Tag Archives: ΔΝΤ

LAGARDE: ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ ΜΙΛΑΤΕ;

b9fffd4409fb42819256e49aaf954c8b“Για ποια συμφωνία χρέους μιλάτε;” ήταν η απάντηση της Christine Lagarde – συνοδευόμενη από γέλια – όταν η ανταποκρίτρια της Καθημερινής και του ΣΚΑΙ Ελένη Βαρβιτσιώτη, της ζήτησε να σχολιάσει τη συμφωνία του Μαΐου, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου μετά το πέρας του Eurogroup. “Η απάντησή μου βρίσκεται μέσα στην ερώτηση που σας αντέτεινα”, πρόσθεσε.

Μετά από αυτό το σκωπτικό σχόλιο η επικεφαλής του ΔΝΤ είπε πως “όταν έρθει η ώρα, θα επανεκτιμήσουμε τη βιωσιμότητα του χρέους, την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων και τις προβλέψεις της ανάλυσης της χώρας και θα κρίνουμε ποιες είναι οι αναγκαίες διεργασίες σχετικά με το χρέος”.

Όταν ένας άλλος δημοσιογράφος επανήλθε και τη ρώτησε αν με το σχόλιό της η κα. Lagarde εννοούσε πως δεν βρίσκει ικανοποιητική τη συμφωνία του Μαΐου αναφορικά με τις δεσμεύσεις για το χρέος, η επικεφαλής του ΔΝΤ απάντησε πως “είναι δύσκολο για εμάς να σχολιάσουμε μία συμφωνία στην οποία δεν συμμετέχουμε”. Τότε έγινε κάτι μάλλον αναπάντεχο, αφού η κα. Lagarde διεκόπη από τον κ. Dijsselbloem που της είπε “ήσασταν παρόντες κατά τη διάρκεια των συζητήσεων”.

Η κα. Lagarde σήκωσε το γάντι και του ανταπάντησε πως “το ΔΝΤ δεν συμμετέχει αυτή τη στιγμή σε πρόγραμμα με την Ελλάδα. Ισχύει πως εκπροσωπούμασταν στο Eurogroup του Μαΐου. Αυτό που λέω είναι πως όντως υπήρξαν κάποιες προτάσεις μέσα στη συμφωνία, αλλά ότι πιστεύω πως για να συμμετάσχουμε σε ένα πρόγραμμα πρέπει να συντάξουμε νέα έκθεση βιωσιμότητας του χρέους που να καθορίζει τις περαιτέρω κινήσεις”.

Ο κύριος Dijsselbloem πήρε το λόγο μάλλον ενοχλημένος και αμυνόμενος, λέγοντας πως οι ευρωπαίοι “ακούσαμε πολλές από τις ανησυχίες του Ταμείου και τις ενσωματώσαμε στη συμφωνία. Δεχτήκαμε πως θα υπάρξουν ζητήματα βιωσιμότητας του χρέους μεσοπρόθεσμα. Ακούσαμε επίσης την ανησυχία για το πρωτογενές πλεόνασμα και δεχτήκαμε να αναθεωρήσουμε τις προσδοκίες μας. Όσον αφορά τις κινήσεις για το χρέος, κάποια στοιχεία τους είναι αποτυπωμένα με ακρίβεια στη συμφωνία, και σε κάποια άλλα χρειάζεται δουλειά τους επόμενους μήνες. Περαιτέρω αποφάσεις για το χρέος θα παρθούν στο τέλος του προγράμματος, το 2018”.

Και κατέληξε ο πρόεδρος του Eurogroup, απευθυνόμενος στον δημοσιογράφο πως “είναι άδικο να ρωτάτε την κυρία Lagarde αν είναι αρκετά τα μέτρα για το χρέος, αυτή τη στιγμή, ούτε εγώ δεν ξέρω να σας απαντήσω”.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Δ. Μπούνια, 16/6/2016]

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ 2015

EUROZONE-GREECE_2015_6_22_20_46_30_b2Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε το 63% του λαού που είπε ΟΧΙ στα τότε μέτρα και έβαλε χέρι στις καταθέσεις, ελέγχοντας τη ροή τους με capitalcontrols. Το 2016, ως αριστερό καθεστώς, λέει ΝΑΙ σε διπλάσια μέτρα, αφήνει τους Τούρκους έξω από τη Χίο και βάζει τον Πρόεδρο, σε ρόλο Μαδούρο, να στρώνει χαλί για δημοψήφισμα και δραχμή.

To 2015 ζούσαμε με τα απόνερα του 2014 (που γύριζαν την ύφεση σε ανάπτυξη) αλλάξαμε όμως την κυβέρνηση, σοσιαλιστών κρατιστών των Σαμαρά –Βενιζέλου με το “εφεύρημα ΕΝΦΙΑ”, παραδίδοντάς την στον αριστερό Τσίπρα που υποσχέθηκε να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και να βάλει δικαιότερους φόρους.

