Tag Archives: αναπτυξη

ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΛΛΩΝ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ; Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ “ΝΕΚΡΑ”

Δεν ξέρω πόσοι και πόση σημασία έδωσαν σε κυβερνητικό επίπεδο στα περί “πολλών ταχυτήτων” στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ουδεμία αντίδραση, ουδεμία ανησυχία. Κακώς. Γιατί στην Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων, η θέση της Ελλάδας δεν θα είναι, έτσι όπως πάμε, ούτε στην πρώτη ούτε καν στη δεύτερη. Στη… νεκρά θα είμαστε. Και με “νεκρά” στην κατηφόρα, κινδυνεύεις…

Ενώ όμως στην ελληνική κυβέρνηση περί άλλων τυρβάζουν, στην Ευρώπη η συζήτηση φουντώνει. Και όπως φάνηκε και από τις πρόσφατες παρεμβάσεις τόσο της καγκελαρίου Μέρκελ όσο και του προέδρου Ολάντ, το σενάριο έχει αρχίσει να αποτελεί όχι απλά πιθανότητα, αλλά ενδεχομένως και βασική επιδίωξη των πιο εύρωστων χωρών. Καθώς φαίνεται ότι εκτιμούν πως αποτελούν οι “πολλές ταχύτητες” το αντίδοτο στον κίνδυνο αποσυσπείρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά και την απόφαση των Βρετανών για Brexit.

Θα υποστηριχθεί ίσως ότι ήδη έχουμε περισσότερες της μίας ταχύτητες στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε ό,τι αφορά για παράδειγμα τη σύγκλιση των οικονομιών. Καθώς είναι σαφές ότι η Συνθήκη της Λισσαβόνας προβλέπει μεν τη δυνατότητα διαφορετικών ταχυτήτων σε επιμέρους θέματα, όπως για παράδειγμα έχει συμβεί με την Συνθήκη Senghen, ή πολύ περισσότερο την ΟΝΕ. Είναι όμως εντελώς διαφορετικό το να προχωρήσει η Ε.Ε. σε ένα νέο status quo στο οποίο η “εξαίρεση” της ύπαρξης δύο ταχυτήτων σε επιμέρους ζητήματα, μετατρέπεται σε “κανόνα” ύπαρξης για την όχι και τόσο “ενωμένη” πλέον Ευρώπη.

Υποτίθεται ότι η ύπαρξη διαφορετικών ταχυτήτων προκαλεί δυσαρέσκεια και επιχειρείται –μέχρι σήμερα τουλάχιστον…– η αντιμετώπιση του φαινομένου και η διόρθωσή του. Όχι η παγίωσή του. Μέχρι στιγμής η γενικότερη αντίληψη ήταν ότι η σύγκλιση πρέπει να προχωρήσει και οι προσπάθειες επικεντρώνονται στο να ξεπεραστούν οι δυσκολίες που αυτή (η σύγκλιση) συνεπάγεται. Ακόμη και με “πολλές ταχύτητες”.

Η στροφή όμως σε μία Ευρώπη όπου κάποιοι θα προχωρούν μπροστά αφήνοντας τους άλλους πίσω, είναι μία πολύ διαφορετική υπόθεση. Και πραγματικά προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι από την ελληνική κυβέρνηση η συζήτηση αυτή αντιμετωπίζεται με αδιαφορία. Με άγνοια κινδύνου. Χωρίς να έχει χτυπήσει ούτε ένα καμπανάκι κινδύνου για τα όσα θα μπορούσαν να σημαίνουν αυτές οι εξελίξεις για την Ελλάδα.

Γιατί επέλεξαν αυτή τη χρονική συγκυρία και το Βερολίνο αλλά και το Παρίσι να σηκώσουν το ζήτημα; Προφανώς αυτό σχετίζεται με τις εκλογικές ανασφάλειες και τις συνέπειες που μπορεί να έχει το αποτέλεσμα της κάλπης σε μία σειρά από χώρες για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Κυρίως σε σχέση με τις γαλλικές εκλογές και τον “κίνδυνο” Λεπέν, ή για το “ρεύμα” που δείχνει να έχει το κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία. Και οι δύο περιπτώσεις αποτελούν πρώτης γραμμής κίνδυνο για το ευρώ και τη συνοχή της Ε.Ε. Η οποία πλήττεται και από την άνοδο πολλών λαϊκιστικών και ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη.

