Η βιωσιμότητα της ανάπτυξης προϋποθέτει αποτελεσματική διαδραστική λειτουργία παραγωγικής οικονομίας, κοινωνικού οφέλους και περιβαλλοντικής αειφορίας, μέσα από μια δημοκρατική διακυβέρνηση.

Υπάρχουν ορισμένοι που στη βάση μιας καθαρά λαϊκιστικής ή εκλαϊκευμένης προσέγγισης αν θέλετε, και για λόγους που δεν έχουν σχέση με τις καθημερινές ανάγκες και την πραγματική ζωή, παραμορφώνουν και διαστρέφουν την έννοια της βιωσιμότητας σαν να είναι αποκλειστικά περιβαλλοντική υπόθεση.

Και βέβαια η μεθοδευμένη αυτή τακτική δεν έχει σκοπό να υπηρετήσει την πρόοδο αλλά αντίθετα επιδιώκει να τραυματίσει και να εμποδίσει μια ανθρωποκεντρική ευημερία και ποιότητα ζωής που σε κάθε περίπτωση αποτελεί βασικό ζητούμενο.

Είναι λοιπόν σαφές και αποτελεί θεμελιακό αξίωμα ότι η βιώσιμη ανάπτυξη χρειάζεται και απαιτεί συνέργεια και συνλειτουργία σταθερών και δυναμικά εξελισσόμενων βάσεων της οικονομίας, της κοινωνίας και του περιβάλλοντος.

Έρευνα και καινοτομία δουλεύουν σήμερα στην ίδια κατεύθυνση και συμβάλλουν σε νέες υπηρεσίες, τεχνολογίες και προϊόντα. Η υγιής επιχειρηματικότητα παίρνει και δίνει τη αναπτυξιακή σκυτάλη, δημιουργεί θέσεις εργασίας, προσθέτει παραγωγικό κεφάλαιο και αξία στον ΑΕΠ και προστατεύει το περιβάλλον.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι χώρες που έχουν φθάσει μακριά και βρίσκονται μπροστά σε θέματα περιβαλλοντικής νομοθεσίας, ολοκληρωμένης λειτουργικής διαχείρισης των «εν γένει» αποβλήτων και εφαρμογής βέλτιστων περιβαλλοντικών πρακτικών, είναι αυτές που έχουν ισχυρή οικονομία και χαμηλούς δείκτες ανεργίας.

Είναι αυτές που παρουσιάζουν υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς, αξιοποιούν τον παραγωγικό πλούτο που διαθέτουν, στηρίζουν το κοινωνικό κράτος και έχουν την ηρεμία και το χρόνο να σχεδιάσουν «έξυπνες» πόλεις και ήπια ενεργειακά δίκτυα και να διακρίνονται από περιβαλλοντικά ορθά καταρτισμένους, πληροφορημένους και ενημερωμένους πολίτες.

Δειγματοληπτικό παράδειγμα η Σουηδία, όπου σήμερα οι σταθμοί φόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων πλησιάζουν την πυκνότητα των βενζινάδικων, τα λεωφορεία λειτουργούν στο σύνολο τους με βιοκαύσιμα, ο βαθμός πάσης φύσης υλικού ανακύκλωση δεν έχει προηγούμενο και οι πόλεις θερμαίνονται με τα σκουπίδια. Και κυρίως ο καθεστώς λειτουργικής υπεροχής των μεταλλείων της χώρας, συμπεριλαμβανομένων της σύγχρονης εξορυκτικής και άλλων μηχανικών και ρομποτικών τεχνολογιών.

Τα σουηδικά ορυχεία έχουν φτάσει στο σημείο, εκτός από τα ορυκτά και μέταλλα που παράγουν να εξάγουν το ίδιο πετυχημένα μεθοδολογία και τεχνογνωσία απόλυτης λειτουργικής βιωσιμότητας, με αποτέλεσμα να δέχονται κάθε χρόνο «μεταλλευτικούς» επισκέπτες από όλο τον κόσμο που θέλουν να δουν, να αντλήσουν πληροφορίες, να μάθουν, να πάρουν ιδέες, να μεταφέρουν πρότυπα, να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν διαδικαστικά μοντέλα προσαρμοσμένα στη βάση των δικών τους σε κάθε περίπτωση συνθηκών.

Στην προοπτική βιώσιμης ανάπτυξης η πραγματικότητα έχει το δικό της περιεχόμενο και αντικειμενική βάση. Οικονομία, Κοινωνία, Περιβάλλον, σε πλήρη αλληλεξάρτηση με τα δύο πρώτα όχι μόνο να προηγούνται, αλλά το κυριότερο να αποτελούν μοναδική εγγύηση για την διασφάλιση του τρίτου.

