Επειδή τελικά φαίνεται πως ισχύει το “κάθε πέρυσι και καλύτερα” και ενόψει μιας πολύ δύσκολης χρονιάς, όπως προβλέπεται να είναι το 2016, εγώ εύχομαι να καταφέρει η χώρα να βρεθεί στο επίπεδο που πέτυχε να φτάσει κάποια στιγμή μέσα στο 2014. Πριν το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ διαλύσει τα πάντα…
Σε σχέση μάλιστα με αυτό που βιώνουμε σήμερα, οι πρώτοι 5-6 μήνες του 2014 μπορούν να χαρακτηρισθούν έως και… Παράδεισος. Θυμίζω ότι τότε, στο πρώτο εξάμηνο, δεν είχαμε ακόμη ΕΝΦΙΑ ως μόνιμο φόρο, δεν είχε εκδηλωθεί στην ένταση που σήμερα έχει η φοροεπιδρομή σε εισοδήματα και επιχειρήσεις και η χώρα είχε αρχίσει να παρουσιάζει κάποια πρώτα δείγματα ισορροπίας και προσδοκίας αντιστροφής της τάσης. Δεν θα χαρακτηρίσω την περίοδο ως “success story”, όπως την αποκαλούσε ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν μία περιόδος που έδειχνε ότι η χώρα αρχίζει σιγά σιγά να γυρίζει σελίδα, με “προστατευμένη” έστω έξοδο στις αγορές χωρίς τρίτο Μνημόνιο, capital controls και τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Θυμάστε πώς ανετράπη αυτή η πορεία, έστω και με πολύ δειλά βήματα, έστω και λόγω της διεθνούς συγκυρίας σε σχέση με τη ροή κεφαλαίων, προς την έξοδο από την κρίση; Θυμάστε πόσο σκληρή αντιπολίτευση έκανε τότε ο Αλέξης Τσίπρας διατυμπανίζοντας την δική του αλάνθαστη μαγική συνταγή και τις προτάσεις που δεν θα μπορούσαν να απορρίψουν οι ξένοι, οι οποίες θα έβγαζαν τη χώρα από τη μέγγενη των Μνημονίων; Πού οδήγησαν αυτά; Αρχικά στην εμπέδωση και ενίσχυση της πολιτικής του δυναμικής.
Μετά, μάλιστα, το αποτέλεσμα στις Ευρωεκλογές όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε για πρώτη φορά να πάρει κεφάλι, τα πάντα άλλαξαν. Ο Σαμαράς πανικοβλήθηκε και έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο, με καταστροφικό ανασχηματισμό και σαφή στροφή προς τη λαϊκή δεξιά (και ακόμα δεξιότερα), με διάλυση ότι καλού είχε δημιουργηθεί με κόπους και θυσίες μέχρι εκείνη την ώρα, με επιβολή νέων φόρων, όπως ήταν και ο ΕΝΦΙΑ, για να ικανοποιήσει τους ξένους που έβλεπε ότι σιγά σιγά τον εγκατέλειπαν. Γιατί πράγματι, όταν οι εταίροι διαπίστωσαν ότι ο Αλέξης θα είναι αργά ή γρήγορα ο νέος πρωθυπουργός, κάτι που από την άλλη όχθη του Ατλαντικού είχε ήδη προεξοφληθεί, έγιναν πιο σκληροί στις απαιτήσεις τους. Θέλησαν να κατοχυρωθούν σε κάθε περίπτωση μέσω της άμεσης λήψης ακόμη πιο σκληρών μέτρων για την διατήρηση της πορείας της χώρας σε δημοσιονομική προσαρμογή και να δεσμεύσουν την επόμενη κυβέρνηση Τσίπρα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μία πανικόβλητη Νέα Δημοκρατία να διαλυθεί εντελώς και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Βενιζέλου που μόνος του κρατούσε επί μήνες όρθια την κυβέρνηση και έδινε την κοινοβουλευτική μάχη, να καταρρεύσει τελικά πλήρως. Και να παραδώσει κατ’ ουσίαν ο Σαμαράς την εξουσία, επισπεύδοντας την προεδρική εκλογή, προ του κινδύνου να αναλάβει το πολιτικό κόστος της επιβολής πρόσθετων μέτρων και ποντάροντας στην αδιανόητη πολιτικά και καταστροφική λογική της “αριστερής παρένθεσης”. Και βέβαια, αποτυγχάνοντας να προτείνει έναν πρόεδρο που θα έθετε σοβαρό ηθικό δίλημμα στην επελαύνουσα αριστερά. Ο κ. Τσίπρας από την άλλη συνέχιζε την εύκολη δημαγωγία υποσχόμενος την μετάβαση στη Γη της Επαγγελίας.
Να σας θυμίσω και τι έγινε μετά; Δε νομίζω ότι χρειάζεται. Είναι αρκετά νωπές οι μνήμες. Με τις γελοιότητες της διαπραγμάτευσης, με τους Βαρουφάκηδες και το grexit, με τα οράματα για αλλαγή της Ευρώπης, την κοροϊδία του δημοψηφίσματος κλπ κλπ. Που κατέληξαν στον οδυνηρό για τη χώρα συμβιβασμό. Τον όχι και τόσο οδυνηρό για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα που διατήρησε την εξουσία και έλλειψη αντιπάλου και εναλλακτικής πρότασης από μία κουρασμένη, άτονη και χωρίς νεύρο Νέα Δημοκρατία, κατόρθωσε παρά την απογοήτευση των πολιτών να επανεκλεγεί και να ισχυροποιήσει το προσωπικό του προφίλ. Αλλά και να γίνει μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία από εχθρός… χρήσιμος για τους δανειστές.
Τι να ευχηθεί λοιπόν κανείς, σε μία χώρα που βρίσκεται σε καθεστώς περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, που είναι με το ένα πόδι εκτός Σένγκεν και που καλείται να διαχειριστεί ένα τεράστιο όγκο μεταναστευτικών ροών οι οποίες υπερβαίνουν τις δυνατότητές της, με διαρκή την απειλή της εξόδου από το ευρώ και με πόσα άλλα δεινά που έχει καταντήσει κουραστικό να απαριθμούμε συνεχώς. Μακάρι λοιπόν να επιστρέψουμε στο 2014! Περισσότερα προς το παρόν δεν μπορώ να ζητήσω…
[ΠΗΓΗ: Capital.gr., του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 31/12/2015]