Διαβάζουμε στην ΕΣΤΙΑ της 31ης Ιουλίου:

«Διαβάζουμε ανάλυση σχετικά μέ τήν προοπτική λειτουργίας μεταλλείων βωξίτου στά Γεράνεια Όρη: «Ή φωτιά είναι εχθρός τών μεταλλείων. Σέ καμμία καμμένη έκταση δέν μπορεί νά γίνει έρευνα γιά ανακάλυψη κοιτασμάτων. Τά μεταλλεία μπορούν νά λειτουργήσουν μόνο μέσα σέ δάσος καί δχι σέ καμμένη περιοχή». Καί δμως άπό τήν πρώτη στιγμή οί διάφοροι συνωμοσιολόγοι έσπευδαν νά συνδέσουν τήν πυρκαϊά μέ τήν άδειοδότηση ερευνών γιά βωξίτη στήν περιοχή. Όταν οι επενδυτές είναι οί πρώτοι πού ζημιώνονται άπό τήν φωτιά».

Σωστά… Μπορείς να ζητήσεις άδεια επέμβασης σε δασική περιοχή για κάποια δραστηριότητα, π.χ. εξόρυξη, αιολικό πάρκο, φωτοβολταϊκά, κ.λπ., αλλά σε μια καμένη που κηρύσσεται αυτομάτως αναδασωτέα, ο νόμος το αποκλείει ρητώς…

Παρ’ όλα αυτά οι συνομωσιολόγοι και τα κοράκια της αριστερής αποανάπτυξης (όχι ότι υπάρχει και δεξιά, απλά για να δώσουμε στίγμα…) έσπευσαν να διαλαλήσουν πως οι φωτιές στα Γεράνεια ήταν επί τούτοις για να ωφεληθούν οι εξορύξεις βωξίτη…

Ξεφτιλισμένα παπαγαλάκια του διαδικτύου…

«Έγραψε» πάλι ο κος Δημητριάδης… Καιρό είχαμε να δούμε άρθρο του και τον είχαμε επιθυμήσει. Συνεπής όπως πάντα, επανήλθε με ακόμα ένα άρθρο αερολογίας και antigold επιχειρημάτων, από εκείνα που μόνο αυτός μπορεί να διατυπώσει…

Ας πιάσουμε τον μίτο της σκέψης του ομότιμου, πράγμα καθόλου εύκολο.

Η συζήτηση ξεκινά από τις απόψεις διαφόρων επιστημόνων περί της ανάγκης εκμετάλλευσης των ορυκτών πόρων της χώρας μας, γεγονός που θα έδινε μια δυναμική αναπτυξιακή προοπτική η οποία –ειδικά σήμερα– λείπει από πολλές περιοχές. Και από το γεγονός πως οι δυνάμενες να εκμεταλλευτούν περιοχές δεν μπορούν να «μετακινηθούν», αφού τα κοιτάσματα είναι εντοπισμένα και δεν μεταφέρονται. Λέει λοιπόν ο κος Δημητριάδης:

«Η φύση επίσης, το ίδιο αυστηρά [σ.σ. με τις μεταλλευτικές περιοχές] χωροθέτησε τις περιοχές ιδιαίτερου κάλους, τις παράλιες και παραποτάμιες περιοχές, τις περιοχές εξαιρετικού κλίματος, τις αγροπαραγωγικές περιοχές, τις ιχθυοπαραγωγικές περιοχές, τις δασικές περιοχές, τις κατάλληλες για κτηνοτροφία περιοχές, τις περιοχές με πολύτιμα υπόγεια αποθέματα νερού, όπως και, σε συνδυασμό με τις ανθρωπογενείς επεμβάσεις, τις ιστορικές περιοχές, τις αρχαιολογικές περιοχές, τις περιοχές τις προσφερόμενες για αγροτουρισμό κ.λπ. Και αυτά όλα δεν μπορούμε επίσης να τα μετακινήσουμε όπου εμείς θέλουμε.

Τίποτα λοιπόν το ιδιαίτερο που να αφορά τον χωροθετικό περιορισμό δεν διαφορίζει τα κοιτάσματα ορυκτών υλών από όλα τα άλλα διαφορετικά τους πλαίσια αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Αλλά τότε γιατί θα πρέπει σώνει και καλά οι εξορύξεις και η μεταλλεία να κατισχύουν έναντι όλων των άλλων αναπτυξιακών δυνατοτήτων σε έναν τόπο; Δεν είναι πιο σωστό και δίκαιο να θεωρούνται όλες οι εναλλακτικές αναπτυξιακές δυνατότητες τουλάχιστον ισότιμες στην αφετηρία κάθε σχετικής συζήτησης;».

Θα θέλαμε να μας δείξει ο κος Δημητριάδης μια περίπτωση στην Ελλάδα όπου οι κάτοικοι μιας περιοχής ζουν από τις περιοχές ιδιαίτερου κάλους, τις παράλιες και παραποτάμιες περιοχές, τις περιοχές εξαιρετικού κλίματος, τις περιοχές με πολύτιμα υπόγεια αποθέματα νερού, όπως και, τις ιστορικές περιοχές, τις αρχαιολογικές περιοχές, τις περιοχές τις προσφερόμενες για αγροτουρισμό κ.λπ.

