Οι Έλληνες παραμένουν απογοητευμένοι, ανήσυχοι, θυμωμένοι, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να είναι βυθισμένο στην ανυποληψία και η κοινωνία διχασμένη απέναντι στους στόχους, όπως δείχνει δημοσκόπηση της Κάπα Research για το Βήμα της Κυριακής.

Επτά χρόνια από την ανακοίνωση στο Καστελόριζο για προσφυγή της χώρας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, πώς αποτιμούν την ψήφο τους οι πολίτες στις τέσσερις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν; «Ψήφισα σωστά» απαντά σχεδόν χωρίς διακυμάνσεις το 68,5%. Και πώς ψήφισε το σύνολο του εκλογικού σώματος στις αντίστοιχες αναμετρήσεις; «Ψήφισε λάθος» απαντά το 60,5% – 72,5%.

Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι απόψεις για τη διαχείριση των οικονομικών πριν από την κρίση. Η κοινωνία ξόδευε περισσότερα από όσα μπορούσε να παραγάγει, δηλώνει το 72%, αλλά όταν η ερώτηση αφορά προσωπικά τους ερωτηθέντες η απάντηση «ξόδευα όσα έπρεπε» συγκεντρώνει ποσοστό 75,5%.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πνίγεται στη δυσαρέσκεια, ενώ η Νέα Δημοκρατία διατηρεί σταθερά μεγάλη διαφορά: προηγείται κατά 7,1% του ΣΥΡΙΖΑ (23,5% έναντι 16,4%) ενώ με την αναγωγή τής αδιευκρίνιστης ψήφου η διαφορά των δύο κομμάτων ανεβαίνει στο 9,6% (31,8% έναντι 22,2%).

Για την τρίτη θέση δίνεται σκληρή μάχη ανάμεσα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και στη Χρυσή Αυγή. Επίσης, δεν αλλάζει η πρόβλεψη ότι η επόμενη Βουλή θα είναι πεντακομματική που αν επαληθευθεί σημαίνει περισσότερα κέρδη για το πρώτο κόμμα.

[ΠΗΓΗ: http://news.in.gr, 22/4/2017]

Η περιβόητη αξιολόγηση , που ακόμα είναι σε εξέλιξη , έπρεπε με βάση τα χρονοδιαγράμματα του προγράμματος (μνημόνιο) να είχε κλείσει από το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2016.

Σήμερα , 14 μήνες μετά , η αδυναμία της Κυβέρνησης να παρουσιάσει μια πειστική πρόταση στους δανειστές αλλά κυρίως η εμμονή της στην ιδεοληψία ενός μεγάλου και αδηφάγου κράτους, έχει οδηγήσει…

την αγορά σε οικονομικό τέλμα και την εθνική οικονομία σε απώλεια πολύτιμου χρόνου.

Η συνεπαγωγή είναι απλή : Η αξιολόγηση δεν κλείνει και μαζί της παραμένουν κολλημένες όλες οι εξελίξεις στην οικονομία. Αυτό σημαίνει ότι ο στόχος που έχει τεθεί για ανάπτυξη μέσα στο 2017 (μέσω επενδύσεων) με συνακόλουθη αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος απλά δεν θα επιτευχθεί. Αυτό με τη σειρά του συνεπάγεται ότι ο κρατικός προϋπολογισμός δεν θα επιτύχει τα προσδοκώμενα έσοδα από φορολογία και λοιπές πηγές. Αν συμβούν αυτά , το αποτέλεσμα θα είναι να μην καταστεί δυνατή η επίτευξη του συμφωνηθέντος πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό και να δημιουργηθεί μια τρύπα μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ.

