Επιτέλους! Ο ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει με το «παλιό», προτείνοντας –και μάλιστα πιεστικά– τον κο Βύρωνα Πολύδωρα(!) στο τιμόνι του ΕΣΡ… Αν έπρεπε να δώσουμε βραβείο «ανακύκλωσης» σε κάποιο κόμμα, σίγουρα θα το κέρδιζε το κυβερνών με μεγάλη διαφορά, αφού έχει πρωτεύσει στην ανακύκλωση του πολιτικού προσωπικού… Αρκεί να κοιτάξει κανείς πόσα γνώριμα πρόσωπα από το παλιό-καλό ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε καίρια πόστα οργανισμών και διευθύνσεων, ή να θυμηθεί τις προθέσεις για εκμετάλλευση στον επόμενο ανασχηματισμό στελεχών όπως η κα Ξενογιαννακοπούλου, ο κος Μπένος, ή ο κος Κουβέλης… Ο ορισμός της… «ανανέωσης»!

Όσον αφορά τον κο Πολύδωρα, μας έχει μείνει αξέχαστος με διάφορες ατυχείς δηλώσεις του, όπως εκείνη το 2005 όταν αλλοδαποί πακιστανικής προελεύσεως κατήγγειλαν σε αστυνομικό τμήμα της Αθήνας ότι τους απήγαγαν και τους βασάνισαν ανηλεώς. Το συμβάν επιβεβαιώθηκε αρκετούς μήνες αργότερα, με την ΕΥΠ να βρίσκεται στο στόχαστρο ως υπεύθυνη για τις εν λόγω απαγωγές, χωρίς όμως τελικά να το αποδέχεται. Τότε ο Β. Πολύδωρας δήλωσε ως υπουργός δημόσιας τάξης ότι «οι Πακιστανοί απαγάγουν ο ένας τον άλλο καθώς αυτό είναι το αγαπημένο τους σπορ»!!!

Ή την άλλη, το 2007, όταν ως υπουργός Δημόσιας Τάξης και ενώ καιγόταν σχεδόν όλη η νότια Ελλάδα, προσπάθησε να δικαιολογήσει την αδυναμία του πυροσβεστικού σώματος να θέσει υπό έλεγχο τις φωτιές με το να επιρρίψει την ευθύνη στον… «στρατηγό άνεμο»!

Επίσης μας έχει εντυπωθεί ως καλός οικογενειάρχης και θαυμάσιος πατέρας, όταν, το 2012, για μόλις μία ημέρα ως πρόεδρος της βουλής διόρισε την κόρη του Μαργαρίτα, ως μετακλητή υπάλληλο του σώματος!

Επίσης εμφανώς έχει εμπνεύσει και τον κο Καρανίκα στις δηλώσεις του «η καριέρα είναι χολέρα», αφού ως πρώτος διδάξας, προ πολλών ετών δήλωσε για τον υπουργικό του θώκο: «Αγγαρεία κάνω, ποινήν εκτίω. Τι είμαι, ο ευτυχισμένος μετά από τριάντα χρόνια βουλευτίας να πάω να κάνω τον κυματοθραύστη για να μου λένε οι συνάδελφοί μου ότι εγώ είμαι ο άνθρωπος της βίας ή των ατυχών φραστικών διατυπώσεων;»…

Οι πολιτικές του κινήσεις κάθε άλλο παρά συνάδουν με την επιλογή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα –θεωρητικά– αριστερό κόμμα, ως υποψήφιο για μια τόσο «καυτή» καρέκλα, όπως αυτή του επικεφαλής του ΕΣΡ. Ο κος Πολύδωρας, τον Ιούλιο του 2013 χαρακτήρισε τη Τρόικα ως «πραγματικό εχθρό της Ελλάδας», και κάλεσε τη ΝΔ να συνεργαστεί με την Χρυσή Αυγή!. Οι δηλώσεις του αυτές προκάλεσαν την οργή του αρχηγού του κόμματός του και τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, της υπόλοιπης κυβέρνησης, αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον Νοέμβριο του 2013 κατηγόρησε τον τότε υπουργό οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ως «τιμωρό των δύσμοιρων νοικοκυραίων» και πως «απαλλοτριώνει την ακίνητη περιουσία αλά Λένιν»!!! Στις 21 Δεκεμβρίου 2013 διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ διότι καταψήφισε το νομοσχέδιο για τον ΕΝΦΙΑ, παραβαίνοντας την γραμμή του κόμματος.

