Τι ωραία που τα λέει ο υπουργός Επικρατείας Δημήτρης Τζανακόπουλος… «Ο στόχος είναι να μην κλείσει η καπνοβιομηχανία» δήλωσε για την υπόθεση της ΣΕΚΑΠ, προσθέτοντας ότι «στο όριο όπου μπορούμε να κινηθούμε και στο πλαίσιο της έννομης τάξης θα πάρουμε οποίες πρωτοβουλίες μπορούμε για να μην χαθούν 170 θέσεις εργασίας».

Και ο Τρύφων Αλεξιάδης, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πως «η πολιτεία πρέπει να παρέμβει στο θέμα γιατί η συγκεκριμένη εταιρία αφορά τη Θράκη, αλλά μπορεί να παίξει ρόλο και στην προσπάθεια για την παραγωγική ανασυγκρότησης της χώρας»!

Βλέπω η κυβέρνησή μας νοιάζεται για τις 170 θέσεις εργασίας της ΣΕΚΑΠ, και πολύ καλά κάνει, έτσι πρέπει… Δεν δείχνει όμως την ίδια ευαισθησία και για τις πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας στα μεταλλεία της Χαλκιδικής, οι οποίες κινδυνεύουν –αν δεν έχουν ήδη χαθεί– και οι οποίες θα έφταναν και τις 3-4 χιλιάδες, ίσως και παραπάνω με την πλήρη ανάπτυξη του έργου… Όσο δηλαδή είκοσι(!) ΣΕΚΑΠ… Και η επένδυση των 1,5 δις για κάποιους δεν έχει κανένα ρόλο στην ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότησης της χώρας…

Αλλά βλέπεις η ΣΕΚΑΠ είναι πρώην κρατική και νυν Σαββιδική… Άρα πρέπει να προστατευτεί… Να «παρέμβει η πολιτεία»…

Πάνω απ’ όλα, «δίκαιη ανάπτυξη»…, ε;

(Από το #skouries στο #saveEpirus)

Ο κος Σαράντης Δημητριάδης εμφανίζεται πλέον ένθερμος πολέμιος των υδρογονανθράκων και βρήκε νέο πεδίο δόξης λαμπρόν, την Ήπειρο, όπου το πρόθυμο antigold.org έτρεξε να δώσει τα φώτα του και την εμπειρία του στους «κοινωνικούς αγώνες»…

Θα περίμενα κάτι περισσότερο από έναν πρώην καθηγητή εκτός από το απλοϊκό κείμενό του για το πόσο κακό κάνουν οι υδρογονάνθρακες στους κοραλλιογενείς υφάλους(!) και πόσο σατανικό είναι το fracking, λες και μίλησε κανείς για fracking στην Ήπειρο!

Άλλη όμως είναι η ερώτησή μου: Δέχομαι πως η χρήση ορυκτών καυσίμων πρέπει να ελαττωθεί και σταδιακά να μηδενιστεί, αλλά τότε πρέπει όλη η ενέργεια που καταναλώνουμε να προέρχεται από ΑΠΕ, δηλαδή από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας… Δηλαδή από ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, υδροηλεκτρικά κ.λπ. Οπότε υποθέτω πως ο κος Δημητριάδης είναι υπέρ της κατασκευής αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων, αλλά και φραγμάτων. Για παράδειγμα στον Χολομώντα, στον Κάκκαβο… Δεν θα έχουν καμιά αντίρρηση αν κάποια εταιρεία κάνει αίτηση για πάρκο εκεί, έτσι;

Ή μήπως ανήκουν στην συνομοταξία των «ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ»; Όχι στο πετρέλαιο, όχι στο φυσικό αέριο, όχι στα μεταλλεία, όχι στην ανάπτυξη, όχι σε καμία εταιρεία…(εκτός αν είναι κρατική όπως η ΔΕΗ, για παράδειγμα…)…

Και η κοινωνία ?

