Αντιγράφω από το άρθρο «Το στιλ της… Άγριας Δύσης υπονομεύει την ανάπτυξη στη Βόρεια Ελλάδα», από το https://www.voria.gr. Ο αρθρογράφος Γιώργος Μητράκης θίγει το θέμα της αφισοκόλλησης-επικήρυξης που εμφανίστηκε στην Β. Ελλάδα με αφορμή την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, και την παραλληλίζει με τα έκτροπα στα οποία επιδίδονται οι antigold «αγωνιστές». Πολύ καλή τοποθέτηση. Διαβάστε το απόσπασμα. Ολόκληρο το άρθρο, εδώ:
[…] Στην Αμερική του 19ου αιώνα, την εποχή της Άγριας Δύσης, οι δουλειές γίνονταν με τα όπλα. Με τα περίστροφα και τα τουφέκια. Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι Αμερική του 19ου αιώνα, ούτε η Βόρεια Ελλάδα έχει κάποια κοινά με την Άγρια Δύση. Δύο γεγονότα του τελευταίου διαστήματος αποδεικνύουν ότι το 2019 για την Ελλάδα –και ειδικότερα για τη Βόρεια Ελλάδα- τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ο προπηλακισμός του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη δίπλα στο Λευκό Πύργο και η αφισοκόλληση σε πόλεις της Β. Ελλάδος με τις φωτογραφίες των βουλευτών που προτίθενται να υπερψηφίσουν τη συμφωνία των Πρεσπών, ανήκουν στην κατηγορία των ενεργειών που υπονομεύουν –τουλάχιστον εν μέρει και σε κάποιο βαθμό- την αστική δημοκρατία. Εν μέρει, διότι οι συγκεκριμένες ενέργειες έχουν δύο φάσεις. Η πρώτη είναι αυτές καθαυτές οι ενέργειες και η δεύτερη η αντίδραση του συστήματος. Και στη μεν περίπτωση Μπουτάρη όσοι ταυτοποιήθηκαν ότι συμμετείχαν στα επεισόδια οδηγούνται ήδη στη δικαιοσύνη, μαζί με όσους θεωρούνται ηθικοί αυτουργοί. Στη δε περίπτωση της «επικήρυξης» άρχισαν οι συλλήψεις και πιθανόν θα ακολουθήσουν διώξεις. Βέβαια μέχρι στιγμής οι συλλήψεις έγιναν για το αδίκημα της παράνομης αφισοκόλλησης, κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα. Η συγκεκριμένη κίνηση σε μια χώρα, στην οποία οι πάντες, από τον πρωθυπουργό και όλα τα κόμματα μέχρι τον Σάκη Ρουβά και όλους τους τραγουδιστές και ηθοποιούς, μπορεί να τοιχοκολλά αφίσες οπουδήποτε χωρίς τιμωρία –χωρίς ούτε καν ενόχληση- μπορεί να θεωρηθεί προκλητική και υποκριτική, να ενοχλήσει, να εκνευρίσει και να ριζοσπαστικοποιήσει κάποιους. Το θέμα, όμως, εν προκειμένω (πρέπει να) είναι το περιεχόμενο των αφισών και αν στην παρούσα συγκυρία υποκρύπτει απειλή, πίεση, εκβιασμό, εκφοβισμό ή διασυρμό. Πρόκειται, δηλαδή, σαφώς για πολιτικό θέμα, το οποίο επιχειρείται να αντιμετωπιστεί όχι ως προς την ουσία του, αλλά ως… τεχνικό ζήτημα. Πάντως, το γεγονός ότι το σύστημα αντέδρασε στις παράνομες πράξεις είναι ενθαρρυντικό, όσο και αυτονόητο. Αλλά όταν κάποιοι ανάμεσά μας φτάνουν στο σημείο να δείρουν δήμαρχο και κάποιοι άλλοι –ή μήπως οι ίδιοι;- να επικηρύξουν βουλευτές σε στυλ «wanted» κάτι δεν πηγαίνει καλά.
Όπως κατ’ επανάληψη κάποιοι που διαφωνούν με την επένδυση του χρυσού στη Χαλκιδική οργανώνουν κινητοποιήσεις στην περιοχή, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, οι οποίες δεν είναι πάντα ειρηνικές. Οι σκηνές με τα κυνηγητά και τις φωτιές που έκαναν το γύρο του κόσμου, βρίσκονται στο ίντερνετ και στα αρχεία των τηλεοπτικών δικτύων. Η αυτοδικία και το πεζοδρόμιο είναι υπαρκτά φαινόμενα, που καλό είναι να παραμείνουν στο περιθώριο. Δεν γίνεται να αποτελούν οργανικό κομμάτι της αστικής δημοκρατίας, που παρέχει δικλείδες ασφαλείας στους διαφωνούντες, όσο σοβαρά κι αν είναι τα πράγματα. Πρωτίστως στη δημοκρατία υπάρχουν οι εκλογές και τα δικαστήρια. Για να περάσουν τα μηνύματα της κοινωνίας των πολιτών υπάρχουν τα ειρηνικά συλλαλητήρια, η συλλογή υπογραφών, τα social media. Πολλοί τρόποι που προάγουν το δημόσιο διάλογο και οδηγούν στη διαμόρφωση ενός σταθερού κοινωνικού περιβάλλοντος. […]