Στη συνέχεια ο κος Πολύδωρας, ανακοίνωσε ότι προχωράει στη δημιουργία νέου κόμματος και έκανε λόγο για συνασπισμό «δεξιών αντιμνημονιακών δυνάμεων», απευθύνοντας προσκλητήριο συνεργασίας στους Καμμένο, Ζώη, Καρατζαφέρη και Νικολόπουλο!. Κανείς δεν ανταποκρίθηκε και στις 6 Φεβρουαρίου 2014 ίδρυσε δικό του κόμμα με την ονομασία «Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό». Όσο το έχετε ακούσει από τότε εσείς, άλλο τόσο και εμείς…

Ειλικρινά δεν κατανοώ ποιος σχεδιασμός του κυβερνώντος κόμματος υπαγορεύει την πολιτική νεκρανάσταση του κου Πολύδωρα, αλλά στους πολιτικούς κύκλους είναι γνωστό εδώ και πολύ καιρό πως πρόκειται για «καμένο χαρτί»… Ο ίδιος ο Καραμανλής ο Νεότερος, στου οποίου τις κυβερνήσεις συμμετείχε, έχει να του μιλήσει τουλάχιστον τέσσερα χρόνια και δηλώνει τελείως άσχετος με την επιλογή Πολύδωρα για το ΕΣΡ. Εμφανίζεται μάλιστα και αρνητικός σε αυτή την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Το αν θα καταλάβει ο κος Πολύδωρας την συγκεκριμένη θέση δεν το γνωρίζω, αλλά γνωρίζω πως με αυτή την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ γελάνε και οι πέτρες… Το σύνθημα «Δεν ήρθαμε εδώ για να καταλάβουμε κυβερνητικές θέσεις, ήρθαμε για να τελειώσουμε με το παλιό», προκαλεί πλέον θυμηδία αλλά και οργή.

Αν αυτή είναι η αντίληψη του «τελειώνουμε με το παλιό», τι να περιμένουμε στον επερχόμενο ανασχηματισμό;

Το 1981 γνώρισα τον Ανδρέα Λεντάκη. Έναν αγωνιστή της αντίστασης και έντιμο άνθρωπο της Αριστεράς. Τον είχα δάσκαλο στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας . Δεν πήρε πολύ για να γίνουμε και φίλοι, θυμάμαι στο πρώτο μάθημα στην τάξη μάς διηγήθηκε ένα ανέκδοτο του Ψυχρού Πολέμου: Ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης επισκέπτεται τον Λευκό Οίκο. Μετά τις συνομιλίες ο Αμερικανός πρόεδρος τον προσκαλεί σε αγώνα δρόμου στον κήπο του προεδρικού μεγάρου. Ο Ρώσος δέχεται, αλλά χάνει. Την άλλη ημέρα οι αμερικανικές εφημερίδες έγραψαν: “Νίκη του καπιταλισμού επί του κομμουνισμού”, “Επιτυχία του αμερικανικού τρόπου ζωής”, “Ο πρόεδρος μας άφησε μίλια (!) πίσω τον Ρώσο ομόλογο του”. Ο Ρώσος δημοσιογράφος του πρακτορείου Τας, ωστόσο, είχε άλλη οπτική στα γεγονότα. Έστειλε το εξής τηλεγράφημα στη Μόσχα: “Σε αγώνα δρόμου που διοργάνωσε χθες στον Λευκό Οίκο ο Αμερικανός πρόεδρος και στον οποίο προσκλήθηκε να πάρει μέρος ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο σύντροφος γραμματέας θριάμβευσε, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος μόλις που κατάφερε να τερματίσει προτελευταίος” .

Την περασμένη εβδομάδα μάθαμε ότι ένα τρολ ήταν έμμισθος υπάλληλος του Μεγάρου Μαξίμου (έτσι λέγονται όσοι τρολάρουν , δηλαδή γράφουν ψευδείς ειδήσεις και επιτίθενται επί δικαίων και αδίκων στο διαδίκτυο). Χυδαίος υβριστής, όπως αποκαλύπτουν τα κείμενά του, και πρόθυμος να πετάξει τα εκκρίματα της ηλεκτρονικής του πένας σε όποιον τολμούσε να αντιταχθεί στην κυβέρνηση. Δεν έχει σημασία το όνομά του, άλλωστε καλύτερα να τον θυμούνται μόνον εκείνοι που τον υιοθέτησαν μαζί με τις πρακτικές του. Σημασία έχει ότι συμμετείχε στη δημιουργία θολού τοπίου γύρω από την αλήθεια των πραγμάτων, δυσκολεύοντας τους πολίτες να ξεχωρίσουν το αληθές από το μη. Σαν το ανέκδοτο της αρχής.