Χωρίς κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμο περιβάλλον. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση αποτελεί εννοιολογική και ουσιαστική νοθεία και αλλοίωση της αρχής της βιωσιμότητας, και υπηρετεί προφανώς άλλες σκοπιμότητες και συμφέροντα.

Το περιβάλλον δεν αποτελεί θέμα για αφηρημένη διανοητική σκέψη και σπουδή, ούτε είναι εργαλείο ατέρμονης επαναστατικής γυμναστικής και στείρας πολιτικολογίας.

Είναι αυστηρά επιστημονικό αντικείμενο που υπακούει σε ποιοτικά και ποσοτικά μεγέθη και κανόνες, και βιώσιμες διαδικαστικές ενέργειες και πρακτικές. Διαφορετικά καταλήγει σε ένα επικίνδυνο, αδιέξοδο και βασανιστικό σύνδρομο κοινωνικής εκμετάλλευσης, πολιτικού ηγεμονισμού και εξουσιομανίας, καθώς και αντιαναπτυξιακού σωβινισμού.

Οι ορυκτές πρώτες ύλες βαδίζουν σήμερα με γρήγορα βήματα και υψηλούς ρυθμούς στο δρόμο της αναπτυξιακής βιωσιμότητας, σε μια προοπτική ολοκληρωμένης εφαρμογής βέλτιστων πρακτικών παραγωγικής λειτουργίας που ήδη ξεκίνησε δυναμικά και συνεχίζει ανοδικά προς και πέρα του 2020.

[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr/, του Δρ. Γεωλογίας Νικολάου Αρβανιτίδη, 26/11/2016]

Δεν διευκρίνισε ο αναπληρωτής υπουργία Περιβάλλοντος, κ. Γιάννης Τσιρώνης, ποια ακριβώς κινήματα πρέπει να κάνουν το καθήκον τους για το Ελληνικό και σε τι συνίσταται αυτό το καθήκον. Διότι κινηματίας δηλώνει και το πρωτοπαλίκαρο κατά της επένδυσης χρυσού στις Σκουριές, κ. Τόλης Παπαγεωργίου, ο οποίος δημόσια δήλωσε ότι εκεί το κίνημα «όταν υπήρχε γεωτρύπανο σε μας, πηγαίναμε και το καίγαμε… Δεν δούλεψε γεωτρύπανο σε μας, όλα τα κάψαμε και τα ανατινάξαμε. Όταν ξεκινήσει γεωτρύπανο να δουλεύει στις Σάπες ή στο Πέραμα, πρέπει εμείς να είμαστε εκεί… Και από τη στιγμή που θα έρθουν τα ΜΑΤ, το παιχνίδι το έχουν χάσει».

Δεν φανταζόμαστε να το εννοεί έτσι ο οικολόγος υπουργός, διότι μπορεί να αναλάβουν τα «κινήματα» και στη Δυτική Μακεδονία και τις λιγνιτικές μονάδες που φαρδιά πλατιά υπέγραψε. Μάλλον η δήλωση του είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της βαθιάς ανοησίας που δέρνει την Πρώτη Φορά και την οδηγεί σε φαιδρές μεγαλοστομίες. Οχι μόνο σαν αυτές του κ. Αριστείδη Μπαλτά –ο οποίος το έπαιξε Σπίρτζης δίχως δάκρυα, μιλώντας για «ήττα στον δημοκρατικό δρόμο του σοσιαλισμού»–, αλλά σαν τα υπόλοιπα που είπε ο κ. Τσιρώνης. Πρέπει να είναι πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία ο πωλητής να λέει δημόσια για τον αγοραστή: «Αν ήμουν εγώ επενδυτής θα ήμουν καχύποπτος για το Ελληνικό».

Πόση γελοιότητα μπορεί να παραχθεί στη διαδικασία επικύρωσης μιας σύμβασης Και πόση φαιδρότητα να επικαλείται η Πρώτη Φορά Αριστερά (ΠΦΑ) την αγορά, για την «απαξίωση μιας επένδυσης»; «Δεν απαξιώνω εγώ την επένδυση. Η αγορά Θα την απαξιώσει», είπε ο κ. Τσιρώνης, που σημαίνει ότι η ΠΦΑ δεν είναι κατά της αγοράς. Είναι υπέρ της απαξίωσης του κόπου και των χρημάτων των ανθρώπων. Διότι την ίδια αγορά που ελεεινολογούν όταν παράγει πλούτο και θέσεις εργασίας αυτή επικαλούνται ως μέσο καταστροφής.

