–«Παιδιά, στις Σκουριές ρίχνουν άσφαλτο… Πάμε για μπάχαλο…».

Κάπως έτσι φαντάζομαι τις κινητοποιήσεις των –επαγγελματιών πλέον– ακτιβιστών της ΒΑ Χαλκιδικής. Κάποιοι που προφανώς δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν και –επίσης προφανώς–, έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα, βρήκαν αίφνης το «νόημα της ζωής»… Βρήκαν κάτι για να μην βαριούνται το χειμώνα (αφού πολλοί από αυτούς το καλοκαίρι ασχολούνται με τις τουριστικές τους επιχειρήσεις…). Και σιγά-σιγά βρέθηκαν ανεπανόρθωτα εκτεθειμένοι στα μάτια των συντοπιτών τους, οι οποίοι έχουν να νοιάζονται για το καθημερινό τους μεροκάματο… Μετά τι να κάνουν; Μονόδρομος… Βρέθηκαν και οι ντόπιοι ταγοί, τόληδες, Παρατηρητήριο, Βλαχόπουλοι κ.λπ. οι οποίοι μπόρεσαν να δώσουν και έναν τόνο εξωστρέφειας στον «αγώνα», έσπευσε να επωφεληθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα και μοιραία δημιουργήθηκε μια μικροκοινωνία μέσα στην κοινωνία της ΒΑ Χαλκιδικής, η οποία έτρεξε στη συνέχεια να κρυφτεί στην αυτοκατανάλωση και να αναλωθεί στην εσωστρέφεια.

Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους και ήταν η φυσική ακολουθία… Σε κάθε ομάδα υπάρχουν και θερμόαιμοι… Αντιπαραθέσεις, κόντρες, κυνηγητό στα βουνά, αστυνομία, καταγγελίες, βανδαλισμοί, συλλήψεις, πορείες… Φυσική ακολουθία ήταν και η εκμετάλλευση εις βάρος όλων αυτών από κόμματα, «επιστήμονες», πολιτικάντηδες, τοπικούς βουλευτές, εφημερίδες και έντυπα, ΜΜΕ…

Και η πώρωση δεν έχει τέλος… Επιμένουν σε πείσμα εγκρίσεων από αρμόδιες υπηρεσίες, σε πείσμα της νομιμότητας, σε πείσμα του Σ.τ.Ε. Φτάσανε σε γελοιότητες τύπου «καραβάνια αλληλεγγύης» και διασκευές «διαμαρτυρίας» θεατρικών έργων…

Και τώρα, τι; Τα έργα προχωράνε, οι δρόμοι ανοίγουνε, τα μεταλλεία δίνουν δουλειές στο κόσμο και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών του Δήμου Αριστοτέλη ελπίζουν για καλύτερες μέρες. Οι «ακτιβιστές», τι άλλο να κάνουν; Πάνε για «επιθεώρηση» στον Κάκαβο, όπου βανδαλίζουν και οδικές πινακίδες με την ευκαιρία (διαβάστε εδώ), και μετά δίνουν φωτογραφίες στην ΑΥΓΗ και στην Εφημερίδα των Συντακτών να γεμίσουν καμιά σελίδα με άλλο ένα «Οδοιπορικό στον Κάκαβο»… Θλιβερή κατάσταση, θλιβερά άρθρα, θλιβεροί άνθρωποι…

–«Άντε πάμε για μπάχαλο στις Σκουριές… Ρίχνουν άσφαλτο…».

Η ΑΥΓΗ ανάμεσα στα 12 πρόσωπα της καθημερινότητας, λέει, που επηρέασαν το 2013, συγκαταλέγει και τη κα Καίτη Μαυρουδή, η οποία –λέει η ΑΥΓΗ–, στάθηκε τραγουδώντας μπροστά στις διμοιρίες των ΜΑΤ, και κλήθηκε από την Αστυνομία να απολογηθεί ως ύποπτη για άσκηση παράνομης βίας, όταν μαζί με άλλους κατοίκους της Μ. Παναγιάς, έκλεισαν το δρόμο και παρεμπόδισαν λεωφορείο με εργαζόμενους της Ελληνικός Χρυσός να πάνε στον χώρο εργασίας τους.