Πολύ θα δυσκολευτούν οι ιστορικοί του μέλλοντος να ξεχωρίσουν αν όσα συμβαίνουν στις ήμερες μας είναι και αυτά μέρος ενός μεγάλου ανέκδοτου σε συνέχειες ή κάτι άλλο δύσκολα προσδιοριζόμενο. Μερικοί μόνον τίτλοι βγαλμένοι από τα αριστερά έντυπα και ραδιόφωνα (όλα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ) θυμίζουν δημοσιογραφία και πολιτική της προαναφερθείσης ψυχροπολεμικής περιόδου. Απάνθισμα τίτλων από αυτή την εβδομάδα:

Ρ. Σβίγκου: «Δεν μπορεί να σταθεί μια αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη χωρίς τη δύναμη της κοινωνίας». Μόνο τους αριστερούς τούς ψηφίζουν πολίτες. Τους άλλους τούς ψηφίζουν και τους στηρίζουν αποβράσματα της κοινωνίας , όπως θα έλεγε και το τρολ .

Π. Ρήγας:«Στην Αριστερά το πολιτικό σχέδιο είναι πάνω από τα πρόσωπα». Διπλή διάψευση. Και σχέδιο αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχει και οι ημέτεροι κάνουν πάρτι, διοριζόμενοι στο Δημόσιο.

Φ. Βάκη: «Η δημοσιονομική κραιπάλη των κομμάτων της διαπλοκής οδήγησε m χώρα σε ασφυξία». Σωστά, άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσθεσε μόνον 80 δισ. δάνεια, ως αποτέλεσμα μεγάλης… βαρουφακείας.

Δημ. Παπαδημούλης: «Η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, “κλειδί” για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας σε βιώσιμη ανάπτυξη.» Πώς δεν το είχε σκεφθεί κανείς νωρίτερα;

Ατέρμονες κοινοτοπίες που εμφανίζονται ως βαρύγδουπες αλήθειες. Επαναλήψεις του τύπου «Ξεμπερδεύουμε με το παλιό, κερδίζουμε το αύριο» αποτελούν καραμέλα για στελέχη και κομματικά έντυπα.

Εκεί, όμως, που παραδίδει κανείς τα όπλα είναι όταν διαβάζει το site που ίδρυσε (δεν ξέρω αν του ανήκει ακόμη) ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που στον τίτλο του θυμίζει την καναδική εταιρεία εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική. Σε εκτενές ρεπορτάζ για την εσωκομματική αντιπαράθεση Νίκου Παππά και Ευκλείδη Τσακαλώτου με τίτλο «Ο μνημονιακός μαρξιστής Τσακαλώτος», γράφει: «Στόχος του Ευκλείδη Τσακαλώτου είναι να τεθεί ανοιχτά και να καταγραφεί ως πολιτική ήπα του ΣΥΡΙΖΑ η μνημονιακή συνθηκολόγηση του περασμένου καλοκαιριού». Τα εσωκομματικά «φίλια πυρά» που δέχεται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι αρκούντως αιχμηρά, με πλέον χαρακτηριστικό ίσως τον τίτλο του «μνημονιακού μαρξιστή» που του αποδίδουν εκπρόσωποι του λεγόμενου ρεαλιστικού μπλοκ.

Σε αυτό το τελευταίο εσωκομματικό μπλοκ επικεφαλής είναι ο κ. Παππάς. Σωστά, γιατί άλλωστε ο υπουργός Επικρατείας έδειξε πόσο ρεαλιστής είναι με τον τρόπο που χειρίστηκε τις τηλεοπτικές άδειες, αναρωτιέμαι όμως για τον κ. Τσακαλώτο. Αφού θεωρεί πολιτική ήττα την περσινή εξέλιξη του δημοψηφίσματος, που από ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ και οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο, πώς δέχθηκε να γίνει υπουργός Οικονομικών; Προσέξτε, δεν έγινε υπουργός Πολιτισμού ή Μακεδονίας Θράκης, αλλά ο υπουργός που εφαρμόζει το μνημόνιο….

