Ας επανέλθουμε στο επίκαιρο θέμα της Διαιτησίας την οποία είναι έτοιμη να επικαλεστεί η κυβέρνηση στο θέμα της αδειοδότησης της επένδυσης στην Χαλκιδική.
Στην ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών με την οποία ορίζεται το δικηγορικό γραφείο το οποίο θα υποστηρίξει την πλευρά του δημοσίου στο διαιτητικό δικαστήριο, αναφέρεται πως τα καθήκοντά του είναι «η υπεράσπιση και γενικότερη νομική υποστήριξη των συμφερόντων του Ελληνικού Δημοσίου».
Αλήθεια, ποια είναι πραγματικά τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου; Και, άραγε, ταυτίζονται αυτά με την επιθυμία ορισμένων να σταματήσει η επένδυση στην ΒΑ Χαλκιδική; Το θέμα είναι απλό. Ας δούμε τι χάνουμε και τι κερδίζουμε ως «ελληνικό δημόσιο» από την παραμονή ή την παύση της επένδυσης στην Χαλκιδική.
Ξεκινάμε από την υπάρχουσα κατάσταση:
- Έχουμε 2.000 οικογένειες που ζουν από την εργασία στην επένδυση.
- Έχουμε έναν ικανό αριθμό ανθρώπων, περίπου άλλους τόσους, οι οποίοι περιμένουν να ολοκληρωθεί η επένδυση για να ανοίξουν περισσότερες θέσεις εργασίας.
- Έχουμε έναν κύκλο τοπικής οικονομίας αρκετών εκατομμυρίων ευρώ ετησίως αποκλειστικά λόγω της επένδυσης (πρώτες ύλες, καύσιμα, καταλύματα, υπηρεσίες).
- Υπάρχει αντίκτυπος στην εθνική οικονομία εφόσον χρησιμοποιούνται στα έργα ελληνικές εταιρείες για τις υπεργολαβίες.
- Έχουμε πολύ μικρό ποσοστό ανεργίας εν σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα.
- Έχουμε εισροή επενδυτικών κεφαλαίων πολλών εκατομμυρίων ευρώ.
- Έχουμε απόδοση στο δημόσιο ασφαλιστικών εισφορών, φορολογίας και άλλων επιβαρύνσεων τόσο από την εταιρεία όσο και από τους εργαζόμενους.
- Έχουμε κίνητρο για την συγκράτηση του πληθυσμού στα απομακρυσμένα Μαδεμοχώρια.
Τι θα συμβεί αν αύριο σταματήσει η επένδυση;
- Κατ’ αρχάς 2.000 εργαζόμενοι θα μείνουν άνεργοι και οι οικογένειές τους θα αντιμετωπίσουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
- Η πτώση στον τζίρο της τοπικής οικονομίας θα είναι τεράστιος.
- Πολλοί θα φύγουν από την περιοχή αναζητώντας αλλού εργασία, με αποτέλεσμα να ερημώσουν τα ορεινά Μαδεμοχώρια.
- Η τοπική ανεργία θα χτυπήσει κόκκινο.
- Το κράτος θα στερηθεί τα αναλογούντα έσοδα από ασφαλιστικές εισφορές, φορολογία και άλλες επιβαρύνσεις.
- Το πλήγμα για την αξιοπιστία της χώρας απέναντι στους διεθνείς επενδυτές θα είναι ανυπολόγιστο.
Και τέλος τι θα γίνει αν τελικά συνεχιστεί και ολοκληρωθεί η επένδυση;
- Οι θέσεις εργασίας θα ανέλθουν σε 3.500-4.000, πιθανότατα και περισσότερες.
- Ο τζίρος στην τοπική οικονομία θα ανέβει αισθητά.
- Ο οικονομικός αντίκτυπος σε εθνικό επίπεδο θα είναι μεγαλύτερος.
- Θα μειωθεί περαιτέρω η ανεργία.
- Θα αυξηθούν οι αποδιδόμενες στο κράτος ασφαλιστικές εισφορές, φόροι κ.λπ., ειδικά με την δημιουργία της μεταλλουργίας, αφού θα φορολογηθεί επιπλέον η συγκεκριμένη παραγωγική διαδικασία.
- Θα συνεχίζει η εισροή κεφαλαίων στην επένδυση μέχρι να φτάσει το 1,5 δις. ευρώ.
- Θα αποκτήσει η Ελλάδα δική της μεταλλουργία χρυσού.
- Θα μπει ένα λιθαράκι στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην Ελλάδα εκ μέρους της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας.
Θα αφήσω να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματα για το ποιο ακριβώς είναι «το συμφέρον του ελληνικού δημοσίου». Ακόμα κι αν υπολογίσουμε στις απώλειες της παραμονής της επένδυσης το ότι δεν θα επανεκλεγεί βουλεύτρια η κα Ιγγλέζη, πως θα στεναχωρηθεί ιδιαίτερα ο δήμαρχος Ζουμπάς και πως το «κίνημα» θα ξεφουσκώσει, και πάλι τα συμπεράσματα είναι αυτονόητα και η στήριξη της επένδυσης μονόδρομος.
Και όποιοι υποστηρίξουν το αντίθετο έχουν τους δικούς τους λόγους, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον…
