Επειδή υπάρχουν και πάρα πολλοί αληθινοί επιστήμονες, απλά κάνουν πολύ λιγότερο θόρυβο από τους λίγους «πολιτικοποιημένους», διαβάστε ένα τεκμηριωμένο άρθρο του Δρ. γεωλογίας κου Νικόλαου Αρβανιτίδη από το Blog  http://nikolaosarvanitidis.eu/ . Αναρωτηθείτε μαζί του και μαζί μας για μια σειρά ερωτήματα που έχουμε κατά καιρούς θίξει και εμείς.

Γίνεται κάποια αναφορά τελευταία για την κοινή παρουσία και εκδήλωση «κινημάτων» για τις Σκουριές, για τα ”χημικά” της Συρίας, και διαφόρων άλλων ”κινημάτων” για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Και βέβαια η έννοια της λέξης Κίνημα συνδέθηκε και συνδέεται πάντοτε με παναθρώπινους αγώνες για σκοπούς και στόχους υπέρτατης αξίας, όπως είναι τα απελευθερωτικά Κινήματα, τα αντιρατσιστικά Κινήματα, τα ειρηνικά Κινήματα. Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις το «κίνημα» περί Σκουριών, αλλά και όλα τα παρόμοια του, αποτελούνται στην ουσία από κάποιες ομάδες και πρόσωπα που ενδιαφέρονται περισσότερο για ατομικά ή/και συλλογικά συμφέροντα και προβολή, και λιγότερο για ιδεολογικές αξίες. Βασικό τους χαρακτηριστικό η προσπάθεια να επηρεάσουν και να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη με βάση τη δική τους ατζέντα. Η κινδυνολογία, η καταστροφολογία, η απειλή, το τρομακτικό μέλλον, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη της φρασεολογίας τους. Άλλωστε δεν κοστίζει τίποτα και πουλάει εύκολα. Ποιες είναι όμως οι αιτίες εμφάνισης τους και ποια η τυχόν ουσιαστική προσφορά τους;

•             Είναι μήπως οικολογικές και στοχεύουν στην προστασία του περιβάλλοντος; Σε καμία περίπτωση, το αντίθετο μάλλον. Δεν έχουν ούτε το ενδιαφέρον, ούτε την δυνατότητα να το κάνουν. Άλλωστε στις περισσότερες περιπτώσεις οι εξελίξεις και τα γεγονότα τους έχουν χρονικά ξεπεράσει στη βάση συγκεκριμένων ενεργειών και δράσεων. Όλα γίνονται συνεπώς για το περιτύλιγμα. Άλλωστε η οργανωμένη κοινωνία, με τις διαδικαστικές λειτουργίες που η ίδια ανέδειξε και διαχειρίζεται, έχει και θα έχει την ευθύνη των όποιων επιλογών συνολικά. Στις Σκουριές οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις είναι απόλυτα ελεγχόμενες και οι λύσεις τους συγκεκριμένες και εφικτές. Στην περίπτωση των ”χημικών” της Συρίας , πέρα από την χαοτική κατάσταση που επικρατεί ως προς την εκτίμηση της πραγματικής διάστασης του προβλήματος, φαίνεται ότι υπάρχουν ορισμένοι που βιάζονται να κάνουν την πολιτική τους επιλογή και να διαλέξουν πλευρά.

•             Είναι μήπως εθνικές αιτίες; Μπορεί φυσικά να είναι, όπως όμως σε κάθε περίπτωση είναι, για όλους τους Έλληνες, αλλά και τους πολίτες κάθε άλλης χώρας. Είναι όμως μόνο αυτό; Γιατί σε πολλές περιστάσεις είναι απόλυτα φανερό ότι πρόκειται για την προφύλαξη κεκτημένων τοπικών και ατομικών συμφερόντων, αλλά και την επίτευξη πολιτικών σκοπιμοτήτων.