Επειδή όμως τα πλεονάσματα έχουν συμφωνηθεί , τα χρήματα αυτά θα πρέπει από κάπου να βρεθούν . Για το 2018 έχει συμφωνηθεί πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2016, που η συμφωνία για πλεόνασμα ήταν 0,5% , «χύθηκε αίμα» από φορολογούμενους και ασφαλισμένους , μπορεί να συμπεράνει τι πρόκειται να συμβεί για το 2018 που ο στόχος του πλεονάσματος είναι επταπλάσιος. Κι έτσι οδηγούμαστε στο αποτέλεσμα, για την κάλυψη του κενού, να ληφθούν και πάλι νέα μέτρα λιτότητας δημοσιονομικού χαραχτήρα , δηλαδή νέα αύξηση της φορολογίας , νέες περικοπές μισθών και συντάξεων. Πάντα από τα αριστερά.

Αυτή είναι η απλή σειρά των πραγμάτων που οδηγεί στο συμπέρασμα πως η αναβλητικότητα και ανικανότητα (από αμέλεια ή δόλο θα το εξετάσουμε άλλη φορά) της Κυβέρνησης να ολοκληρώσει το δημοσιονομικό πρόγραμμα οδηγεί σε οικονομική ασφυξία και νέα μέτρα.

Το σενάριο επαναλαμβάνεται. Η καθυστέρηση του 2015 (επί αλησμόνητου Βαρουφάκη) και του 2016 φόρτωσε στους πολίτες ένα τρίτο αχρείαστο Μνημόνιο, τις κλειστές τράπεζες ,τα capital controls που υφίστανται ακόμη και σήμερα, τον οριζόντιο και αυτόματο “κόφτη”, το αιώνιο Υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων όλης της Δημόσιας περιουσίας και 9 δις ευρώ μέτρα λιτότητας.

Η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της τρέχουσας αξιολόγησης έχει προσθέσει δημοσιονομικά μέτρα, όπως είναι η περικοπή του αφορολόγητου και των συντάξεων, και για μετά τη λήξη του προγράμματος, δηλαδή μετά το 2018.

Η οικονομία βουλιάζει με αποκλειστική ευθύνη της Κυβέρνησης η οποία ροκανίζει το χρόνο αρνούμενη να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις που θα εξασφαλίσουν τη φυγή προς τα μπρος. Αποκλειστικό της μέλημα να διασώσει κρατικές δομές , τις οποίες η ίδια απαξίωσε και τελικά θα αναγκαστεί να ξεπουλήσει

Το καλοκαίρι του 2018, οπότε και ολοκληρώνεται χρονικά το μνημόνιο, είναι κοντά. Την επομένη μέρα η Χώρα , για να καλύψει τις δανειακές της ανάγκες, ή θα πρέπει να έχει βγει στις αγορές ή θα πρέπει να συνάψει νέο πρόγραμμα βοήθειας (νέο μνημόνιο). Με τις υπάρχουσες προβλέψεις η πρώτη εκδοχή φαντάζει άπιαστη. Ενώ και στη δεύτερη εκδοχή εξαρτόμαστε από τις διαθέσεις των δανειστών μας

Το αδιέξοδο , στο οποίο περιήλθε η Χώρα τα τελευταία 2,5 χρόνια είναι προφανές και έχει ονοματεπώνυμο.
[ΠΗΓΗ: http://aetoshal.blogspot.gr/, του Στέλιου Βαλιάνου, 29/3/2017]

Μετά και την πολλοστή μεταφορά της «ημερομηνίας ορόσημο» για το κλείσιμο της β’ αξιολόγησης, και οι πλέον αδαείς έχουν κατανοήσει πως δεν μπορεί να φταίνε ούτε οι εταίροι, ούτε το ΔΝΤ για την απίστευτη αυτή καθυστέρηση… Αποκλειστικός υπεύθυνος είναι η παροιμιώδης ανικανότητα της κυβέρνησης και φυσικά το συνεχιζόμενο σαμποτάζ από συγκεκριμένες πλευρές, άτομα και μέτωπα, το πολιτικό και οικονομικό συμφέρον των οποίων δεν συμβαδίζει με το ξεμπλοκάρισμα της αξιολόγησης.

