Tag Archives: κυβέρνηση Τσίπρα

ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ…

newego_LARGE_t_1101_54528773Αν υπάρχει κάτι το αισιόδοξο στο Θείο δράμα που παρακολουθούμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, είναι η προσμονή της Ανάστασης. Μετά την πορεία προς τον Γολγοθά, μια πορεία που οδηγεί μέσα από ατιμωτικά βασανιστήρια στον θάνατο, έρχεται η λύτρωση της νέας ζωής, της επανεκκίνησης, της ανάκαμψης. Δυστυχώς, σήμερα η χώρα ζει έναν Γολγοθά διαρκείας. Χωρίς προσδοκία Ανάστασης όμως…

Μέσα από τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης και τις συμφωνίες που προωθούνται, την εξαντλητική για τους πολίτες φορομπηχτική πολιτική, το ασφαλιστικό αδιέξοδο και την αδυναμία να εμφυσήσει οποιαδήποτε πνοή ανάπτυξης, καθώς όχι μόνο απουσιάζουν τα κίνητρα αλλά αντίθετα αυξάνονται τα αντικίνητρα, η χώρα οδηγείται προς τη Σταύρωση χωρίς ελπίδα Ανάστασης. Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, τον δρόμο αυτό προς τον Γολγοθά δεν τον χάραξε η σημερινή κυβέρνηση. Τον έστρωσαν και τον σφυρηλάτησαν με τις αστοχίες τους και προηγούμενες. Γι’ αυτό και φέρουν την δική τους ιστορική ευθύνη. Και γι’ αυτό κρίθηκαν και πολιτικά άλλωστε.

Ωστόσο η κυβέρνηση Τσίπρα αυτόν τον ανηφορικό δρόμο όχι μόνο τον διαπλάτυνε, αλλά τον έκανε και… μονόδρομο.  Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς σε έναν λαό είναι να του στερήσει το δικαίωμα στην ελπίδα. Να τον αφήσει χωρίς οράματα, χωρίς δυνατότητα να ονειρεύεται, χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσής του. Και στην Ελλάδα του σήμερα δυστυχώς, αυτή είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται. Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης; Η κατάρρευση της ψυχολογίας και η ροπή της πλατιάς μάζας της κοινωνίας στην κατάθλιψη και την απάθεια.

Και μέσα σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργηθεί και να φουντώσει η οργή επί δικαίων και αδίκων για τα όσα προηγήθηκαν. Σε βαθμό που να αγγίζει τον ταξικό διχασμό, με τα κυβερνητικά στελέχη να ρίχνουν λάδι στη φωτιά της αγανάκτησης. Η τυφλή οργή, οδηγεί άλλωστε στην άρνηση της συνειδητοποίησης των όσων συμβαίνουν και των τεράστιων και καταστροφικών λαθών της σημερινής διακυβέρνησης. Η οποία οδηγεί στην φτωχοποίηση το σύνολο πλέον της κοινωνίας εξαθλιώνοντας ακόμη περισσότερο τους ήδη φτωχούς. Με κορυφαίο κοινωνικό ζητούμενο να είναι πλέον το… πώς θα ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα…

Για το σημερινό φαινόμενο στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, στην απαξίωσή της, στην μετεξέλιξή της σε παρία της Ευρώπης, δυστυχώς ευθύνη πάνω από όλα έχουν οι πολίτες. Όλοι μας. Οι εκάστοτε κυβερνώντες είναι άλλωστε δικές μας επιλογές. Δεν αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, αντιμετωπίζουμε παθητικά και με μοιρολατρία τις εξελίξεις, έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε με λοβοτομημένους. Και παρασυρόμαστε στην παγίδα που στήνει από τη μια η σημερινή διακυβέρνηση για να κερδίζει όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο παραμονής στην εξουσία και από την άλλη οι απαράδεκτοι “θεσμοί” και εταίροι που αντιμετωπίζουν τη χώρα ως πειραματόζωο αδιέξοδων πολιτικών. Από την οικονομία μέχρι το προσφυγικό.