•             Είναι μήπως οι αιτίες αναπτυξιακές; Ούτε λόγος να γίνεται. Έτσι και αλλιώς δεν θα χρειασθεί ποτέ να βρεθούν στη θέση να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον του τόπου. Τα «κινήματα», τα μέλη και οι υποστηρικτές τους μένουν δυστυχώς με την «ικανοποίηση» ότι εμποδίζουν την αναπτυξιακή εξέλιξη σε βάρος του δημοκρατικού δικαιώματος των πολιτών για κοινωνική πρόοδο και ευημερία.

Το Κίνημα της πραγματικής ζωής και της αλήθειας είναι αυτό της αξιοποίησης των προκλήσεων, της δημιουργικής απασχόλησης και της βιώσιμης ανάπτυξης, όπου μέλη είναι όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι που δουλεύουν και παράγουν για το κοινό καλό. Είναι το Αναπτυξιακό Κίνημα που επιλέγει να στηρίξει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος και του λαού. Να συνεισφέρει στην βελτίωση της ποιότητας ζωής και ενός καλύτερου αύριο. Η Ελλάδα δεν μπορεί, ούτε πρέπει να αρνηθεί τις ευκαιρίες που προσφέρονται από το πλούσιο σε ορυκτά και μέταλλα υπέδαφος της, αλλά ούτε να αφήσει και τα άλλα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει να πάνε χαμένα.

Το «χρυσό» σκαληνό τρίγωνο που περικλείει το δημιουργικό της παρόν και το δυναμικό της αύριο, έχει μεταλλοφόρες γωνίες όπου βρίσκονται,

•             η Χαλκιδική με τις Σκουριές και την Ολυμπιάδα, που κάνουν το χαλκό, το μόλυβδο και τον ψευδάργυρο να λάμπουν σαν άργυρος, πλατίνα, αλλά πάνω από όλα σαν χρυσός,

•             η Θράκη, με τις Σάππες, το Πέραμα, την Κίρκη, το Καλιντήρη να δικαιώνουν ολοένα και περισσότερο την φήμη τους, ότι ο χρυσός κρύβει χαλκό, αντιμόνιο και άλλα μέταλλα,

•             το Άγκιστρο, που με επικεφαλής τα Μαύρα Λιθάρια, αποτελεί τη νέα «χρυσή» ευκαιρία για δυναμικά αποθέματα μεταλλικών κοιτασμάτων.

Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν μια χώρα και μια γεωγραφική ενότητα ή περιοχή να αγνοήσουν τις αναπτυξιακές δυνατότητες που διαθέτουν; Να εξαρτήσουν το υπαρξιακό τους παρόν και την μελλοντική τους εξέλιξη από ομάδες και πρόσωπα που απλά ικανοποιούνται και έχουν κάνει μόδα τη συμμετοχή τους σε δήθεν «κινήματα»; Δεν είναι καιρός να μάθουν όλοι οι πολίτες ότι ο ελληνικός ορυκτός πλούτος είναι εδώ για να δώσει λύσεις σε αρκετά από τα σημερινά προβλήματα; Να καταλάβουν δηλαδή ότι οι Σκουριές, μαζί με το άλλο κοιτασματολογικό δυναμικό στις τρεις γωνίες και το εσωτερικό του «τριγώνου», να κάνουν το «μεταλλευτικό» μέλλον στην Ελλάδα να λάμπει σαν ”χρυσός”.

Αυτά τα σκιώδη μορφώματα πίσω από το όνομα «επιτροπές αγώνα Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού», διοργανώνουν 10ήμερο αγώνα στις Σκουριές, που θα πραγματοποιηθεί από την Παρασκευή 22 έως την Κυριακή 31 Αυγούστου. Έτσι λοιπόν, ο αγώνας γίνεται 10ήμερος με κατασκήνωση 10 ημερών στο δάσος των Σκουριών (στο όρος Κάκαβος, στη Μ.Παναγία). Ακούστε τώρα ποιος είναι ο σκοπός της κατασκήνωσης:

«[..] με κεντρικό σκοπό τη συνεχή παραμονή στο κέντρο του περιβαλλοντικού και κοινωνικού εγκλήματος που επιβάλλεται από το σχέδιο της Ελληνικός Χρυσός – Eldorado Gold και την επανασύνδεση με το κύριο χωρικό επίκεντρο του αγώνα. Επιπλέον, το 10ήμερο διαβλέπει στη σύνδεση με αγώνες και κινήματα για την γη και την ελευθερία, όχι απλά μέσα από την αλληλεπίδραση σκεπτικών και εμπειριών που μπορεί να αναδυθεί από εποικοδομητικές συζητήσεις στο πλαίσιο εκδηλώσεων, αλλά μέσω της κινηματικής συνύπαρξης σε μια γενικότερη διαδικασία αγώνα. Τέλος, ο απώτερος στόχος της διενέργειας του 10ημέρου δεν είναι άλλος από τη συμβολή στη συνέχιση και αναζωπύρωση του αγώνα, τόσο μέσω της συσπείρωσης, κατά τη διάρκεια των ημερών αυτών, κόσμου από τη Χαλκιδική, την Ελλάδα και το εξωτερικό, όσο και με το να αποτελέσει κινηματικό προηγούμενο πάνω στο οποίο θα κτιστούν επόμενες κινητοποιήσεις».

Πιο αριστερίστικη παρωχημένη ορολογία δεν γίνεται… Σαν να διαβάζω προκήρυξη των Πυρήνων της Φωτιάς… Όσον αφορά το πρόγραμμα της κατασκήνωσης, κατά τη διάρκεια των 10 αυτών ημερών (22-31 Αυγούστου) θα πραγματοποιούνται:

1). εξορμήσεις στο βουνό – που θα οργανώνονται από καθημερινές συνελεύσεις – προς τις εγκαταστάσεις της εταιρείας και τα μέρη στα οποία έχει συντελεστεί καταστροφή, με σκοπό τη (βιωματική) ενημέρωση του κόσμου για την κατάσταση της εξέλιξης του έργου

2) καθημερινές εκδηλώσεις και workshops, με σκοπό την ενασχόληση με συγκεκριμένες θεματικές που μπορούν να συνεισφέρουν στη συνέχιση και ποιοτική αναβάθμιση του αγώνα, με τη δημιουργία μιας παρακαταθήκης για τα περιεχόμενα τόσο του ίδιου του αγώνα, όσο και της γενικότερης κοινωνικής συνθήκης που οικοδομείται μέσα από αυτόν στη Χαλκιδική

3) συναυλίες, προβολές και άλλα δρώμενα

Δεν φταίω που μου έρχονται στο μυαλό τα βίντεο του Κασιδιάρη με τα μέλη της Χρυσής Αυγής στην κατασκήνωση να κάνουν παρέλαση και σκοποβολή… Η antigold κατασκήνωση μπορεί να μην έχει καλάσνικοφ, αλλά σίγουρα έχει την επαναστατική γυμναστική στο πρόγραμμά της! Σκέφτομαι πόσο στόκος θα πρέπει να είσαι να πας να χαραμίσεις 10 μέρες στο βουνό σε μια «αγωνιστική» κατασκήνωση που διοργανώνεται με αδιευκρίνιστους πόρους από σχεδόν ανώνυμους φορείς… Εκτός αν είσαι στη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και στο επιβάλλει το κόμμα ή την βρίσκεις με καθημερινές αγωνιστικές συνελεύσεις και workshops…

Να σημειώσω πως οι ίδιοι οι διοργανωτές παραδέχονται πως το «κίνημα» είναι στα τελευταία του… Ο κόσμος το έχει γράψει  εκεί που δεν πιάνει μελάνι και ψάχνουν απεγνωσμένα για την αναζωπύρωσή του…

«Ένα 10ήμερο που συνιστά μια από τις τελευταίες ευκαιρίες κινητοποίησης πριν την εγκατάσταση του εργοστασίου εμπλουτισμού που θα προχωρήσει σε άλλο επίπεδο την καταστροφή. Γι αυτό και η διενέργειά του, καθώς και η μαζική συμμετοχή σε αυτό, είναι καθοριστική! […]Είναι σημαντικό να αναλογιστούμε όλες και όλοι ότι τα περιθώρια έχουν στενέψει ασφυκτικά…»