Η καθυστέρηση όμως αυτή, η οποία μετά την περίφημη ρήση Τσακαλώτου «αν δεν κλείσει η αξιολόγηση τα Χριστούγεννα, θα πάμε κατά διαόλου», έχει λάβει κωμικοτραγικές διαστάσεις, συνοδεύεται και από παράπλευρες συνέπειες.

Κατ’ αρχάς η αξιοπιστία της κυβέρνησης έχει φτάσει στο ναδίρ. Και οι κραυγές για το πόσο «φταίνε οι ανάλγητοι δανειστές», δεν γίνονται πιστευτές πλέον ούτε από το κομματικό ακροατήριο.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εν μέσω καυτών προβλημάτων και ελεύθερης πτώσης της οικονομίας, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον λαό προκηρύσσοντας εξεταστική επιτροπή για το θέμα της Υγείας(!)… Λες και αυτό είναι το άμεσο πρόβλημα της χώρας, αφού έχουμε λύσει όλα τα άλλα…

Οι κυβερνητικοί βουλευτές ανάθεμα κι αν γνωρίζουν τι συμβαίνει… Προ ημερών, ο κος Μπαλαούρας σε τηλεοπτικό παράθυρο, όταν κάποιος από το πάνελ μέμφθηκε την κυβέρνηση για την ανεργία, δήλωσε εκνευρισμένος: «Και τι θέλετε; Που να βρούμε τις δουλειές; Να τις γεννήσουμε;» (!!!) Σωστά! Ποιοι είμαστε εμείς να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας… Κυβέρνηση είμαστε; (Σκεφθείτε να μην ήταν και οικονομολόγος, με μεταπτυχιακά στο Birkbeck του Λονδίνου και προϋπηρεσία στη Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών της Τράπεζας της Ελλάδος)!

Εν τω μεταξύ, η τρόικα δεν φαίνεται διατεθειμένη να πηγαινοέρχεται άσκοπα Αθήνα-Βρυξέλλες… Οι διαπραγματευτές αποχώρησαν και δηλώνουν άγνωστη ημερομηνία επιστροφής, αν δεν πραγματοποιηθεί κάποια πρόοδος στην ύστατη κίνηση που επιχειρείται στις Βρυξέλλες. Μετά από τέσσερις άκαρπες επισκέψεις των θεσμών στην Αθήνα και αδυναμία εξεύρεσης τεχνικής λύσης, θα γίνει απόπειρα να βρεθεί πιθανή λύση μέσα από πολιτικούς συμβιβασμούς.

Σε κάθε περίπτωση η κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης να αρχίσει να βολιδοσκοπεί την Παγκόσμια Τράπεζα για δάνειο 3 δις με σκοπό να επιχορηγήσει 300.000 έως 450.000 θέσεις απασχόλησης για ανέργους την περίοδο 2018 – 2020, δεν βοηθάει το κλείσιμο της β’ αξιολόγησης. Ο ίδιος ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), Κλάους Ρέγκλιν, έσπευσε να δηλώσει πως «θα υπάρξει αντίκτυπος στο ελληνικό πρόγραμμα», αν η ελληνική κυβέρνηση πάρει ένα τέτοιο δάνειο. Μια λογική ερμηνεία των δηλώσεων Ρέγκλιν είναι πως «αντίκτυπος στο πρόγραμμα» σημαίνει ότι θα υπάρξει επιβάρυνση του δημόσιου χρέους –και συνεπώς αύξηση στο δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας–, με άμεσο αποτέλεσμα την απαίτηση από τους δανειστές επιπρόσθετων μέτρων περαιτέρω μείωσης των δημοσίων δαπανών ή και αύξηση των φορολογικών εσόδων. Δηλαδή ότι απεύχεται κάθε λογικός πολιτικός. Οπότε, καλά θα κάνει να σταματήσει η κυβέρνηση να ψάχνει άλλες πηγές δανεισμού, διότι έτσι θα καταλήξει να διαφοροποιήσει τους στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής προς το δυσμενέστερο για την οικονομία.

