«Στα επόμενα έτη, οι ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης είναι επαρκείς για να εξασφαλίζουν τόσο την επίτευξη ίων δημοσιονομικών στόχων όσο και το δημοσιονομικό χώρο, ώστε να εφαρμοστούν οι μειώσεις φορολογικών συντελεστών νοικοκυριών και επιχειρήσεων». Η παραπάνω φράση κλειδί ίου προϋπολογισμού στέλνει ένα θετικό και ένα αρνητικό μήνυμα. Το θετικό είναι πως η κυβέρνηση έχει συμπεριλάβει στα σχέδιά της τη μείωση της φορολογίας, τόσο των φυσικών προσώπων όσο και των επιχειρήσεων. Η επιλογή αυτή δημιουργεί τις προοπτικές για να τονωθεί η ανάπτυξη της οικονομίας και να επιταχυνθούν οι ρυθμοί μεγέθυνσης, κάτι που σημαίνει ότι θα ευνοηθούν οι επενδύσεις, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και η οικονομία θα περάσει σε έναν ενάρετο και αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο ανάπτυξης. Η ίδια φράση, ωστόσο, κρύβει και έναν αρνητικό συμβολισμό, έναν εφησυχασμό όσον αφορά τους ρυθμούς ανάπτυξης. Με φοβίζει η λογική ότι «οι ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης είναι επαρκείς», γιατί αποκαλύπτει μία νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, από τη στιγμή που πετυχαίνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι. Και είναι αρνητική η προσέγγιση, διότι το μέγα ζητούμενο για την ελληνική οικονομία δεν είναι οι δημοσιονομικοί στόχοι, αλλά οι επενδύσεις που θα τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη και θα συμβάλλουν στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Η διαφορά είναι τεράστια ανάμεσα στις δύο προσεγγίσεις. Η πρώτη είναι μία προσέγγιση λογιστική, μια προσέγγιση αυτοϊκανοποίησης με την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Η δεύτερη προσέγγιση έχει στον πυρήνα της τη διαρκή αναζήτηση τρόπων για να αυξηθεί ο πλούτος που παράγει η οικονομία, αλλά ιο μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι με περαιτέρω μέτρα και περικοπές.
Βλέπετε, οι δημοσιονομικοί στόχοι πετυχαίνονται με την ανάταση της οικονομίας και ιη δημιουργία περισσότερου πλούτου, αλλά πετυχαίνονται και με τη διαρκή αφαίμαξη των πολιτών, όπως δείχνουν τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων. Τέλος, ο εφησυχασμός εμπεριέχει και το σπέρμα της υποταγής σε ομάδες πίεσης που αντιδρούν σε σημαντικές καθοριστικές θα λέγαμε επενδύσεις για το μέλλον της χώρας, όπως είναι για παράδειγμα το Ελληνικό και ο χρυσός στη Χαλκιδική. Όμως, όποιος έχει την άποψη ότι η χώρα έχει την πολυτέλεια να αρνείται τέτοιες επενδύσεις με διάφορες προφάσεις (βεβαίως οι επενδύσεις πρέπει να γίνονται με απόλυτο σεβασμό στους εθνικούς και ευρωπαϊκούς κανόνες), τότε στις σημερινές συνθήκες της επενδυτικής ανυδρίας διαπράττει τεράστιο λάθος, για να μην πούμε «έγκλημα».
[ΠΗΓΗ: LOGISTICS & MANAGEMENT, τουΘ. Λυριτσογιάννη, 01/10/2017]