Μεταξύ 2012 και 2014, η Ελλάδα βελτίωσε την ανταγωνιστικότητά της δραστικά. Ανεβήκαμε κατά 28 θέσεις στον δείκτη «Dοing Business» της Παγκόσμιας Τράπεζας, μέσα σε δύο χρόνια. Ο κ. Κ. Χατζηδάκης, που διαχειρίστηκε την ταχεία βελτίωση αυτό το διάστημα, έκανε κάτι απλό, έξυπνο και αποτελεσματικό. Από τη φαρέτρα των πάμπολλων αλλαγών που μας πρότεινε ο ΟΟΣΑ, στην περίφημη εργαλειοθήκη , έκανε πρώτα όσα ήταν εύκολα και θα ενίσχυαν ταχύτερα τη συγκριτική θέση της Ελλάδας. Το 2009 η χώρα ήταν στην 109η θέση μεταξύ 190 κρατών, ενώ το 2014 είχαμε ανεβεί στην 58η θέση. Υπενθυμίζω ότι ο ανταγωνισμός των εθνών είναι αυτός που προσδιορίζει και τον πλούτο τους, γεγονός που προφανώς πέρασε απαρατήρητο στους συντάκτες του ολιστικού κειμένου για την ανάπτυξη.
Δυστυχώς, όσα ακολούθησαν έριξαν και πάλι την Ελλάδα κατά περίπου 10 θέσεις, παρόλο που η πίεση του τρίτου μνημονίου στην πλευρά των μεταρρυθμίσεων ήταν πολύ μεγαλύτερη από όλες τις προηγούμενες περιόδους. Πολλοί μάλιστα πίστεψαν ότι η ικανότητα της κυβέρνησης Τσίπρα, να περνά το Πρόγραμμα Προσαρμογής με τις μικρότερες αντιδράσεις συγκριτικό με τα προηγούμενα έτη, θα ωφελούσε τη χώρα στο ζήτημα της ανταγωνιστικότητας.
Δεν πιστεύω ότι κάποιος από τους βουλευτές της συμπολίτευσης είχε διαβάσει, χθες το πρωί. πριν ξεκινήσει η σχετική συζήτηση στη Βουλή, τις 101 σελίδες περί την ολιστική στρατηγική για την ανάπτυξη στην οποία το σύνολο είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών , κατά την αγαπημένη φράση του κ. Τσακαλώτου, την οποία πάντως παρέλειψε να αποδώσει στον Αριστοτέλη.
Όποτε όμως βρουν τον χρόνο να το περάσουν μια ματιά, θα διαπιστώσουν ευχερώς πόσο έξω είχαν πέσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αν μάλιστα πίστευαν ότι τότε τα έλεγαν σωστά και πως θα μπορούσαν να φέρουν αποτέλεσμα, τώρα πρέπει να παραδεχτούν ότι είχαν λάθος. Η περιγραφή του προβλήματος, n αποτύπωση της παρούσας κατάστασης και ο, έστω ασαφής, προσδιορισμός των στόχων συνιστούν ένα σύνολο που δεν μοιάζει σε τίποτε με τις χαρακτηριστικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας του πολιτικού χώρου που καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν έχει μείνει τίποτε από όσα έλεγαν στην Αθηναΐδα το 2012, ούτε όσα ιεράρχησε ο νέος πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις τον Φεβρουάριο 2015, ούτε καν όσα περιέφερε στις άνευ περιεχομένου περιφερειακές εκδηλώσεις τους προηγούμενους μήνες. Δεν γνωρίζω πόσο μεγάλη μπορεί να είναι, αν υπάρχει, η πολιτική ζημιά στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ολιστική υποχώρηση από όσα έλεγαν είναι το μόνο όφελος για όλους εμάς τους υπόλοιπους που μείναμε σταθεροί.
[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Μπάμπη Παπαδημητρίου, 24/5/20`8]