Πάμε, τώρα, και στο άλλο παιχνίδι με τη Σύνοδο της Ρώμης, το επόμενο Σάββατο. Ως γνωστόν, πρόκειται να υπογραφεί ένα επετειακό κείμενο που περιγράφει τα επόμενα βήματα της Ευρώπης των «27». Χθες διαβάσαμε στον τύπο ότι, ο Έλληνας εκπρόσωπος δήλωσε πως «δεν μπορεί προσώρας να συμφωνήσει με το κείμενο που αναφέρεται στις αξίες της Ε.Ε. και την αλληλεγγύη των κρατών-μελών, τη στιγμή που η Ελλάδα καλείται να ικανοποιήσει τις μη ρεαλιστικές απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου». Αν αναρωτιέστε γιατί αυτή η διαφωνία, το θέμα είναι απλό: Θέλουμε σαν χώρα να περιληφθεί στην Κοινή Δήλωση και η φράση: «το ευρωπαϊκό κοινωνικό και εργασιακό κεκτημένο πρέπει να γίνεται σεβαστό σε όλα τα κράτη-μέλη», διότι η κυβέρνηση θεωρεί πως αυτό θα μπορούσε να συμβάλλει στην απεμπλοκή της αξιολόγησης, αφού το μεγαλύτερο πρόβλημα φαίνεται να είναι τα εργασιακά και το θέμα του ΔΝΤ να αναγνωρίσει κάποια κεκτημένα στην Ευρώπη. Μακάρι να πιάσει ο ελιγμός, αλλά τέτοιες ώρες είναι να ανοίγει κανείς νέα μέτωπα με δανειστές και εταίρους;

Γεγονός είναι πως αν ένας εξωτερικός παρατηρητής αναλύσει την εθνική μας πολιτική, θα διαπιστώσει πως δεν στοχεύει κατευθείαν στη λύση θεμάτων που προκύπτουν, αλλά προσπαθεί συνήθως δια της πλαγίας οδού να εξασφαλίσει, «χάρες», προνομιακή μεταχείριση, αναβολές και παραχωρήσεις. Πάντα επιδιώκεται η πολιτική λύση εις βάρος της τεχνικής, παραβλέποντας πως η πολιτική λύση σπανίως είναι μόνιμη και σε λίγο καιρό το πιθανότερο είναι να βρεθούμε αντιμέτωποι με το ίδιο πρόβλημα.

Η γύμνια του πολιτικού μας επιτελείου έχει αναδειχθεί σε όλο της το βαθμό σε αυτό το θέμα της αξιολόγησης. Το τραγικό είναι πως όταν και αν επέλθει το πολυαναμένομενο κλείσιμο, οι κυβερνητικοί εταίροι θα πανηγυρίζουν για την «επιτυχία» τους…

Όλοι όμως γνωρίζουν πλέον, πως στην πανηγυρική εορταστική παρέλαση, ο βασιλιάς (και η συνοδεία του) θα είναι γυμνοί…

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, του Αχιλλέα Σκυριανού, 22/3/2017]

[ΠΗΓΗ σκίτσου: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Αντρέας Πετρουλάκης, 21/3/2017]

Σε προηγούμενο άρθρο μου στην Εστία (14/3/2017), είχα αναφερθεί στις ήδη προωθημένες ενέργειές, για την εξεύρεση και εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, σε ελληνικές χερσαίες και θαλάσσιες εκτάσεις και στις προβαλλόμενες από την Τουρκία εντάσεις και απειλές, άλλα και στο ενδιαφέρον των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τα υφιστάμενα αποθέματα φυσικού αερίου νοτίως της Κρήτης, πού είναι συνέχεια του φυσικού αερίου του Ισραήλ, της νότιας Κύπρου και της Αιγύπτου και τα όποια μπορούν να οδηγήσουν στην απεξάρτηση των ευρωπαϊκών χωρών από το φυσικό αέριο της Ρωσίας. Με το παρόν κείμενο, ολοκληρώνεται ή εξέταση της εκμετάλλευσης του συνόλου του ελληνικού ορυκτού πλούτου και δη των ενεργειακών πρώτων υλών, καθώς και των μεταλλευμάτων, βιομηχανικών και λατομικών πετρωμάτων και ορυκτών.