Κι όμως, δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Δεν είναι αυτό το δυναμικό της. Και σε πνεύμα και σε μόχθο. Αξίζει σε αυτή τη χώρα κάτι καλύτερο και πρέπει να το αναζητήσουμε. Δεν μπορεί να παρασύρεται η κοινωνία στην παγίδα του ταξικού διαχωρισμού. Χρειάζεται νέο όραμα και νέες προκλήσεις. Και άμεση αλλαγή.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 27/4/2016]

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ, ΑΛΕΞΗ…

tsipras_skeptikos_metra_954673155«Ακόμη και να αποκτήσουν οι τράπεζες πρόσβαση στη ρευστότητα της ΕΚΤ η υψηλή φορολογία και το υψηλό κόστος των ασφαλιστικών εισφορών, κάνει απαγορευτική την οποιαδήποτε πιθανότητα για προσέλκυση επενδύσεων.  Με καφετέριες και σουβλατζίδικα (και άλλες μικρές επιχειρήσεις που μπορούν να φοροδιαφεύγουν και να εισφοροδιαφεύγουν) δεν προκύπτει ανάπτυξη».

Η αντιστροφή του κλίματος εναντίον της κυβέρνησης Τσίπρα δεν ξεκίνησε ούτε την ημέρα που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ ούτε την ημέρα που έκλεισε τις τράπεζες και έφερε τα capital controls.

Η αντιστροφή του κλίματος ξεκίνησε μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη όταν άρχισαν να πληρώνουν φόρους και εισφορές και θα κορυφωθεί τους επόμενους μήνες όταν οι εργαζόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν περισσότερους φόρους και εισφορές και οι συνταξιούχοι θα δουν τις συντάξεις να μειώνονται.

Καθώς η αύξηση των φόρων και εισφορών δεν σημαίνει αύξηση των εσόδων αλλά μείωση αυτών και περαιτέρω καθήλωση της οικονομικής δραστηριότητας, οι συνθήκες “κόλασης” θα προκύψουν ακόμα και παρά την πιθανή θετική αξιολόγηση όταν η διάλυση της ιδιωτικής οικονομίας θα έχει αντίκτυπο στα έσοδα του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων.

Τότε ένα 15-20% της κοινής γνώμης που συνεχίζει να ελπίζει πως η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα έχει κάποιο κρυφό σχέδιο ανάταξης της φθίνουσας πορείας, θα μεταβληθεί στο πλέον διαπρύσιο κατήγορο και μαχητικό της πολέμιο. Ως γνωστόν, ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος.  Στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το έμαθαν καλά αυτό όταν είδαν το σκληρό πυρήνα των πελατών να μεταπηδά σε σύντομο χρονικό διάστημα σε όμορους χώρους που είχαν βάλει πλώρη για την εξουσία και να προπηλακίζει δημόσια τους παλιούς ηγέτες και σύμβολα προκειμένου να νομιμοποιήσει την παρουσία της στα νέα κέντρα ισχύος.

Εξ αριστερών τα βέλη

Κατ’ αυτήν την έννοια η ανάλυση της ιστορικής εφημερίδας της ευρωπαϊκής αριστεράς,  της γαλλικής Λιμπερασιόν, την εβδομάδα που πέρασε ήταν ενδεικτική της κατάστασης.  Ιδού:

“Κατάρρευση της κυβέρνησης τώρα, με την κρίση για το όνομα “Μακεδονία” ή σε λίγους μήνες εξαιτίας του ασφαλιστικού προβλέπει σε άρθρο της η γαλλική εφημερίδα Liberation, τονίζοντας παράλληλα πως οι ΑΝΕΛ είναι αμφίβολος “σύμμαχος” για τον ΣΥΡΙΖΑ.

