Διαβάζω στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, που αυτοαποκαλείται «Εφημερίδα της Ανεξάρτητης Αριστεράς, στο φύλλο της 18/9/2016: «Οι Επιτροπές Αγώνα Χαλκιδικής, που μετέτρεψαν τον αγώνα ενάντια στην ασυδοσία των εταιριών εξόρυξης χρυσού, σε παλλαϊκό ξεσηκωμό για τη γη και την ελευθερία, χρειάζονται πλέον μια ανώτερη σύνδεση με το υπόλοιπο λαϊκό και εργατικό κίνημα».

Αν συνδυάσω το ανωτέρω με την παρουσία στελεχών του antigold«αγώνα» όπως ο Στέλιος Νικητόπουλος και η Γιώργος Ρηγόπουλος στην ιδρυτική συνέλευση της «Πρωτοβουλίας Αγώνα για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση – ΔιΕΕξοδος», την περασμένη Τετάρτη στην Θεσσαλονίκη, η εικόνα ολοκληρώνεται.

Η «μαχόμενη Αριστερά», η οποία φαντασιώνεται τον εαυτό της να πρωτοστατεί σε ένα «λαϊκό και εργατικό κίνημα», προσπαθεί εδώ και πολύ καιρό να προσεταιριστεί και να κατοχυρώσει στο όνομά της το «κίνημα» της Χαλκιδικής, το οποίο υποτίθεται είναι απολιτικό και πηγάζει αποκλειστικά από «κατοίκους της περιοχής»… Κι εσύ αφελή κάτοικε Ιερισσού φάε κι άλλο σανό περί «καταστροφής της γης» και για το «αβέβαιο μέλλον των παιδιών σου», ενώ βοηθάς εν γνώση σου κάποιους να ανελιχθούν στην ιεραρχία της «μαχόμενης αριστεράς». Κι εσύ περιβαλλοντικά ευαίσθητε Μεγαλοπαναγιώτη, που νομίζεις πως μάχεσαι για το περιβάλλον, κάτσε να δίνεις ερείσματα σε υποψήφιους αριστερών αποχρώσεων που θα σε παρουσιάζουν σαν τρόπαιο στο πολιτικό τους βιογραφικό…

Αρχίζω να πιστεύω πως ο Λεβέντης τα είπε καλύτερα από όλους: «Σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες όταν υπάρχουν προβλήματα περιβαλλοντικά παίρνουμε τα κατάλληλα μέτρα, δεν κλείνουμε την επένδυση…».

Εδώ όμως αν πάρουμε τα μέτρα και όλα βαίνουν καλώς, πως θα κάνει εκπομπές ο Νικητόπουλος; Πως θα γράφει άρθρα η Πουλημένη; Τι θα ανεβάζει το Παρατηρητήριο; Πως θα ξαναβάλει υποψηφιότητα ο Ρηγόπουλος; Πως θα ακούγεται στα ΜΜΕ η Ιγγλέζη;…

Μια ζωή νεοέλληνες… Δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγουμε…

Νομίζω ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο από όσα δήλωσε στην ομιλία του και στη συνέντευξη τύπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης που περικλείεται όλο το “ζουμί” του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Το κρίσιμο ζήτημα της αξιοπιστίας. Εκείνο που στερείται η σημερινή κυβέρνηση και που είναι μονόδρομος αν θέλουμε να υπάρχει “αύριο”.

Και η αξιοπιστία είναι κάτι που αφορά και το εσωτερικό και το εξωτερικό. Έχει να κάνει με το πόσο συνεπής είναι ένας πολιτικός ηγέτης και μία κυβέρνηση απέναντι στην κοινωνία. Τι υπόσχεται, τι υλοποιεί. Αλλά και με ποιο τρόπο γίνεται αυτό.

Έχει να κάνει με το πώς σέβεται και διαχειρίζεται τα θεσμικά όργανα και τις συνταγματικές διατάξεις. Έχει να κάνει με την τήρηση ή μη των δεσμεύσεων προς τους διεθνείς εταίρους της. Έχει να κάνει με την προσέλκυση επενδυτών και το πώς αυτοί εκτιμούν τους κανόνες παιχνιδιού.

Εκεί κρίνονται όλα. Στην αξιοπιστία. Και αυτό είναι σήμερα το μεγάλο έλλειμμα του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του. Είναι εντελώς αναξιόπιστοι. Όταν αλλάζεις θέσεις πιο γρήγορα και από εκκρεμές, όταν επιδεικνύεις πρωτοφανή ασυνέπεια λόγων και πράξεων, πέρα από τις προσαρμογές που ίσως επιτάσσουν ειδικές συνθήκες, όταν κοροϊδεύεις ενδυόμενος μεταρρυθμιστικό  μανδύα ακολουθώντας εντελώς αντίθετο δρόμο μόνο και μόνο για να κερδίζεις χρόνο εξουσίας χωρίς καμία άλλη στόχευση, όταν χρησιμοποιείς μικροπολιτικά τερτίπια και στρατηγικές με μόνο γνώμονα την επικοινωνιακή διαχείριση, τότε δεν μπορεί να θεωρείσαι αξιόπιστος συνομιλητής.