Είναι βέβαιο πως ο καθένας, αλλάζοντας τοποθεσίες και δραστηριότητες, μπορεί να δει το δικό του ημερολόγιο ακριβώς το ίδιο. Λίγο πιο πέρα «βουίζει»  μια κοινωνία που όχι μόνο δεν θεωρεί δεδομένη την πραγματικότητα (που έτσι κι αλλιώς είναι ορατή), αλλά αναζητώντας κάτι να πιστέψει, για να μην έχει ευθύνη, μετατρέπεται μοιρολατρικά σε εργαλείο κάθε σύγχρονου «προφήτη», προφανώς στην λογική του όχι «εγώ», «αυτός». Ενός «προφήτη» όμως που αγωνίζεται, ζητωκραυγαζόμενος, για το Δημόσιο Συμφέρον «βεβαίως βεβαίως». Έτσι όμως η κοινωνία πια λειτουργεί μόνο συγκριτικά, αφαιρώντας, αντί να προσθέτει, συνιστώσες συνολικής κοινωνικής αναβάθμισης. Εγώ να είμαι καλά και στάχτη να γίνουν τα «υπόλοιπα». Στη λογική αυτή ο κάθε προφήτης, μεταλλάσσεται σε τέτοιον δημοκράτη που αντί να επιδιώκει την κοινωνική επιλογή γιατί έχει να προσφέρει, προσπαθεί, μέσω κατευθυνόμενου ενδιαφέροντος, να οριοθετήσει τον κοινωνικό δειγματόχωρο που θα τον επιλέξει και μάλιστα δια βοής, γιατί δεν έχει τίποτα να προσφέρει.

Καταλήγουμε δηλαδή ότι το Δημόσιο Συμφέρον δεν εμπεριέχει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής αναβάθμισης, αλλά γίνεται καθρέπτης του «κομιστή» του. Κυρίως των φιλοδοξιών του. Ένας παραμορφωτικός καθρέπτης, αξιοποιήσιμος όμως από το σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που έχει ταυτίσει το δικό του συμφέρον με το Δημόσιο. Το υπόλοιπο κομμάτι της κοινωνίας ή «αποχωρεί» ή «ζηλεύει» προσπαθώντας να βρει τρόπους διείσδυσης στην «ευλογία» της τύχης του γρήγορα ανελισσόμενου διπλανού. Η παραγόμενη διεργασία ανακύκλωσης και μετάλλαξης σε συνδυασμό με την απουσία οποιουδήποτε πραγματικού κοινωνικού αγώνα, διαιωνίζει το φαινόμενο και παράλληλα εμφανίζει το αποτέλεσμα μιας δημιουργικής στατιστικής σαν κοινωνική αναβάθμιση.

Αν μείνουμε λίγο στο παράδειγμα «Μεταλλεία Χαλκιδικής», μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε:

