ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΣΥΝΕΧΩΣ “ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΟΥΝ”…

turkey1«Ο διεθνής ορίζοντας σκοτεινιάζει ενώ ο εθνικός μας ορίζοντας έχει μαυρίσει ήδη καθώς 7 χρόνια μετά τη χρεοκοπία η χώρα ξοδεύει τα τελευταία έτοιμα, μέσω της φορολόγησης καταθέσεων προκειμένου να συντηρήσει ένα επίπεδο ζωής που η φθίνουσα οικονομία της δεν μπορεί να συντηρήσει».

Ένα χρόνο ακριβώς μετά τα σχέδια έκτακτης ανάγκης Τσίπρα-Βαρουφάκη  για την περίπτωση αναταράξεων από την αποπομπή από το ευρώ, που περιλάμβαναν την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων για την αποκατάσταση (ή επιβολή;) της τάξης, είχαμε στη γειτονιά μας την εκδήλωση του πρώτου πραξικοπήματος μετά από πολλές δεκαετίες.

Η ανταπόκριση του κόσμου στην έκκληση Ερντογάν μέσω των ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας απέτρεψε την ολοκλήρωση του πραξικοπήματος του τουρκικού στρατού, εναντίον της ισλαμικής δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης.

Το γεγονός της απόπειρας πραξικοπήματος δεν παύει να υφίσταται όμως και μάλιστα στις παρυφές της Ευρώπης μετά από πολλές δεκαετίες, επιβεβαιώνοντας όχι το τέλος της ιστορίας αλλά τη θριαμβευτική της επάνοδο.

Δημοκρατικά εκλεγμένη αλλά όχι δημοκρατικών πεποιθήσεων όπως τις εννοούμε εμείς στη Δύση ήταν και η κυβέρνηση Μόρσι στην Αίγυπτο η οποία ανετράπη από το στρατό επιτυχώς.

Βέβαια το γεγονός πως η κυβέρνηση Ερντογάν είναι δημοκρατικά εκλεγμένη δεν την έχει αποτρέψει από μια σειρά αντιδημοκρατικών παρεμβάσεων ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με την ελευθερία του τύπου και τις ατομικές ελευθερίες.

Ανάλογου ύφους δημοκρατικής διακυβέρνησης έχει και η Ρωσία του Πούτιν. Η οικονομική δομή Ρωσίας, Τουρκίας αντιπροσωπεύει τον λεγόμενο παρεοκρατικό καπιταλισμό, όπου η ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία συναρτάται της διαπλοκής με την πολιτική εξουσία και τις κρατικές ρυθμίσεις. Το ισλάμ και ο εθνικισμός αποτελούν τη συγκολλητική ουσία αμφότερων των κοινωνιών.

Κάτι ανάλογο σκέφτεται ενδεχομένως και ο ημέτερος ΣΕΒ όταν συμφωνεί με τα σχέδια της “νεοκομμουνιστικής” ιντελιγκέντσιας για αύξηση των φόρων και των εισφορών που αποτελούν κυρίως εμπόδιο για την είσοδο νέων ανταγωνιστών στην αγορά. Οι παλιοί έχουν βρει τον τρόπο τους με την πολιτική εξουσία και αυτή τους εξασφαλίζει τα νώτα από την είσοδο νέων ανταγωνιστών σε βάρος της κοινωνίας που αναγκάζεται να πληρώνει περισσότερα για χειρότερης ποιότητας υπηρεσίες και προϊόντα.

Ο κόσμος αλλάζει και αλλάζει σε βάρος της δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς.  Στην Ουγγαρία, την Πολωνία έχουν αναδειχτεί κυβερνήσεις που εκφράζουν το πνεύμα αυτής της στροφής.

Στην Αυστρία ο ακροδεξιός υποψήφιος για την προεδρία έχασε με μικρή διαφορά. Παντού στη Δύση μέχρι πρότινος περιθωριακά κινήματα και κόμματα ενδυναμώνονται και παίζουν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις.

Η Ισπανία παραμένει  ακυβέρνητη. Η Ιταλία τρεκλίζει, το Η.Β. αποχωρεί από την Ε.Ε., στη Γαλλία μεγαλύτερο κόμμα είναι το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο.