“Ο ΣΥΡΙΖΑ απειλείται από τους αμφίβολους συμμάχους του”, γράφει ο Γάλλος αρθρογράφος Ζαν Κατρεμέρ, επισημαίνοντας ότι η κυβερνητική κρίση στην Ελλάδα προκλήθηκε από το τελεσίγραφο που έθεσαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες στον Αλέξη Τσίπρα απαιτώντας την παραίτηση Μουζάλα…”.

Η γαλλική εφημερίδα είχε υποστηρίξει από νωρίς την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία διαβλέποντας σε αυτόν την πιθανότητα μιας αλλαγής στα δεδομένα της Ευρώπης με αριστερό πρόσημο. Ένα χρόνο μετά περίπου, η αλλαγή προσήμου στην Ευρώπη όχι μόνο έχει αποδειχτεί “φούσκα” αλλά εκτός Ελλάδας παντού η πυξίδα κινείται πιο δεξιά λόγω της εκτόξευσης της ευρωσκεπτικιστικής ακροδεξιάς, η οποία νομίζει πως με την επάνοδο των εθνικών νομισμάτων και των συνόρων μπορεί να επαναφέρει τη μεταπολεμική αίσθηση της ευημερίας και να ανακόψει την εισβολή του Ισλάμ.

Το σενάριο που ακυρώθηκε

Το περασμένο Φθινόπωρο ήταν αρκετοί αυτοί εντός και εκτός της Ελλάδας που πίστεψαν πως μετά την υποταγή του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, ήταν εφικτό το σενάριο η κυβέρνηση της αριστεράς να καταφέρει να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις, να επαναφέρει την οικονομία σε μια ομαλότητα και να πετύχει κάποιου είδους ανάπτυξη.

Οι ελπίδες αυτές εξανεμίζονται με την καθυστέρηση της αξιολόγησης λόγω της αδυναμίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας και μέρους της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Επίσης επιβεβαιώθηκε η ανικανότητα στοιχειώδους αποτελεσματικής διαχείρισης.

Εν τω μεταξύ το χαρτί της ηθικής ακεραιότητας έχει “τσαλακωθεί” από τη βροχή των κομματικών διορισμών αφισοκολλητών σε θέσεις ευθύνης, τα περίεργα “καμώματα” στο χώρο της δικαιοσύνης, τον εναγκαλισμό μερίδας της διαπλοκής σε “περίεργες” μυστικές συναντήσεις σε γκαρσονιέρες κλπ.

Μοιραία τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό αυτοί που πίστευαν πως μια μετάλλαξη του σκληρού πυρήνα του αντιμνημονιακού μπλοκ σε μνημονιακό εγγυόταν τη χειραγώγηση και κάμψη της αντίστασης στις μεταρρυθμίσεις, έχουν αρχίσει να χάνουν την πίστη τους στην ικανότητα του Αλέξη Τσίπρα να το πετύχει.

Οι πρώτοι που δεν πίστεψαν ποτέ αυτό το σενάριο (εκτός της στήλης…) ήταν οι καταθέτες οι οποίοι δεν επέστρεψαν ποτές τις δεκάδες δισ. ευρώ που σήκωσαν από τις τράπεζες. Οι δεύτεροι είναι οι επενδυτές και οι άνθρωποι της εργασίας και του επιχειρείν που όχι μόνο έχουν σταματήσει να επενδύουν στη χώρα, αλλά όσοι μπορούν φεύγουν όσο πιο μακριά γίνεται, σαν να πρόκειται να σκάσει κάποια μεγάλη βόμβα σ’ αυτήν.

Ο κ. Γ. Δραγασάκης την εβδομάδα που πέρασε δήλωσε πως το κλείσιμο της συμφωνίας με τους δανειστές θα έχει ένα τεράστιο θετικό αντίκτυπο στην οικονομία. Αυτό κατά κύριο λόγο θα συμβεί γιατί οι τράπεζες θα αποκτήσουν πρόσβαση στη ρευστότητα που παρέχει η ΕΚΤ.