1. Το Δημόσιο Συμφέρον, που προφανώς επιβάλλει την καταγραφή των πόρων της περιοχής, τις δυνατότητες αξιοποίησης και το αναμενόμενο «μέρισμα», δεν παίζει κανένα ρόλο στην κοινωνική διαμάχη της ΒΑ Χαλκιδικής σαν ζητούμενο. Αντίθετα, ένα κομμάτι της κοινωνίας «ζηλεύει» και αναζητά διείσδυση στην εξουσία της Βιομηχανικής οντότητας των Ορυκτών Πόρων, και ένα άλλο επίσης «ζηλεύει» και αναζητά διείσδυση στην εξουσία της Υπεραξίας γης, προφανέστατα κατευθυνόμενα από εν δυνάμει «προφήτες», πάντα όμως στον συγκριτικό μικρόκοσμο του καφενείου.
2. Οι «ζήλιες» αυτές, δεν δημιουργούν από μόνες τους τις κοινωνικές διογκώσεις που απαιτούνται, με αποτέλεσμα να πασπαλίζονται με λίγο Ιερισσο-Αρναία, λίγο Πάχτα, λίγο Δριβελέγκα, λίγο Περιβάλλον, λίγο “εργαζόμενους”, λίγο “τοπική κοινωνία”, αρκετό “εμείς κι αυτοί” και απέραντη καταστροφή. Όπως το παιγνίδι αποχτά “ψήφους”, οι εν δυνάμει “προφήτες” τρέχουν σε μάγισσες και χαρτορίχτρες για την πρόβλεψη του νικητή, την οικειοποίηση του “αγώνα” του και βέβαια την “έκτακτη κάρπωση” του παραχαραγμένου Δημόσιου Συμφέροντος. Και μάλιστα χωρίς “πρωτόκολλο”.
3. Τώρα στο τραπέζι βρίσκονται μόνο τα «γιαλατζή» συμφέροντα των μικροομάδων , όλα με την σφραγίδα του Δημόσιου. Οι στόχοι βέβαια διαφορετικοί. Κάποιοι θέλουν το μέρισμα υπερεκτιμώντας το, και κάποιοι αναζητούν την χαραμάδα που θα δημιουργήσει το ρήγμα του επόμενου αγώνα γιατί έτσι θα πάρουν και αυτοί μέρισμα από τον άλλο «προφήτη». Ο τωρινός,ενώπιος ενωπίω, ετοιμάζεται να ανοίξει τον «μπεζαχτά» για να δώσει το μέρισμα. Να του βάλουμε πρώτα φόρο. Να του βάλουμε μια έκτακτη εισφορά μην πάρουν πολλά και δε μαζεύονται.Το αποτέλεσμα όμως μηδενικό. Δε γέμιζε κανένας τον «μπεζαχτά», όλοι έριχναν αλλού. Δε δούλεψε κανείς. Και τώρα ?.
4. Η δόξα. Έμεινε τουλάχιστον η δόξα, να δηλώνει «οι εμείς ή αυτοί». Μια δόξα όμως που δεν προέρχεται από τον αγώνα για το Δημόσιο Συμφέρον, αλλά από το άκριτο καπέλωμα μιας παραφρασμένης και υποδαυλισμένης αγωνιστικότητας, χωρίς ερείσματα. Κάτι σαν το «φούσκωμα» μιας φιγούρας στο χωριό, που στην βεγγέρα κρατά τα σκήπτρα της κοινωνικής ηθικής με πάθος και το πρωί, με το ίδιο πάθος, καλύπτει την αιμομιξία που συντελείται το βράδυ. Βαρύ το στεφάνι. Ανεπαρκής ο χρόνος που λάμπει η δόξα. Πάμε για άλλα. Με διαιτησίες. Να μας πούνε άλλοι, πώς πάνε στην άλλη δόξα. Αυτήν ντε……. Αυτήν που δοξαστήκαμε εναντίον της, αλλά τώρα πρέπει να δοξαστούμε μ’ αυτήν, προφανέστατα υπηρετώντας την μετάλλαξη του Δημοσίου Συμφέροντος, …. χωρίς να το πούμε.
5. Δίπλα, «οι βολεμένοι» της προσωρινής εύθραυστης νίκης. Κάνουν το επόμενο βήμα. Εμπρός για την δεύτερη δόξα. Όχι για κείνη που «αγωνιστήκαμε». Για κείνη που είναι αντίθετη σε αυτήν των άλλων. Οι «Κονκισταδόρες»το μεταφράζουν σαν ευκαιρία. Να γίνει το πιο εύκολο. Ακόμη πιο εύκολο σε ένα «διαλεγμένο» Δημόσιο Συμφέρον. Μοιράζονται τα βασίλεια, να έχουμε πολλούς βασιλιάδες. Πληρώνονται οι αγώνες, να έχουμε κοινωνική συναίνεση. Μετρούνται οι Στρατοί, να ξέρουμε από πριν τα παράσημα. Σκορπίζονται υποστάσεις, να κρεμαστούν στ’ αρχίδια μας οι ολίγιστοι. Τρίχες. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν … Λείπει η άδεια «χρήση σπειρώματος K73GF0000007.SLσε σωλήνες χωρίς ραφή για εργοστάσια με 14 μοίρες νότιο προσανατολισμό» και «σταματούν οι Σκουριές».
6. Κατά τα φαινόμενα, υπάρχουν άπειρα αρχίδια κρεμάστρες και άπειροι να κρεμαστούν, αλλά κανένα να πει, ότι το να υπηρετείς το Δημόσιο Συμφέρον, και να ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ από αυτό χρειάζεται ένα είδος υπόστασης σε έλλειψη που ονομάζεται σοβαρότητα και αξιοπρέπεια σε κοινωνικές μονάδες και δομική επιχειρηματικότητα, σε οικονομικές οντότητες. Σε μια χώρα μάλιστα που πρέπει να οραματίζεται το καλύτερο.
7. Και οι «θεσμοί»? Αυτοί ντε που έδιναν εξετάσεις στον επελαύνοντα «προφήτη» για να τους έχει υπόψη του στη καινούργια μοιρασιά. Αυτοί που τώρα αγωνίζονται για το «νόμιμο και το ηθικό» που καταρρακώθηκαν. Αυτοί που προς ώρας διάλεξαν μέχρι να ξαναδιαλέξουν …. αργότερα. Αυτοί με τη ρομφαία του «..κατηγορείστε για Υποβάθμιση του περιβάλλοντος η οποία είχε ως αποτέλεσμα σοβαρή υποβάθμιση και η οποία τελέστηκε….», στην τσίτα να αποφύγουν το σάλιο, δοξασμένοι στον μικρόκοσμο τους ..ακόμη. Το βασικό εργαλείο υπεράσπισης του Δημοσίου Συμφέροντος. Δε γαμιόμαστε.

