Εισαγωγή ανάρτησης του Τόλη στο Παρατηρητήριο:

«Μια πολύ σημαντική δίκη ξεκίνησε στις 17 Οκτωβρίου στη Σουηδία και το θέμα της δεν είναι καθόλου άσχετο με αυτά που συζητάμε εδώ και πάρα πολύ στη Χαλκιδική».

Περιμένω κι εγώ να διαβάσω για τίποτα δίκες των εκεί antigold, ή τέλος πάντων κάτι σχετικό…

Κυρίως θέμα:

«Περίπου 800 άτομα στη Χιλή υπέβαλαν αγωγή αποζημίωσης εναντίον της Σουηδικής εταιρείας εξόρυξης Boliden, για βλάβες που υπέστη η υγεία τους λόγω των τοξικών αποβλήτων που μεταφέρθηκαν εκεί από τη Σουηδία, την εποχή της δικτατορίας του Πινοσέτ, τη δεκαετία του 1980»!!!

Όση σχέση έχουν οι antigold με την… οικολογία, άλλη τόση έχει και αυτή η δίκη στην Χιλή με τις Σκουριές…

Αλλά κάτι πρέπει να γράψουμε στο μπλογκ, διότι από τις 16 Οκτώβρη είχαμε να ανεβάσουμε ανάρτηση… Και τι να γράψουμε;

Για το «1ο Αναπτυξιακό Συνέδριο Χαλκιδικής»;;; Γράψανε άλλοι…

*μετάφραση: “Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι”

Έχω μια ερμηνεία για την απίθανη δήλωση του Πρωθυπουργού στο ινστιτούτο Brookings ότι “we have eaten the camel, we now have the queue”… Μια συριζαίικη μετάφραση του παραδοσιακού “φάγαμε τον γάιδαρο…”, που σίγουρα άφησε με το στόμα ανοιχτό τους ακροατές του κ. Τσίπρα. Άλλη φράση είχε στον νου του ο κ. Πρωθυπουργός. Από το Κατά Ματθαίον. Για τους τυφλούς οδηγούς “διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες”. (Και επειδή τρέμω στην ιδέα της συριζαίικης μετάφρασης, σπεύδω να βοηθήσω το Μαξίμου: Guides blind! Those straining the gnat, the moreover camel swallowing.)

Γιατί, ναι, τον φάγαμε τον γάιδαρο, αλλά τον έχουμε φάει από το 2014. Όταν για πρώτη φορά η Ελλάδα είχε επιτέλους καταφέρει να βγει στην ανάπτυξη. Με ρυθμό +0,7%, όπως διαπίστωσε προχθές η ΕΛΣΤΑΤ. Έκτοτε η Ελλάδα τρώει τις σάρκες της με μηδενική ανάπτυξη και το 2015 και το 2016, χάρη στις απίθανες ανοησίες του Βαρουφάκη, την “ηρωική” 16ωρη διαπραγμάτευση του πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες, το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα, την καταστροφή των capital controls, τους αριστερούς φόρους Ευκλείδη και τα άλλα ριζοσπαστικά πεπραγμένα της “πρώτης φοράς αριστεράς”…

Με αποτέλεσμα τώρα οι κυβερνώντες να διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλο του πρωθυπουργού. Δηλαδή να διαφημίζουν κάτι “χάντρες” για αντίμετρα και κοινωνικό μέρισμα και την ίδια στιγμή να καταπίνουν μια εξοντωτική φορομπηχτική πολιτική ακραίας λιτότητας, που εμποδίζει την επιστροφή στην ανάπτυξη. (Που η χώρα είχε πετύχει το 2014. Επί Σαμαροβενιζέλων…)

Ο κ. Τσίπρας, είναι η αλήθεια, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Όπως εξήγησε στους ακροατές του στο Brookings -μόλις συνήλθαν από τις καμήλες…- “η Ελλάδα επιστρέφει στο προσκήνιο, εισέρχεται σε μια νέα εποχή, αφήνοντας πίσω της όσα την έφεραν σε κρίση, διαψεύδοντας τους οπαδούς της λιτότητας”… Ώπα.

Αν καταλάβατε καλά, η Ελλάδα επί ΣΥΡΙΖΑ δεν εφαρμόζει τη μνημονιακή λιτότητα (αλά Σόιμπλε), αλλά μια επεκτατική πολιτική (αλά Ομπάμα), γι’ αυτό και επιστρέφει! Άλαλοι οι οπαδοί της λιτότητας… Και οι συνταξιούχοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες… Και οι ευσεβείς και οι ασεβείς…

Εντάξει, το δέχομαι. Ο κ. Τσίπρας δεν είναι πολύ δυνατός στις απαντήσεις, αλλά στις ερωτήσεις σκίζει. “Γιατί η Ελλάδα καθυστέρησε τόσο;” ρώτησε τους ακροατές του. “Γιατί τα προηγούμενα δύο προγράμματα απέτυχαν; Ποιοι ειναι οι λόγοι που η ελληνική οικονομία τωρα επιστρέφει;”. Απάντηση; Ευκολάκι, θα μου πείτε. Η Ελλάδα έμεινε σε πρόγραμμα τόσο καιρό, γιατί, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες, δεν υπήρχε συναίνεση -λόγω ΣΥΡΙΖΑ- στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Και τώρα η χώρα επιστρέφει, γιατί έχουμε πιάσει πάτο, γιατί μας παρασύρει η θεαματική ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας, και γιατί ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει το μνημόνιο. (Και γυρίζουμε σε ανάπτυξη, που είχαμε πιάσει ήδη από το 2014, επί Σαμαροβενιζέλων…) Αμ δε…

