Μεγάλο αγκάθι παραμένει π αποεπένδυση του λιγνιτικού παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ.

Λιγνίτες και δημοπρασίες (ΝΟΜΕ), άνοιγμα της αγοράς φυσικού αερίου με αιχμή τον ρόλο της ΔΕΠΑ στη λιανική αγορά και ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ, είναι τα θέματα που Θα βρεθούν στην κορυφή της ατζέντας, στη συνάντηση του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργου Σταθάκη με τους επικεφαλής των θεσμών, η οποία έχει οριστεί για τις 9.30 το πρωί σήμερα. Με εξαίρεση την ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ, που αν και με καθυστέρηση ως προς το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης της δείχνει να έχει αποσπάσει την ικανοποίηση των θεσμών για τη μέχρι τώρα πορεία της, τα άλλα δύο θέματα αποτιμώνται από κυβερνητικής πλευράς ως κρίσιμα για την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης.

Στο επίμαχο θέμα της αποεπένδυσης του λιγνιτικού παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ, οι δύο πλευρές Θα πιάσουν το νήμα από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν φτάσει οι πολύμηνες διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού (DGcomp) μετά την απόρριψη, από την πλευρά της, της λίστας μονάδων που πρότεινε το υπουργείο Ενέργειας. Όπως είναι ήδη γνωστό, η GDcomp έχει κάνει με κάθε τρόπο σαφές στην ελληνική πλευρά ότι δεν μπορεί να κάνει αποδεκτή λίστα που συμπεριλαμβάνει τον ΑΗΣ Αμυνταίου, οι μονάδες του οποίου βρίσκονται σε προγραμματισμένη απόσυρση το 2019 και για να πάρουν παράταση χρόνου ζωής απαιτούνται υψηλές επενδύσεις. Η DGcomp έχει αποδεχθεί το σκέλος της ελληνικής πρότασης που περιλαμβάνει την πώληση της Μελίτης I και της άδειας για την κατασκευή της Μελίτης II και αντιπροτείνει στη θέση του ΑΗΣ Αμυνταίου να μπουν οι δύο εν λειτουργία λιγνιτικές μονάδες της Μεγαλόπολης. Η πρόταση αυτή φαίνεται ότι θα αποτελέσει τη βάση των σημερινών διαπραγματεύσεων, με τον υπουργό Γιώργο Σταθάκη να προσπαθεί να εξαντλήσει την επιχειρηματολογία του για την πώληση του ΑΗΣ Αμυνταίου για να μην ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο στη Νότια Ελλάδα και να περιοριστούν οι όποιες αντιδράσεις στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας. Το θέμα από την πλευρά των θεσμών εκτιμάται ότι θα τεθεί συνολικότερα στη βάση του στόχου για ενίσχυση του ανταγωνισμού στην αγορά ηλεκτρισμού και της αξιολόγησης της μέχρι σήμερα αποτελεσματικότητας των δημοπρασιών τύπου ΝΟΜΕ.

Η δεύτερη μάχη που αναμένεται να δώσει σήμερα ο κ. Σταθάκης, είναι n παραμονή της ΔΕΠΑ τουλάχιστον στη μία από τις δύο ΕΠΑ (Αττικής και Θεσσαλονίκης Θεσσαλίας) και n μείωση του μεριδίου της στην άλλη, έτσι ώστε να μην αποσυρθεί εντελώς η εταιρεία από τη λιανική αγορά όπου σήμερα κατέχει ποσοστό 51%. Η πρόταση που έχει διατυπωθεί στις έως τώρα διαπραγματεύσεις φέρεται να μη γίνεται αποδεκτή από τους θεσμούς που επιμένουν σε αναδιάρθρωση της αγοράς φυσικού αερίου και του ρόλου της ΔΕΠΑ στις ΕΠΑ με τρόπο που να μη δημιουργεί εμπόδια στον ανταγωνισμό.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, της Χρύσα Λιάγγου, 24/10/2017]

Το αγγλόφωνο ατόπημα του Αλέξη Τσίπρα με την ουρά της καμήλας είναι κάτι που, άθελά του ή μη, ταιριάζει στην πολιτική του τέχνη: ένα διαρκές τρολάρισμα το οποίο ήταν κυρίαρχο και στο ταξίδι του στις ΗΠΑ, ακόμα και στις κουβέντες του με τον Τραμπ. Ή μάλλον ιδίως σε αυτές.