Ακόμη και να αποκτήσουν οι τράπεζες πρόσβαση στη ρευστότητα της ΕΚΤ η υψηλή φορολογία και το υψηλό κόστος των ασφαλιστικών εισφορών, κάνει απαγορευτική την οποιαδήποτε πιθανότητα για προσέλκυση επενδύσεων.  Με καφετέριες και σουβλατζίδικα (και άλλες μικρές επιχειρήσεις που μπορούν να φοροδιαφεύγουν και να εισφοροδιαφεύγουν) δεν προκύπτει ανάπτυξη.

Αν υπήρχε η παραμικρή ελπίδα ανάταξης της οικονομίας, μερικές από τις ελάχιστες παραγωγικές επιχειρήσεις που έχουν απομείνει όπως η Σόφτεξ και η ΙΜΑΣ δεν θα κατέβαζαν ρολά και δεν θα αποχωρούσαν από την Ελλάδα στο πάρα πέντε του σημείου αναστροφής που θα φέρει μια θετική πρώτη αξιολόγηση.

Προφανώς όλα αυτά αρχίζουν και τα βλέπουν και στο εξωτερικό πλέον και ως εκ τούτου αρχίζουν να προκύπτουν δημοσιεύματα όπως αυτό της Λιμπερασιόν, πως αν δεν πέσει τώρα η κυβέρνηση λόγω “Μακεδονικού” θα πέσει σε λίγους μήνες λόγω ασφαλιστικού (οικονομικού).

Καθώς στην οικονομία η ψυχολογία είναι το 90% και όλα τα άλλα το 10%, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα έκαψε τα χαρτιά ακριβώς πριν ένα χρόνο, όταν δεν πραγματοποίησε εγκαίρως την “κωλοτούμπα” που ξεκίνησε το καλοκαίρι και επιχειρεί να ολοκληρώσει τώρα.

Τώρα δύσκολα μπορεί να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στην οικονομία και καθώς νηστικό αρκούδι δεν χορεύει σε λίγο θα χάσει και όση εμπιστοσύνη έχει απομείνει στο συρρικνούμενο κοινό της.

Καθώς οι καθυστερήσεις μόνο ζημιές και οργή συσσωρεύουν είναι καλύτερα για όλους να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο. Ούτως ή άλλως μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει ταχύτερα. Είναι καλύτερα για όλους και περισσότερο για τους αδύναμους οι οποίοι θα υποστούν και το μεγαλύτερο κόστος.

Κατά συνέπεια: Να τελειώνουμε Αλέξη…

[ΠΗΓΗ: Capital.gr, του Κώστα Στούπα, 21/03/2016]

 

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ, ΑΛΕΞΗ…

ImageHandlerH κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ευελπιστεί πως αν εξασφαλίσει μερική χαλαρότητα στα κριτήρια αξιολόγησης έναντι παραχωρήσεων στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, θα κερδίσει χρόνο στην προσπάθεια να αλλάξει το κατακλυσμιαίο αρνητικό κλίμα στην οικονομία.

Στην κυβέρνηση φαίνεται πως επικρατεί πλέον το σενάριο της εξασφάλισης μιας χαλαρής αξιολόγησης την οποία θα ακολουθήσει ένας ευρύς ανασχηματισμός με τρεις κατηγορίες νέων προσώπων.

Η μία κατηγορία αφορά πρόσωπα τα οποία θα είναι φιλικά στην αγορά προκειμένου να ανακοπεί το κλίμα της δυσπιστίας που έχει καθηλώσει την οικονομία. Τα πρόσωπα αυτά προορίζονται για καίριες θέσεις στα οικονομικά υπουργεία.

Η δεύτερη κατηγορία αφορά πρόσωπα τα οποία θα έχουν ικανότητα ρεαλιστικής αντίληψης της πραγματικότητας και στοιχειώδους επάρκειας στη διαχείρισή της. Σχεδόν χωρίς καμία εξαίρεση οι δυο κυβερνήσεις του κ. Τσίπρα σε ένα χρόνο είχαν σαν βασικό κοινό χαρακτηριστικό την αδυναμία στοιχειώδους ικανότητας  διαχείρισης των πεδίων που είχαν στις αρμοδιότητές τους τα στελέχη της κυβέρνησης.

