Το πρώτο πράγμα που επιδιώκει ένας επενδυτής είναι πως δεν θα χάσει το κεφάλαιο. Μετά φροντίζει πως θα κερδίσει. Το αντίθετο συμβαίνει με τους απατεώνες καθώς ποτέ δεν ρισκάρουν δικά τους κεφάλαια.

Συνήθως κινούνται με τα λεφτά των άλλων: Των φορολογουμένων που διαχειρίζονται οι κυβερνήσεις ή των καταθετών που διαχειρίζονται οι τραπεζίτες.

Η κυβέρνηση φαίνεται πως τρέφει την αυταπάτη περί ανάπτυξης με όρους χειρότερους απ’ ό,τι την έτρεφαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Πιστεύει πως οι φιλολογικές συζητήσεις για το χρέος που καταλήγουν ή δεν καταλήγουν σε αόριστες μελλοντικές υποσχέσεις για τη βιώσιμη αναδιάρθρωση, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την προσέλκυση επενδύσεων.

Κατά τους ειδικούς τα μέτρα των 5,7 δισ. ευρώ τους επόμενους μήνες αρκούν για να βυθίσουν το ΑΕΠ κατά 3 περίπου μονάδες. Η ρευστότητα που θα εξασφαλίσουν οι τράπεζες μέσω της ΕΚΤ θα σβήσει μέρος αυτών των απωλειών, αλλά είναι απίθανο η ύφεση να μη συνεχίσει τους επόμενους μήνες.

Η ρευστότητα χρειάζεται και ευνοϊκό περιβάλλον για να δημιουργήσει θετικό αντίκρισμα. Στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή όλοι ασχολούνται πως θα οργανώσουν τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή ή πως θα κλείσουν μπλοκάκια και επιχειρήσεις για να περάσουν ολοκληρωτικά στη μαύρη οικονομία.

Κανένας σοβαρός επενδυτής δεν πρόκειται να πλησιάσει την Ελλάδα εκτός εκείνων που βλέπουν ευκαιρίες στη διασπάθιση από κοινού με πολιτικούς των μειούμενων ροών από τα ευρωπαϊκά ταμεία ή σε κάποιες “μπίζνες” με μονοπωλιακά χαρακτηριστικά, όπως τα λιμάνια και τα αεροδρόμια.

Εκτός από τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία, το υψηλό κόστος συνταξιοδότησης και φορολογίας, ένας βασικός αποτρεπτικός παράγοντας είναι η πολιτική και οικονομική αστάθεια.

Μια σοβαρή επένδυση χρειάζεται 5-10 χρόνια μέχρι να κάνει απόσβεση κεφαλαίου για να αρχίσει στη συνέχεια να αποδίδει. Στην Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει πέραν του 3μήνου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τις καταστροφικές παλινωδίες του 2015 και του 2016 είναι απίθανο να αποκαταστήσει στο μέλλον την εμπιστοσύνη και να προσελκύσει επενδύσεις από το εξωτερικό ή έστω το εσωτερικό.

Ούτε τις καταθέσεις που έδιωξε από τις τράπεζες δεν πρόκειται να επαναφέρει ακόμη και αν στο οικονομικό επιτελείο ορίσει πρόσωπο εκτός κόμματος που εμπιστεύονται οι αγορές. Ο πρωθυπουργός έχασε το παιγνίδι της αξιοπιστίας το 2015 και συνεχίζει να το χάνει το 2016.

Το πρόβλημα της πολιτικής αξιοπιστίας που χρειάζεται η οικονομία για να δημιουργηθούν συνθήκες εμπιστοσύνης είναι ευρύτερο. Αφορά πολιτικούς συσχετισμούς και τη θεσμική επάρκεια και λειτουργία της πολιτείας.

Ακόμη και ο φιλικός προς την οικονομία και τον επιχειρηματικό κόσμο κύριος Μητσοτάκης να έρθει στην εξουσία αύριο, η εμπιστοσύνη στη χώρα θα αργήσει να επανακάμψει.