Στις ΗΠΑ που αποτελούσαν πάντα το ισχυρό προπύργιο του δυτικού πολιτισμού, ο λαϊκιστής Ντόναλντ Τράμπ διεκδικεί την προεδρία, μια θέση που διαθέτει αποφασιστική επιρροή στο με τεράστια διαφορά ισχυρότερο οπλοστάσιο του κόσμου.

Ο κόσμος τις τελευταίες δεκαετίες προσπάθησε να αντιμετωπίσει μια σειρά ανισορροπίες που προκάλεσε η παγκοσμιοποίηση με τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και συντήρηση της ευημερίας μέσω της νομισματικής επέκτασης και του δανεισμού.

Η διατήρηση ενός υψηλού βιοτικού επιπέδου μέσω νομισματικής επέκτασης και δανεισμού συνιστά ένα είδος σοσιαλιστικής αναδιανομής πλούτου μέσω της φαλκίδευσης της αξίας των βασικών νομισμάτων η οποία δεν έχει φανεί ακόμη λόγω συγκυριακών λόγων.

Όλα αυτά είναι πολύ πιθανόν να οδηγούν σε περιπέτειες τις οποίες ο μέσος άνθρωπος στην Ελλάδα και τη Δύση εθισμένος στη μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας δεν μπορεί να φανταστεί πως μπορεί να προκύψουν, όπως πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όταν κυριαρχούσε το διεθνιστικό κίνημα στην Ευρώπη κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πως σε λίγα χρόνια ο κυρίαρχος πασιφισμός θα άφηνε την τελευταία του πνοή στους μαζικούς τάφους της Σομμ και του Ανατολικού μετώπου.

Ο διεθνής ορίζοντας σκοτεινιάζει ενώ ο εθνικός μας ορίζοντας έχει μαυρίσει ήδη καθώς 7 χρόνια μετά τη χρεοκοπία η χώρα ξοδεύει τα τελευταία έτοιμα, μέσω της φορολόγησης καταθέσεων προκειμένου να συντηρήσει ένα επίπεδο ζωής που η φθίνουσα οικονομία της δεν μπορεί να συντηρήσει.

Ο κόσμος εισέρχεται σε μια περίοδο ανακατανομής της ισχύος, ίσως τη μεγαλύτερη μετά το δεύτερο μεγάλο πόλεμο. Η ανακατανομή ισχύος στην περιοχή για τη χώρα μας ήταν ευνοϊκή καθώς η Ελλάδα βρέθηκε στο στρατόπεδο των νικητών και εξασφάλισε εκτός από νέα εδάφη και το προνόμιο να ανήκει στη σφαίρα επιρροής της πλούσιας και ελεύθερης Δύσης σε αντίθεση με όλους τους βόρειους γείτονες.

Τα τελευταία χρόνια μια σειρά λάθη ελληνικά (Καραμανλο-Παπανδρεϊκός κρατισμός) σε συνδυασμό με την κατάρρευση της σοβιετίας, έχουν μειώσει την απόσταση μεταξύ Ελλάδας και βορείων γειτόνων. Η Ελλάδα εισέρχεται στη φάση της νέας ανακατανομής ισχύος με μόνα πλεονεκτήματα την ιδιότητά της ως μέλος του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και του ευρώ, ούσα όμως σε βαθύτατη πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση. Εισέρχεται σε μια δύσκολη περίοδο με τους περισσότερους από τους ικανότερους νέους Έλληνες 300-400.000 να έχουν φύγει από τη χώρα και τις θέσεις κλειδιά του κρατικού τομέα να έχουν καταληφθεί από σαπρόφυτα της κομματοκρατίας.

Εισέρχεται σε μια περίοδο ανακατατάξεων με το στράτευμα πλήρως δημοσιοϋπαλληλοποιημένο και την πολιτική ηγεσία να γνωρίζει μόνο που θα εξασφαλίσει στην πελατεία την απομύζηση του κράτους.

Έρχονται δύσκολες μέρες… Τα χειρότερα που προβλέπει αυτή η στήλη πολλά χρόνια τώρα συνεχώς… χειροτερεύουν!

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Κώστα Στούπα, 18/7/2016]