Η δικιά μας ερώτηση είναι αν επιτρέπεται το ελεύθερο κάμπινγκ στο βουνό και τι σκοπεύουν να κάνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες (αστυνομία, δασική υπηρεσία) για αυτό…

Ο κ. Γιώργος Βαρουφάκης ξεκίνησε ως χημικός για να μετεξελιχθεί σε μεταλλουργό. Γεννήθηκε το 1925 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και εργάστηκε από τη δεκαετία του ’50 στη Χαλυβουργική. Εκεί κάποια στιγμή ο καθηγητής της Ανόργανης Χημείας Ε. Στάθης τού ανέθεσε να μελετήσει δύο οξειδωμένα χάλκινα θραύσματα από έναν αρχαϊκό Κούρο του 6ου αιώνα π.Χ. και από μιαν Αρτέμιδα του 5ου αιώνα π.Χ. Έπρεπε να αποφανθεί για το αν είχαν κάνει καλά που τα έπλυναν στο Αρχαιολογικό Μουσείο με αποσταγμένο νερό και γενικά αν συντηρήθηκαν σωστά. Η έρευνα πήγε καλά, η συντήρηση ήταν αυτή που έπρεπε, τα αγάλματα τώρα βρίσκονται στο Μουσείο του Πειραιά και εκτός αυτού υπήρχε πλέον ένας… άνθρωπος αναφοράς, αφού αρκετοί αρχαιολόγοι ζητούσαν πλέον τη γνώμη του σχετικά με τα μεταλλικά ευρήματά τους.

Αλλά και εκείνος δεν έμεινε μόνο με τις θεωρητικές του γνώσεις της Χημείας και εκτός αυτού αν και παιδί είχε αποστραφεί τα Αρχαία, εξαιτίας του τρόπου διδασκαλίας τους, τώρα έγινε ένας παθιασμένος αναγνώστης του Ομήρου, του Ηρόδοτου, του Θουκυδίδη, του Ξενοφώντα. Κάνοντας ένα ακόμη βήμα στη συνέχεια, άρχισε να πειραματίζεται στον χώρο της δουλειάς για τους τρόπους που οι αρχαίοι μεταλλουργοί δημιουργούσαν τα κράματά τους. Έφτιαχνε πρωτόγονους φούρνους, προβληματιζόταν για τα εργαλεία που είχαν στη διάθεσή τους οι αρχαίοι τεχνίτες-καλλιτέχνες.

Εκτός από αρχισιδηρουργός λοιπόν έγινε και ερευνητής. Βοήθεια και κατανόηση έβρισκε από τους απλούς χαλυβουργούς του εργοστασίου. Μία ημέρα έδωσε έναν μεταλλικό δίσκο σε κάποιον από αυτούς τους προικισμένους τεχνίτες με την παράκληση από τον δίσκο, επινοώντας την κατάλληλη τεχνική, χωρίς να του αποκαλύψει τη σκέψη του, να δημιουργήσει έναν μικρό λέβητα. Έπειτα από δοκιμές και δοκιμές πραγματικά ο άνθρωπος σφυρηλατώντας από το κέντρο προς την περιφέρεια κατά μήκος των ακτινών του κυκλικού δίσκου άρχισε να δημιουργεί τα τοιχώματα του λέβητα

