Τον κίνδυνο να θρηνήσουμε θύματα στις Σκουριές επισημαίνει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» ο Μητροπολίτης Ιερισσού Θεόκλητος, που για πρώτη φορά παίρνει θέση στη συζήτηση για τα Μεταλλεία και το μέλλον των εργαζομένων. Ο κ. Θεόκλητος κάνει έκκληση στην κυβέρνηση να δει το θέμα μακριά από ιδεοληψίες και πολιτικές σκοπιμότητες, επιλέγοντας τη χρυσή τομή, αφού «η Πολιτεία οφείλει και το περιβάλλον να περιφρουρήσει, αλλά και τις θέσεις των εργαζομένων στα Μεταλλεία να κατοχυρώσει».
Ακόμα καταλογίζει ευθύνες στο κράτος «για το ότι δεν αντελήφθη τι βόμβα έβαλε στα θεμέλια του γάμου και της οικογένειας», ενώ για το μάθημα των Θρησκευτικών ο προτείνει τη διενέργεια δημοψηφίσματος, προκειμένου να απαντήσει ο ίδιος ο ελληνικός λαός.
Τα Μεταλλεία στις Σκουριές έχουν διχάσει το ποίμνιο. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει;
Είναι ένα πονεμένο θέμα όντως. Μερικοί συνεχίζουν να διχάζουν τον λαό και να τον διακρίνουν σε μιάσματα και αγωνιστές δικούς μας. Ο λαός της Χαλκιδικής, και ιδίως η νεολαία, έχει χωρισθεί στη μέση, έχει διχασθεί, έχει φανατισθεί και αυτό είναι το επικίνδυνο.
Η Πολιτεία οφείλει και το περιβάλλον να περιφρουρήσει και να μην επιτρέψει την καταστροφή του, ελέγχοντας ουσιαστικά τις μεταλλευτικές δραστηριότητες και την οιαδήποτε παρανομία, αλλά και τις θέσεις των εργαζομένων στα Μεταλλεία να κατοχυρώσει και να τις διατηρήσει αλώβητες, γιατί από εκεί βιοπορίζονται άνθρωποι και οικογένειες αντλούν πόρους ζωής.
Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η μέση οδός, η χρυσή τομή, είναι η ευλογημένη λύση που θα επιτρέψει στα αδέλφια και πάλι να μιληθούν, στους συγχωριανούς να δώσουν τα χέρια και να πετάξουν τα μαχαίρια, να σβήσουν οι φωτιές και να πέσουν οι κουκούλες.
Δεν μπορεί να επιτρέπουμε σε υψηλά ιστάμενους να σπείρουν ή να διατηρούν τον διχασμό, για να κρατούν τις θέσεις τους, για να διατηρούν τις καρέκλες τους. Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από ψήφους, ούτε εντάσσεται σε κόμματα, ούτε χρησιμοποιεί πολιτικά μπαλκόνια και βήματα. Μπαίνει μπροστά, λοιπόν, υπό μία προϋπόθεση όμως:
Μακριά οι ιδεοληψίες, η ψηφοθηρία, η πολιτική εκμετάλλευση του θέματος, τα κάτω από το τραπέζι συμφέροντα και η διγλωσσία.
Η φύση είναι δημιούργημα Θεού και το τιμούμε και το σεβόμεθα. Επιθυμούμε να τη φροντίσουμε και να τη διαφυλάξουμε αλώβητη. Πρέπει, όμως, και οι άνθρωποι του ορεινού όγκου της Χαλκιδικής να ζήσουν, ποτέ όμως εις βάρος αδελφών τους και χωρίς τη δική τους σύμφωνη γνώμη.
Στην εορτή των Τριών Ιεραρχών θέσατε το ερώτημα «Θέλουμε Παιδεία με Θεό ή επιθυμούμε η Παιδεία μας να μην έχει τον Θεό της;». Στη συζήτηση για το μάθημα των Θρησκευτικών η κυβέρνηση τι επιθυμεί;
Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται η αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης από γνωστούς κύκλους του εξωτερικού, υποβοηθούμενους ουσιαστικότατα από ομοϊδεάτες τους Έλληνες αδελφούς μας. Διακατέχονται από ιδεοληψίες και μένος εναντίον της Εκκλησίας μας, που έθρεψε το γένος μας και το γαλούχησε μέχρι σήμερα και το γαλουχεί με τα νάματα της αρχαιοελληνικής παραδόσεώς μας και του Χριστού την πίστη την αγία.
Δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό το φαινόμενο δυστυχώς. Επιχειρήθηκε και κατά το παρελθόν, και μάλιστα πριν ακόμα ελευθερωθεί το δουλωμένο γένος μας από τον οθωμανικό ζυγό. Οι ιδέες του άθεου ανθρωπισμού και διαφωτισμού, προερχόμενες από τους Ευρωπαίους «διαμαρτυρόμενους» -και όχι άδικα- Χριστιανούς, σκοπό είχαν να περιορίσουν τον σκοταδισμό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και το αυθαίρετο της παπικής εξουσίας, που ασκείτο ανεξελέγκτως στους λαούς της Ευρώπης.
