Tag Archives: Τσιπρας

ΞΕΣΚΟΥΡΙΑΖΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

MNHMONIO-TSIPRA-01-780x439«Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει ότι ξεπερνά τις σκουριές των ιδεολογικών στερεοτύπων που ταύτιζαν τις επενδύσεις μόνο με το κράτος. Προφανώς, οι δημόσιες επενδύσεις είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη, όμως αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να θεωρούνται εχθρικές οι ιδιωτικές επενδύσεις».

Διακριτικά και εν μέσω της απεργίας των δημοσιογράφων, το υπουργείο Περιβάλλοντος & Ενεργείας,  έβαλε τέλος στην αντιπαράθεσή του με την καναδική εταιρεία Eldorado Gold, δίνοντας έγκριση στην τεχνική μελέτη που αφορά το έργο στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Η αντιπαράθεση αυτή είχε ξεκινήσει λίγο πριν από τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, όταν το υπουργείο είχε μπλοκάρει, επί της ουσίας, ένα σημαντικό μέρος της επένδυσης της θυγατρικής εταιρείας Ελληνικός Χρυσός, κάτι που είχε προκαλέσει την αναστολή των εργασιών και τη μετάβαση των εργαζομένων σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Ακολούθησαν, βεβαίως, αποφάσεις του ΣτΕ υπέρ της εταιρείας, όμως είναι σαφές πως η απόφαση του υπουργείου διαθέτει πολιτικό στίγμα και αποτελεί δείγμα γραφής ότι η κυβέρνηση υπερβαίνει κάποια παλαιά ιδεολογικά στερεότυπα, για μια υπόθεση, μάλιστα, που υπήρξε εμβληματική για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τις προηγούμενες ημέρες ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Eldorado Gold εξέφρασε, με δήλωσή του, την ικανοποίηση για την έγκριση της τεχνικής μελέτης που επιτρέπει όχι μόνο την επανεκκίνηση της συγκεκριμένης επένδυσης, αλλά και την απόφαση της εταιρείας να επεκτείνει τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Η ElDorado Gold δεν είναι μια οποιαδήποτε εταιρεία. Πέραν του ότι μέτοχοι της είναι αρκετά μεγάλα funds με άμεσο ή έμμεσο ρόλο στις ελληνικές συστημικές τράπεζες και στη διαμόρφωση κλίματος διεθνώς για την ελληνική οικονομία, η εμπλοκή στη συγκεκριμένη επένδυση είχε προκαλέσει πολλά αρνητικά σχόλια από τους δανειστές. Και δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στη Βουλή για το ασφαλιστικό έκανε ασυνήθιστα πολλές αναφορές στην ανάγκη ιδιωτικών επενδύσεων για την αναθέρμανση της οικονομίας.

Τις επόμενες ημέρες, άλλωστε, και με βάση το ανακοινωθέν του τελευταίου Eurogroup, η κυβέρνηση θα φέρει προς ψήφιση την ίδρυση του ελληνικού Ταμείου ιδιωτικοποιήσεων και επενδύσεων, συμπεριλαμβανόμενης της μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων ως μέρους των προαπαιτούμενων για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Το εποπτικό συμβούλιο του Ταμείου θα διοριστεί τον Ιούνιο και ο νέος αυτός οργανισμός θα τεθεί σε πλήρη λειτουργία το αργότερο μέχρι τον Σεπτέμβριο. Οι πληροφορίες θέλουν, μάλιστα, τον επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ (που κατά πολλούς προαλείφεται για σημαίνοντα ρόλο στο νέο Ταμείο), Στέργιο Πιτσιόρλα, να έχει προετοιμάσει το έδαφος για πάνω από 15 μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις. Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η λύση της δύσκολης εξίσωσης της ανάπτυξης. Στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν έστω και καθυστερημένα κατανοήσει πως η μοναδική ελπίδα εξισορρόπησης του βαρύτατου λογαριασμού των μέτρων των 5,4 δισ. είναι η δημιουργία κλίματος επανεκκίνησης της πραγματικής οικονομίας.