Ο κ. Τσίπρας δίνει άλλες απαντήσεις. Επιστρέφουμε, λέει, στην ανάπτυξη (στο 2014, δηλαδή…), γιατί “ό,τι καταφέραμε και ό,τι δεν καταφέραμε στις διαπραγματεύσεις, το φέραμε στον λαό”. Άλαλοι οι οπαδοί της λιτότητας και οι συνταξιούχοι, και οι ευσεβείς και οι ασεβείς, και ο κόσμος όλος…

Δηλαδή, μείναμε στο μνημόνιο για χρόνια επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πετροβολούσε ό,τι ανέπνεε και ό,τι υπήρχε, μετά περάσαμε από τη δειλή ανάπτυξη (των Σαμαροβενιζέλων) στην ύφεση, επειδή ο Βαρουφάκης έκανε διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω, και μετά την “kolotoumba” (όπως είναι πλέον ο διεθνώς αναγνωρισμένος όρος) περνάμε, ελπίζουμε, στην ανάπτυξη, ύστερα από δύο χρόνια ύφεσης αλά ΣΥΡΙΖΑ… Και αυτό είναι επιτυχία; Και αυτό το κατάφερε ο κ. Τσίπρας, επειδή κέρδισε τις εκλογές το 2015; Και θα πανηγυρίσουμε;

Άλαλες και οι καμήλες….

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Μανόλη Καψή, 21/10/2017]

«Στα επόμενα έτη, οι ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης είναι επαρκείς για να εξασφαλίζουν τόσο την επίτευξη ίων δημοσιονομικών στόχων όσο και το δημοσιονομικό χώρο, ώστε να εφαρμοστούν οι μειώσεις φορολογικών συντελεστών νοικοκυριών και επιχειρήσεων». Η παραπάνω φράση κλειδί ίου προϋπολογισμού στέλνει ένα θετικό και ένα αρνητικό μήνυμα. Το θετικό είναι πως η κυβέρνηση έχει συμπεριλάβει στα σχέδιά της τη μείωση της φορολογίας, τόσο των φυσικών προσώπων όσο και των επιχειρήσεων. Η επιλογή αυτή δημιουργεί τις προοπτικές για να τονωθεί η ανάπτυξη της οικονομίας και να επιταχυνθούν οι ρυθμοί μεγέθυνσης, κάτι που σημαίνει ότι θα ευνοηθούν οι επενδύσεις, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και η οικονομία θα περάσει σε έναν ενάρετο και αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο ανάπτυξης. Η ίδια φράση, ωστόσο, κρύβει και έναν αρνητικό συμβολισμό, έναν εφησυχασμό όσον αφορά τους ρυθμούς ανάπτυξης. Με φοβίζει η λογική ότι «οι ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης είναι επαρκείς», γιατί αποκαλύπτει μία νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, από τη στιγμή που πετυχαίνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι. Και είναι αρνητική η προσέγγιση, διότι το μέγα ζητούμενο για την ελληνική οικονομία δεν είναι οι δημοσιονομικοί στόχοι, αλλά οι επενδύσεις που θα τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη και θα συμβάλλουν στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Η διαφορά είναι τεράστια ανάμεσα στις δύο προσεγγίσεις. Η πρώτη είναι μία προσέγγιση λογιστική, μια προσέγγιση αυτοϊκανοποίησης με την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Η δεύτερη προσέγγιση έχει στον πυρήνα της τη διαρκή αναζήτηση τρόπων για να αυξηθεί ο πλούτος που παράγει η οικονομία, αλλά ιο μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι με περαιτέρω μέτρα και περικοπές.

Βλέπετε, οι δημοσιονομικοί στόχοι πετυχαίνονται με την ανάταση της οικονομίας και ιη δημιουργία περισσότερου πλούτου, αλλά πετυχαίνονται και με τη διαρκή αφαίμαξη των πολιτών, όπως δείχνουν τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων. Τέλος, ο εφησυχασμός εμπεριέχει και το σπέρμα της υποταγής σε ομάδες πίεσης που αντιδρούν σε σημαντικές καθοριστικές θα λέγαμε επενδύσεις για το μέλλον της χώρας, όπως είναι για παράδειγμα το Ελληνικό και ο χρυσός στη Χαλκιδική. Όμως, όποιος έχει την άποψη ότι η χώρα έχει την πολυτέλεια να αρνείται τέτοιες επενδύσεις με διάφορες προφάσεις (βεβαίως οι επενδύσεις πρέπει να γίνονται με απόλυτο σεβασμό στους εθνικούς και ευρωπαϊκούς κανόνες), τότε στις σημερινές συνθήκες της επενδυτικής ανυδρίας διαπράττει τεράστιο λάθος, για να μην πούμε «έγκλημα».

[ΠΗΓΗ: LOGISTICS & MANAGEMENT, τουΘ. Λυριτσογιάννη, 01/10/2017]