Είπε λοιπόν ο Αλέξης στο Ινστιτούτο Brookings ότι φάγαμε την καμήλα και ότι μας μένει η ουρά, αλλά είπε την ουρά όχι «tail», σαν αυτή δηλαδή του γαϊδάρου που στην ομιλία του έγινε καμήλα, αλλά «queue» σαν την ουρά που περιμένουμε στην εφορία ή στην τράπεζα και γελάσαμε πάλι με τα αγγλικά του. Γελάσαμε, ή μελαγχολήσαμε με τις γνώσεις του Πρωθυπουργού της χώρας, οι οποίες μάλιστα εκτέθηκαν σε διεθνές ακροατήριο. Αλλά δεν σταθήκαμε στο γεγονός ότι από το 2013 την ίδια παροιμία ακούμε, την έλεγε συχνά -στα ελληνικά με μενού τον γάιδαρο- ο Αντώνης Σαμαράς. Και τέσσερα χρόνια έπειτα, εξακολουθούμε να τρώμε την ίδια ουρά.

Είναι και αυτό μια τέχνη του Αλέξη Τσίπρα. Τόνοι φαιάς ουσίας ξοδεύτηκαν -και συνεχίζουν να ξοδεύονται- για να χλευάσουμε τα ανεπαρκή αγγλικά του, στερώντας μας την κατανόηση ότι τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά είμαστε στην ίδια κατάσταση, με ευθύνη και δική του, αν όχι αποκλειστικά δική του. Με έναν παράδοξο τρόπο η επικοινωνία παίζει και πάλι τον καταπραϋντικό ρόλο της.

Αλλωστε δεν είναι μόνο η καμήλα. Οποιος παρακολούθησε την ομιλία του στο φημισμένο Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον είδε έναν άνθρωπο χυμένο σε μια πολυθρόνα, να κρεμάει τα χέρια του στην πλάτη της, να μιλάει και να αστειεύεται σαν να βρίσκεται στο καφενείο του Αθαμανιού στην Αρτα – που λογικά θα πρέπει να έχει πολυθρόνες αν αναλογιστείς πόσο κουράζονται χορεύοντας καγκελάρη.

Και δεν είναι μόνο η γλώσσα του σώματος που συχνά-πυκνά επανέρχεται, είτε κάθεται αμήχανος δίπλα στον Ομπάμα και στον Ολάντ, είτε συζητώντας στο Brookings Institution. Είναι και το τι λέει. Ολα ένα αστείο, ένα χορατό, ένα γέλιο, μια αμελετησιά στα όρια του γελοίου.

Οταν, λέει, ο πρόεδρος των ΗΠΑ τον ρώτησε για τις σχέσεις της Ελλάδας με το Ιράν, ο δικός μας τού απάντησε ότι «είχαμε ένα προβληματάκι πριν από 3.000 χρόνια αλλά από τότε τίποτα». Αν υπήρχε λίγο περισσότερο κέφι θα του φώναζε και ένα «this is Spartaaaa!», αλλά μάλλον επιστράτευσε τη γνωστή του αυτοσυγκράτηση.

Ο Τραμπ μπορεί να εκτίμησε το χαβαλέ του συνομιλητή του. Αλλά για να μην τρελαθούμε, το να σε εκτιμά ο Τραμπ δεν είναι κάτι θετικό, τουναντίον. Κι όμως οι «κυβερνητικές πηγές» θριαμβολογούσαν πόσο «καλή χημεία» είχαν μεταξύ τους οι δύο άνδρες και πόση κατανόηση υπήρχε ανάμεσά τους!

Μιλάμε για έναν πρόεδρο των ΗΠΑ που μέσα σε εννέα μήνες: έχει επιχειρήσει να καταργήσει την όποια δημόσια κοινωνική ασφάλιση υπήρχε στη χώρα του υπέρ των αδυνάμων, έχει προωθήσει ό,τι ρατσιστικό και αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο μπορεί να περάσει από το τελευταίο ανθρωπιστικό ανάχωμα της αμερικανικής Δικαιοσύνης, έχει ταυτίσει τους ακροδεξιούς νεοναζί με τους αντιρατσιστές, έχει γελοιοποιήσει διεθνείς οργανισμούς, χαϊδεύει τα πυρηνικά του όπλα απειλώντας με ένα ολοκαύτωμα, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι αποδεδειγμένα μισογύνης και σεξιστής.