Εφόσον, δε, με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, σταθεί δυνατό να πληρωθούν τα περισσότερα από τα περίπου 6 δισ. οφειλές του Δημοσίου προς ιδιώτες και εάν αυτό συνδυαστεί με τη γρήγορη εκταμίευση ευρωπαϊκών κονδυλίων, το κλίμα μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά. Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει ότι ξεπερνά τις σκουριές των ιδεολογικών στερεοτύπων που ταύτιζαν τις επενδύσεις μόνο με το κράτος. Προφανώς, οι δημόσιες επενδύσεις είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη, όμως αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να θεωρούνται εχθρικές οι ιδιωτικές επενδύσεις. Η κινητικότητα αυτή, λοιπόν, είναι θετική. Εφόσον υπάρχει η πολιτική βούληση, το μόνο που μένει είναι πολιτικές ηγεσίες στα αρμόδια υπουργεία και το νέο Ταμείο, για να επιταχύνουν τις διαδικασίες. Όποιοι είναι προσκολλημένοι σε ιδεοληψίες απλώς δεν μπορούν να ακολουθήσουν…

[ΠΗΓΗ: ΕΠΕΝΔΥΣΗ, 14/05/2016, του Σεραφείμ Κοτρώτσου]

 

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΤΟ “ΜΑΤΣΑΚΙ” Ο ΑΛΕΞΗΣ;

07_002_img_9157_2015041714293889191429602769Στα τέλη του περασμένου Φθινοπώρου η αποδοχή του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησης παρέμεναν σε υψηλά επίπεδα και προβλημάτιζε όσους έβλεπαν τα αδιέξοδα στα οποία μας οδηγεί. Η άποψη της στήλης ήταν πως η αποκαθήλωση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θα λάβει χώρα μέχρι το Πάσχα, αφού πρώτα καταβάλουν τους φόρους.

Τώρα η εκτίμηση είναι πως το πολύ στα μέσα της περιόδου καταβολής φόρων δηλ. (κατά το μέσον του επόμενου Φθινοπώρου) αν δεν έχει προκύψει κάποιο “ατύχημα” (κάτι που είναι πολύ πιθανό) θα έχει ολοκληρωθεί η κατάρρευση της αποδοχής καθώς αυξάνεται η μείωση της ανοχής.

Υπάρχουν μια σειρά ζητήματα υλικής και ηθικής φύσης που κονιορτοποιούν την αποδοχή της κυβέρνησης κατ’ αρχήν και εν συνεχεία την ανοχή σ’ αυτήν.

Μερικά από αυτά  που ακουμπάνε την “τσέπη” είναι ο ΕΝΦΙΑ που  αντί να καταργηθεί αυξάνεται, οι αναπηρικές συντάξεις που μειώνονται, ο ΦΠΑ που σε βασικά είδη εκτοξεύτηκε στο 24%, στο προσφυγικό επικρατεί χάος με σιδηροδρομικές γραμμές υπό κατάληψη και  λαθρομετανάστες  τους οποίους έχει διοχετεύσει η Άγκυρα ανεξέλεγκτους στην ελλ. επικράτεια. Η ιδιωτική οικονομία πνέει τα λοίσθια λόγω φορο και εισφοροεπιδρομής, οι διορισμοί ημετέρων χωρίς καν τα τυπικά προσόντα πάνε και έρχονται, η αξιολόγηση καθυστερεί και πνίγει την οικονομία γιατί ο πρωθυπουργός δεν ελέγχει την κοινοβουλευτική του ομάδα.

Το χειρότερο “μπούλινγκ” η κυβέρνηση θα το υποστεί από ομάδες όπως οι καθαρίστριες οι οποίες μένουν απλήρωτες για μήνες και τις οποίες είχε κάνει “σημαία” και εκμεταλλεύτηκε για να ανέλθει στην εξουσία.

Η συντριβή της κυβέρνησης Τσίπρα δεν εντοπίζεται προς το παρόν στη διαφορά των 3 έως 6 μονάδων κατά μέσο όρο από την προπορευόμενη Νέα Δημοκρατία που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Η συντριβή εντοπίζεται σε ερωτήσεις όπως “πιστεύετε πως τα πράγματα κινούνται προς τη σωστή ή τη λάθος κατεύθυνση όπου το 86,5% τον Απρίλιο έναντι του 80,5% τον περασμένο Ιανουάριο πιστεύει πως κινούνται προς τη λάθος κατεύθυνση.