Αυτό ήταν αρκετό για τον κ. Βαρουφάκη ώστε να επαληθεύσει τη σκέψη του ότι και ο περίφημος κρατήρας του Δερβενίου με ύψος 1 μέτρο είχε φτιαχτεί με αυτόν τον τρόπο αλλά και με την άπειρη υπομονή του αρχαίου καλλιτέχνη, θα πρέπει να σημειωθεί, ότι ο κρατήρας αυτός συνίστατο από σφυρήλατα και χυτά τεμάχια. Συγκεκριμένα, το κύριο σώμα ήταν σφυρήλατο, ενώ η βάση τα μικρά αγαλμάτια επάνω από τις κολόνες που τον στόλιζαν και το πάνω τμήμα του ήταν χυτά. Στη συνέχεια, για τη δημιουργία των ανάγλυφων παραστάσεων θα έπρεπε να σφυροκοπούσαν με μεγάλη προσοχή το εξωτερικό τμήμα σύμφωνα με το σχέδιο του επικεφαλής καλλιτέχνη. Ένας βοηθός θα κρατούσε κόντρα με ένα εργαλείο στο εσωτερικό του κρατήρα και ο καλλιτέχνης απ’ έξω με άπειρη προσοχή και ελαφρότατο χέρι θα σφυρηλατούσε τα τοιχώματά του, ώστε οι ανάγλυφες μορφές να γίνονται πλέον τρισδιάστατες και τελικά να δημιουργήσουν ένα θαυμάσιο έργο τέχνης.

Στη στέγη του Παρθενώνα

Μια σπουδαία εμπειρία είναι βέβαια το να δεις τον Παρθενώνα όχι απλά από κοντά αλλά να ανέβεις ως την κορυφή με τη βοήθεια της σκαλωσιάς και να εξετάσεις επί τόπου τους συνδέσμους που συγκρατούν τους ογκόλιθους μεταξύ τους. Και τύχη καλή το έφερε, όταν του ζήτησαν να εξετάσει πώς συνδέονταν οι ογκόλιθοι, να φθάσει και ως εκεί. Τότε κατάλαβε, όπως λέει, ότι «ο πολιτισμός υπάρχει μαζί με την τεχνολογία, πίσω από τον Παρθενώνα υπήρχαν μηχανικοί όπως ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης». Και η λεπτομερής εξέταση των συνδέσμων σε σχήμα διπλού Τ που έγινε έδειξε ότι οι άνθρωποι εκείνοι εκτός από τη σπουδαία αρχιτεκτονική τους ικανότητα ήξεραν και το πώς να εξασφαλίσουν την αιωνιότητα των έργων τους.

Για να ενώσουν και να συγκρατήσουν δύο ογκόλιθους, λάξευαν στον καθένα από ένα Τ. Οι μεταλλουργοί της εποχής του Παρθενώνα, στην περιοχή του Λαυρίου, γνώριζαν, σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους της αρχαϊκής εποχής, τη διαδικασία της παραγωγής χωριστά μαλακού καθαρού σιδήρου και χωριστά σκληρού χάλυβα, δηλαδή με μικρές προσμείξεις άνθρακα. Τα φύλλα των δύο αυτών ποιοτήτων τα συγκολλούσαν μεταξύ τους χτυπώντας εντατικά στο σημείο συνένωσης με το σφυρί και σε θερμοκρασία περίπου 1.200 βαθμών Κελσίου, διότι δεν μπορούσαν να φθάσουν με τα μέσα της εποχής πιο ψηλά

Στη συνέχεια έφερναν κοντά τους δύο ογκόλιθους, έλιωναν μολύβι που έχει σημείο τήξης αρκετά χαμηλότερα από τον σίδηρο και γέμιζαν το αυλάκι

Είχε σχηματιστεί ένα διπλό Τ γεμάτο μολύβι. Στη συνέχεια θέρμαιναν όσο πιο πολύ μπορούσαν το σιδερένιο διπλό Τ και το τοποθετούσαν επάνω στο αυλάκι. Ελιωνε το μολύβι και ο σύνδεσμος βυθιζόταν ως κάτω στο αυλάκι και έμενε εκεί προστατευμένος ολόγυρα από τον μόλυβδο!

