάκι. Εννοείται με πούρο, βελάδα, ημίψηλο, μεταξωτό γιλέκο, λουστρίνια, όπως εννοείται ότι μιλάνε τα γαλλικά «πγοφέγοντας» το -γο. Μόνον μία φορά αποπειράθηκε να προσδιορίσει τι εννοεί με τη λέξη. Οι λαϊκές δυνάμεις, είπε, είναι ο κόσμος της εργασίας. Αρκεί βέβαια να μην έχουν χάσει τη λαϊκή συνείδησή τους, όπως οι εργαζόμενοι στις Σκουριές. Θα έλεγα πως ο τρόπος με τον οποίον επικαλείται τον λαό ο κ. Τσίπρας είναι σύμπτωμα της ασθενικής και αναχρονιστικής του παιδείας.

Κάπως αγνό και τίμιο, κάπως γραφικό και αμόλυντο, άρα τολμηρό, κάτι σαν τον ίδιο. Ενα πλάσμα με καρδιά που δεν ξεχνά. Η δεκαετία του ’80 στη μηχανή του χρόνου. Ο κόσμος αλλάζει, όμως ο λαός, τα πάθη του, και οι προστάτες του μένουν ίδιοι.

Ο εθνικολαϊκισμός για να λειτουργήσει χρειάζεται να συντηρήσει τον λαό ως μια διάχυτη, σχεδόν μεταφυσική οντότητα η οποία δεν υπόκειται σε μεταμορφώσεις. Οπως ακριβώς αντιμετωπίζει το Εθνος ο εθνικισμός. Τα σχήματα και τα σύμβολα υπερισχύουν της πραγματικότητας, της γλώσσας, του τοπίου, της παιδικής ηλικίας και των προγόνων. Αυτά, πάντα απτά, δεν παράγουν εθνικισμό. Παράγουν πατριωτισμό.

πώς ορίζεις τον λαό ως πραγματικότητα και όχι ως φαντασίωση της ρητορικής σου; Λαός είναι όσοι βλέπουν μεσημεριανάδικα, λαός όσοι κλείνουν με τρακτέρ τους δρόμους, λαός και όσοι υποφέρουν από το κλείσιμο των δρόμων, λαός όσοι εργάζονται στο Δημόσιο, λαός και όσοι υποφέρουν από όσους εργάζονται στο Δημόσιο, λαός ο ιερέας, λαός και ο ομοφυλόφιλος που θέλει να συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Εδώ λαός, εκεί λαός, πού είναι ο λαός; Η συνεχής επίκληση του λαού σε απαλλάσσει από την υποχρέωση να τον ορίσεις. Τον προϋποθέτεις για να στοιχειοθετήσεις τη διχαστική πολιτική σου. Τι ο λαός, τι μη λαός, και τι τ’ ανάμεσό τους; «Λαός» όσοι ψήφισαν «Οχι» στο δημοψήφισμα, «Μη Λαός» όσοι ψήφισαν «Ναι».

Κι ανάμεσα τους η φαντασίωση του διχασμού, ένα ακόμη απόκτημα στη συλλογή πολιτικών αναχρονισμών του κ. Τσίπρα.

Ο τρόπος με τον οποίον επικαλείται τον λαό ο κ. Τσίπρας είναι σύμπτωμα της ασθενικής και αναχρονιστικής παιδείας του.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 26/01/2016, στήλη «Διαγωνίως», του Τάκη Θεοδωρόπουλου]

Για την Μέρκελ ο Τσίπρας δεν είναι πρόβλημα αλλά η λύση. Για τους δανειστές εγγύηση στην εφαρμογή μνημονίων. Για τους δραχμοαπατεώνες ελπίδα αν συγκρουστεί με τους δανειστές. Για τους “επενδυτές” μονόδρομος στις ιδιωτικοποιήσεις. Για τους κρατικοδίαιτους σιγουριά στο νέο μοίρασμα της πίτας. Για τον λαό το όνειρο που χάθηκε. Γιατί ο Τσίπρας είναι μόνο η λύση…

Με αριστουργηματικό, κατά την γνώμη μου, τρόπο και υπό τον εύστοχο τίτλο «ο Τσίπρας δεν ήταν το όνειρο που πίστεψε η Ελλάδα», το περιοδικό Economist αποτυπώνει την πραγματικότητα της αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Τον Τσίπρα θεόγυμνο να παίζει χαρτιά με τους δανειστές έχοντας στο χέρι ένα χαρτί και τον αντίπαλό του με τέσσερις άσσους…

Αυτή είναι η αλήθεια. Και ας κάνουν πως δεν την καταλαβαίνουν στην κυβέρνηση. Ας δείχνουν πως την ξεπερνούν οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάζω (ακόμη και σε σχόλια Capital.gr) συνειρμούς “ευτυχίας”, προσδοκίας και χαράς… πως ο Τσίπρας (λέει) έχει την δύναμη να κάνει αυτά που δεν τολμούσαν οι προηγούμενοι. Ότι έχει την ικανότητα να αλλάξει την Ελλάδα. Ότι βαδίζει με σχέδιο και πρόγραμμα.