Η τρίτη κατηγορία αφορά πρόσωπα τα οποία  θα σηματοδοτούν τη στροφή της παλαβής αριστεράς στην κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία. Ήδη, η ηγεσία του κ. Τσίπρα στην Ευρώπη ετοιμάζει την προσχώρηση στα σχήματα της κεντροαριστεράς.

Στην κυβέρνηση φαίνεται πως πρυτανεύει η εκτίμηση πως μια έστω μερική αξιολόγηση, σε συνδυασμό με δυο – τρεις αναβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας από το μείον-μείον-μείον στο μείον-μείον και έναν ανασχηματισμό αποτελούν εξελίξεις ικανές να αντιστρέψουν το κλίμα.

Είναι προφανές πως στην κυβέρνηση πιστεύουν πως η αύξηση των φόρων και των εισφορών για νιοστή φορά εντός τους έτους, παίζει μικρότερο ρόλο της αποκατάστασης της εμπιστοσύνης από το να  διοριστεί ο χ-ψ κ. Φούφουτος με κάποιες κεντροαριστερές περγαμηνές στο οικονομικό επιτελείο ή να προσχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές.

Στην κυβέρνηση κάνουν λάθος που πιστεύουν πως κάποιος που θέλει να επενδύσει στη χώρα δεν θα λάβει υπόψη καταστάσεις όπως η συμπεριφορά της απέναντι σε μια ξένη επένδυση όπως αυτή της Ελντοράντο ή την καταγγελία της εισαγγελέως πως υπουργός την απείλησε πως αν δεν παραδώσει τη δικογραφία επιχειρηματία δεν θα κάνει Χριστούγεννα στο σπίτι της. Η ελληνική δικαιοσύνη είχε και έχει τα μύρια όσα προβλήματα με κυριότερο την αρνησιδικία λόγω του χρόνου που χρειάζεται για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση.

Όμως στην  ιστορία της ελληνικής δικαιοσύνης δεν έχει υπάρξει στο ορατό παρελθόν περίπτωση εισαγγελέως να καταγγέλλει την ευθεία και απειλητική παρέμβαση της κυβέρνησης στο έργο της.

Η υπόθεση μοιάζει με τις δημοσκοπήσεις. Αυτό που έχει σημασία για όσους αντιλαμβάνονται τη χρησιμότητά τους είναι τα δευτερεύοντα ποιοτικά στοιχεία και όχι ποιο κόμμα έρχεται πρώτο ή δεύτερο.

Έτσι και στην οικονομική δραστηριότητα δυο – τρεις δηλώσεις και δυο – τρία πρόσωπα δεν μπορούν να καλλωπίσουν μια κατάσταση που μοιάζει με τους στάβλους του Αυγεία. Ενδεχομένως διάφοροι επιτήδειοι για ιδιοτελείς σκοπούς να πουλάνε το σενάριο αυτό σαν λύση στην ηγεσία της κυβέρνησης.

Και τη Μάργκαρετ Θάτσερ, (η οποία  πρόλαβε το Η.Β. από την οικονομική κατάρρευση και το έθεσε ξανά σε τροχιά στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι), να αναστήσει ο κ. Τσίπρας και να της αναθέσει ένα Υπερυπουργείο Οικονομικών και ανάπτυξης το κλίμα μόνο πρόσκαιρα θα αλλάξει, όσο χρειάζεται για να πουλήσουν όσοι έχουν εγκλωβιστεί στην ελληνική οικονομία.

Η Ελλάδα είναι ένα αποτυχημένο κράτος και υπάρχει χάρη στη δορυφορική της προσκόλληση  στην ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα χρειάζεται βαθιές μεταρρυθμίσεις στην αντίθετη κατεύθυνση αυτών που πρεσβεύει ο αχταρμάς που ηγείται ο κ. Τσίπρας και η πλειοψηφία των πολιτικών αρχηγών.