Επίσης ικανοποιημένο από την κυβέρνηση τον Απρίλιο εμφανίζεται ένα 5,5% έναντι 12,5% τον Ιανουάριο. Στις δημοσκοπήσεις της Καπα Research το Νοέμβριο του 2015, τον Ιανουάριο και τον Απρίλιο του 2016 ο κ. Τσίπρας σαν καταλληλότερος για πρωθυπουργός συγκεντρώνει αντίστοιχα 41,8% το Νοέμβρη, 34,8% τον Ιανουάριο και 29,7% τον Απρίλιο όπου περνά και στη δεύτερη θέση.

Μπορεί ο κ. Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αντιστρέψουν τη φθορά η οποία θα επιταχυνθεί τους επόμενους μήνες, ακόμη και αν της κάνουν σαν επικοινωνιακό δώρο κάποια ρύθμιση του χρέους;

Υπάρχουν προηγούμενα που αυτό έχει γίνει σε άλλες χώρες αλλά προϋποθέτει ρεαλιστική επίγνωση της κατάστασης, ιδίως της οικονομικής και αποτελεσματικούς χειρισμούς. Φοβάμαι πως απουσιάζουν αμφότερα.

Ο Μπιλ Κλίντον στα δυο πρώτα χρόνια της θητείας του τα είχε κάνει “θάλασσα” ακολουθώντας μια αριστερών αποχρώσεων πολιτική. Το αποτέλεσμα ήταν στις ενδιάμεσες εκλογές του 1994 οι ρεπουμπλικάνοι να κερδίσουν την πλειοψηφία και στη Γερουσία και στη Βουλή των αντιπροσώπων.

Τότε φαινόταν απίθανο πως ο Κλίντον θα μπορούσε να αναστηθεί πολιτικά και να κερδίσει με άνεση και μια δεύτερη θητεία.

Ο Ντικ Μόρρις που ήταν σύμβουλός του σε ένα βιβλίο περιγράφει πως έπαθε σοκ όταν είδε τις δημοσκοπήσεις που είχε παραγγείλει. “…ήταν μια καρικατούρα του εαυτού του, που έδινε τη μάχη μακριά από την κεντρώα εκλογική βάση, ακολουθώντας τις αριστερόστροφες προτροπές του κόμματός του”.

Ο Μπιλ Κλίντον τότε άλλαξε πολιτικό στίγμα και προσπάθησε να πάρει θέση κάπου ανάμεσα στον πυρήνα των αξιών του δημοκρατικού κόμματος και εκείνου των ρεπουμπλικάνων. Η συμβουλή του Μόρρις ήταν η περίφημη τριγωνοποίηση, όπου η μια βάση του τριγώνου ήταν το ακροατήριο των δημοκρατικών και η άλλη το ακροατήριο των ρεπουμπλικάνων. Η κορυφή του τριγώνου βρίσκεται πάνω από τις δύο βάσεις και επιτρέπει σε αυτόν που την κατέχει να εφαρμόζει μέτρα και της μιας και της άλλης πλευράς επιλεκτικά.

Στον τομέα της οικονομίας επέλεξε πολλές θέσεις που ικανοποιούσαν το ακροατήριο των ρεπουμπλικάνων και σε κοινωνικά ζητήματα θέσεις που ικανοποιούσαν τους δημοκρατικούς.

Έτσι ικανοποίησε το αριστερό ακροατήριο σε θέματα περιβάλλοντος, κοινωνικής πρόνοιας, παιδείας, αμβλώσεων κλπ.

Το ακροατήριο της άλλης πλευράς το ικανοποίησε με μείωση κρατικών υπαλλήλων, μείωση φόρων και κρατικών δαπανών. Επίσης εφάρμοσε αυστηρή πολιτική στην πάταξη της εγκληματικότητας.

Κατάφερε όχι μόνο να αντιστρέψει το κλίμα και να κερδίσει και την επόμενη θητεία, αλλά να θεωρείται και από τους πιο επιτυχημένους προέδρους.

Η περίπτωση Μιτεράν

Ανάλογη είναι και η περίπτωση Μιτεράν ο οποίος με τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του 1981 έφερε τους σοσιαλιστές στην εξουσία με  ένα ιδιαίτερα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα, που προέβλεπε μείωση της ανεργίας μέσω των προσλήψεων στο δημόσιο και αύξηση της φορολογίας. Προέβλεπε επίσης εκτεταμένες κρατικοποιήσεις.