Εάν ζούσε ο Ανδρέας Λεντάκης, σίγουρα θα θυμόταν εκείνο το παλιό ανέκδοτο. Η φαντασία ξεπέρασε τη σημερινή πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ενώ η διακυβέρνηση ολοένα και προσομοιάζει στο σοβιετικό καθεστώς… Και αυτό δεν είναι καθόλου για γέλια…

[ΠΗΓΗ: ΑΓΟΡΑ, του Θόδωρου Ρουσόπουλου, 15/10/2016

«Είτε έτσι ή αλλιώς, δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά εξουσία ένα κόμμα που προσπαθεί εκ των υστέρων να βρει μια ταυτότητα που να κολλάει στις πολιτικές που –αναγκαστικά σχεδόν– ακολουθεί, και ακόμη χειρότερα, δεν μπορεί να ηγηθεί σε μια διαχείριση κρίσης, όπως η παρούσα οικονομική, η οποία εξελίχθηκε μοιραία σε πολιτική και κοινωνική.»

Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να προσπαθεί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ να πλασαριστεί ως αριστερό κόμμα. Επί της ουσίας με τις πράξεις του δηλώνει πως θα ακολουθήσει «φιλελεύθερη» πολιτική, δηλαδή πλήρη συμμόρφωση με τα μνημόνια και επίδειξη αξιομνημόνευτου ζήλου στην εφαρμογή πολιτικών, τις οποίες όταν επιχείρησαν να τις εφαρμόσουν –ή και απλώς να τις προτείνουν– προηγούμενες κυβερνήσεις, (ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις συντάξεων και μισθών, περικοπές, κατάργηση «κεκτημένων», κ.λπ.), ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε στα… κάγκελα. Και μάλιστα, το γελοίο της υπόθεσης είναι πως ακριβώς με τέτοιες υποσχέσεις περί μη εφαρμογής αυτών των πολιτικών, κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία.

Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: Αφού όλοι –τουλάχιστον οι σκεπτόμενοι και μη ιδεοληπτικοί– πολίτες, γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά το τι πρέπει να γίνει (μεταρρυθμίσεις, τόνωση αγοράς, κίνητρα μόχλευσης κεφαλαίων στον ιδιωτικό τομέα, κ.ά.) και ποια πολιτική πρέπει να ακολουθηθεί (φιλοευρωπαϊκή, προσέλκυση ξένων επενδύσεων, θέσπιση επενδυτικών κινήτρων, κ.ά.), γιατί αφήνουμε τον ερασιτέχνη κυβερνητικό συνασπισμό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πειραματίζεται, με ερασιτέχνες υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς και συμβούλους; Το πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης δεν είναι το ότι δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Είναι το ότι δεν μπορεί να το κάνει, είτε από ανεπάρκεια, είτε από κομματικά-ιδεολογικά αδιέξοδα. Για να χρησιμοποιήσω και τεχνοκρατικούς όρους, δεν έχει το Know-how και δεν έχουμε ούτε την πολυτέλεια ούτε τον χρόνο να περιμένουμε το πότε –και αν–, θα το αποκτήσει.

Χθες, όσοι πρόσεξαν το πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ, είδαν πως αντιτίθεται ευθέως στην διάταξη του πολυνομοσχεδίου που επιτρέπει την διατήρηση off-shore εταιρειών σε υπουργούς και βουλευτές. Η ΑΥΓΗ σημειώνει ότι πρόκειται για «κοινωνική πρόκληση και πρέπει αμέσως να αρθεί». Βεβαίως, το τελευταίο 48ωρο, έχει προηγηθεί ένα κύμα επικριτικών δηλώσεων από όλα τα άλλα κόμματα, ενώ η το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σύσσωμο υπέγραψε και κατέθεσε σχετική επερώτηση.