Οι αντιλήψεις αυτές επηρέασαν και λόγιους Έλληνες της Διασποράς, οι οποίοι τις μετέφεραν σε ανθηρά κέντρα του τότε σκλαβωμένου ελληνισμού, στο πλαίσιο της οθωμανικής εξουσίας.
Όπως καταγράφει στα έξοχα πονήματά του ο Γεώργιος Καραμπελιάς, είναι γνωστή η ρήξη μεταξύ του Αδαμάντιου Κοραή και του Γρηγορίου του Ε’ στη Σμύρνη και μετέπειτα η συνέχεια αυτής της διχογνωμίας περί την Παιδεία που θα έπρεπε να έχει το σκλαβωμένο γένος από τα σχολεία της Εκκλησίας για να μπορέσει να ζήσει.
Πολλά έχουμε να διδαχθούμε αν εντρυφήσουμε στις περίφημες εγκυκλίους-επιστολές του Αγίου Γρηγορίου του Ε’ προς τους συνεπισκόπους του για την Παιδεία και την καλλιέργεια του έθνους.
Αυτή η διαμάχη συνεχίζεται από τότε μέχρι σήμερα. Πασχίζουν πολλοί να παρουσιάσουν την Ορθόδοξη Εκκλησίας μας ως διαποτιζόμενη από σκοταδισμό, χωρίς να λογαριάζουν τις θυσίες, τα αίματα, την ψυχή του ιερού κλήρου και του λαού, που προσφέρθηκαν ως στηριγμός χωρίς φειδώ για αυτό το γένος.
Δυστυχώς, συνεχίζεται ο λυσσαλέος πόλεμος της βαυαρικής αντιβασιλείας επί Όθωνος, Άρμανσμπεργκ, Μάουερ και Χέιντεκ, που επιθυμούσαν ως προτεστάντες να θέσουν την Ελλαδική Εκκλησία υπό τον ζυγό της Πολιτείας, καθιστώντας την Εθνική Κρατική Εκκλησία, με αρχηγό τον εκάστοτε βασιλέα, που φυσικά διάλεγε για μας το Διευθυντήριο της Ευρώπης, προβαίνοντας σε έναν άκριτο καισαροπαπισμό.
Όσο για το μάθημα των Θρησκευτικών, που ορισμένοι θέλουν να του προσδώσουν θρησκειολογικό χαρακτήρα, ξεχνούν τη δράση των μισσιοναρίων του Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού στο υπό δημιουργία ελληνικό κράτος και ότι αυτός ο λαός στη συντριπτική του πλειονότητα είναι Ορθόδοξος και ουδένα εξουσιοδότησε να του καθαιρέσει αυτήν του την υπόσταση; Ντρέπονται μερικοί γιατί ηγούνται Ελλήνων Ορθοδόξων; Να μας το πουν! Και να πάρουν επ’ αυτού διά δημοψηφίσματος την απάντηση-γνώμη του λαού μας. Φοβούνται, άραγε, να το πράξουν;
Φαίνεται πως ανοίγει ο δρόμος και για την καύση των νεκρών. Αν η κυβέρνηση δεν λάβει υπόψη της τις ενστάσεις της Ιεράς Συνόδου, ποια θα πρέπει να είναι η στάση της Εκκλησίας;
Δεν γνωρίζω τι θα πράξει η ελληνική Πολιτεία τελικά με την καύση των νεκρών. Αν, δηλαδή, εξόδοις του ελληνικού λαού θα συστήσει αποτεφρωτήρια σε δημοτικά ή άλλου είδους κοιμητήρια. Φαίνεται ότι έτσι σκέπτεται. Σκέπτεται, όμως, αλόγιστα, αντορθόδοξα και ανθελληνικά.
Για την ταφή του κεκοιμημένου ανθρώπινου σώματος γράφτηκαν αρχαιοελληνικές τραγωδίες από τους προγόνους μας, τα ιερά λείψανα των αγίων μας δεν έπαψαν να μοσχοβολούν και εκείνων των αγίων που τα σώματα είναι άφθαρτα συνιστούν «κάρφος» στα μάτια εκείνων που σχεδιάζουν την ισοπέδωση των πάντων και την αποϊεροποίηση του γένους μας.
