Μιλώντας για το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών ο Πρωθυπουργός το χαρακτήρισε “ανοησία”. Σωστό. Για ποιο λόγο να γίνουν εκλογές πριν καν συμπληρωθεί χρόνος από τις προηγούμενες, όταν υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Ο ίδιος όμως προέβαλε έναν διαφορετικό λόγο για να μην στηθούν τώρα κάλπες: ότι η χώρα βρίσκεται σε “φάση ανάπτυξης”. Έτσι ακριβώς.
Αν δεν έχει όρεξη για αυγουστιάτικα αστεία, προφανώς έχει λανθασμένη αντίληψη για την ανάπτυξη. Διότι από πουθενά δεν προκύπτει…
Είναι αλήθεια ότι πολλά από τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας έχουν σταθεροποιηθεί, κυρίως στα δημοσιονομικά. Όπως επίσης και πολλές μεταρρυθμίσεις προχωρούν ικανοποιητικά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ανάπτυξη. Για τον απλούστατο λόγο γιατί η ανάπτυξη για να προκύψει απαιτεί μία προϋπόθεση: επενδύσεις. Είδε κανείς επενδυτές αυτή την περίοδο στην Ελλάδα; Υπάρχουν κεφαλαιούχοι που αποφάσισαν να βάλουν τα λεφτά τους σε κάποια παραγωγική δραστηριότητα εντός της χώρας;
Ούτε για δείγμα. Αν εξαιρεθεί η περίπτωση του Ελληνικού –για την οποία ακόμη κοσκινίζουν οι αρμόδιοι– δεν βρίσκεται σε εξέλιξη κανένα επενδυτικό σχέδιο. Δεν μιλάμε για αγοραπωλησίες δημόσιας παρουσίας που φέρνει κάποια έσοδα στο κρατικό ταμείο, ή κρατάει ζωντανές κάποιες δραστηριότητες που αλλιώς θα έκλειναν.
Μιλάμε για υγιείς παραγωγικές επενδύσεις. Για κεφάλαια που τοποθετούνται σε κάποιο τομέα με σκοπό να παράξουν προϊόντα. Σ’ αυτό το μέτωπο υπάρχει πλήρης ερημοποίηση. Και αν κάτι κινείται είναι η προϊούσα αποβιομηχάνιση – που θα σταματήσει και αυτή γιατί δεν υπάρχει πλέον τίποτε άλλο να αποβιομηχανοποιηθεί– και οι αναχωρήσεις των επιχειρήσεων που δεν κλείνουν.
Για ποια φάση ανάπτυξης μιλάμε; Ούτε υφίσταται, ούτε επίκειται. Γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις που θα έφερναν επενδύσεις. Για αυτές τις προϋποθέσεις δεν χρειάζεται να ανακαλύψει την πυρίτιδα η κυβέρνηση. Είναι γνωστές, συγκεκριμένες και εφικτές, αν υπάρχει πολίτικη βούληση.
Να τις αναφέρουμε συνοπτικά: Πάγιο, λειτουργικό και λιτό φορολογικό σύστημα. Αποτελεσματική διοίκηση που να διεκπεραιώνειυποθέσεις χωρίς γραφειοκρατία. Δικαιοσύνη που θα επιλύει τις εκκρεμότητες σε σύντομο χρόνο. Υποδομές που να λειτουργούν και να συντηρούνται για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Διαφάνεια για να μην υποχρεώνεται κάποιος να βάλει συνεταίρο τον υπουργό ή τον μανδαρίνο. Πολιτική σταθερότητα και αξιοπιστία του ελληνικού δημοσίου.
Για πόσες από αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να υπερηφανευτεί Πρωθυπουργός ότι προώθησε η κυβέρνησή του σε βαθμό που να καθιστούν την Ελλάδα ελκυστικό επενδυτικό προορισμό; Πόσοι από τους υπουργούς του στα συναφή υπουργεία, μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν δημιουργήσει το περιβάλλον που αναζητά ένας επενδυτής;
Αν εξετάσουμε μία προς μία τις περιπτώσεις τα αντίθετα από όσα μπορούν να φέρουν επενδύσεις θα διαπιστώσουμε. Κατά συνέπεια είναι κουβέντα στον αέρα ότι δεν μπορούν να γίνουν εκλογές για μη διακοπεί η αναπτυξιακή φάση τη χώρας.
Σε αυτό το θέμα η κυβέρνηση Τσίπρα έχει κάνει απλώς μια τρύπα. Και σε ό,τι αφορά τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού επί του θέματος, κάποιος να του θυμίσει αυτό που έλεγε ο Βρετανός πολιτικός Ντένις Χίλυ: “Ο πρώτος νόμος των τρυπών: αν βρεθείς μέσα σε μία, σταμάτα το σκάψιμο”.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Γιώργου Λακόπουλου, 19/8/2016]