Πιθανόν σε κάποια μέρη να ζουν από τις αγροπαραγωγικές περιοχές, αλλά αυτό συμβαίνει κατά κόρον σε περιοχές εντατικής γεωργίας (π.χ. Θεσσαλικός κάμπος, Άρτα). Ούτε οι ιχθυοπαραγωγικές περιοχές (εννοεί αλιευτικά πεδία ή ιχθυοκαλλιέργειες;) φέρνουν την ανάπτυξη, αν κοιτάξει κανείς τα στατιστικ΄αστοιχεία για την αλιεία στην Ελλάδα. Όσο για τις δασικές περιοχές, δεν καταλαβαίνω πως μια δασική περιοχή θα συντηρήσει οικονομικά μια περιοχή; Με ξυλεία; Για την κτηνοτροφία πιθανόν να υπάρχει αναπτυξιακή προοπτική.

Άρα ξαναρωτάμε συγκεκριμένα για την Χαλκιδική:

Θα ζούμε από τον αγροτουρισμό και τους επισκέπτες των αρχαιοτήτων;

Θα ζούμε από τον τουρισμό; Δηλαδή οι εργαζόμενοι των μεταλλείων με Μ.Ο. μισθού πολύ πάνω από τα 1.000 ευρώ θα γίνουν εποχιακά γκαρσόνια και καμαριέρες για 3-4 μήνες με 650 ευρώ; Ή θα ανοίξουν όλοι δικές τους τουριστικές επιχειρήσεις; Και τέλος πάντως αυτή η περίφημη τουριστική ανάπτυξη γιατί ακόμα δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα;

Θα πουλάμε τοπικά προϊόντα σε αλλοδαπούς τουρίστες το καλοκαίρι, όπως ρίγανη, αρωματικά φυτά και κίτρινα φασολάκια – όπως έχει ακουστεί στο παρελθόν από επίσημα χείλη;

Ωραίοι οι ευσεβείς πόθοι κε Δημητριάδη, αλλά η επιχειρηματολογία σας μπάζει νερά παντού…

Αλλά ο ομότιμος θέλει και αλλαγή του Μεταλλευτικού Κώδικα(!)

«Τον καιρό, πριν πολλά χρόνια, που σταδιακά διαμορφωνόταν ο Μεταλλευτικός Κώδικας, η μεταλλεία θεωρούνταν ο κατ’ εξοχήν αναπτυξιακός κλάδος. Εκείνη την εποχή ούτε ως σκέψη περνούσε η ιδέα πως εξίσου αναπτυξιακοί κλάδοι μπορεί να ήταν και ο τουρισμός, η αξιοποίηση των φυσικών ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού τοπίου, η ποιοτική και τυποποιημένη δευτερογενής παραγωγή αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων και τόσα άλλα. Τότε η μεταλλεία εθεωρείτο ως αντιπαρατιθέμενη μόνο στην ιδιωτική ιδιοκτησία, την οποία βέβαια και «έπρεπε» να κατατροπώσει».

Επιμένει… «ο τουρισμός, η αξιοποίηση των φυσικών ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού τοπίου, η ποιοτική και τυποποιημένη δευτερογενής παραγωγή αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων και τόσα άλλα». Η καραμέλα της εναλλακτικής ανάπτυξης που πιπιλάνε τόσα χρόνια διάφοροι οικολογούντες και «προστάτες του περιβάλλοντος» έχει αποδειχθεί φούσκα. ΚΑΝΕΝΑΣ κλάδος δεν μπορεί να συνεισφέρει 100% στην ανάπτυξη μιας περιοχής. Για αυτό ακριβώς τον λόγο χρόνια τώρα επαναλαμβάνουμε –σε σημείο να γινόμαστε κουραστικοί–, πως η ανάπτυξη του τουρισμού και συμπληρωματικών δράσεων εναλλακτικού τουρισμού, όσο και η εκμετάλλευση οποιουδήποτε τοπικού προϊόντος σε τίποτα δεν εμποδίζεται από την μεταλλευτική και υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για όποιον θέλει… Λαμπρό παράδειγμα η προώθηση του γαστριμαργικού τουρισμού στην Χαλκιδική… Αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την μεταλλευτική σε αυτό τον τόπο στον οποίο είναι συνυφασμένη με την ιστορική του διαδρομή.

Όλα τα άλλα είναι για να γράφουμε τίποτα στο μπλογκ του κολλητού, να περνάειη ώρα….

Τραγικό θάνατο βρήκε 56χρονος μεταλλωρύχος, όταν τον καταπλάκωσε βράχος που αποκολλήθηκε και έπεσε πάνω στο μηχάνημα που οδηγούσε, στον Ελαιώνα της Άμφισσας, σε στοά της εταιρείας «Δελφοί-Δίστομο».