Ο κ. Τσίπρας επιχειρεί μέσα σε ένα χρόνο να ολοκληρώσει τη στροφή που ολοκλήρωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου τη δεκαετία του ’80 όταν μέσα σε 5-10 χρόνια, από το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, πέρασε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στη δημοσιονομική σύγκλιση για την είσοδο στη νομισματική ένωση. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου ο οποίος εκτός από δεινός δημαγωγός είχε και αντίληψη της κατάστασης τόσο της εσωτερικής όσο και της διεθνούς.

Επιπλέον, σε αντίθεση με την περίοδο “παλαβής” διεθνούς πιστωτικής επέκτασης των δεκαετιών που έτυχε να κυβερνήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, έχουμε εισέλθει σε περίοδο ανάγκης αποδανειοποίησης και σκληρού ανταγωνισμού για την προσέλκυση επενδύσεων.

Η στροφή της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα προς το ρεαλισμό γίνεται πολύ αργά και με μεγάλη καθυστέρηση. Όπως έχουμε ξαναγράψει, οι πιθανότητες θα ήταν καλύτερες αν αυτά που ενδεχομένως σχεδιάζει να κάνει σε ένα χρόνο από τώρα, τα είχε κάνει πριν ένα χρόνο…

Τώρα είναι αργά…

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Κώστα Στούπα, 8/03/2016]

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ… 2014!

679854Επειδή τελικά φαίνεται πως ισχύει το “κάθε πέρυσι και καλύτερα” και ενόψει μιας πολύ δύσκολης χρονιάς, όπως προβλέπεται να είναι το 2016, εγώ εύχομαι να καταφέρει η χώρα να βρεθεί στο επίπεδο που πέτυχε να φτάσει κάποια στιγμή μέσα στο 2014. Πριν το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ διαλύσει τα πάντα…

Σε σχέση μάλιστα με αυτό που βιώνουμε σήμερα, οι πρώτοι 5-6 μήνες του 2014 μπορούν να χαρακτηρισθούν έως και… Παράδεισος. Θυμίζω ότι τότε, στο πρώτο εξάμηνο, δεν είχαμε ακόμη ΕΝΦΙΑ ως μόνιμο φόρο, δεν είχε εκδηλωθεί στην ένταση που σήμερα έχει η φοροεπιδρομή σε εισοδήματα και επιχειρήσεις και η χώρα είχε αρχίσει να παρουσιάζει κάποια πρώτα δείγματα ισορροπίας και προσδοκίας αντιστροφής της τάσης. Δεν θα χαρακτηρίσω την περίοδο ως “success story”, όπως την αποκαλούσε ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν μία περιόδος που έδειχνε ότι η χώρα αρχίζει σιγά σιγά να γυρίζει σελίδα, με “προστατευμένη” έστω έξοδο στις αγορές χωρίς τρίτο Μνημόνιο, capital controls και τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Θυμάστε πώς ανετράπη αυτή η πορεία, έστω και με πολύ δειλά βήματα, έστω και λόγω της διεθνούς συγκυρίας σε σχέση με τη ροή κεφαλαίων, προς την έξοδο από την κρίση; Θυμάστε πόσο σκληρή αντιπολίτευση έκανε τότε ο Αλέξης Τσίπρας διατυμπανίζοντας την δική του αλάνθαστη μαγική συνταγή και τις προτάσεις που δεν θα μπορούσαν να απορρίψουν οι ξένοι, οι οποίες θα έβγαζαν τη χώρα από τη μέγγενη των Μνημονίων; Πού οδήγησαν αυτά; Αρχικά στην εμπέδωση και ενίσχυση της πολιτικής του δυναμικής.