Τα έμβολα-τρίαινες στις τριήρεις

Οι μεταλλουργικές γνώσεις των Ελλήνων κατάλληλες για ειρηνικές κατασκευές μπορούσαν, όταν ήταν μεγάλη ανάγκη και η πατρίδα κινδύνευε, να βοηθήσουν στην κατασκευή αποτελεσματικών όπλων. Ενα από αυτά, για το οποίο δεν γνωρίζουμε ακόμη πολλά, είναι τα μεταλλικά έμβολα των πολεμικών πλοίων. Επρεπε να είναι και ανθεκτικά στη διάβρωση από το θαλασσινό νερό αλλά και αποτελεσματικά. Γιατί τα πρώτα είχαν το μειονέκτημα να τρυπούν το εχθρικό πλοίο αλλά μετά σφηνώνονταν έτσι ώστε ήταν δύσκολο να αποκολληθούν. Γι’ αυτό το σχήμα τους εξελίχθηκε και από το πλάι απέκτησαν αύλακες που τα έκαναν να φαίνονται σαν τρίαινες. Οι αύλακες ήταν απομίμηση αυτών που έφεραν τα ξίφη και αργότερα τα στιλέτα ώστε να ξεκαρφώνονται εύκολα από το σώμα του θύματος! Στη συνέχεια η τεχνολογία τους εξελίχθηκε τόσο ώστε έφθασαν στα έμβολα της Νικόπολης, με μάζα κοντά στον 1 τόνο (στην πραγματικότητα θραύσματα έχουν σωθεί), από τον 1ο αιώνα π.Χ., του στόλου του Μάρκου Αντωνίου, με αυξημένη περιεκτικότητα σε μόλυβδο (13%), μία ακόμη τεχνική βελτίωση για να χύνεται ευκολότερα το μέταλλο στο καλούπι του

Ο κ. Βαρουφάκης, αφού έφθασε να γίνει και επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στα 89 του χρόνια πλέον συνεχίζει να πηγαίνει κάθε πρωί στο γραφείο του, να σκέπτεται γύρω από τα μέταλλα, να διαβάζει τα αρχαία κείμενα, να δίνει διαλέξεις και να γράφει βιβλία με θέμα την αρχαία τεχνολογία. Έτσι συνεχίζει και να μας ανοίγει τα μάτια, να μας κάνει όταν πηγαίνουμε σε ένα μουσείο να δίνουμε προσοχή ακόμη και στα πιο μικρά ή στα πιο χονδροειδή αντικείμενα, στα ενθυμήματα (και όχι στα απομεινάρια) της εποχής που οι Έλληνες σκέπτονταν, κατασκεύαζαν και έλεγχαν με αυστηρότητα ό,τι θα ήταν γι’ αυτούς χρήσιμο.

Δύο βιβλία του, αρκετά δυσεύρετα όμως, είναι: «Αρχαία Ελλάδα και Ποιότητα» (εκδόσεις Αίολος) και «Η ιστορία του σιδήρου από τον Όμηρο στον Ξενοφώντα» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).

[ΠΗΓΗ:ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ-SCIENCE, 13-07-2014]

Μετά τα ΚΑΠΗ του Διονυσίου, κι άλλοι αποφάσισαν να διακινδυνεύσουν τη… ζωή τους με μια επίσκεψη στα μεταλλεία! Παρά τις αλλεπάλληλες απαγορευτικές προειδοποιήσεις, τις εσχατολογικές προβλέψεις, θεωρίες και τα αναθέματα που άκουσαν, κάτοικοι του δήμου Προποντίδας και πιο συγκεκριμένα από τη Ν. Τρίγλια απέδειξαν πόσο πολύ αψηφούν τον… κίνδυνο και επισκέφτηκαν τα Μεταλλεία Κασσάνδρας.

Όπως μας πληροφορεί το politesaristoteli.blogspot, ξεναγήθηκαν στις Σκουριές, το Μάντεμ Λάκκο και την Ολυμπιάδα και διαπίστωσαν και εκείνοι με τη σειρά τους πόσο πολύ απείχαν τα συντελειακού χαρακτήρα ακούσματα τους από την πραγματικότητα.

Αντίκρισαν έναν τόπο που η αναγέννηση της μεταλλευτικής δραστηριότητας προσφέρει τις μέγιστες δυνατές αναπτυξιακές προοπτικές με σεβασμό τόσο στο περιβάλλον όσο και στις γύρω κοινότητες. Και επέστρεψαν πίσω με τις καλύτερες μαρτυρίες υπέρ της επένδυσης, όσο και αν αυτό στεναχωρεί κάποιους…