Με αυτόν τον τύπο -που ναι, είχε δίκιο τον Μάιο του 2016, όντως είναι «διαβολικός»- ο κ. Τσίπρας είχε λέει «εξαιρετική χημεία». Και οι κυβερνητικές πηγές μετέδιδαν ενθουσιασμένες πως «η αλήθεια είναι ότι στις ΗΠΑ, όσο και αν έχουμε ασκήσει κριτική περί ιμπεριαλισμού κλπ, υπάρχει ένα επίπεδο ελευθερίας που δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο, και για αυτό ακριβώς ο Πρωθυπουργός μίλησε για κοινές αξίες». Πού ακριβώς τις βρήκε τις κοινές αξίες με την Αμερική του Τραμπ ο κ. Τσίπρας;

Εκτός και αν πάλι ήταν μια πλάκα. Διόλου απίθανο. Εδώ μπροστά στον Πάπα Φραγκίσκο έλεγε ανέκδοτα σεφερλιδικού επιπέδου για τον προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας που τον φέραμε στη Λέσβο γιατί το Προσφυγικό είναι ένα «καθολικό» πρόβλημα.

Ο κ. Τσίπρας είναι ένας θαυμαστής του «Μεγάλου Τιμονιέρη». Που πάει στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και φωνάζει «venceremos». Που συζητάει με τον Τραμπ για τον πόλεμο που κάνουν και στους δυό τους τα «κακά» μέσα ενημέρωσης. Και που μετά τρέχει να συζητήσει για Ευρώπη και δανεικά με τη Μέρκελ και τον Μακρόν.

Ολα ένα τρολάρισμα, ένα επιφανειακό πέρασμα χωρίς τον απαραίτητο βαθμό σύνδεσης. Που έχει βέβαια και αυτό την πολιτική χρησιμότητά του: ο Αλέξης μοιάζει να είναι ένας από τους ψηφοφόρους (του). Ο μέσος όρος του Ελληνα, για τον οποίο τα μισά είναι πλάκα και τα άλλα μισά έχθρες, ο μέσος όρος με τα κουτσά-στραβά αγγλικά και τα ελληνικά της «Κόπρου του Αυγέα (sic)» και της «εξαιτίας του γεγονός (sic)». Ο μέσος όρος που επιχειρηματολογεί μόνο με συνθήματα και τσιτάτα για τα social media – υπό αυτήν την έννοια τα βρίσκει απολύτως με τον Τραμπ.

Λογικά άλλωστε και η καμήλα δεν είναι καμιά τυχαία. Είναι από το γνωστό καραβάνι που προχωρά.

[ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr , του Αλέκου Παπαναστασίου, 20/10/2017]

Ο Πέτρος Τζεφέρης, Δ/ντης Ορυκτών Πρώτων Υλών Υπ. Περιβάλλοντος και Ενέργειας (Υπ.Εν). στο μπλογκ elladitsamas.blogspot.gr, ανάρτησε στις 6/01/2016 ένα άρθρο «απολογιστικό» για το 2015, με τη διαφορά όμως πως απαριθμεί το τι έπρεπε να γίνει το 2015 στον τομέα του ορυκτού πλούτου, και όχι τι έγινε … Απολαύστε το:

«Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και επειδή οι ευχές ελάχιστα κοστίζουν στον τόπο μας, θέλουμε κι εμείς να ευχηθούμε ένα καλύτερο 2016. Εστω, ένα λιγότερο προβληματικό 2016 σε σχέση με το 2015!

Ειδικά για τον Ελληνικό Ορυκτό πλούτο, οι “ανέξοδες” προσδοκίες μας, τις οποίες όμως έχουμε κατά καιρούς εξειδικεύσει και αναλύσει επαρκώς από το βήμα αυτό,  συμποσούνται στα ακόλουθα:

1. Ο ορυκτός και ενεργειακός πλούτος της Χώρας πρέπει να αναπτυχθεί ορθολογικά και ισόρροπα και να αποτελέσει τελικά μέσο και όπλο για την κατάκτηση και διαφύλαξη της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Κι ακόμη εις πείσμα των αντιθέτως θρυλουμένων να μην προκαλεί βλάβες και αλλοιώσεις στο περιβάλλον, φυσικό και ανθρωπογενές.
2. Ο ορυκτός και ενεργειακός πλούτος, πού έχει αποδειχτεί πλέον ότι υπάρχει στη χώρα μας, όσος και όπου υπάρχει, να κατοχυρωθεί ως αναπαλλοτρίωτη εθνική περιουσία, με όλες τις απαιτούμενες αλλαγές επί του θεσμικού πλαισίου.
3. Είναι απαραίτητο να καταρτιστεί άμεσα ένα ευρύ πρόγραμμα ερευνών και εκμεταλλεύσεων, με συμμετοχή όλων των μαζικών φορέων πού ασχολούνται με θέματα ορυκτού πλούτου, το οποίο να είναι εφαρμόσιμο και όχι ευχολόγιο. Το πρόγραμμα αυτό να εντάσσεται σε Εθνική Πολιτική, την Εθνική Πολιτική για τον Ελληνικό Ορυκτό Πλούτο.
4. Η Εθνική Πολιτική για τον Ελληνικό Ορυκτό Πλούτο να είναι εναρμονισμένη με άλλες τομεακές πολιτικές, να διασφαλίζει διαχρονικά τον εφοδιασμό της κοινωνίας μας με πρώτες ύλες αλλά παράλληλα αυτός θα διενεργείται σύμφωνα με τις περιβαλλοντικές επιταγές και τις βασικές αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης. Κι επιτέλους η πολιτική αυτή να θεσμοθετηθεί ώστε να πάψει να αποτελεί μια απλή διακήρυξη αρχών και προθέσεων
5. Η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου πρέπει να είναι καθετοποιημένη, γιατί με τον τρόπο αυτό ανεξαρτητοποιείται ή χώρα μας και πολλαπλα­σιάζονται τα οφέλη για την εθνική οικονομία.
6. Να αξιοποιηθούν κατάλληλα οι ελεγκτικοί φορείς ώστε να εκλείψει η παράνομη εξορυκτική δραστηριότητα η οποία προέρχεται από μη κατάλληλους ή παράνομους χώρους λαθροεξόρυξης ή λαθροαπόληψης με ανεξέλεγχτες επιδράσεις στο περιβάλλον αλλά και την οικονομία της χώρας.
7. Να διαμορφωθούν συνθήκες ανάπτυξης νέων Μεταλλουρ­γιών με παράλληλη αναδιάρθρωση αυτών πού υπάρχουν, ώστε να παράγεται δέσμη μεταλλουργικών προϊό­ντων απαραίτητων για την καθετοποίηση της εξόρυξης και την ανάπτυξη της μεταποιη­τικής βιομηχανίας.
8. Η αγορά τεχνολογίας/τεχνογνωσίας να γίνεται με κριτήρια τη μικρότερη δυνατή εξάρτηση, την αφομοίωση, την αναπαραγωγή και, τέλος, τη συμβολή στην ανάπτυξη εθνικής τεχνολογίας.
9. Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου να συμβάλει στην αύξηση του εθνικού εισοδήμα­τος, στη βελτίωση του ισοζυγίου πληρωμών, στη διεύρυνση της εσωτερικής αγοράς και κυρίως στη μείωση της ανεργίας.
10. Ο ορυκτός μας πλούτος, τέλος, πρέπει και μπορεί να ερευνηθεί από έλληνες επιστήμονες, να αξιοποιηθεί για τα συμφέροντα του λαού μας και να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα της ισομερούς και αποκεντρωμένης ανάπτυξης της πατρίδας μας.

Όπως έχουμε γράψει πάμπολλες φορές εδώ, η Χώρα διαθέτει στρατηγικό γεωπολιτικό πλεονέκτημα στον τομέα, το οποίο δεν θα πρέπει να αφεθεί να πάει χαμένο. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να απεμπολήσει καμιά πλουτοπαραγωγική της πηγή. Η εξορυκτική δραστηριότητα, μπορεί να συνδράμει σημαντικά στο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, με την αξιοποίηση των ορυκτών πρώτων υλών και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Ο Ορυκτός μας Πλούτος αποτελεί περιουσία του Ελληνικού λαού, γι αυτό οφείλουμε να τον επιβεβαιώσουμε στο σύνολό του και να τον αξιοποιήσουμε προς όφελος της κοινωνίας. Και μάλιστα καθετοποιημένα, δηλ. με την μέγιστη δυνατή προστιθέμενη αξία για το τόπο.

Ο ρόλος της πολιτείας είναι να διαμορφώσει τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για αυτό και μπορεί να το επιτύχει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, δηλ. διαμορφώνοντας ευπρόσωπες δομές, όχι με μικρούς αναλώσιμους «μεσσίες». Κι ο ρόλος του πολίτη είναι να καταλάβει επιτέλους ποιοί είναι μαζί του. Ας αφήσουμε επιτέλους στην άκρη όλους εκείνους που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια για να κερδίσουν σε αναγνωρισιμότητα και ας πιστέψουμε τους σοβαρούς, δηλ. αυτούς που απλά κάνουν τη δουλειά τους, αυτήν που ξέρουν, αυτήν που σπούδασαν. Που δεν κραυγάζουν και δεν συνθηματολογούν, απλά κάνουν τη δουλειά τους!

Κι ας βοηθήσουμε ώστε σύντομα η κρίσιμη μάζα τους καταστεί επαρκής! Καλή Χρονιά.»