Όπως είναι φυσικό το κλίμα στην οικονομία επιδεινώθηκε και η ανεργία αντί να μειωθεί αυξήθηκε. Το Μάρτη του 1983 οι σοσιαλιστές υπέστησαν δεινή ήττα στις δημοτικές εκλογές και δήμαρχος στο Παρίσι εξελέγη ο Ζακ Σιράκ.

Το 1984 ο Μιτεράν εγκατέλειψε τις σοσιαλιστικές αυταπάτες και άρχισε να μιλά για εκσυγχρονισμό στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Ο αριστερός πρωθυπουργός ο Πιέρ Μωρουά αντικαταστάθηκε και άρχισαν οι περικοπές δημοσίων δαπανών. Η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται και στις επόμενες προεδρικές  εκλογές ο Μιτεράν κατάφερε να επικρατήσει του Σιράκ.

Τα παραπάνω δυο παραδείγματα δείχνουν πως πολιτικοί με αριστερές αυταπάτες αφού συγκρούστηκαν με την πραγματικότητα κατάφεραν να επανακάμψουν εφαρμόζοντας πιο ρεαλιστικές πολιτικές.

Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι πως δεν διαθέτει την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να εφαρμόσει τόσο ριζικές οικονομικές πολιτικές. Είναι παγιδευμένος στη θέση πως η αύξηση της φορολογίας είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να περάσει από την οριακή του πλειοψηφία στη Βουλή και αυτή εφαρμόζει.

Κάτι τέτοιο όμως οδηγεί την οικονομία στην κατάρρευση και τον ίδιο στο περιθώριο…

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Κώστα Στούπα, 22/4/2016]

ΑΚΡΩΣ (ΤΡΕΛΟ ΚΑΙ) ΑΠΟΡΡΗΤΟ

Tsakalοtos-pappas«Από τους “συγγενείς  και φίλους” μετακλητούς και ειδικούς συμβούλους “εμπιστοσύνης” μέχρι τους αλληλέγγυους και “αλληλέγγυους” των ΜΚΟ και “ΜΚΟ” και από τον “βασανισμό” της Eldorado Gold στην Χαλκιδική μέχρι την “περήφανη διαπραγμάτευση” που όλο “κλείνει” αλλά ποτέ δεν τελειώνει, ο γνώμονας των αποφάσεων είναι ένας: Να καθησυχαστεί το κομματικό ακροατήριο. Να ικανοποιηθεί η ιδεοληψία των “πελατών” και, ταυτόχρονα, να  βολευτούν μερικά “δικά μας (ροζ) παιδιά”…»

Η πρώτη αξιολόγηση, με βάση το 3ο Μνημόνιο του Αυγούστου, έπρεπε να ολοκληρωθεί στα μέσα Νοεμβρίου 2015. Στην ίδια συμφωνία προβλεπόταν να έχει πραγματοποιηθεί η ίδρυση του νέου Υπερ-Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων, πριν την 30η Οκτωβρίου.

Τίποτα από τα δύο, δεν έχει υλοποιηθεί. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές  είναι ακόμη παντελώς άγνωστο αν έχει τελικά υπάρξει, έστω, προσωρινή συμφωνία.

Βρισκόμαστε στα μέσα Απριλίου 2016 και η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αφενός λόγω πλήρους έλλειψης επενδύσεων η οποία προκαλείται από την επικρατούσα αβεβαιότητα, αφετέρου από την παντελή απουσία αναπτυξιακών πολιτικών.

Ο πρωθυπουργός μπορεί να προβλέπει ότι η πώληση του Ο.Λ.Π. θα φέρει επενδύσεις, όσο θέλει και όσο του αρέσει. Αυτές όμως, δεν πρόκειται να έρθουν αν δεν υπάρξει σταθερό και, ταυτόχρονα, ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον. Αυτό δε, με την σειρά του, δεν δημιουργείται από μόνο του. Χρειάζεται σχέδιο και πάρα πολλή δουλειά για να δημιουργηθεί…

Δεν έχει γίνει γνωστό σε ευρεία κλίμακα αλλά, εάν η διαπραγμάτευση φτάσει μέχρι τον Μάιο, η αξιολόγηση θα γίνεται σε χρόνο που κανονικά θα έπρεπε να αφιερώνεται στην δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος. Δεν βαριέστε. Τι είναι για μια ρωμαλέα οικονομία, όπως η ελληνική, 6 μήνες πάνω ή έξι μήνες κάτω; Έτσι δεν είναι;