Μέχρι εδώ δεν βλέπω τίποτα εξαιρετικό, εκτός και αν η κα Μαυρουδή που τραγούδησε, είναι ιδιαίτερα καλλίφωνη… Μάλλον το χρησιμοποιεί η ΑΥΓΗ σαν εισαγωγή για να μας πει ότι «Ήταν και είναι μία από τους χιλιάδες (!!!) αγωνιστές της Χαλκιδικής που μπλα…μπλα…μπλα”

Αυτό με το τραγούδι πάντως να το κοιτάξετε παιδιά διότι αν θυμάμαι καλά στο γαλατικό χωριό υπήρχε και ο βάρδος Κακοφωνίξ!

Κάτι δεν πάει καλά με τους «κατοίκους Ιερισσού», όπως τους αναφέρει συνεχώς η Αυγή…

Αν πράγματι κάτοικος είπε «Η απουσία της τοπικής δημοτικής αρχής φαίνεται από την έλλειψη αστυνομικής φύλαξης, με τους κατοίκους να επιτελούν χρέη τροχονόμων μέχρι την αναγκαστική μετανάστευση στην Αρναία (περίπου 45 λεπτά απόσταση) για ένα γραφειοκρατικό ζήτημα, παρ’ ότι η Ιερισσός είναι η πρωτεύουσα του δήμου», μάλλον πρόκειται και φάρσα… Κύριοι κανείς δεν θέλει πρωτεύουσα του δήμου γαλατικό χωριό… ΟΙ υπόλοιποι μάλλον προτιμούν ένα κανονικό ελληνικό χωριό… Όσο για το αστυνομικό τμήμα, και γι’ αυτό ο Χρ.Πάχτας φταίει; Εσείς δεν το κάψατε; Εσείς δεν είχατε οχυρώσει το χωριό να μην μπαίνουν αστυνομικές δυνάμεις; Πλάκα κάνετε;

Όσο για την ατάκα. « η Ελληνικός Χρυσός χρηματοδοτεί εδώ και χρόνια έξω από το Στρατώνι το δικό της Χριστουγεννιάτικο Χωριό, αλλά το δικό μας φτιάχτηκε με αγάπη, της εταιρείας από συμφέρον», βλέπω κάποια ίχνη κακεντρέχειας και ζηλοφθονίας, αλλά ξέρετε υπάρχει εκείνη η παμπάλαια παροιμία: «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς»… Συμπέρασμα; Εκεί στην Ιερισσό και εκεί στην Αυγή κανέναν δεν άγγιξε το πνεύμα των Χριστουγέννων… Πέρασε και έφυγε… Κρίμα!

Η Ντίνα Δασκαλοπούλου ρεπόρτερ στην «Εφημερίδα των Συντακτών», δημοσίευσε στην Αυγή ένα άρθρο για τις γυναίκες στην Ιερισσό, τον «αγώνα» τους και τον φεμινισμό…

Κατά την πάγια τακτική των εφημερίδων που συνεργάζεται το όλο θέμα παρουσιάζεται υπό την οπτική: «Η μάχη του χρυσού είναι η πρώτη θερμή σύρραξη του ταξικού πολέμου που η τρόικα εσωτερικού υπό τις εντολές της τρόικας εξωτερικού εξαπέλυσε εναντίον μας. Όπως σε κάθε πόλεμο, οι ζωές των γυναικών αλλάζουν».

Το ενδιαφέρον συμπέρασμα από τις συνεντεύξεις που αναπαράγει η κα Δασκαλοπούλου είναι ότι οι γυναίκες της Ιερισσού βαριούνται την καθημερινή, «κανονική» ζωή τους και τη βρίσκουν με τη ντουντούκα, τις πορείες και τον «τίμιο αγώνα»… Διαβάζω λάθος;

«Όταν τελειώσει ο αγώνας, φοβόμαστε ότι τα χωριά μας θα γεμίσουν διαζύγια», λένε τα κορίτσια. «Δεν μπορώ να φανταστώ ότι του χρόνου τέτοιες μέρες, αν έχουμε κερδίσει, εγώ θα γυρίσω σπίτι και θα κάνω τις δουλειές του Πάσχα», λέει η Λόλα. “Αν δεν είχαμε τα δικά μας, θα ήθελα να είμαι στην Μανωλάδα”.

Να λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό που ανοίγεται: Ευκαιρία και για οικονομικό όφελος. Γαλάτισσες με πείρα, από γαλατικό χωριό της Χαλκιδικής, στο χώρο σας για οποιονδήποτε τίμιο «αγώνα»…. Ερχόμαστε παντού και τα κάνουμε… Ιερισσό… Από Έβρο μέχρι Μανωλάδα, μέχρι Κρήτη…