Πολύ πιθανό είναι να μην επανακάμψει καθόλου αν δεν υπάρξουν δραστικές θεσμικές και πολιτικές αλλαγές οι οποίες απαιτούν ευρεία πολιτική συναίνεση και αποδοχή.

Π.χ. ας υποθέσουμε πως μια νέα κυβέρνηση μειώνει δραστικά τη φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές παράλληλα με τη μείωση των δαπανών.

Ποιος μπορεί να εγγυηθεί σε αυτούς που θα έρθουν να κάνουν μερικές σοβαρές μακροπρόθεσμες επενδύσεις πως σε 2 ή 4 χρόνια δεν θα αλλάξει η κυβέρνηση και η επόμενη δεν θα κάνει αυτά που κάνουν σήμερα οι μαθητευόμενοι “σοσιαλιστές (πρώην μαθητευόμενοι “μπολσεβίκοι”) του ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτό δεν σημαίνει πως η δρομολόγηση της απομάκρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία δεν θα δημιουργήσει συνθήκες εκτόξευσης της οικονομίας. Η εκτόξευση αυτή θα είναι πρόσκαιρη και δεν θα αφορά την αλλαγή του υποδείγματος της ελληνικής οικονομίας από παρασιτική καταναλωτική σε παραγωγική διεθνώς ανταγωνιστική.

Για να προσελκύσει μακροπρόθεσμες επενδύσεις η χώρα χρειάζεται κανόνες οι οποίοι θα εγγυώνται τη σταθερότητα του πλαισίου των επενδύσεων για 10-20 χρόνια τουλάχιστον.

Οι κανόνες αυτοί μπορεί να εξασφαλιστούν μόνο με ευρείες πλειοψηφίες και ανάλογες συνταγματικές ρυθμίσεις. Δεν γίνεται ο κάθε υπουργός των οικονομικών δεκατρείς φορές το χρόνο όταν δεν του βγαίνουν να νούμερα να μοιράζει φόρους δεξιά και αριστερά για να εξασφαλίσει την επανεκλογή του.

Ο “κόφτης” των δαπανών του δημοσίου είναι ένα θετικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση αλλά δεν αρκεί. Χρειάζονται δεκάδες κανόνες που δεν θα μπορεί να τους αλλάζει ο εκάστοτε υπουργός ή η εκάστοτε κυβέρνηση με μια απλή πλειοψηφία στη Βουλή.

Η χώρα μπορεί να βγει από το αδιέξοδο της φτωχοποίησης μόνο μέσω της ανάκαμψης, αλλά η ανάκαμψη δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε για την επόμενη κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, ούτε πολύ περισσότερο για την παρούσα η οποία φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται περί τίνος ομιλεί και εντός ποιων ιστορικών ευθυνών έχει παγιδευτεί…

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Κώστα Στούπα, 16/5/2016]

Στις αρχές του χρόνου πήραμε μια γερή γεύση της κακομοιριάς (που ήδη μας δέρνει) από τις διώξεις της επένδυσης της Eldorado και του ίδιου του επενδυτή με κυβερνητικές επιθέσεις και σε προσωπικό επίπεδο!!! Μπορεί να μαζεύτηκε το ρεζιλίκι της χώρας (μετά την προσφυγή του ξένου επενδυτή στα δικαστήρια) αλλά οι διώξεις επενδύσεων και επενδυτών παραμένουν όσο το σχέδιο διωγμού των ιδιωτών το καλύπτει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας.