Αλλά και στην ίδια τη Γερμανία επικρατεί πολιτική ανασφάλεια, καθώς ουδείς μπορεί να προβλέψει εκ του ασφαλούς τις συνέπειες που θα έχει το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών για την αναδιάταξη του οικονομικού και πολιτικού χάρτη της Ευρωζώνης. Και το τι θα σημάνουν όλα αυτά, για όσους δεν μπορούν να ακολουθήσουν το… survivor story και τους όρους επιβίωσης από τους οποίους θα συνοδεύεται.

Σε κάθε περίπτωση, οι εξαιρέσεις που έχουν ενσωματωθεί στις ευρωπαϊκές συνθήκες, υπάρχει πλέον η απειλή να μεταλλαχθούν σε κανόνα. Και αυτό σημαίνει ότι το ενδεχόμενο ανατροπής στον ευρωπαϊκό χάρτη, μπορεί να απειλήσει άμεσα όσους, όπως η Ελλάδα, κρατιούνται ακόμα με δυσκολία και με παρεμβατικές εξαιρέσεις όπως τα προγράμματα στήριξης, στον εσωτερικό κύκλο της Ευρωζώνης.

Αυτό λοιπόν δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτό από την κυβέρνηση. Εκτός βέβαια και αν υπάρχουν ακόμα δεύτερες σκέψεις για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη…  Αν όμως όχι, τότε θα πρέπει να προχωρήσουν άμεσα και χωρίς άλλη καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης και στην υλοποίηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων. Ενώ είναι σαφές ότι θα πρέπει να αναθεωρηθεί και το γιαλαντζί σχέδιο ανάπτυξης που παρουσίασαν και το οποίο αποτελεί μνημείο κρατικοδίαιτης φιλοσοφίας. Ένα αντιαναπτυξιακό σχέδιο που τορπιλίζει ότι έχει με κόπο και θυσίες επιτευχθεί μέχρι σήμερα…
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 14/3/2017]

ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ “ΣΥΝΔΡΟΜΟ” ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗΣ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ

sustainabilityΗ βιωσιμότητα της ανάπτυξης προϋποθέτει αποτελεσματική διαδραστική λειτουργία παραγωγικής οικονομίας, κοινωνικού οφέλους και περιβαλλοντικής αειφορίας, μέσα από μια δημοκρατική διακυβέρνηση.

Υπάρχουν ορισμένοι που στη βάση μιας καθαρά λαϊκιστικής ή εκλαϊκευμένης προσέγγισης αν θέλετε, και για λόγους που δεν έχουν σχέση με τις καθημερινές ανάγκες και την πραγματική ζωή, παραμορφώνουν και διαστρέφουν την έννοια της βιωσιμότητας σαν να είναι αποκλειστικά περιβαλλοντική υπόθεση.

Και βέβαια η μεθοδευμένη αυτή τακτική δεν έχει σκοπό να υπηρετήσει την πρόοδο αλλά αντίθετα επιδιώκει να τραυματίσει και να εμποδίσει μια ανθρωποκεντρική ευημερία και ποιότητα ζωής που σε κάθε περίπτωση αποτελεί βασικό ζητούμενο.

Είναι λοιπόν σαφές και αποτελεί θεμελιακό αξίωμα ότι η βιώσιμη ανάπτυξη χρειάζεται και απαιτεί συνέργεια και συνλειτουργία σταθερών και δυναμικά εξελισσόμενων βάσεων της οικονομίας, της κοινωνίας και του περιβάλλοντος.

Έρευνα και καινοτομία δουλεύουν σήμερα στην ίδια κατεύθυνση και συμβάλλουν σε νέες υπηρεσίες, τεχνολογίες και προϊόντα. Η υγιής επιχειρηματικότητα παίρνει και δίνει τη αναπτυξιακή σκυτάλη, δημιουργεί θέσεις εργασίας, προσθέτει παραγωγικό κεφάλαιο και αξία στον ΑΕΠ και προστατεύει το περιβάλλον.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι χώρες που έχουν φθάσει μακριά και βρίσκονται μπροστά σε θέματα περιβαλλοντικής νομοθεσίας, ολοκληρωμένης λειτουργικής διαχείρισης των «εν γένει» αποβλήτων και εφαρμογής βέλτιστων περιβαλλοντικών πρακτικών, είναι αυτές που έχουν ισχυρή οικονομία και χαμηλούς δείκτες ανεργίας.