Το 2016 ο Τσίπρας, ως αριστερό καθεστώς, μας υποχρεώνει να πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ και μάλιστα αυξημένο, μαζί με 4,5 δισ. ευρώ φόρους από τα μέτρα των 5,4 δισ. και “υποσχετική” στο ΔΝΤ για ακόμη 2 δισ. ευρώ φόρους από τα πρόσθετα μέτρα των 3,6 δισ.

Το 2015 λειτουργούσαν κανονικά η πολύπλευρη επένδυση της Α.Ε. Ελληνικός Χρυσός, η αλυσίδα ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ, η ΣΟΦΤΕΞ, η ΙΜΑΣ, τμήματα κάθετης παραγωγής στις χαλυβουργίες και 20.000, περισσότερες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ υπήρχε προοπτική για τη γιγαντιαία επένδυση Αφάντου στη Ρόδο.

Το 2016 το αριστερό καθεστώς έκανε ό,τι είναι δυνατόν για να κλείσει τις εγκαταστάσεις της Α.Ε. Ελληνικός Χρυσός (δεν τα κατάφερε -ακόμη- επειδή ο όμιλος κατέφυγε στη δικαιοσύνη) κάνει ό,τι μπορεί για να ακυρώσει την επένδυση στη Ρόδο, αγνοεί τα 20.000 λουκέτα σε μικρομεσαίες, απαξιώνει τη βαριά βιομηχανία (χάλυβα, τσιμέντο, υαλουργία, αλουμίνιο, διατηρώντας τιμές ενέργειας 40% υψηλότερες της υπόλοιπης Ευρώπης) και κοροϊδεύει (με τριμερείς συναντήσεις) τους απολυμένους των κλειστών μεγάλων βιομηχανιών χαρτιού, ταινιόδρομων και των αλυσίδων ηλεκτρονικών.

Στις αρχές του 2015 γνωρίζαμε ότι έχουμε 6.000 επιχειρήσεις στη Βουλγαρία (ως αποτέλεσμα του αποπνικτικού ελληνικού φορολογικού καθεστώτος 2010-2014) αλλά και τάση μετανάστευσης, στις επιχειρήσεις αυτές, 10.000 Ελλήνων εργατών και υπαλλήλων.

Από τις αρχές του 2016 μαθαίνουμε ότι βρίσκονται στο δρόμο μετεγκατάστασης στη Βουλγαρία άλλες 3.000 επιχειρήσεις και ότι η Ελλάδα με κεφάλαια 10 δισ. ευρώ κρατάει τα σκήπτρα επενδύσεων στη Βουλγαρία (έναντι Ολλανδίας, Λουξεμβούργου, Αυστρίας), ενώ ευεργετεί την εργασία στη γείτονα με 80.000 εργαζόμενους η πλειοψηφία των οποίων είναι Έλληνες μετανάστες.΄

Το 2015 οι Τράπεζες είχαν περισσότερους κωδικούς καταθετών και λογαριασμούς από εκείνους που βρήκαν μετά από δύο μήνες των capital controls της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Το 2016 η Βουλγαρία και ειδικότερα το Τραπεζικό της σύστημα ευγνωμονεί το αριστερό καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ για τους 60.000 ελληνικούς κωδικούς ΑΦΜ που συνοδεύονται από αντίστοιχους Τραπεζικούς λογαριασμούς και ίσως (στο μέλλον) αντίστοιχες επιχειρήσεις και επαγγέλματα.

Το 2015, με τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ανοικτά, σε όλη την χώρα, 80.000 περισσότερα καταστήματα που απασχολούσαν 35.000 υπαλλήλους.

Το 2016 (λίγο πριν το Πάσχα) Εμπορικοί Σύλλογοι και Επιμελητήρια ανακοινώνουν ότι εκτός των 80.000 καταστημάτων που έκλεισαν, μεταξύ 2015-2016, βάζουν λουκέτο άλλα 20.000 καταστήματα και στους απολυμένους στον κλάδο εμποροϋπάλληλων θα προστεθούν 35.000 άνεργοι.

Το 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας “ορκίστηκαν” ότι τα κρατικά αεροδρόμια, ο ΟΛΠ, τα λιμάνια, τα τρένα, τα νερά και οι υποδομές θα μείνουν σε κρατικό έλεγχο και δεν πρόκειται να δοθούν σε ιδιώτες “ξυπνοπούλια” για τους οποίους υπάρχουν μόνο φυλακές…

Το 2016 το αριστερό καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, για να μην χάσει την εξουσία, πούλησε σε ιδιώτες “ξυπνοπούλια” 14 κρατικά αεροδρόμια και τον ΟΛΠ (πράττοντας άριστα –κατά τη γνώμη μου- για όποιον λόγο και αν το έκανε) ενώ έχει στα σκαριά (πάρα πολύ σωστά) δεύτερη φουρνιά αεροδρόμια, τον ΟΛΘ, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, το Ελληνικό, όλες τις μαρίνες. Και στο βάθος την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ, την ΔΕΦΑ, την ΔΕΠΑ και μεγάλο μέρος της ΔΕΗ.