Πως εξηγείται αυτή η εσωκομματική διάσταση απόψεων μεταξύ κυβέρνησης και ΑΥΓΗΣ; Είμαι σχεδόν σίγουρος πως επειδή ελάχιστοι βουλευτές της συμπολίτευσης πρόλαβαν να διαβάσουν τις 7.500 σελίδες του πολυνομοσχεδίου, ψήφισαν κατ’ εντολή χωρίς να ξέρουν για τη συγκεκριμένη διάταξη, η οποία όταν ήρθε στο φως, τους αναστάτωσε… Έτσι, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουν να χάνεται (κι άλλο) το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς. Ποιάς αριστεράς όμως;

Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει –και είναι– εγκλωβισμένος ανάμεσα στην ανάγκη μιας μετεξέλιξης σε λιγότερο ριζοσπαστικό και σίγουρα λιγότερο «αριστερό» κόμμα (με την έννοια του αριστερού που δίνουν οι… παλιοί σύντροφοι Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου κ.λπ.), και στην αυταπάτη βουλευτών, στελεχών και ενός μέρους της κομματικής βάσης που θεωρούν πως είμαστε καταδικασμένοι –σύμφωνα με τον αγαπημένο τους ιστορικό υλισμό– σε κατάρρευση λόγω της αύξησης των παραγωγικών δυνάμεων σε μια φιλελεύθερη οικονομία, οπότε θα είναι οι μοναδικοί σωτήρες μας, ως ρυθμιστές της (μαρξιστικής) νομοτέλειας της ιστορικής εξέλιξης.

Τι θα κάνει άραγε ο κος Τσίπρας; Είναι υπαρκτό το φλερτ με τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης ή άλλη μια «ντρίπλα», στο πολιτικό παιχνίδι; Θα υποκύψει στις φωνές των «εκσυγχρονιστών» μέσα στο κόμμα, ή θα επιμείνει στην ακαμψία της παλαιοκομματικής ιδεοληψίας;

Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο: Είτε έτσι ή αλλιώς, δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά εξουσία ένα κόμμα που προσπαθεί εκ των υστέρων να βρει μια ταυτότητα που να κολλάει στις πολιτικές που –αναγκαστικά σχεδόν– ακολουθεί, και ακόμη χειρότερα, δεν μπορεί να ηγηθεί σε μια διαχείριση κρίσης, όπως η παρούσα οικονομική, η οποία εξελίχθηκε μοιραία σε πολιτική και κοινωνική κρίση.

Κάθε μέρα ακούμε και μια νέα δήλωση-μπαρούφα, ένα νέο απίθανο φόρο, μια νέα δυσκολία… Τώρα η εκταμίευση της υποδόσης ύψους 7,5 δισ. ευρώ είναι στον αέρα, επειδή δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ Αθήνας και δανειστών για τα προαπαιτούμενα. Η επιστολή που έστειλε η ελληνική κυβέρνηση στους θεσμούς με τη λίστα των προαπαιτούμενων που δεν σκοπεύει να υλοποιήσει, βρήκε… τοίχο. Ο ESM έκανε σαφές το ότι η δόση θα εκταμιευθεί εφόσον υλοποιηθούν όλα τα προαπαιτούμενα. Και αν κάποιοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο «εκπλήσσονται» διότι «δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν και νέες απαιτήσεις από τη στιγμή που έκλεισε η αξιολόγηση», ο αντίλογος είναι πως τα προαπαιτούμενα είχαν συζητηθεί, οι θεσμοί φάνηκαν ελαστικοί στην αυστηροποίηση του πλαισίου εφαρμογής τους, αλλά μην έχουμε την εντύπωση πως τρώνε και κουτόχορτο… Ο ΣΥΡΙΖΑ συνηθίζει να συγχέει τους ευρωπαίους συνομιλητές με το κομματικό του ακροατήριο, αλλά –αν θυμάμαι καλά–, στο παρελθόν αυτό μας στοίχισε ακριβά… Ας μην το ξανακάνουμε…

Εν κατακλείδι, τι φαντάζει σαν λύση; Να απαντήσω με ένα παράδειγμα από την καθημερινότητά μας… Όταν ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μας δεν τα καταφέρνει, τι κάνουμε; Απλά, στην επόμενη γενική συνέλευση ψηφίζουμε και τον αλλάζουμε με κάποιον που θεωρούμε ικανότερο και καταλληλότερο…

Αλλιώς κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς καθαρισμό, συντήρηση του κτιρίου και πετρέλαιο για την κεντρική θέρμανση για πολλά-πολλά χρόνια… Τώρα κάντε και εσείς τους παραλληλισμούς σας και… ο νοών νοείτω.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 31/5/2016]