Και η χώρα σήμερα έχει ανάγκη την αξιοπιστία. Χωρίς αυτήν, την αξιοπιστία δηλαδή, δεν πρόκειται ποτέ να σηκώσει κεφάλι. Όχι να επανέλθει σε εποχές ευδαιμονίας, αλλά έστω και να σταθεροποιηθεί δημιουργώντας προοπτικές ανάκαμψης. Αυτό άλλωστε είναι και το κρίσιμο αιτούμενο από τους ξένους (και όχι μόνο) επενδυτές. Πώς να έρθουν επενδύσεις, όπως να ελπίζει κανείς ότι θα υπάρξει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, όταν το κράτος αποδεικνύεται παντελώς αναξιόπιστο έναντι των επενδυτών και της επιχειρηματικότητας. Και όχι μόνο αναξιόπιστο, στη δική μας περίπτωση, αλλά και εχθρικό. Πώς να σε πάρουν σοβαρά οι εταίροι και να υπάρξει σοβαρή πιθανότητα να αλλάξει το μείγμα της οικονομικής πολιτικής όταν άλλα συμφωνούνται και άλλα επιχειρείται να υλοποιηθούν. Όταν βλέπουν τα συνεχή καραγκιοζιλίκια των διαπραγματεύσεων. Από τον Βαρουφάκη μέχρι τον Κατρούγκαλο…

Η κυβέρνηση έχει απωλέσει παντελώς την αξιοπιστία της και αυτό έχει δραματική επίπτωση στη χώρα. Στην παρουσία του στη ΔΕΘ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έθεσε ως κύριο διακύβευμα την αξιοπιστία. Πάνω σε αυτήν την παραδοχή άλλωστε δόμησε και τον οδικό χάρτη της δικής του πρότασης για αναστροφή του κλίματος. “Συμφωνία αλήθειας” ήταν το κύριο σλόγκαν. Εύστοχα, γιατί πράγματι υπάρχει μεγάλη ανάγκη σήμερα για σοβαρότητα και αλήθεια.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 19/9/2016]

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο, με την πραγματική οικονομία να αργοπεθαίνει. Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι μπήκαμε στα μνημόνια αλλά κυρίως ότι δεν βγήκαμε από αυτά το 2014 όπως ήταν προγραμματισμένο.

Για να λυθεί το πρόβλημα δεν αρκεί να ηττηθεί η νεοκομμουνιστική πολιτική ομάδα που κυβερνά.

Είναι ιστορική, εθνική ανάγκη η Ελλάδα να φύγει τώρα πέρα και πάνω από το μνημόνιο χωρίς να το καταστρατηγεί, δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στην ικανοποίηση των υπαρξιακών αναγκών που έχουν οι Έλληνες που παράγουν υλικά και πνευματικά αγαθά, οι άνεργοι καθώς και η νέα γενιά.

Είναι ιστορική, εθνική ανάγκη να εφαρμόσουμε τώρα μια ανατρεπτική αναπτυξιακή στρατηγική για την Ελλάδα που αγωνίζεται καθημερινά μέσα από επιχειρήσεις, συμπράξεις, τεχνολογικά startups, στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στο εργαστήριο, στο γραφείο.

Η μεγάλη πατριωτική μας προτεραιότητα είναι να χτίσουμε από την αρχή μια ισχυρή, παραγωγική πραγματική οικονομία βασισμένη στην καινοτομία, την υψηλή τεχνολογία και την ποιότητα.

Χρειαζόμαστε μία πρωτοπορία, μία ατμομηχανή να μας τραβήξει μπροστά.

Χρειαζόμαστε ένα “καθαρόαιμο άλογο” να ξεβαλτώσει την οικονομία από την ύφεση.

Υπάρχει ένα τέτοιο “καθαρόαιμο άλογο”; Ναι! Υπάρχει.

Έχουμε μια νέα μεγάλη ιδέα για την πατρίδα μας που πιστεύουμε πως είναι η μόνη ρεαλιστική αναπτυξιακή στρατηγική για το μέλλον μας.

Η Ελλάδα να εξελιχθεί όχι απλώς σε μια οικονομία που παράγει, αλλά σε μια οικονομία που παράγει μέσα παραγωγής υψηλής τεχνολογίας.

Ποια είναι η Ελλάδα που παράγει μέσα παραγωγής; Είναι η Ελλάδα που δεν εισάγει ντομάτες για να καταναλώνει, ούτε που απλώς παράγει ντομάτες. Αλλά είναι η Ελλάδα που παράγει σπόρο ντομάτας.

Είναι η Ελλάδα που δεν εισάγει απλώς αυτοκίνητα, ούτε που περιμένει δεκαετίες μήπως και το καταφέρει αυτό. Αλλά μια Ελλάδα που σήμερα, τώρα, θα μπορέσει να μεταβληθεί σε έναν τόπο που θα παράγεται, η τεχνητή νοημοσύνη, η ρομποτική τεχνολογία, το νέο λογισμικό που θα χρησιμοποιούν οι αυτοκινητοβιομηχανίες.