Ας σταυροκοπηθούμε, μέρες που είναι, να βαστάξουν οι Τράπεζες για να κρατήσουν στη ζωή (συγκεκριμένους) ομίλους, αλυσίδες και βιομηχανικά συγκροτήματα που αν “εκπνεύσουν” θα προκαλέσουν “τσουνάμι” αφάνταστων καταστροφών. Έτσι θα εξακολουθήσουμε να σουρνόμαστε για κάποια χρόνια. Μετά έχει ο Θεός… Στο μεταξύ οι διώκτες των επενδύσεων θα πουλάνε, θρασύτατα, αριστερό σανό ανάπτυξης. Με ποσοστά μάλιστα…

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα σκυθρωπά πρόσωπα που συναντούσε διασχίζοντας την Αλβανία του Μπερίσσα, τη Βουλγαρία του Ζιφκοφ ή την πρώην Γιουγκοσλαβία του Τίτο.

Εκεί βαδίζουμε. Σε εκείνα τα χρόνια. Και σε εκείνους τους τόπους. Με τα κλειστά σύνορα της μιζέριας, της κατάθλιψης και του παραμιλητού…

Στις αρχές του χρόνου πήραμε μια γερή γεύση της κακομοιριάς (που ήδη μας δέρνει) από τις διώξεις της επένδυσης της Eldorado και του ίδιου του επενδυτή με κυβερνητικές επιθέσεις και σε προσωπικό επίπεδο!!!Μπορεί να μαζεύτηκε το ρεζιλίκι της χώρας (μετά την προσφυγή του ξένου επενδυτή στα δικαστήρια) αλλά οι διώξεις επενδύσεων και επενδυτών παραμένουν όσο το σχέδιο διωγμού των ιδιωτών το καλύπτει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας.

Προχθές, είχαμε τη δίωξη με την υπόθεση της Αφάντου της Ρόδου (μιας γιγαντιαίας τουριστικής επένδυσης την οποία καλωσόρισαν και οι ίδιοι οι κάτοικοι) από το υπουργείο Πολιτισμού και προσωπικά το σύντροφο Μπαλτά.

Άλλη μία δίωξη υπό το βλέμμα του πρωθυπουργού, Α. Τσίπρα, ο οποίος δεν τολμά να αγγίξει τον Μπαλτά αλλά μόνο να τον μετακομίζει από υπουργείο σε υπουργείο…

Ευθύνεται και εδώ προσωπικά ο πρωθυπουργός καθώς οι πάντες αντιλαμβάνονται (ακόμη και οι ερασιτέχνες των επενδύσεων) ότι η Ελλάδα είναι ένας απέραντος αρχαιολογικός χώρος που σημαίνει ότι η ανάπτυξη (όπως γίνεται σε όλο τον πλανήτη) δεν ανακόπτεται αλλά συνυπάρχει με την προστασία του αρχαιολογικού και του φυσικού περιβάλλοντος.

Αντίθετα όμως σε αυτό οι υπουργοί χρησιμοποιούν, ως ΣΥΡΙΖΑ, το περιβάλλον σαν πρόσχημα διώξεων των επενδύσεων βάζοντας κρατικές υπηρεσίες να παρεμβάλλονται κατά πως συμφέρει το κόμμα…

Και το κόμμα  έχει τώρα ανάγκη να φουλάρει την αριστερή προπαγάνδα για να κρατήσει “ακμαίους” τους μπολσεβίκους όταν θα τους πετάνε γιαούρτια και αυγά οι απελπισμένοι ψηφοφόροι τους.

Οπότε δεν είναι μόνο θέμα Μπαλτά, Σκουρλέτη, ή Λαφαζάνη (παλαιότερα) το σχέδιο διωγμού των ιδιωτικών επενδύσεων.

