Πολλά ακούστηκαν για το τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία αν τυχόν και αυτά κλείσουν. Η κα Ιγγλέζη μας είπε να «καλλιεργούν οι εργαζόμενοι τη γη τους(!!!)»… (Σίγουρα δεν είναι από άλλον πλανήτη;)… Μας μίλησε και για «μικρές οικογενειακές τουριστικές μονάδες»… Τότε γιατί στη Σάνη στήνονται άλλα δύο τεράστια πεντάστερα ξενοδοχεία και στο Παλιούρι προχωράει η επένδυση; Το κυριότερο, όμως, επιχείρημα είναι ο αγροτουρισμός(!), αλλά κανείς δεν μας δείχνει κάποια περιοχή στην Ελλάδα όπου ο αγροτουρισμός συντηρεί 1.900 εργαζόμενους!
Πάνω σε αυτό, ο Δρ. Γεωλογίας Νικόλαος Αρβανιτίδης ανάρτησε τις σκέψεις του στην προσωπική του σελίδα στο facebook, (εδώ) σκέψεις οι οποίες είναι λογικότατες και μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους. Τις μοιραζόμαστε και μαζί σας:
«Τις προηγούμενες μέρες ειπώθηκαν διάφορα ευτράπελα και έγιναν αβάσιμες ανακοινώσεις, μάλιστα από επίσημα κυβερνητικά χείλη και υπουργικά στελέχη, σχετικά με το κλείσιμο του μεταλλευτικού έργου των Σκουριών. Και βέβαια όχι τόσο σε ότι αφορά στο αντικείμενο και τους στόχους του επιχειρησιακού σχεδίου, για το οποίο φαίνεται ότι οι απόψεις στηρίζονται σε ενημέρωση από λάθος πλευρά, όσο κυρίως για το γεγονός ότι θα υπάρξουν πολλές περισσότερες θέσεις εργασίας από την δημιουργία άλλων αναπτυξιακών δραστηριοτήτων.
Λέγεται λοιπόν σε μια προσπάθεια κυρίως εντυπώσεων και πρόχειρων εκτιμήσεων και λιγότερο ουσίας και πολιτικής ωριμότητας ότι οι λεγόμενες αγροτουριστικές επενδύσεις θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν/υποκαταστήσουν τα μεταλλεία καλύπτοντας τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν. Δηλαδή η λογική του παραλογισμού σε όλο της το μεγαλείο.
Και αναρωτιέται κανείς σε ποια βάση, επιστημονική ανάλυση και έρευνα αγοράς στηρίζεται η πρόταση αυτή. Γιατί από μια γρήγορη ανάγνωση και αξιολόγηση του συγκεκριμένου τομέα φαίνεται πως είναι προβληματικός, δεν προσθέτει αναπτυξιακή αξία και στερείται δυναμικής. Ακόμη και στις χώρες με παράδοση, κουλτούρα και υποδομές στο είδος αυτό η λειτουργική βιωσιμότητα παρουσιάζει προοπτικές αδυναμίες.
Και βέβαια και στην Ελλάδα υπάρχει περιορισμένη κίνηση και εξέλιξη με τις οικονομικά οριακά βιώσιμες περιπτώσεις να μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πρόκειται στην πλειοψηφία τους για οικογενειακές ή στην καλύτερη περίπτωση μικρομεσαίες επιχειρήσεις που συνεισφέρουν απλά στην επιβίωση περιορισμένου αριθμού ατόμων.
Οι θέσεις εργασίας που ενδέχεται να υπάρξουν είναι χαμηλόμισθες και πολλές φορές εποχικές. Με άλλα λόγια προτείνεται εργαζόμενοι με σταθερή και καλά αμειβόμενη απασχόληση να υποβαθμίσουν την ποιότητα ζωής τους και κάποιοι, πολύ λίγοι από αυτούς, να αναζητήσουν την τύχη τους στο άγνωστο, συμπεριλαμβανομένης της πρότασης για προγράμματα κατάρτισης.
Από την άλλη πλευρά η παρουσία μεταλλευτικής εργασίας μπορεί σίγουρα να στηρίξει και την αγροτοτουριστική βιομηχανία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Χαλκιδική όπου αρκετές μονάδες επιβιώνουν λόγω παρουσίας μεταλλευτικού εισοδήματος. Τα μεταλλεία μπορούν να υπάρξουν μόνα τους, ο αγροτοτουρισμός όχι.»