Η εκμετάλλευση του ελληνικού ορυκτού πλούτου των πηγών ορυκτών υλών γινόταν από τούς αρχαίους χρόνους, π.χ. χρυσωρυχεία του Παγγαίου, μεταλλεία Λαυρίου, πεντελικό, παριανό και θασίτικο μάρμαρο, αλλά εντάθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πηγές ορυκτών υλών μας δίνουν ενεργειακές πρώτες ύλες, όπως ο λιγνίτης και ή τύρφη, διάφορα μεταλλεύματα με διεθνή ζήτηση, καθώς και βιομηχανικά και λατομικά πετρώματα και ορυκτά. Πιο λεπτομερειακά: Ό λιγνίτης είναι ή κύρια εγχώρια ενεργειακή πρώτη ύλη, πού χρησιμοποιείται από τη ΔΕΗ για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, κατά ποσοστό περίπου 47%. Τα μεγαλύτερα βεβαιωμένα αποθέματα λιγνίτη, πάνω από το 80%, βρίσκονται στις λεκάνες Πτολεμαΐδας, Μεγαλόπολης και Φλώρινας. Υπάρχουν ραδιενεργά ορυκτά –ουράνιο και θόριο– κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Οι βωξίτες εντοπίζονται στις γεωτεκτονικές ζώνες Παρνασσού-Γκιώνας και Ανατολικής Ελλάδας και είναι τα κύρια πετρώματα από την επεξεργασία των όποιων παράγεται το αλουμίνιο, από την εταιρεία Αλουμίνιο της Ελλάδος . Ή εξόρυξη βωξιτών είναι ανάλογη με τη διεθνή ζήτηση και τροφοδοτεί έναν πολύ σημαντικό κλάδο της ελληνικής οικονομίας, πού ασχολείται με την παραγωγή αλουμίνας, αλουμινίου και προϊόντων από αλουμίνιο, με πάρα πολλές βιομηχανικές εφαρμογές. Τά μεταλλεύματα νικελίου εξ ορύσσονται κυρίως στη Λάρυμνα της Λοκρίδας, οπού δραστηριοποιείται ή εταιρεία Λάρκο . Ό λευκόλιθος, πού βρίσκει πολλές βιομηχανικές χρήσεις, εξορύσσεται στο Μαντούδι της Εύβοιας, στη Βάβδο και Γερακινή της Χαλκιδικής. Υπάρχουν κοιτάσματα μεικτών θειούχων μεταλλευμάτων, κυρίως στούς νομούς Χαλκιδικής, ‘Έβρου και Αττικής, με σταθερή παραγωγή γαληνίτη και σφαλερίτη. Υπάρχουν ακόμη κοιτάσματα χρωμίτη και μεταλλευμάτων μαγγανίου. Στη χώρα μας ό χρυσός υπάρχει σε φλέβες αυτοφυούς χρυσού, ή σέ προσχώσεις (χρυσοφόρος άμμος). Σύμφωνα με μελέτες του Ι.Γ.Μ.Ε., τα βεβαιωμένα αποθέματα χρυσού στη Μακεδονία και Θράκη, ανέρχονται σέ 420 τόνους. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μεγάλη δραστηριότητα, από ξένες εξειδικευμένες εταιρείες, για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων χρυσού. Πρόκειται κυρίως για την εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», πού εκμεταλλεύεται τα Μεταλλεία Κασσάνδρας στην Χαλκιδική, την εταιρεία «Χρυσωρυχεία Θράκης» και τα μεταλλεία χρυσού στο Κιλκίς, για την εκμετάλλευση των όποιων τρέχει διεθνής διαγωνισμός. Υπάρχουν διάσπαρτα στη χώρα κοιτάσματα σιδηρομεταλλευμάτων, χαλκού, φωσφορικών, αυτοφυούς θείου, αντιμονίου, αλουνίτη κ.ά. Τα κοιτάσματα αμιάντου δεν εκμεταλλεύονται πλέον, γιατί είναι καρκινογόνα. Μάρμαρα εξορύσσονται και επεξεργάζονται σέ πολλές περιφέρειες της χώρας, όπως στη Δράμα, Καβάλα Θάσο, στην Κοζάνη-Βέροια, Λάρισα-Βόλο, Ιωάννινα, Αττική, Αργολίδα και άλλου, ενώ πραγματοποιούνται αξιόλογες εξαγωγές επεξεργασμένων μαρμάρων. Υπάρχουν πολλά άλλα πετρώματα και ορυκτά πού εξορύσσονται και αξιοποιούνται περαιτέρω, όπως ή κίσηρη ή ελαφρόπετρα, ή θηραϊκή γη, ό γύψος, ό μπεντονίτης, ό περλίτης, ό καολίνης, ή σμύρις, ή βαρυτίνη, ό τάλκης, οι ασβεστόλιθοι, πυριγενή πετρώματα, το ορυκτό αλάτι, οι ζεόλιθοι κ.ά. Πολλά από τα έξορυσσόμενα μεταλλεύματα, ορυκτά και ε, υφίστανται στη χώρα μας βιομηχανική επεξεργασία, όπως ό λιγνίτης, ό βωξίτης, ό χρυσός, το νικέλιο. Τα μάρμαρα χρησιμοποιούνται επιτοπίως, αλλά και εξάγονται, ενώ άλλα εξάγονται ως πρώτες ύλες. Οι μεταλλευτικές εργασίες, ή βιομηχανική επεξεργασία ορισμένων εξορυσσόμενων υλών και οι περαιτέρω βιομηχανικές εφαρμογές τους, καθώς και οι εξαγωγές έτοιμων προϊόντων και πρώτων υλών, παρέχουν εργασία σέ χιλιάδες άτομα και αποφέρουν στη χώρα πολύτιμο συνάλλαγμα.