Είναι και θέμα ανικανότητας του ίδιου του Τσίπρα να χειρισθεί τα μηχανήματα λειτουργίας της αυξομείωσης της “αριστεροσύνης” του κόμματος…

Για παράδειγμα το οργανωμένο καραγκιοζιλίκι του Τσίπρα και των “ανταρτών” στην υπόθεση της Cosco και των κρατικών αεροδρομίων με τις κινητοποιήσεις του ΣΥΡΙΖΑ έστω και αν και στις δύο περιπτώσεις επρόκειτο για (προβλεπόμενες από το μνημόνιο) αποκρατικοποιήσεις και όχι για ιδιωτικές επενδύσεις!!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε τίποτε απολύτως. Ο δε Τσίπρας εμφανίσθηκε (άλλη μία φορά) αναξιόπιστος πρωθυπουργός όχι μόνο για επενδύσεις και επενδυτές που προσκαλεί στην χώρα του αλλά και στις ιδιωτικοποιήσεις που συμφώνησε με τους θεσμούς!!!

Όλα αυτά, κατά την άποψή μου, αποκαλύπτουν πως ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ φροντίζουν να αποφύγουν τα βάρη μιας ανάπτυξης καθώς δεν θέλουν αλλά και δεν αντέχουν τους κανόνες και όρους της που τηρούν όλες οι χώρες του ανεπτυγμένου και αναπτυσσόμενου κόσμου από την Ασία μέχρι τις γειτονικές Βουλγαρία και Ρουμανία.

Όμως και το κυνηγητό των επενδυτών το κάνουν με ερασιτεχνισμό. Καταφεύγουν (με το πρόσχημα της προστασίας του περιβάλλοντος και της αρχαιολογίας) στα γνωστά αντικίνητρα που έχουν θεσπισθεί μόνο για να συντηρούν τα κυκλώματα διαφθοράς. Και αν τα υπουργεία Ανάπτυξης ή Περιβάλλοντος δεν μπορούν να ανατρέψουν την ιδιωτική επένδυση επιστρατεύουν το Πολιτισμού!!!

Οι προσφυγές βέβαια αφορούν μόνο ιδιωτικές επενδύσεις. Οι τυχόν κρατικές (ενέργεια, υποδομές, χώροι αποβλήτων) είναι εντελώς ελεύθερες χωρίς παρεμβάσεις των υπουργείων.

Με τον τρόπο αυτό το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, για το διωγμό των επενδυτών και των ιδιωτικών επενδύσεων, ξεδιπλώνεται ή αναδιπλώνεται αν το απαιτούν τα “μηχανήματα” παραγωγής αριστερισμού…

Μέσα στην κατάντια αυτή η Ελλάδα, της αριστερής ανάπτυξης, τρομάρα μας, θα παραμείνει ως η μόνη από τις ευρωπαϊκές χώρες των μνημονίων (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, και Κύπρο) που θα συνεχίσει να σούρνεται, όταν αυτές θα απογειώνονται. Θα παράγει όμως άφθονη μιζέρια και θλίψη για τα πρόσωπα των κατοίκων της μαζί με παραμιλητό… ίδιο με αυτό που συναντούσαμε στα πρώην σοβιετικά Βαλκάνια.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Γιώργου Κράλογλου, 28/5/2016]

Έχουμε τρεις σημαντικούς λόγους να κατεβούμε στο Σύνταγμα να χορέψουμε τσάμικα. Η Eurostat μας βγάζει μεγαλύτερο πλεόνασμα έστω και αν το πληρώνουμε από την τσέπη μας… Έρχεται το πρώτο αριστερό μνημόνιο με 5,5 δισ. φόρους ήπιας… προσαρμογής. Και το “μανίκι” των 3,6 δισ. φόρων, του πρώτου αριστερού μνημονίου, δεν θα το κόψουν τον Μάιο αλλά τον Σεπτέμβριο…

Βγάλτε από τις ντουλάπες τα νταούλια και τους ζουρνάδες, που φτιάξαμε για να χορέψει ο Βαρουφάκης τους δανειστές, και κατεβάστε τα στις πλατείες να γλεντήσουμε για να ξεχάσουμε τους νέους φόρους των 5,5 δισ.

Οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά μας βεβαιώσαν χθες στη Βουλή ότι “…η προσαρμογή μας στο πρώτο αριστερό μνημόνιο είναι ήπια…”.