Άραγε, έπαψε ο ελληνικός λαός να πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών; Δεν το ομολογεί κάθε μέρα στις Θείες Λειτουργίες; Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δεν απέθανε και ετάφη;
Ο Πανάγιος Τάφος, που αναβλύζει νάματα ζωής, συγγνώμης και αγάπης, έπαψε να υπάρχει; Τόσες χιλιάδες χρόνια ελληνισμού και Χριστιανισμού δεν είναι ικανά να αρνηθούν το δόγμα του υλισμού, πρακτικού και θεωρητικού, ότι «έρχομαι από το πουθενά και πηγαίνω στο μηδέν»;
Έως πότε οι ιδεοληψίες πολιτικών, ανόμων συμφερόντων, εμπόρων συνειδήσεων και εκμεταλλευτών ανθρώπινων ψυχών θα καπηλεύονται τις ευαισθησίες λαών και ανθρώπων, και δη Ελλήνων, που ζουν για μια λεβεντιά και είναι περήφανοι γιατί είναι απόγονοι της Αντιγόνης, του Πλάτωνος, του Μεγαλέξανδρου, του Κολοκοτρώνη, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου και του Αγίου Σπυρίδωνος;
Τα λείψανα τα ιερά και τιμημένα αυτών των ανθρώπων, που είναι οι ρίζες μας, ερωτούμε πότε και πού κάηκαν, πότε και πού αποτεφρώθηκαν, πότε και πού ατιμάσθηκαν;
Η Εκκλησία ουδέποτε θα δεχθεί την αποτέφρωση του ανθρώπινου σώματος, αλλά πάντοτε θα το τιμά, δεν θα το λατρεύει φυσικά, αλλά θα ζητεί διά των προσευχών της τον αγιασμό του, ώστε ο άνθρωπος με την κοινή ανάσταση να μετέχει χάριτι Θεού στην κοινή Βασιλεία των Ουρανών.
Μετά την υπογραφή του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, αρχιερείς έκαναν λόγο για ρήγμα στις σχέσεις Εκκλησίας- Πολιτείας. Συμμερίζεστε την άποψη αυτή;
Δεν νομίζω να υπάρξει θέμα ρήξεως των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας λόγω του ότι η ελληνική Βουλή εψήφισε το σύμφωνο ελευθέρας συμβιώσεως. Δεν άκουσε την Εκκλησία, είναι αλήθεια. Άρα, η ευθύνη είναι δική της. Η Εκκλησία θα συνεχίσει να σέβεται, να τιμά και να στηρίζει τον θεσμό του γάμου και της οικογένειας.
Η Πολιτεία, όμως, αντελήφθη τι βόμβα έβαλε στα θεμέλια του ιερού θεσμού του γάμου και της οικογένειας; Θα από-ιεροποιήσουμε τον ιερό θεσμό της οικογένειας και του γάμου;
Θα ταυτιστούν νομικά, ηθικά και ουσιαστικά η οικογένεια και οι καρποί της, που είναι τα παιδιά, με τον «γάμο» των ομόφυλων ζευγαριών, επειδή τα «ψηφαλάκια» των εντός και εκτός ελληνικών συνόρων διεστραμμένων επιθυμούν να αμνηστεύσουν τις πομπές τους;
Και, για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα: Η εκτροπή από το φυσιολογικό πότε καθορίζει και το φυσιολογικό και το καθυποτάσσει; Πότε η Εκκλησία δεν σκέπασε την εκτροπή; Πότε διαπόμπευσε τους εκτραπέντες; Πότε λιθοβόλησε τον ομοφυλόφιλο, τον πόρνο ή τον μοιχό; Ουδέποτε, όμως, θα κάνει και το αφύσικο, φυσικό. Αν έχει κάποιος ένα κουσούρι, τότε να τον σκεπάσουμε, να τον προστατεύσουμε.
Ναι! Αλλά δεν θα τον προβάλλουμε και ως πρότυπο και στα παιδιά μας, ούτε θα ζητήσουμε φυσικά συγγνώμη, γιατί μέχρι σήμερα δεν νομιμοποιήσαμε το «βίτσιο» του.
Αιδώς, Αργείοι! Η Ελλάδα έδωσε τον πολιτισμό και υπήρξε η βάση για το κήρυγμα της ανοχής και της διαφορετικότητας σε ολόκληρη την υφήλιο! Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνουμε εκπτώσεις για να αρέσουμε σε ορισμένους αμετανόητα εκτραπέντες…
Ποιος είναι: Γεννημένος στην Τρίπολη Αρκαδίας, στις 24 Δεκεμβρίου του 1955, ο κ. Θεόκλητος υπηρέτησε στη Μητρόπολη Μαντινείας και Κυνουρίας ως Ιεροκήρυκας και ως Πρωτοσυγκελλεύων. Ήταν υπεύθυνος του νεανικού και κατηχητικού έργου στην περιοχή, καθώς επίσης του ποιμαντικού έργου στις Δικαστικές Φυλακές της Τρίπολης. Στη Μητρόπολη Ιερισσού εξελέγη στις 5 Οκτωβρίου 2012.
[ΠΗΓΗ: politesaristoteli.blogspot, αναδημοσίευση από metallorihi-metalleia, του Γιώργη Μυλωνά, 5/4/2016]
Η ανάπτυξη ενός τόπου και η ευημερία των κατοίκων του εξαρτάται από τους φυσικούς πόρους που διαθέτει και από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που τον χαρακτηρίζουν, ενώ καθοριστικός παράγοντας είναι η ορθολογική και χρηστή συν-αξιοποίησή τους.