Φαίνεται ότι στη χώρα μας υπάρχουν πολύτιμες ορυκτές ύλες, αυτές πού διεθνώς ονομάζονται στρατηγικές γαίες και πού ή Κίνα κατέχει πάνω από το 90% των γνωστών κοιτασμάτων παγκοσμίως και είχε σχετικά πρόσφατα ενδιαφερθεί για την εξόρυξη και εκμετάλλευσή τους, πλην ή κομμουνιστική ιδεοληπτική κυβέρνηση δεν έδωσε συνέχεια. Άλλωστε ό Σύριζα, ώς αξιωματική αντιπολίτευση και μετά ως κυβέρνηση, ευθύνεται και για τις συνεχείς περιπέτειες, στις οποίες ενέπλεκαν επί σειρά ετών τίς εργασίες επέκτασης της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές Χαλκιδικής τα στελέχη και οι οπαδοί του, πού διέπρατταν συνεχώς ποινικά αδικήματα, και αργότερα οι αρμόδιοι υπουργοί του, πού επιχειρούσαν το κλείσιμο της επιχείρησης. Και όμως, αν οργανωθεί σωστά ή εκμετάλλευσή του υπόγειου πλούτου της χώρας μας, στη στεριά και στη θάλασσα, θα απογειωθεί ή ελληνική οικονομία σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ζητείται κυβέρνηση.

[ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ, του Παναγιώτη Μποκοβού, Διδάκτορα Οικονομικών Επιστημών, πρώην Υφυπουργού Οικονομικών, 21/03/2017]