Και αφού το κόμμα λέει ήπια… εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να μην το δεχτούμε. Εκτός αν είμαστε με τους άλλους… Αυτούς που ο λαός δεν ξεχνά…

Από σήμερα και μετά, το κόμμα απαγορεύει να χρησιμοποιούμε για τα 5,5 δισ. ευρώ νέους φόρους τις λέξεις: ” φόροι”, “χαράτσι”, “φορομπήξιμο”.

Οι σύντροφοι πολίτες θα αποκαλούν τους φόρους και το αριστερό μνημόνιο “Ήπια Προσαρμογή”. Όσοι δεν το κάνουν δεν είναι με εμάς…

Η καταραμένη Eurostat, που όλα τα χρόνια δούλευε μόνο για τον καπιταλισμό…, βαράει παλαμάκια για το πλεόνασμα που κατάφεραν οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Τσίπρας. Γι’ αυτό ρίξτε ένα τσάμικο και για το παραπάνω, από το προβλεπόμενο, πλεόνασμα…

Αυτός όμως που θα τολμήσει να πει, έστω και ψιθυριστά,  ότι έχουμε πλεόνασμα γιατί, ως κράτος, χρωστάμε ΦΠΑ, επιστροφές φόρων και πληρωμές προμηθευτών 7 δισ. ευρώ είναι επίσης με τους άλλους.

Και αν κάποιος, αμετανόητος, από τους ντόπιους δάχτυλους… που υπονομεύουν την πρώτη φορά αριστερά αποκαλύψει ότι τα 4 από τα 7 δισ. ευρώ είναι φέσια που έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στους επιχειρηματίες μέσα σε ένα χρόνο (από τον Ιανουάριο 2015 μέχρι τον Απρίλιο 2016) θα τον πετάξουμε με τις κλωτσιές από τους χορούς του Συντάγματος…

Με το “πιστοποιητικό” της Eurostat στο χέρι και τον προσκυνηματικό τρόπο ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός μας, Αλέξης Τσίπρας που αφάνισε από την Ελλάδα τους Γερμανοτσολιάδες, θα επιτύχει και την αναστολή της “υποσχετικής” προς το ΔΝΤ για τους φόρους  των 3,6 δισ. ώστε να βγει το νούμερο των 9 δισ. ευρώ φόρων που ζήταγε το ΔΝΤ από την αρχή.

Όποιος όμως αποθρασυνθεί και κάνει την σούμα (5,5 δισ και 3,6 δισ.) των 9 δισ. φόρους, που θέλει μεν το ΔΝΤ αλλά εμείς θα τα πληρώσουμε από το 2018 (μήπως και πέσουμε ως κυβέρνηση οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα αντιπολιτευτεί…) είναι “φοβητσιάρης” σαν τον Δραγασάκη.

Και είδατε τι έπαθε ο Δραγασάκης. Αναδιπλώθηκε και το κόμμα τον κάλυψε με την δικαιολογία ότι τα είπε σε συγκέντρωση αριστερών άρα δεν έχουν καμιά αξία…

Μετά την αξιολόγηση, το Πάσχα, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός μας βλέπουν μεγαλύτερα πλεονάσματα, ανάπτυξη και ένα βήμα προς την έξοδο από την κρίση…

Αυτό σημαίνει, σύντροφοι, ότι με το Πάσχα θα πρέπει να γιορτάσουμε και την ανάπτυξη. Γιατί έτσι πιστεύει το κόμμα.