Από τον Ιανουάριο του 2015 όμως δεν έχουν περάσει έξι, αλλά δεκαπέντε μήνες. Και, ουσιαστικά, οι μόνες πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχουν υλοποιηθεί σε αυτούς τους 15 μήνες, είναι οι εξής 2,75:

Α. Το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών

Β. Η παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στην Γερμανική Fraport και

Γ. Η πώληση των μετοχών του Ο.Λ.Π. στην C.O.S.CO. Η οποία όμως, τυπικά, δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένη. Με την υπογραφή της σύμβασης την περασμένη Παρασκευή, κανονικά, θα έπρεπε. Οι γνωστές δηλώσεις Δρίτσα όμως, δεν το επιτρέπουν. “Μία στο εκατομμύριο” (που έλεγε και ο Δόκτωρ κάποτε) να μην ψηφισθεί στην Βουλή και η σύμβαση θα πάψει να έχει το οποιοδήποτε κύρος και αξία…

Από τις παραπάνω μεταρρυθμίσεις, όπως είναι ευνόητο, μόνο η παραχώρηση των αεροδρομίων και η πώληση του Ο.Λ.Π., έχουν αξιόλογη οικονομική σημασία. Και οι δύο δεν αναμένεται να έχουν οποιαδήποτε σοβαρή επίδραση στην οικονομία πριν την άνοιξη του 2017 (η Fraport παραλαμβάνει τα αεροδρόμια τον Νοέμβριο του 2016).

Παρόλα αυτά τα κυβερνητικά στελέχη, από τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι κάθε αρμόδιο και αναρμόδιο υπουργό και Γενικό Γραμματέα, μιλούν για “εκτίναξη” και “εκτόξευση” στο Β’ εξάμηνο του έτους. Πως, από ποιους πόρους και με ποιο σκεπτικό, παραμένει άγνωστο στους πολλούς και φυλάσσεται σαν επτασφράγιστο, άκρως (τρελό και) απόρρητο μυστικό στις κατακόμβες του Μαξίμου. Ή της Κουμουνδούρου. Οι πληροφορίες διίστανται…

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να προσπαθήσει ν’ ανακαλύψει πως “θα έρθει η ανάπτυξη”, διερευνώντας τις κινήσεις και τις πράξεις της κυβέρνησης. Αλλά θα ήταν μια μάταιη προσπάθεια. Διότι όλες έχουν ένα και μόνο στόχο. Να κρατήσουν ευχαριστημένη την εκλογική πελατεία. Όσο μικρή και αν είναι. Η όποια μειοψηφία, εάν και εφόσον έχει ταυτοποιηθεί ως “ψηφοφόροι ΣΥ.ΡΙΖ.Α.”, τυγχάνει ιδιαίτερης (και 9 φορές στις 10, ευνοϊκής) μεταχείρισης.

Από τους “συγγενείς  και φίλους” μετακλητούς και ειδικούς συμβούλους “εμπιστοσύνης” μέχρι τους αλληλέγγυους και “αλληλέγγυους” των ΜΚΟ και “ΜΚΟ” και από τον “βασανισμό” της Eldorado Gold στην Χαλκιδική μέχρι την “περήφανη διαπραγμάτευση” που όλο “κλείνει” αλλά ποτέ δεν τελειώνει, ο γνώμονας των αποφάσεων είναι ένας: Να καθησυχαστεί το κομματικό ακροατήριο. Να ικανοποιηθεί η ιδεοληψία των “πελατών” και, ταυτόχρονα, να  βολευτούν μερικά “δικά μας (ροζ) παιδιά”…

Όλα αυτά όμως, όσο ωραία και καλά κι αν ακούγονται και παρά τα όσα πρεσβεύουν οι Μαρξιστικές θεωρίες στις οποίες πιστεύει ο αγαπητός Euclid, δεν αποτελούν αναπτυξιακές πρακτικές. Σε καμία περίπτωση. Αν μάλιστα προσθέσετε στο “μείγμα” και την απαραίτητη (ιδεοληπτικά, ταμειακά και δημοσιονομικά) αστρονομική αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων, γίνονται απόλυτα υφεσιακές…