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, παρά τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν, κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του 56χρονου στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Μετά το δυστύχημα συνελήφθησαν ο εργολάβος, ο μηχανικός – μεταλλειολόγος και ο εργοδηγός, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη έρευνα για τις συνθήκες του δυστυχήματος.

Το Εργατικό Κέντρο Φωκίδας, σε ανακοίνωσή του, σημειώνει ότι στο συγκεκριμένο σημείο της στοάς «δεν είχε προηγηθεί μηχανικό ξεσκάρωμα» και αποδίδει ευθύνες προς όλες τις πλευρές, καθώς διαπιστώνει ότι έχει εγκαταλειφθεί, για λόγους κόστους.

«Η εγκατάλειψη της μεθόδου του μηχανικού ξεσκαρώματος είναι γνωστή στο υπουργείο Περιβάλλοντος και στην Επιθεώρηση Μεταλλείων Νοτίου Ελλάδος, παρ’ όλα αυτά δεν έχουν κάνει καμία ουσιαστική ενέργεια για να παρθούν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργατών» σημειώνει.

[ΠΗΓΗ: http://news.in.gr/, 3/11/2016]

Διαβάζοντας κανείς τη δήλωση του κου Ζουμπά αναρωτιέται αμέσως με ποια ιδιότητα την έκανε; Διότι με την ιδιότητα του Δημάρχου των πολιτών του Δήμου Αριστοτέλη δεν νομιμοποιείται να κάνει τέτοια δήλωση. Επίσης αναρωτιέται σε ποιο ακροατήριο απηύθυνε αυτή τη δήλωση; Διότι η πλειοψηφία των πολιτών του Δήμου Αριστοτέλη έχει διαφορετική άποψη.

Οι απόψεις του κου Ζουμπά και των ομοϊδεατών του στην παράταξή του περί τη μεταλλευτική δραστηριότητα στη ΒΑ Χαλκιδική είναι γνωστές. Το θέμα όμως είναι ότι τις έκρυψαν επιμελώς στην προεκλογική περίοδο και προέβαλαν συγχρόνως την ιδέα της ενότητας και της ειρήνευσης στην τοπική κοινωνία.

Ο στόχος τους σαφής. Να υφαρπάξουν την ψήφο των πολιτών των ορεινών κυρίως χωριών που είχαν κουραστεί και δυσαρεστηθεί από το κλίμα πόλωσης και από την πολιτική του τέως Δημάρχου.

Προς αυτή την σαφή στόχευση είχαν επιστρατεύσει και το κατάλληλο πρόσωπο, τον αποχωρήσαντα Δήμαρχο, κο Μίχο, ο οποίος υπηρέτησε τους σκοπούς τους και στη συνέχεια, όταν δυσκόλεψαν τα πράγματα, αποχώρησε για να διασωθεί.

Πέτυχαν το στόχο τους. Κέρδισαν το Δήμο και προοδευτικά αποκάλυψαν το αληθινό τους πρόσωπο. Το θέμα όμως είναι ότι τις απόψεις τους δεν τις συμμερίζεται η πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας και γι’ αυτό επιλέγουν προσεκτικά τι λένε σε κάθε ακροατήριο.

Το βέβαιο είναι ότι στο Δήμο Αριστοτέλη δεν υπάρχει ομοιογένεια ως προς το θέμα των μεταλλείων. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στα ορεινά χωριά είναι υπέρ της επένδυσης, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία στα παραθαλάσσια χωριά είναι κατά της επένδυσης.

Και το στοίχημα για την Δημοτική Αρχή ήταν η εξομάλυνση της κατάστασης προκειμένου να επιτευχθεί η γαλήνη και η ομόνοια μεταξύ των πολιτών.

Η παρούσα Δημοτική Αρχή απέτυχε οικτρά!!! Απέτυχε διότι ουδέποτε πίστεψε στο σύνθημα της ενότητας. Ουδέποτε ήθελε την ενότητα. Στόχος της ήταν η επιβολή της αντίθετης άποψης. Αυτό όμως δεν είναι εφικτό, όπως αποδεικνύει η ζωή.

Τα μεταλλεία είναι η ζωή των ορεινών χωριών και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς, όσο και εάν προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους πολίτες. Τα παραθαλάσσια χωριά είναι ενδεχόμενο να μην έχουν ανάγκη τα μεταλλεία. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με τα ορεινά χωριά, για τα οποία τα μεταλλεία είναι το απαραίτητο οικονομικό οξυγόνο για τη ζωή και την ευημερία.

Το ζητούμενο δεν είναι ποιος θα επιβληθεί σε ποιόν, αλλά πως θα συνυπάρξουμε. Μονοιασμένοι ή διαιρεμένοι;

[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr/, του Αθανάσιου Καρίνα Μεταλλειολόγου Μηχανικού – Γεωτεχνικού, 2/8/2016]