Βεβαίως, όλα τα παραπάνω επιχειρήματα μοιάζουν με καρυδότσουφλα που δεν μπορούν να σωθούν στην τρικυμία που υπάρχει στα Αριστερά κρανία. «Δεν λέμε ψέματα, ούτε αλλάξαμε άποψη. Πάντα λέγαμε ότι είμαστε κατά των ιδιωτικοποιήσεων αλλά είμαστε υπέρ της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας», είπε ο γνωστός για την ιστορική του ευρυμάθεια κ. Αλέκος Φλαμπουράρης. Και δεν μπορούμε καν να γελάσουμε. Αν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν ήταν τόσο τραγική, θα λέγαμε ότι έχουμε κωμικούς υπουργούς. Τώρα είναι απλώς επικίνδυνοι.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Πάσχου Μανδραβέλη, 24/09/2016]

«”Εναλλακτικά” ή “πράσινα” κόμματα, περιβαλλοντικές οργανώσεις με ακραίες απόψεις και τοπικές ομάδες με μαύρες σημαίες συναγωνίζονται για ένα τυφλό “όχι”, παραγνωρίζοντας ότι ενίοτε  απλώς εξυπηρετούν μια τοπική κερδοσκοπία της γης. Δυστυχώς, ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος τέτοιων συμπεριφορών είναι καταστροφικός.»

Από το 1975, ως ερευνητής περιβαλλοντικών θεμάτων, διατηρώ επαφή με πολλούς σχετικούς Έλληνες επιστήμονες. Σήμερα όλοι συμφωνούν ότι, έπειτα από μια ανοδική πορεία κάποιων δεκαετιών, το περιβάλλον έχει επανέλθει χαμηλά στις ελληνικές προτεραιότητες.

Φταίει άραγε η κρίση; Εύκολη η εξήγηση αλλά δύσκολη η δικαιολόγηση. Το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον αποτελεί ύψιστο πόρο για την ανάπτυξη, άρα και για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Δεν  είναι μόνον ο τουρισμός, είναι και οι ποιοτικές ξένες επενδύσεις που έλκονται από την καλή και απωθούνται από την κακή κατάσταση του περιβάλλοντος. Αλλά και η υποβαθμισμένη ψυχολογία του μέσου πολίτη θα μπορούσε να τονωθεί χωρίς μεγάλο κόστος αν υπήρχε ικανοποιητική μέριμνα για το περιβάλλον.

Μια ανασκόπηση εντοπίζει ζητήματα που, ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση, ερμηνεύουν τόσο τη μείωση του κοινωνικού ενδιαφέροντος για το περιβάλλον όσο και την απουσία ουσιαστικής περιβαλλοντικής πολιτικής.

Η μεγαλύτερη ζημιά έχει προκληθεί από τον συγκρουσιακό φανατισμό. Αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις, υψώνοντας αμφίβολης αξιοπιστίας οικολογικά λάβαρα, ακυρώνουν επενδύσεις σε κάθε σημείο της χώρας.

Η άρνηση είναι ίδια, είτε πρόκειται για βιολογικούς καθαρισμούς και άλλα έργα φιλικά προς το περιβάλλον είτε για αναπτυξιακά έργα που η τεκμηριωμένη μελέτη τους και η χρήση των καλύτερων τεχνολογιών θα εξασφάλιζαν βέλτιστη προστασία του περιβάλλοντος.

«Εναλλακτικά» ή «πράσινα» κόμματα, περιβαλλοντικές οργανώσεις με ακραίες απόψεις και τοπικές ομάδες με μαύρες σημαίες συναγωνίζονται για ένα τυφλό «όχι», παραγνωρίζοντας ότι ενίοτε  απλώς εξυπηρετούν μια τοπική κερδοσκοπία της γης. Δυστυχώς, ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος τέτοιων συμπεριφορών είναι καταστροφικός.

Το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών έχει γενικώς αντιπαθήσει τις οικολογικές ιδέες, ενώ η έκφραση «οικολόγος» έχει γίνει χλευασμός στην καθημερινή γλώσσα ή έχει καταλήξει να σημαίνει χορτοφάγος.

όταν η λογική και η μετριοπάθεια υποκύπτουν στη μέθη της σύγκρουσης, οποιαδήποτε κινητοποίηση αυτοεπιβεβαιώνεται.