Είναι αυτές που παρουσιάζουν υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς, αξιοποιούν τον παραγωγικό πλούτο που διαθέτουν, στηρίζουν το κοινωνικό κράτος και έχουν την ηρεμία και το χρόνο να σχεδιάσουν «έξυπνες» πόλεις και ήπια ενεργειακά δίκτυα και να διακρίνονται από περιβαλλοντικά ορθά καταρτισμένους, πληροφορημένους και ενημερωμένους πολίτες.

Δειγματοληπτικό παράδειγμα η Σουηδία, όπου σήμερα οι σταθμοί φόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων πλησιάζουν την πυκνότητα των βενζινάδικων, τα λεωφορεία λειτουργούν στο σύνολο τους με βιοκαύσιμα, ο βαθμός πάσης φύσης υλικού ανακύκλωση δεν έχει προηγούμενο και οι πόλεις θερμαίνονται με τα σκουπίδια. Και κυρίως ο καθεστώς λειτουργικής υπεροχής των μεταλλείων της χώρας, συμπεριλαμβανομένων της σύγχρονης εξορυκτικής και άλλων μηχανικών και ρομποτικών τεχνολογιών.

Τα σουηδικά ορυχεία έχουν φτάσει στο σημείο, εκτός από τα ορυκτά και μέταλλα που παράγουν να εξάγουν το ίδιο πετυχημένα μεθοδολογία και τεχνογνωσία απόλυτης λειτουργικής βιωσιμότητας, με αποτέλεσμα να δέχονται κάθε χρόνο «μεταλλευτικούς» επισκέπτες από όλο τον κόσμο που θέλουν να δουν, να αντλήσουν πληροφορίες, να μάθουν, να πάρουν ιδέες, να μεταφέρουν πρότυπα, να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν διαδικαστικά μοντέλα προσαρμοσμένα στη βάση των δικών τους σε κάθε περίπτωση συνθηκών.

Στην προοπτική βιώσιμης ανάπτυξης η πραγματικότητα έχει το δικό της περιεχόμενο και αντικειμενική βάση. Οικονομία, Κοινωνία, Περιβάλλον, σε πλήρη αλληλεξάρτηση με τα δύο πρώτα όχι μόνο να προηγούνται, αλλά το κυριότερο να αποτελούν μοναδική εγγύηση για την διασφάλιση του τρίτου.

Χωρίς κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμο περιβάλλον. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση αποτελεί εννοιολογική και ουσιαστική νοθεία και αλλοίωση της αρχής της βιωσιμότητας, και υπηρετεί προφανώς άλλες σκοπιμότητες και συμφέροντα.

Το περιβάλλον δεν αποτελεί θέμα για αφηρημένη διανοητική σκέψη και σπουδή, ούτε είναι εργαλείο ατέρμονης επαναστατικής γυμναστικής και στείρας πολιτικολογίας.

Είναι αυστηρά επιστημονικό αντικείμενο που υπακούει σε ποιοτικά και ποσοτικά μεγέθη και κανόνες, και βιώσιμες διαδικαστικές ενέργειες και πρακτικές. Διαφορετικά καταλήγει σε ένα επικίνδυνο, αδιέξοδο και βασανιστικό σύνδρομο κοινωνικής εκμετάλλευσης, πολιτικού ηγεμονισμού και εξουσιομανίας, καθώς και αντιαναπτυξιακού σωβινισμού.

Οι ορυκτές πρώτες ύλες βαδίζουν σήμερα με γρήγορα βήματα και υψηλούς ρυθμούς στο δρόμο της αναπτυξιακής βιωσιμότητας, σε μια προοπτική ολοκληρωμένης εφαρμογής βέλτιστων πρακτικών παραγωγικής λειτουργίας που ήδη ξεκίνησε δυναμικά και συνεχίζει ανοδικά προς και πέρα του 2020.

[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr/, του Δρ. Γεωλογίας Νικολάου Αρβανιτίδη, 26/11/2016]

ΠΟΥ ΕΙΔΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ;

tsiprasΜιλώντας για το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών ο Πρωθυπουργός το χαρακτήρισε “ανοησία”. Σωστό. Για ποιο λόγο να γίνουν εκλογές πριν καν συμπληρωθεί χρόνος από τις προηγούμενες, όταν υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία;

Ο ίδιος όμως προέβαλε έναν διαφορετικό λόγο για να μην στηθούν τώρα κάλπες: ότι η χώρα βρίσκεται σε “φάση ανάπτυξης”. Έτσι ακριβώς.