Οπότε από πού θα προέλθουν τα καύσιμα της “εκτόξευσης”; Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει στην κυβέρνηση, κανείς που να έχει. Των καθ’ ύλην αρμόδιων υπουργών και του ίδιου του Δρ. Τσίπρα, συμπεριλαμβανομένων…

Θεωρώ πως η λύση του “αινίγματος”, είναι αρκετά πιο απλή. Δεν θέλουν, δεν μπορούν αλλά και δεν ξέρουν πώς να οδηγήσουν την χώρα στην ανάπτυξη. Λόγω ιδεοληψίας, ανικανότητας και έλλειψης εμπειρίας. “Δεν το ‘χουν”, που θα λέγαμε στην γλώσσα της πιάτσας. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Πετρου Λάζου, 12/04/2016]

«ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ» ΕΝΑΝΤΙΟΝ «ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ»…

tsipras-kammenos-800x546Αν δεν κάνω λάθος ο ΙΣΚΡΑ δεν είναι «αριστεροί»; Ωραία… Και η κυβέρνηση «αριστεροί» δεν είναι; Τουλάχιστον έτσι αυτοαποκαλούνται! Επιτρέψτε πάντως μου να βάλω και στους δύο εισαγωγικά, στον καθένα για διαφορετικούς λόγους…

Οι «αριστεροί» του ΙΣΚΡΑ λοιπόν δεν χάνουν ευκαιρία να θάψουν τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε ευκαιρία… Διαβάζοντας την ανάρτηση με τίτλο «Τσίπρας-Καμμένος: κωλοτούμπες και καιροσκοπισμοί με αφορμή μια “γκάφα”», στο iskra.gr με ημερομηνία 19/03/2016, διαπιστώνω πως η επίθεση προς την κυβέρνηση είναι πιο έντονη και από αυτές της αντιπολίτευσης!!!

Και δεν θα περίμενα ποτέ βέβαια να συμφωνήσω με τον ΙΣΚΡΑ… Διαβάστε κι εσείς…

«Ο μέγας κωλοτούμπας ο Πάνος Καμμένος άρχισε να βάζει πολύ νερό στο κρασί του σχετικά με την απαίτησή του να παραιτηθεί ο Γιάννης Μουζάλας για τη “γκάφα” της “Μακεδονίας”.

Την ίδια ώρα ο ευθυνόφοβος και καιροσκόπος Αλ. Τσίπρας κρατάει το Μουζάλα επί ξύλου κρεμάμενο, ροκανίζει τον χρόνο και αφήνει σιωπηρά όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. 

Τσίπρας και Καμμένος παίζει ο ένας με τον άλλον το κρυφτό και τη γάτα με το ποντίκι.

Τσίπρας και Καμμένος και μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε, αφού και οι δύο είναι συνυπεύθυνοι για πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα σε βάρους το τόπου και του λαού και τρέμουν την τιμωρία. 

Η πτώση του ενός “κινδυνεύει” να επιταχύνει την πτώση του άλλου και ο κατήφορος του ενός θα είναι και κατήφορος του άλλου. 

Αυτή η αναγκαστική “λυκοσυμμαχία” Τσίπρα-Καμμένου υπάρχει όσο τους δένει η εξουσία και όσο ο ένας φοβάται τον άλλον, αν και δεν αποκλείεται, σε μια φάση περαιτέρω όξυνσης της κρίσης και της λαϊκής κατακραυγής, ο ένας να θέλει να ξεφορτωθεί τον άλλον, με την αυταπάτη ότι μπορεί να γλιτώσει το σκάφος με αυτόν μέσα και τον άλλον στο βυθό. 

Το μόνο βέβαιο είναι ότι Τσίπρας-Καμμένος παίζοντας θέατρο, επιδιδόμενοι στον πιο φτηνό λαϊκισμό, λέγοντας συνεχώς ψέματα και μετερχόμενοι μεθόδους εξαπάτησης, αποπροσανατολισμού και εφήμερων εντυπώσεων, χειροτερεύουν συνεχώς τη θέση τους και φέρνουν πιο κοντά το πολιτικό τέλος τους, το οποίο φαντάζει να είναι πολύ οδυνηρό. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι τόσο οδυνηρό και για το λαό.  – ΙΣΚΡΑ»