Το 2015 η αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έβαζε το ΔΝΤ να χορεύει στο ρυθμό της και να μοιράζει λεφτά στην Ελλάδα με την απειλή ότι ο Τσίπρας θα ξεσηκώσει την υπόλοιπη αριστερή Ευρώπη εναντίον του.

Το 2016 το ΔΝΤ (μόνο του) βάζει το αριστερό καθεστώς να χορεύει στο ρυθμό του… ενώ οι άλλοι θεσμοί δουλεύουν τους καθεστωτικούς της Ελλάδας με νούμερα ανάπτυξης και αναστροφής της ύφεσης και με μοναδική υπόσχεση την συμφωνία που εξασφαλίζει στον Τσίπρα παράταση στην εξουσία.

Κι επειδή κάποιοι, αιθεροβάμονες, επιμένουν πως ο Τσίπρας θα προστατέψει από τη λαίλαπα του καθεστώτος τους πελάτες του κρατικούς υπαλλήλους, τους παραπέμπω στη ρήση του Τζιάνι Ανιέλι που εύστοχα μας θύμισε ο σχολιαστής Slobotan «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».

 

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Γιώργου Κράλογλου, 5/5/2016]

 

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ Δ.Ν.Τ.

shutt130409312-low

Οι συναλλαγές σε χρυσό έχουν μακρά ιστορία. Ο χρυσός ανακαλύφθηκε στα αρχαία χρόνια και αποτελούσε σύμβολο πλούτου και υψηλής κοινωνικής θέσης σε πολλούς πολιτισμούς αφού χρησιμοποιούνταν και ως η πρώτη μορφή νομίσματος. Σήμερα ο χρυσός εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό στοιχείο των συναλλαγών και του επιχειρηματικού κόσμου. Οι χώρες χρησιμοποιούν τον χρυσό ως μονάδα μέτρησης του πλούτου τους και ως βάση για τις συναλλαγές τους, ενώ οι άνθρωποι τον θεωρούν ως μια μορφή εγγύησης, επειδή το χάρτινο χρήμα δεν προσφέρει πάντοτε σιγουριά. Ο χρυσός συνεχίζει να επηρεάζει και σήμερα τις διεθνείς χρηματοοικονομικές αγορές και προβλέπεται να εξακολουθήσει να διατηρεί την επιρροή του αυτή και στο μέλλον.

Ο Κανόνας του Χρυσού

Ο κανόνας του χρυσού είναι ένα νομισματικό σύστημα στο οποίο η λογιστική μονάδα αναφοράς αντιστοιχεί σε καθορισμένο βάρος χρυσού. Στο σύστημα αυτό, οι κεντρικές τράπεζες εγγυώνται την εξαργύρωση τραπεζογραμμάτιων σε χρυσό, βάσει του καθορισμένου βάρους του, κατόπιν ζήτησης. Οι κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν μια τέτοια σταθερή λογιστική μονάδα και που ανταλλάσουν με άλλες κυβερνήσεις τα τραπεζογραμμάτιά τους με βάση τον χρυσό, μοιράζονται μια σχέση σταθερής νομισματικής ισοτιμίας.

Στην ιστορία υπήρχαν διαμάχες σχετικά με την αρχική ίδρυση του κανόνα του χρυσού. Το 1717, ο Ισαάκ Νιούτον συνέκρινε την αξία του χρυσού με την αξία του αργύρου στο σύστημα μέτρησης που είχε σχεδιάσει ο ίδιος. Ορισμένοι πιστεύουν ότι εκείνη τη στιγμή ο κανόνας του χρυσού θεσπίστηκε για πρώτη φορά. Η χρήση του διεθνούς κανόνα του χρυσού διαδόθηκε από τη δεκαετία του 1870 και μετά. Στη δεκαετία του 1890 η πρακτική αυτή δεν ήταν δημοφιλής στις βιομηχανοποιημένες χώρες: πράγματι ξεκίνησαν πολιτικά κινήματα εναντίον του κανόνα του χρυσού και η χρήση των χαρτονομισμάτων διαδόθηκε περισσότερο. Ο κανόνας του χρυσού χαρακτηρίστηκε από περιόδους ύφεσης και ανόδου, στις οποίες βοήθησε τη διεθνή χρηματοοικονομική αγορά και, έπειτα, δημιούργησε προβλήματα.

Πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ίσχυε ο κανόνας του χρυσού για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες στο διεθνές εμπόριο. Από τις αρχές του 20ου αιώνα, η μεγάλη ανάγκη που υπήρξε για την καθιέρωση ενός διεθνούς νομισματικού συστήματος για την διευκόλυνση του διαρκώς αναπτυσσόμενου διεθνούς εμπορίου, οδήγησε στην καθιέρωση εκ των πραγμάτων (de facto) στον κλασικό κανόνα του χρυσού. Σύμφωνα με αυτό το σύστημα κάθε χώρα καθόρισε μια συγκεκριμένη ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος με τον χρυσό. Το σύστημα αυτό ίσχυσε από την αρχή του 20ου αιώνα έως και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οπότε και σταδιακά εγκαταλείφτηκε από τις χώρες που το ακολουθούσαν έως τότε. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και κυρίως από το 1920 έως το 1935 υπήρξε μια διεθνής προσπάθεια για την επαναφορά του συστήματος του κανόνα του χρυσού με πολλά προβλήματα και πολλές δυσλειτουργίες. Έτσι οι ΗΠΑ καθόρισαν την αντιστοιχία 1 ουγκιάς χρυσού στα 35 δολάρια.

Το σύστημα του Μπρέττον Γουντς

Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η ανθρωπότητα γνώρισε μια περίοδο πολύ μεγάλης νομισματικής αστάθειας που περιλάμβανε υπερπληθωριστικές τάσεις με φυσικό επακόλουθο τις συχνές και μεγάλες μεταβολές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Έτσι προς το τέλος του πολέμου, πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη του Μπρέττον Γουντς και εκεί αποφασίστηκε η δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας, της GATT καθώς και η υιοθέτηση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών που έγινε γνωστό ως το σύστημα του Μπρέττον Γουντς. Ονομάσθηκε έτσι από την ομώνυμη Νομισματική και Χρηματοοικονομική Διάσκεψη στο Μπρέττον Γουντς (Bretton Woods) στο Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ η οποία έγινε το από την1 έως τις 22 Ιουλίου του 1944 και στην οποία συμμετείχαν οι 44 συμμαχικές δυνάμεις οι οποίες είχαν βγει νικήτριες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το νέο αυτό σύστημα καθορισμού των συναλλαγματικών ισοτιμιών κατά την επόμενη δεκαετία του 1950 άρχισε να φέρνει τα αναμενόμενα αποτελέσματα με την μορφή της μεγάλης ανάπτυξης του διεθνούς εμπορίου, της οικονομικής ανάπτυξης και των επενδύσεων. Ταυτόχρονα όμως οι ΗΠΑ άρχισαν αν εμφανίζουν σοβαρά ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών τους δημιουργώντας ένα αίσθημα νευρικότητας και έρπουσας ανησυχίας για το παρόν και κυρίως το μέλλον του διεθνούς νομισματικού συστήματος. Το συνεχόμενα ελλειμματικό ισοζύγιο πληρωμών σήμαινε ότι όλο και μεγαλύτερη ποσότητα συναλλαγματικών αποθεμάτων των ΗΠΑ και χρυσού έφευγαν προς το εξωτερικό. Τα ελλείμματα αυτά καθώς συντηρούνταν επί σειρά ετών άρχισαν να δημιουργούν αμφιβολίες στις διεθνείς χρηματαγορές για την δυνατότητα που είχαν οι ΗΠΑ να συνεχίσουν να μετατρέπουν το δολάριο σε χρυσό.

Η νέα εποχή

Η ανελαστικότητα των τιμών στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και η γενικότερη αστάθεια στην διεθνή πολιτική και οικονομική σκηνή προκάλεσαν διαδοχικές υποτιμήσεις και ανατιμήσεις των ισχυρών νομισμάτων πράγμα που οδήγησε σε αστάθεια, αβεβαιότητα και την ανάγκη λήψης νομισματικών μέτρων από τις ΗΠΑ για την στήριξη του δολαρίου. Τα μέτρα αυτά όμως δεν απέδωσαν καθώς τόσο το ελλειμματικό ισοζύγιο των ΗΠΑ όσο και το κλίμα της διεθνούς αβεβαιότητας συνέχισαν να συντηρούνται στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, και τελικά το 1971 με απόφαση του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό και μαζί μ’ αυτήν το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods. Έτσι αρχίζει η νεότερη εποχή των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών. Οι δυνάμεις της προσφοράς και της ζήτησης άρχισαν να ελέγχουν τη νομισματική αγορά και εμφανίστηκαν νέα χρηματοοικονομικά εργαλεία καθώς και το ελεύθερο εμπόριο.