Αν δεν έχει όρεξη για αυγουστιάτικα αστεία, προφανώς έχει λανθασμένη αντίληψη για την ανάπτυξη. Διότι από πουθενά δεν προκύπτει…

Είναι αλήθεια ότι πολλά από τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας έχουν σταθεροποιηθεί, κυρίως στα δημοσιονομικά. Όπως επίσης και πολλές μεταρρυθμίσεις προχωρούν ικανοποιητικά.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ανάπτυξη. Για τον απλούστατο λόγο γιατί η ανάπτυξη για να προκύψει απαιτεί μία προϋπόθεση: επενδύσεις. Είδε κανείς επενδυτές αυτή την περίοδο στην Ελλάδα; Υπάρχουν κεφαλαιούχοι που αποφάσισαν να βάλουν τα λεφτά τους σε κάποια παραγωγική δραστηριότητα εντός της χώρας;

Ούτε για δείγμα. Αν εξαιρεθεί η περίπτωση του Ελληνικού –για την οποία ακόμη κοσκινίζουν οι αρμόδιοι– δεν βρίσκεται σε εξέλιξη κανένα επενδυτικό σχέδιο. Δεν μιλάμε για αγοραπωλησίες δημόσιας παρουσίας που φέρνει κάποια έσοδα στο κρατικό ταμείο, ή κρατάει ζωντανές κάποιες δραστηριότητες που αλλιώς θα έκλειναν.

Μιλάμε για υγιείς παραγωγικές επενδύσεις. Για κεφάλαια που τοποθετούνται σε κάποιο τομέα με σκοπό να παράξουν προϊόντα.  Σ’ αυτό το μέτωπο υπάρχει πλήρης ερημοποίηση. Και αν κάτι κινείται είναι η προϊούσα αποβιομηχάνιση – που θα σταματήσει και αυτή γιατί δεν υπάρχει πλέον τίποτε άλλο να αποβιομηχανοποιηθεί– και οι αναχωρήσεις των επιχειρήσεων που δεν κλείνουν.

Για ποια φάση ανάπτυξης μιλάμε; Ούτε υφίσταται, ούτε επίκειται. Γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις που θα έφερναν επενδύσεις. Για αυτές τις προϋποθέσεις δεν χρειάζεται να ανακαλύψει την πυρίτιδα η κυβέρνηση. Είναι γνωστές, συγκεκριμένες και εφικτές, αν υπάρχει πολίτικη βούληση.

Να τις αναφέρουμε συνοπτικά: Πάγιο, λειτουργικό και λιτό φορολογικό σύστημα. Αποτελεσματική διοίκηση που να διεκπεραιώνειυποθέσεις χωρίς γραφειοκρατία. Δικαιοσύνη που θα επιλύει τις εκκρεμότητες σε σύντομο χρόνο. Υποδομές που να λειτουργούν και να συντηρούνται για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Διαφάνεια για να μην υποχρεώνεται κάποιος να βάλει συνεταίρο τον υπουργό ή τον μανδαρίνο. Πολιτική σταθερότητα και αξιοπιστία του ελληνικού δημοσίου.

Για πόσες από αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να υπερηφανευτεί Πρωθυπουργός ότι προώθησε η κυβέρνησή του σε βαθμό που να καθιστούν την Ελλάδα ελκυστικό επενδυτικό προορισμό;  Πόσοι από τους υπουργούς του στα συναφή υπουργεία, μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν δημιουργήσει το περιβάλλον που αναζητά ένας επενδυτής;

Αν εξετάσουμε μία προς μία τις περιπτώσεις τα αντίθετα  από όσα μπορούν να φέρουν επενδύσεις θα διαπιστώσουμε. Κατά συνέπεια είναι κουβέντα στον αέρα ότι δεν μπορούν να γίνουν εκλογές για μη διακοπεί η αναπτυξιακή φάση τη χώρας.