Η Ελλάδα που παράγει μέσα παραγωγής υψηλής τεχνολογίας, δημιουργεί άμεσα χιλιάδες νέες θέσεις παραγωγικής εργασίας.

Πως; Συγκεκριμένα ως εξής: με φορολογικό συντελεστή 0% για τα δύο πρώτα χρόνια και με 7% για όλα τα υπόλοιπα χρόνια του κύκλου ζωής τους, για όλες οι εταιρίες από τον πρωτογενή μέχρι τον τριτογενή τομέα παραγωγής, που παράγουν μέσα παραγωγής βασισμένα στην έρευνα, την καινοτομία και την πνευματική ιδιοκτησία – από σπόρους, μέχρι ρομπότ και λογισμικό τεχνητής νοημοσύνη.

Το κράτος δεν θα μπορεί να μεταβάλει τους φορολογικούς συντελεστές, κάτι που νομικά μπορεί να διασφαλιστεί.

Η Ελλάδα που παράγει μέσα παραγωγής, η επόμενη Ελλάδα, η ευφυής Ελλάδα είναι η Ελλάδα που εκτός από νέες θέσεις παραγωγικής εργασίας:

• γεννά πολλαπλασιαστικά και μόνιμα οφέλη σε αναρίθμητες δορυφορικές οικονομικές δραστηριότητες: εμπόριο, μεταφορές, λογιστικές και νομικές υπηρεσίες, εστίαση, εσωτερικός τουρισμός, αγορά κατοικίας, καθώς και τόσα άλλα.
• δεν εισάγει μόνο τα iPhone για να τα καταναλώνει, αλλά εισάγει την ίδια την Apple που τα παράγει.
• δεν παράγει μόνο ντομάτες που πωλούνται με 1,5€ το κιλό αλλά παράγει σπόρο ντομάτας που φθάνει να πωλείται μέχρι 50.000€ το κιλό.
• φέρνει πίσω τα παιδιά της που μετανάστευσαν λόγω της κρίσης αλλά και τα δισέγγονα των Ελλήνων που ξενιτεύτηκαν πριν από 100 και πλέον χρόνια.

Η επόμενη Ελλάδα που παράγει μέσα παραγωγής έρευνας και καινοτομίας, τεχνητή νοημοσύνη, ρομποτική τεχνολογία, μετατρέπεται από μία παρακμιακή οικονομία εισαγωγών, σε μια πανίσχυρη οικονομία εξαγωγών, με τα εξής πλεονεκτήματα:

• δεν είναι ενεργοβόρος, δεν απαιτεί υψηλό κόστος ενέργειας,
• δεν επιβαρύνει ούτε αλλοιώνει το φυσικό περιβάλλον,
• δεν απαιτεί δόμηση, άρα δεν είναι χρονοβόρος.

Στο εύλογο ερώτημα: “που θα βρεθούν τα μνημονιακά ισοδύναμα που θα αντικαταστήσουν την απώλεια εσόδων που θα έχει το κράτος από το 22% μείωση του φορολογικού συντελεστή προκειμένου αυτός να φτάσει από το 29% στο 7%;”

Η απάντηση είναι πως τέτοιο ερώτημα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει διότι η Ελλάδα σήμερα δεν παράγει μέσα παραγωγής. Επομένως, δεν υπάρχουν εταιρείες που σήμερα φορολογούνται με 29% και αύριο θα φορολογούνται με 7%.

Επομένως, στην πράξη δεν θα έχουμε μείωση φορολογικών εσόδων κατά 22% αλλά θα έχουμε αύξηση φορολογικών εσόδων κατά 7%.

Αύξηση που θα μας επιτρέψει να ξεκινήσουμε την αποφορολόγηση της παραγωγής, του τουρισμού και της έρευνας, όπως είναι πραγματικά εθνική προτεραιότητα.

Διότι, εθνική προτεραιότητα δεν είναι να μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ για όλους ταυτόχρονα κατά 30%, όπως για ψηφοθηρικούς λόγους προτείνει η ΝΔ.

Εθνική προτεραιότητα είναι αρχικά να μειωθεί κατά 100% ο ΕΝΦΙΑ που επιβάλλεται στις κτιριακές εγκαταστάσεις των επιχειρήσεων.

Εθνική ανάγκη είναι να στηριχτούν κατά προτεραιότητα οι παραγωγικές μονάδες που παράγουν ή συντηρούν θέσεις εργασίας. Που γεννούν νέο χρήμα και είναι οι μόνοι φορείς ανάπτυξης.

Αλλά αυτό είναι μία άλλη αντίληψη, είναι μια διαφορετική λογική από την παλαιοκομματική λογική της μεταπολίτευσης που ακόμη δεσπόζει.

Η Ελλάδα παραγωγός μέσων παραγωγής μπορεί να γεννηθεί.

Το πεπρωμένο μπορεί να αλλάξει.

 

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Γιάννη Ραγκούση πρώην υπουργού και συντονιστή της πολιτικής κίνησης “Επόμενη Ελλάδα”, 16/9/2016]