Εκείνοι που δεν βλέπουν ανάπτυξη από τις 2 Μαΐου 2016 και μετά (δηλαδή από την Δευτέρα του Πάσχα) ανήκουν σε ξένα και ντόπια κέντρα καπιταλισμού και ολιγαρχίας… που θέλουν να ανατρέψουν την κοινωνική “ανάσταση” φτωχών και ανέργων…

Γιατί οι επενδυτές αυτό περιμένουν… Να γίνει το Πάσχα και να έλθει η έκρηξη των επενδύσεων. Να εφαρμοστεί το τρίτο μνημόνιο που ανοίγει τις πόρτες για τις επενδύσεις. Να βουλιάξουν στα φέσια του κράτους και στα capital controls οι εγχώριες επιχειρήσεις και να έλθουν τα “νέα τζάκια”. Όπως εκείνα που έφερε το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια η Ν.Δ. και γέμισαν την Ελλάδα φουγάρα…

Όποιος δεν βλέπει έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, επενδύσεις, ανάπτυξη αλλά στέκεται στα μέτρα του 2018 με τους πρόσθετους φόρους, την αναγκαστική μείωση κράτους και των κρατικών υπαλλήλων ή (ακόμη χειρότερα…) σκιάζεται την αξιολόγηση του Σεπτέμβρη με τις ομαδικές απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και την φουλ αποκρατικοποίηση δεν είναι μαζί μας. Δεν ξέρει τι σημαίνει αριστερά… Είναι με τους άλλους..

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 21/4/2016]

Οι επενδυτές δεν προκύπτουν ως «από μηχανής θεός», και ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η καταβολή προσπαθειών για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των διεθνών αγορών προς την Ελλάδα.

Καθώς η χώρα εφαρμόζει μία πολιτική δημοσιονομικής προσαρμογής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, όπως αποτυπώνεται στο 3ο Μνημόνιο, τα οποία βραχυπρόθεσμα επιτείνουν το υφεσιακό αδιέξοδο, η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας παραμένει το μεγάλο ζητούμενο. Όσον αφορά στη δημοσιονομική προσαρμογή, στη σημερινή συγκυρία, τα μέτρα, στην υλοποίηση των οποίων στηρίζεται η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, περιλαμβάνουν και παρεμβάσεις στο συνταξιοδοτικό και φορολογικό σύστημα της χώρας, που επιφέρουν σημαντικές επιβαρύνσεις στους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους μισθωτούς και τις συνεπείς φορολογικά επιχειρήσεις.

Στις διαρθρωτικές παρεμβάσεις5, οι πιο σημαντικές αλλαγές που εξειδικεύονται στην τρέχουσα περίοδο αφορούν στην εισαγωγή ενός νέου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και ενός νέου πλέγματος διαδικασιών για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των κόκκινων τραπεζικών δανείων. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση στοχεύει στη διασφάλιση της βιωσιμότητας των δημοσίων οικονομικών της χώρας μακροπρόθεσμα. κυρίως μέσω περικοπών στις συνταξιοδοτικές παροχές και επέκτασης της εισφοροδοτικής βάσης. Η επίλυση του προβλήματος των μη εξυπηρετούμενων επιχειρηματικών και στεγαστικών δανείων και η συνεπαγόμενη εξυγίανση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και ομαλοποίηση της αγοράς ακινήτων στοχεύει στην αποκατάσταση της δυνατότητας του τραπεζικού συστήματος να χορηγεί νέα δάνεια και να χρηματοδοτεί καινούρια επενδυτικά σχέδια.

Μπορεί η Ελλάδα να γίνει ελκυστικός προορισμός για επενδύσεις;

Είναι προφανές ότι η ανάπτυξη της οικονομίας προϋποθέτει επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και των διαρθρωτικών παρεμβάσεων, διότι μόνον έτσι μπορεί να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αντιστοίχως. Προϋποθέτει, επίσης, τη διαμόρφωση ενός θεσμικού περιβάλλοντος φιλικού προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, μέσω άρσης αδειοδοτικών και χωροταξικών εμποδίων, καθώς και περιορισμών στον ανταγωνισμό και την είσοδο νέων επιχειρήσεων στην αγορά.