Σε αυτό το θέμα η κυβέρνηση Τσίπρα έχει κάνει απλώς μια τρύπα. Και σε ό,τι αφορά τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού επί του θέματος, κάποιος να του θυμίσει αυτό που έλεγε ο Βρετανός πολιτικός Ντένις Χίλυ: “Ο πρώτος νόμος των τρυπών: αν βρεθείς μέσα σε μία, σταμάτα το σκάψιμο”.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Γιώργου Λακόπουλου, 19/8/2016]

ΔΙΚΑΙΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΦΛΗΝΑΦΗΜΑΤΑ

160617134047096«Και αν κάποιοι πίστευαν πως ακόμη υπάρχει ελπίδα, σίγουρα την Πέμπτη 16/6/2016, την έχασαν μετά από την ομιλία του πρωθυπουργού στο Μουσείο της Ακρόπολης περί “δίκαιης ανάπτυξης”»!

Η θεωρία μας λέει πως οικονομική κρίση είναι το φαινόμενο κατά το οποίο μια οικονομία χαρακτηρίζεται από μια διαρκή και αισθητή μείωση της οικονομικής της δραστηριότητας. Με τον όρο «οικονομική δραστηριότητα» εννοούμε συνοπτικά όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας (απασχόληση, εθνικό προϊόν, επενδύσεις, κ.λπ.). Να σημειώσουμε πως ο βασικότερος δείκτης οικονομικής δραστηριότητας είναι οι επενδύσεις, οι οποίες, όταν αυξομειώνονται, συμπαρασύρουν μαζί τους και όλα τα υπόλοιπα οικονομικά μεγέθη.

Η οικονομική κρίση αποτελεί τη μία από τις δύο φάσεις των οικονομικών διακυμάνσεων και συγκεκριμένα τη φάση της καθόδου, όταν δηλαδή η οικονομική δραστηριότητα βρίσκεται σε μια συνεχή συρρίκνωση. Οι οικονομικές διακυμάνσεις ονομάζονται και κυκλικές διακυμάνσεις ή οικονομικοί κύκλοι. Οι Βρετανοί χρησιμοποιούν τον όρο «business cycles», ακριβώς για να τονίσουν την ιδιαίτερη βαρύτητα των επενδύσεων στην εξέλιξη του οικονομικού κύκλου. Από στατιστικές παρατηρήσεις πολλών χρόνων διαπιστώθηκε ότι οι οικονομικοί κύκλοι διαρκούν περίπου από 7 έως 11 χρόνια Economic and Financial Affairs: Economic crisis inEurope: Causes, consequences and responses». European Economy, Brussels. Pp.1-87, Tab. Graph. Bibliogr, 2009).

Ωραία… Εδώ, στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, διανύουμε αισίως τον 7ο χρόνο κρίσης και –προσωπικά τουλάχιστον– δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία της κυβέρνησης για το άμεσο μέλλον, ούτε βλέπω στον ορίζοντα κάποια ευοίωνα σημάδια ανάκαμψης. Αντιθέτως, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα αναμένεται κατά γενική ομολογία νέο κύμα «λουκέτων» σε επιχειρήσεις που κρατιούνται μέχρι σήμερα από τις τράπεζες στη ζωή με ένα σύστημα «τεχνητής υποστήριξης», το οποίο συνίσταται σε συνεχείς αναδιαρθρώσεις δανείων και άλλων οικονομικών υποχρεώσεων. Αυτό σημαίνει πως οι αντοχές επιχειρήσεων αλλά και τραπεζικού συστήματος θα δοκιμαστούν στα όριά τους και οι προειδοποιήσεις εκ μέρους των τραπεζών είναι σαφείς: Μέχρι το τέλος του 2016 πρέπει να βάλουμε σε εφαρμογή όλα αυτά τα αναπτυξιακά μέτρα και εργαλεία, που συνεχώς «προαναγγέλλουμε», όπως για παράδειγμα τον περίφημο επενδυτικό νόμο, τον οποίο πολλά τέρμινα περιμέναμε και ελπίζουμε να μην είναι σαν τον προηγούμενο (2011-2013) στον οποίο προκρίθηκαν 1.300 έργα και υλοποιήθηκαν 50, με ρυθμό υπαγωγής 30(!) μήνες για κάθε επενδυτικό φάκελο…

