Μετά και την πολλοστή μεταφορά της «ημερομηνίας ορόσημο» για το κλείσιμο της β’ αξιολόγησης, και οι πλέον αδαείς έχουν κατανοήσει πως δεν μπορεί να φταίνε ούτε οι εταίροι, ούτε το ΔΝΤ για την απίστευτη αυτή καθυστέρηση… Αποκλειστικός υπεύθυνος είναι η παροιμιώδης ανικανότητα της κυβέρνησης και φυσικά το συνεχιζόμενο σαμποτάζ από συγκεκριμένες πλευρές, άτομα και μέτωπα, το πολιτικό και οικονομικό συμφέρον των οποίων δεν συμβαδίζει με το ξεμπλοκάρισμα της αξιολόγησης.
Η καθυστέρηση όμως αυτή, η οποία μετά την περίφημη ρήση Τσακαλώτου «αν δεν κλείσει η αξιολόγηση τα Χριστούγεννα, θα πάμε κατά διαόλου», έχει λάβει κωμικοτραγικές διαστάσεις, συνοδεύεται και από παράπλευρες συνέπειες.
Κατ’ αρχάς η αξιοπιστία της κυβέρνησης έχει φτάσει στο ναδίρ. Και οι κραυγές για το πόσο «φταίνε οι ανάλγητοι δανειστές», δεν γίνονται πιστευτές πλέον ούτε από το κομματικό ακροατήριο.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εν μέσω καυτών προβλημάτων και ελεύθερης πτώσης της οικονομίας, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον λαό προκηρύσσοντας εξεταστική επιτροπή για το θέμα της Υγείας(!)… Λες και αυτό είναι το άμεσο πρόβλημα της χώρας, αφού έχουμε λύσει όλα τα άλλα…
Οι κυβερνητικοί βουλευτές ανάθεμα κι αν γνωρίζουν τι συμβαίνει… Προ ημερών, ο κος Μπαλαούρας σε τηλεοπτικό παράθυρο, όταν κάποιος από το πάνελ μέμφθηκε την κυβέρνηση για την ανεργία, δήλωσε εκνευρισμένος: «Και τι θέλετε; Που να βρούμε τις δουλειές; Να τις γεννήσουμε;» (!!!) Σωστά! Ποιοι είμαστε εμείς να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας… Κυβέρνηση είμαστε; (Σκεφθείτε να μην ήταν και οικονομολόγος, με μεταπτυχιακά στο Birkbeck του Λονδίνου και προϋπηρεσία στη Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών της Τράπεζας της Ελλάδος)!
Εν τω μεταξύ, η τρόικα δεν φαίνεται διατεθειμένη να πηγαινοέρχεται άσκοπα Αθήνα-Βρυξέλλες… Οι διαπραγματευτές αποχώρησαν και δηλώνουν άγνωστη ημερομηνία επιστροφής, αν δεν πραγματοποιηθεί κάποια πρόοδος στην ύστατη κίνηση που επιχειρείται στις Βρυξέλλες. Μετά από τέσσερις άκαρπες επισκέψεις των θεσμών στην Αθήνα και αδυναμία εξεύρεσης τεχνικής λύσης, θα γίνει απόπειρα να βρεθεί πιθανή λύση μέσα από πολιτικούς συμβιβασμούς.