Είναι αστείο και ταυτόχρονα θλιβερό. Σε πιάνει απελπισία όταν διαπιστώνεις ότι ενώ η Ελλάδα συνεχίζει στα ρουμάνια, τα χαντάκια και τους πουρναρόδρομους της μεταπολίτευσης, έστω και το 20% θεωρεί ότι ο παράδεισος είναι δίπλα μας. Ότι το όνειρο να αλλάξουμε την Ελλάδα είναι πραγματικότητα.

Περισσότερο καταθλιπτικό γίνεται, στην καθημερινή μας ζωή, ότι ενώ ο λαός παρακάμπτεται και συνθλίβεται δίπλα μας, στην Βουλγαρία και την Τουρκία, βηματίζουν με συνέπεια και ιδίως με σεβασμό στους φορολογούμενους και στους εργαζόμενους.

Στην Τουρκία ο Ερντογάν έκανε στους εργαζόμενους πρωτοχρονιάτικο μποναμά ό,τι τους υποσχέθηκε προεκλογικά για τους μισθούς. Αύξησε τον κατώτατο μισθό κατά 30% και τον ανέβασε από τα 326 ευρώ στα 420 ευρώ.

Στην Τουρκία ο Ερντογάν έδωσε στους συνταξιούχους 100 ευρώ παραπάνω τον χρόνο, από το 2016, (κάτι σαν μπόνους) μέσα όμως από διαδικασίες μόνιμης αύξησης.

Στην Τουρκία, το κράτος επιδοτεί, από το 2016, τις εργοδοτικές εισφορές ώστε οι επιχειρήσεις να ισορροπήσουν το κόστος από τις αυξήσεις των μισθών και να μην κάνουν συρρικνώσεις ή απολύσεις.

Στην Βουλγαρία το υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε αύξηση (από την 1η Ιανουαρίου 2016) του κατώτατου μηνιαίου μισθού από τα 193 ευρώ σε 215 ευρώ. Και την ωριαία αμοιβή, 8ωρου και εργάσιμης εβδομάδας 5 ημερών, στο 1,27 ευρώ.

Στην Βουλγαρία, σύμφωνα με τον εκτελεστικό διευθυντή της Υπηρεσίας Επενδύσεων, Στάμεν Γιάνεφ, το 9μηνο Ιανουάριου – Σεπτέμβριου 2015, οι ξένες επενδύσεις αυξήθηκαν κατά 26% (σε σύγκριση με το 2014) και έφτασαν στο 1,1 δισ. ευρώ!!! Οι επενδύσεις έγιναν στην κατασκευή μηχανημάτων, παραγωγή εξαρτημάτων και ανταλλακτικών αυτοκινήτων για μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες και στο οutsourcing που εξασφαλίζει, περίπου, το 3% του ΑΕΠ.

Στην Βουλγαρία, σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο Τομισλάβ Ντόντσεφ, η ανάπτυξη θα φτάσει το 3% κόντρα στις προβλέψεις για -0,6% της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και μόνο 0,8% της κυβέρνησης. Πρόκειται για την υψηλότερη άνοδο από την αρχή της κρίσης.

Έχουν ιδιαίτερη σημασία, για την Ελλάδα, αυτά που συμβαίνουν την φετινή πρωτοχρονιά στην Βουλγαρία και την Τουρκία; Ίσως να μην έχουν αν αναλύσουμε τα θετικά και τα αρνητικά στις γειτονικές οικονομίες και ας διαθέτει, ειδικά το Βουλγάρικο Τραπεζικό σύστημα, πελατολόγιο και με 60.000 ελληνικές επιχειρήσεις.

Όπως όμως και να ερμηνεύσεις τα παραπάνω το αποτέλεσμα έχει γεύση πικρή που δεν καταπίνεται.

Από το 2016 θα έχουμε τον ίδιο κατώτατο μισθό με την Τουρκία στα 420 ευρώ. Θα μου πείτε όμως ότι εμείς έχουμε αριστερή κυβέρνηση και Τσίπρα ενώ οι Τούρκοι τον Ερντογάν. Μπορεί να έχετε δίκιο… αλλά ο αντίλογος βλέπει πως (σε συνδυασμό με την τετράωρη απασχόληση και την ανασφάλιστη εργασία) η Ελλάδα “τρέχει” ολοταχώς προς τα πίσω για να πιάσει τον κατώτατο των 215 ευρώ της Βουλγαρίας. Μήπως δεν είναι έτσι;

Ας μην ξεχνάμε ότι το λαϊκό όνειρο με τον Τσίπρα είχε κατώτατο στα 751 ευρώ. Επιστροφή δώρων στις συντάξεις. Δίκαια φορολογία. Αναδιανομή πλούτου. Καταπολέμηση της ανεργίας. Εξαφάνιση λαθρεμπόρων και διαπλοκής. Το πρωί όμως του 2016 ξυπνήσαμε με όλα αυτά στα όνειρά μας. Και για πραγματικότητα βλέπουμε τρισευτυχισμένους μόνο τους κρατικοδίαιτους. Την διαπλοκή. Τους δραχμοαπατεώνες. Τους επενδυτές στις ιδιωτικοποιήσεις. Και τουλάχιστον 100.000 μπολσεβίκους που προγραμματίζει να στρατολογήσει ο Τσίπρας στην δική του Σοβιετία.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 4/01/2016]