Να μη λέμε όμως μόνο τα άσχημα… Η πρώτη αξιολόγηση τελείωσε και όπως και να το δει κανείς, αυτό από μόνο του αποτελεί επιτυχία. Τώρα, επειδή πολλές φορές έχουμε γίνει στο ίδιο έργο θεατές, δεν κρατάω και μεγάλο καλάθι. Η απλή λογική υπαγορεύει πως η ακολουθία των γεγονότων που θα πρέπει να συμβούν για να βγούμε από το τούνελ, είναι η εξής: Για μερικούς μήνες δεν συμβαίνουν major πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα και η θεσμική μεταρρύθμιση προχωράει χωρίς σκαμπανεβάσματα και διαφωνίες με τους δανειστές. Οι φίλοι μας στις Βρυξέλες βάζουν ένα χέρι και ο κεντρικός τραπεζίτης επαναφέρει το waiver και βάζει στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης τα ελληνικά ομόλογα. Εννοείται πως, παράλληλα, τα capital controls χαλαρώνουν όλο και περισσότερο. Οι αγορές πιάνουν το υπονοούμενο και η εμπιστοσύνη αποκαθίσταται. Από εδώ και πέρα αφήστε την φαντασία σας να δουλέψει. Οι πιθανότητες για την ανάκαμψη της οικονομίας αυξάνονται εκθετικά και όλα μπορούν να συμβούν, ακόμη και το θαύμα…

Και τώρα η κρίσιμη ερώτηση: Μπορούν να γίνουν όλα αυτά με το παρόν πολιτικό προσωπικό; Μην απαντάτε, ρητορική ήταν η ερώτηση…

Και αν κάποιοι πίστευαν πως ακόμη υπάρχει ελπίδα, σίγουρα την Πέμπτη 16/6/2016,  την έχασαν μετά από την ομιλία του πρωθυπουργού στο Μουσείο της Ακρόπολης περί «δίκαιης ανάπτυξης»! Συγχαρητήρια σε όποιον σύντροφο εφηύρε τον νέο όρο για το μοντέλο που περιέγραψε ο κος Τσίπρας, και τον οποίο θα ακούμε από σήμερα όλο και συχνότερα… Έχει μέσα τη λέξη «ανάπτυξη» που είναι “must” τις μέρες που ζούμε, αλλά και τη λέξη «δίκαια», που έχει έναν αέρα αριστερό, τον οποίο τόσο τον έχει ανάγκη η κυβέρνηση… Ίσως ήταν σημαδιακό που η εκδήλωση για τη «δίκαιη ανάπτυξη», στο Μουσείο της Ακρόπολης προγραμματίστηκε την ημέρα που ψηφίστηκε ο νέος Αναπτυξιακός Νόμος.

Ο πρωθυπουργός παρουσίασε έναν «προοδευτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας» που θα ολοκληρωθεί σε μια πενταετία διαμορφώνοντας το όραμα της «Ελλάδας του 2021». Ο ορισμός της «δίκαιης ανάπτυξης», όπως την αντιλαμβάνεται το κυβερνητικό σχήμα, εμπεριέχει πάμπολλα στοιχεία επιστημονικής αλλά και ηρωικής φαντασίας: βαθιά αντιγραφειοκρατικό δημόσιο τομέα (!), μειωμένα ποσοστά ανεργίας (!) και μεγάλα έργα υποδομών και ενέργειας(!).

Ανάλογη και η δήλωση του πρωθυπουργού: «Για εμάς ανάπτυξη σημαίνει εκ νέου ένταξη της οικονομίας μας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, δημιουργία οικονομίας με παραγωγική εξειδίκευση, επούλωση τραυμάτων του κοινωνικού κράτους, ευρύ φάσμα παραγωγικών δραστηριοτήτων, συνεργατικά σχήματα κοινωνικής οικονομίας, επιχειρηματικότητα που προσανατολίζεται στην παραγωγή βιώσιμων και αξιοπρεπώς αμειβομένων θέσεων εργασίας».

Τι να υποθέσω δηλαδή; Ότι στα μέσα Ιουνίου 2016 η κυβέρνηση καταστάλαξε επιτέλους σε ένα θαυματουργό αναπτυξιακό μοντέλο και θα ξεκινήσει να πειραματίζεται και με αυτό, μήπως και σταματήσει την ελεύθερη πτώση της οικονομίας; Κοίταξε κανείς αν όση ώρα μιλούσε ο πρωθυπουργός είχε σταυρωμένα τα δάκτυλα πίσω από την πλάτη του;

 πηγή: politically.gr, του Αχιλλέα Σκυριανού