Σε κάθε περίπτωση η κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης να αρχίσει να βολιδοσκοπεί την Παγκόσμια Τράπεζα για δάνειο 3 δις με σκοπό να επιχορηγήσει 300.000 έως 450.000 θέσεις απασχόλησης για ανέργους την περίοδο 2018 – 2020, δεν βοηθάει το κλείσιμο της β’ αξιολόγησης. Ο ίδιος ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), Κλάους Ρέγκλιν, έσπευσε να δηλώσει πως «θα υπάρξει αντίκτυπος στο ελληνικό πρόγραμμα», αν η ελληνική κυβέρνηση πάρει ένα τέτοιο δάνειο. Μια λογική ερμηνεία των δηλώσεων Ρέγκλιν είναι πως «αντίκτυπος στο πρόγραμμα» σημαίνει ότι θα υπάρξει επιβάρυνση του δημόσιου χρέους –και συνεπώς αύξηση στο δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας–, με άμεσο αποτέλεσμα την απαίτηση από τους δανειστές επιπρόσθετων μέτρων περαιτέρω μείωσης των δημοσίων δαπανών ή και αύξηση των φορολογικών εσόδων. Δηλαδή ότι απεύχεται κάθε λογικός πολιτικός. Οπότε, καλά θα κάνει να σταματήσει η κυβέρνηση να ψάχνει άλλες πηγές δανεισμού, διότι έτσι θα καταλήξει να διαφοροποιήσει τους στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής προς το δυσμενέστερο για την οικονομία.
Πάμε, τώρα, και στο άλλο παιχνίδι με τη Σύνοδο της Ρώμης, το επόμενο Σάββατο. Ως γνωστόν, πρόκειται να υπογραφεί ένα επετειακό κείμενο που περιγράφει τα επόμενα βήματα της Ευρώπης των «27». Χθες διαβάσαμε στον τύπο ότι, ο Έλληνας εκπρόσωπος δήλωσε πως «δεν μπορεί προσώρας να συμφωνήσει με το κείμενο που αναφέρεται στις αξίες της Ε.Ε. και την αλληλεγγύη των κρατών-μελών, τη στιγμή που η Ελλάδα καλείται να ικανοποιήσει τις μη ρεαλιστικές απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου». Αν αναρωτιέστε γιατί αυτή η διαφωνία, το θέμα είναι απλό: Θέλουμε σαν χώρα να περιληφθεί στην Κοινή Δήλωση και η φράση: «το ευρωπαϊκό κοινωνικό και εργασιακό κεκτημένο πρέπει να γίνεται σεβαστό σε όλα τα κράτη-μέλη», διότι η κυβέρνηση θεωρεί πως αυτό θα μπορούσε να συμβάλλει στην απεμπλοκή της αξιολόγησης, αφού το μεγαλύτερο πρόβλημα φαίνεται να είναι τα εργασιακά και το θέμα του ΔΝΤ να αναγνωρίσει κάποια κεκτημένα στην Ευρώπη. Μακάρι να πιάσει ο ελιγμός, αλλά τέτοιες ώρες είναι να ανοίγει κανείς νέα μέτωπα με δανειστές και εταίρους;
Γεγονός είναι πως αν ένας εξωτερικός παρατηρητής αναλύσει την εθνική μας πολιτική, θα διαπιστώσει πως δεν στοχεύει κατευθείαν στη λύση θεμάτων που προκύπτουν, αλλά προσπαθεί συνήθως δια της πλαγίας οδού να εξασφαλίσει, «χάρες», προνομιακή μεταχείριση, αναβολές και παραχωρήσεις. Πάντα επιδιώκεται η πολιτική λύση εις βάρος της τεχνικής, παραβλέποντας πως η πολιτική λύση σπανίως είναι μόνιμη και σε λίγο καιρό το πιθανότερο είναι να βρεθούμε αντιμέτωποι με το ίδιο πρόβλημα.
Η γύμνια του πολιτικού μας επιτελείου έχει αναδειχθεί σε όλο της το βαθμό σε αυτό το θέμα της αξιολόγησης. Το τραγικό είναι πως όταν και αν επέλθει το πολυαναμένομενο κλείσιμο, οι κυβερνητικοί εταίροι θα πανηγυρίζουν για την «επιτυχία» τους…
Όλοι όμως γνωρίζουν πλέον, πως στην πανηγυρική εορταστική παρέλαση, ο βασιλιάς (και η συνοδεία του) θα είναι γυμνοί…
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, του Αχιλλέα Σκυριανού, 22/3/2017]
[ΠΗΓΗ σκίτσου: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Αντρέας Πετρουλάκης, 21/3/2017]