Είναι σίγουρο πως αν κλείσουμε τα μάτια θα χαθούμε σε αυτή την δαιδαλώδη «διαδρομή», που έλκει το Δημόσιο Συμφέρον στην κρεβατοκάμαρα μας. Εκεί στο αδιέξοδο αυτό και με κλειστά μάτια, μπορούμε να δούμε αν τα περισσότερα του δικού μας συμφέροντος, είναι και περισσότερα από το μερτικό του Δημοσίου. Μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι την εποχή που η Παιδεία θα χτίζει ανθρώπους και επιστήμονες και όχι γκαρσονιέρες για να νοικιάζουν οι φοιτητές τον Χειμώνα και οι «νεομονάδες» το Ελληνικό Καλοκαίρι.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….

(Το Α’ ΜΕΡΟΣ το διαβάζετε  εδώ   )

Το «αγωνιστικό» Παρατηρητήριο, μη έχοντας κάτι για να δημοσιεύσει τα Χριστούγεννα, και απέχοντας ως συνήθως από την τοπική πραγματικότητα αποφεύγοντας να αναρτήσει κάτι σχετικό με τις άγιες ημέρες, προτίμησε να αναμασήσει τη γκρίνια του The Press Project περί Paradise Papers, SOMO και φορολογικών Παραδείσων… Το άφιλο blog δεν ευχήθηκε χρόνια πολλά ούτε στους αναγνώστες του! (Μια εξήγηση είναι πως ούτως άλλως θα τα έλεγαν αυτοπροσώπως από κοντά, τόσοι λίγοι που είναι…).

Έτσι λοιπόν το The Press Project «αποκαλύπτει» ξανά τις ανοησίες της SOMO περί φοροαποφυγής, ένα θέμα το οποίο όσες φορές κι αν αναλύθηκε, ποτέ δεν βρέθηκε ΤΙΠΟΤΑ παράνομο, απόδειξη του ότι ΠΟΤΕ δεν ασχολήθηκε με αυτό κάποιος επίσημος κρατικός φορέας.

Για το όφελος της Ελλάδας από την επένδυση της Χαλκιδικής μην τα ξαναλέμε, αρχίζουμε να γινόμαστε κουραστικοί…

Όσο για τους ανεμόμυλους στους οποίους επιτίθεται συνεχώς και αδιαλείπτως το Παρατηρητήριο, καλή τύχη Σάντσο…