Μετά, μάλιστα, το αποτέλεσμα στις Ευρωεκλογές όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε για πρώτη φορά να πάρει κεφάλι, τα πάντα άλλαξαν. Ο Σαμαράς πανικοβλήθηκε και έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο, με καταστροφικό ανασχηματισμό και σαφή στροφή προς τη λαϊκή δεξιά (και ακόμα δεξιότερα), με διάλυση ότι καλού είχε δημιουργηθεί με κόπους και θυσίες μέχρι εκείνη την ώρα, με επιβολή νέων φόρων, όπως ήταν και ο ΕΝΦΙΑ, για να ικανοποιήσει τους ξένους που έβλεπε ότι σιγά σιγά τον εγκατέλειπαν. Γιατί πράγματι, όταν οι εταίροι διαπίστωσαν ότι ο Αλέξης θα είναι αργά ή γρήγορα ο νέος πρωθυπουργός, κάτι που από την άλλη όχθη του Ατλαντικού είχε ήδη προεξοφληθεί, έγιναν πιο σκληροί στις απαιτήσεις τους. Θέλησαν να κατοχυρωθούν σε κάθε περίπτωση μέσω της άμεσης λήψης ακόμη πιο σκληρών μέτρων για την διατήρηση της πορείας της χώρας σε δημοσιονομική προσαρμογή και να δεσμεύσουν την επόμενη κυβέρνηση Τσίπρα.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μία πανικόβλητη Νέα Δημοκρατία να διαλυθεί εντελώς και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Βενιζέλου που μόνος του κρατούσε επί μήνες όρθια την κυβέρνηση και έδινε την κοινοβουλευτική μάχη, να καταρρεύσει τελικά πλήρως. Και να παραδώσει κατ’ ουσίαν ο Σαμαράς την εξουσία, επισπεύδοντας την προεδρική εκλογή, προ του κινδύνου να αναλάβει το πολιτικό κόστος της επιβολής πρόσθετων μέτρων και ποντάροντας στην αδιανόητη πολιτικά και καταστροφική λογική της “αριστερής παρένθεσης”. Και βέβαια, αποτυγχάνοντας να προτείνει έναν πρόεδρο που θα έθετε σοβαρό ηθικό δίλημμα στην επελαύνουσα αριστερά. Ο κ. Τσίπρας από την άλλη συνέχιζε την εύκολη δημαγωγία υποσχόμενος την μετάβαση στη Γη της Επαγγελίας.

Να σας θυμίσω και τι έγινε μετά; Δε νομίζω ότι χρειάζεται. Είναι αρκετά νωπές οι μνήμες. Με τις γελοιότητες της διαπραγμάτευσης, με τους Βαρουφάκηδες και το grexit, με τα οράματα για αλλαγή της Ευρώπης, την κοροϊδία του δημοψηφίσματος κλπ κλπ. Που κατέληξαν στον οδυνηρό για τη χώρα συμβιβασμό. Τον όχι και τόσο οδυνηρό για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα που διατήρησε την εξουσία και έλλειψη αντιπάλου και εναλλακτικής πρότασης από μία κουρασμένη, άτονη και χωρίς νεύρο Νέα Δημοκρατία, κατόρθωσε παρά την απογοήτευση των πολιτών να επανεκλεγεί και να ισχυροποιήσει το προσωπικό του προφίλ. Αλλά και να γίνει μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία από εχθρός… χρήσιμος για τους δανειστές.

Τι να ευχηθεί λοιπόν κανείς, σε μία χώρα που βρίσκεται σε καθεστώς περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, που είναι με το ένα πόδι εκτός Σένγκεν και που καλείται να διαχειριστεί ένα τεράστιο όγκο μεταναστευτικών ροών οι οποίες υπερβαίνουν τις δυνατότητές της, με διαρκή την απειλή της εξόδου από το ευρώ και με πόσα άλλα δεινά που έχει καταντήσει κουραστικό να απαριθμούμε συνεχώς. Μακάρι λοιπόν να επιστρέψουμε στο 2014! Περισσότερα προς το παρόν δεν μπορώ να ζητήσω…

[ΠΗΓΗ: Capital.gr., του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 31/12/2015]