Όλες αυτές οι ενέργειες αποτελούν τις ελάχιστες δυνατές προϋποθέσεις για την προσέλκυση κεφαλαίων στην χώρα, με δεδομένο ένα διεθνές επενδυτικό περιβάλλον όπου η ανάληψη επενδυτικού κινδύνου βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο παρά το γεγονός ότι τα επιτόκια βρίσκονται στο μηδέν και η τιμή του πετρελαίου σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Δηλαδή, εάν τα διεθνή κεφάλαια διακρατούνται και δεν επενδύονται ακόμη και σε χώρες που έχουν καλά θεμελιώδη μεγέθη και προοπτικές, πως είναι δυνατόν να επενδυθούν στην Ελλάδα όπου η οικονομική κατάσταση δεν είναι και η καλύτερη; Στο πλαίσιο αυτό, είναι αυτονόητο ότι η Ελλάδα θα πρέπει να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια για να πείσει. Συνεπώς, δεν βοηθούν οι καθυστερήσει, οι ασυνέπειες και η δυστοκία στην λήψη αναγκαίων μέτρων και την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Και το ίδιο ισχύει για τα διοικητικά θεσμικά προσκόμματα που προκύπτουν σε επενδύσει που ήδη υλοποιούνται (ΟΠΑΠ. Eldorado, κ.α.). ή σε μελλοντικές επενδύσεις που καθυστερούν, αν και οι σχετικές διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων έχουν ήδη ολοκληρωθεί (Ελληνικό, Αστήρ, κ.α.). Αντιθέτως, τέτοιες πρακτικές υπονομεύουν την σχετική θέση της χώρας μας και επιβεβαιώνουν την εικόνα μιας οικονομίας μη φιλικής προς την επιχειρηματικότητα.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η εμμονή στην επίκληση των επενδύσεων που δεν έρχονται, ως ένας «από μηχανής θεός» που θα καλύψει όλα τα αναπτυξιακά μας ελλείμματα, χωρίς να κάνουμε αυτό που πρέπει για να προσελκύσουμε επενδύσεις, είναι άκρως προβληματική. Αντί η χώρα να ασχολείται με τις προκλήσεις του μέλλοντος, δεν μπορεί καν να αντιμετωπίσει τις «ουρές» του παρελθόντος. Ενώ θα έπρεπε να έχουμε λύσει το δημοσιονομικό, το ασφαλιστικό, το φορολογικό, το αναπτυξιακό, το εργασιακό κ.λ.π., καρκινοβατούμε σε ατέρμονες συζητήσεις για το πως θα μοιρασθεί το κόστος των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, ένδειξη της αναξιοπιστίας των προτεινόμενων μέτρων που οι πολίτες αξιολογούν ως άδικα. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς (και δεν εννοούμε την Τρόικα), λαμβάνει, μάλιστα, χώρα όταν η οικονομία έχει σταματήσει να παράγει πλούτο καθώς δεν γίνονται καθαρές επενδύσεις. Απλώς ανακυκλώνουμε τα φορολογικά έσοδα που πληρώνουν όσοι ακόμη παράγουν, και ζούμε από τις αποταμιεύσεις μας. Και μετά από έξι δραματικά χρόνια φτωχοποίησης, ακόμη ψάχνουμε για το πολιτικό προσωπικό που θα μας οδηγήσει μπροστά. Το εκλογικό σώμα, μετά τις επανειλημμένες διαψεύσεις των προσδοκιών του από τα κόμματα τα οποία μέχρι σήμερα εμπιστεύθηκε, και χωρίς δουλειές και ανάπτυξη, μετακινείται όλο και περισσότερο προς τα άκρα του πολιτικού φάσματος. Είναι, επομένως, εκ των ων ουκ άνευ να εφαρμοσθεί το πρόγραμμα εδώ και τώρα, για να βγει επιτέλουε η χώρα από την κρίση και να επιστρέψει στην κανονικότητα της ανάπτυξης.

[ΠΗΓΗ: CFO AGENDA, του Μιχάλη Μασουράκη, Chief Economist, ΣΕΒ, ετήσια έκδοση]