Υπήρξαν βέβαια σπουδαίες οικολογικές προσπάθειες με τεκμηριωμένες θέσεις που δικαιώνονται από τις επιστημονικές εξελίξεις και την ιστορία, όπως π.χ. οι κινητοποιήσεις κατά των πυρηνικών εργοστασίων ή κατά της εκτροπής του Αχελώου, καθώς επίσης τα κέντρα περίθαλψης τραυματισμένων άγριων ζώων.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με δογματικές αναξιόπιστες αρνήσεις, όπως ήταν οι κινητοποιήσεις κατά των ανεμογεννητριών, των μεταλλείων χρυσού ή του κωπηλατοδρομίου στον Σχινιά.

Αναπόφευκτα μια κοινωνία που έχει πάρει διαζύγιο από τον ορθολογισμό και αδιαφορεί για την εμπεριστατωμένη γνώση πέφτει εύκολα σε παγίδες υπονομεύοντας τελικά τη δική της πρόοδο.

Για την αστοχία της ασκηθείσας περιβαλλοντικής πολιτικής κύρια ευθύνη έχουν οι ηγεσίες του πολυώνυμου σχετικού υπουργείου τα τελευταία 12 χρόνια. Κάποιοι εξ αυτών είδαν το υπουργείο Περιβάλλοντος ως πρόσχημα για μονοδιάστατη ανάπτυξη αυτοκινητοδρόμων, εξορύξεων υδρογονανθράκων κ.τ.λ. Κάποιοι άλλοι είχαν την ιδεοληψία ότι το περιβάλλον χρησιμεύει μόνο ως όπλο στον πόλεμο κατά της επιχειρηματικότητας.

Υπήρξαν και αυτοί που πίστεψαν ότι ένα στυλ μη κυβερνητικής οργάνωσης αρκεί για τη διαχείριση των πολύπλοκων σχέσεων περιβάλλοντος και ανάπτυξης. Τελικά έβλαψαν και οι τρεις τους το ίδιο.

Χωρίς συστηματική περιβαλλοντική πολιτική μετά το 2004 οι κυβερνήσεις απέτυχαν να προωθήσουν αναπτυξιακές φιλοπεριβαλλοντικές επενδύσεις, να εγκαταστήσουν μεγάλα χερσαία και υπεράκτια αιολικά πάρκα, να διαμορφώσουν μια απλή, συγκροτημένη και λογική περιβαλλοντική νομοθεσία, να αξιοποιήσουν τις τόσο χρήσιμες ευρωπαϊκές οδηγίες για τα νερά ή την ανακύκλωση των απορριμμάτων κ.τ.λ. Στις μεγάλες αποτυχίες συγκαταλέγεται και το αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Αν είχαν εγκαίρως επιλέξει να γίνει τράπεζα δημόσιας γης αντί για άσχετο και δαπανηρό πάρκο, θα πρόσφεραν μια ανεπανάληπτη ευκαιρία αναβάθμισης πυκνοδομημένων μειονεκτικών περιοχών του λεκανοπεδίου όπως ο Κηφισός.

Με την ελπίδα μιας προσεχούς πολιτικής και οικονομικής ανάκαμψης, το περιβάλλον πρέπει να επανέλθει στην πρώτη γραμμή. Σήμερα οι διεθνείς προσπάθειες είναι στραμμένες στις πολιτικές για την κλιματική αλλαγή.

Η χώρα μας έχει πολλά να κάνει αλλά και πολλά να κερδίσει. Μια μοναδική ιστορική ευκαιρία τής προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ενεργειακή Ένωση.

Το άνοιγμα στην ποιοτική και φιλοπεριβαλλοντική επιχειρηματικότητα, ο εξοστρακισμός λανθασμένων πολιτικών και χρονοβόρων νομοθετικών, χωροταξικών και διοικητικών διαδικασιών που εμποδίζουν την ανάπτυξη και βλάπτουν το περιβάλλον, η δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους της παραγωγικής οικονομίας, η εντατική χρήση βάσεων δεδομένων είναι αλλαγές απολύτως αναγκαίες.

Πρέπει να γίνουν τάχιστα και αποτελεσματικά ώστε να ξεπερασθεί η απώλεια μιας τουλάχιστον δεκαετίας και να συμπλεύσει η χώρα με το ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι.

[ΠΗΓΗ: politesaristoteli.blogspot.gr, απόwww.tovima.gr του Κίμωνα Χατζημπίρου, καθηγητή ΕΜΠ]