Πατάμε και κινούμαστε στερεά στη γη, πετάμε στον αέρα. Κολυμπάμε στα νερά κι έχουμε μέσα μας τη σιγουριά πως στέρεος κι αμετακίνητος είναι ο κόσμος, κι είμαστε σταθεροί, σίγουροι κι αμετακίνητοι κι εμείς, φτάνει νάμαστε σωστά ριζωμένοι στο έδαφος.
Κι όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: Διαβιούμε σ’ ένα λεπτό τσόφλι μιας μετέωρης σφαίρας, που περιφέρεται αέναα στο χάος, γύρω από τον γεννήτορα και ζωοδότη της ήλιο.
Κι αυτό το εύθραυστο τσόφλι, δεν είναι καν τσόφλι. Πατάμε πάνω σε πλάκες που…
πλέουν πάνω στο διάπυρο μάγμα της γης, που στερεοποιούνται στην εξωτερική τους επιφάνεια και δημιουργούν τον λεγόμενο στερεό φλοιό της γης – το τσόφλι. Κι αυτές οι βαρύτατες πλάκες στην πραγματικότητα …επιπλέουν πάνω στο διάπυρο μάγμα, ως ελαφρότερες, αλλά δεν είναι σταθερές. Κινούνται ελαφρά. Και στην κίνησή τους, κάποιες φορές, στριμώχνονται, σπρώχνονται ή κάποια χώνεται λίγο κάτω από την άλλη. Λίγο, λίγα μέτρα, που όμως είναι αρκετά για να μεταδοθεί στην επιφάνεια ένας κραδασμός, μια παλμική κίνηση της επιφάνειας, που ταρακουνά όλα τα πράγματα πάνω της. Το ταρακούνημα είναι πολλές φορές ισχυρό, τόσο, που τσακίζει τα εφήμερα έργα του ανθρώπου πάνω στην επιφάνεια. Κι εκεί που φαίνονται οι συνέπειες είναι στα κτίσματα, ειδικά σε όσα κατασκευάστηκαν με βάση την κατακόρυφη βαρύτητα. Ή και τα τσιμεντένια όπου, για λόγους δαπάνης και ωχαδερφισμού, αλλά και για λόγους οικονομικού κέρδους, δεν τηρούν τις προδιαγραφές της επιστήμης. Και τα κτίσματα που καταρρέουν καταπλακώνουν δυστυχώς πλήθος αθώους και ανήμπορους ανθρώπους.
Είμαστε «κυρίαρχοι» της γης, αλλά είμαστε στο τσόφλι. Γι’ αυτό και οι σεισμοί, γι αυτό και κάτι χειρότερο: Τα ηφαίστεια –αφού το μάγμα κάτω δεν είναι σταθερό, αλλά, κυριολεκτικά «καζάνι που βράζει». Πολλά ενεργά ηφαίστεια προκαλούν σεισμούς με τις εκρήξεις τους ή εκροές λάβας αλλά και εκτινάξεις αερίων, δηλητηριωδών και μη, μαζί με στάχτη, που δημιουργούν νέφος, συχνά αδιαπέραστο από τις ακτίνες του ήλιου. Στα συνήθη ηφαίστεια το νέφος διαλύεται σχετικά σύντομα, υπάρχουν ωστόσο και συγκεντρώσεις τόσο μεγάλου όγκου καφτού μάγματος σε μεγάλη έκταση και σε ρηχό σχετικά βάθος, τα λεγόμενα υπερηφαίστεια, που ελλοχεύουν να εκραγούν. Σπάνια βέβαια, αλλά ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Μια τέτοια έκρηξη μπορεί να σημάνει κίνδυνο εξαφάνισης της ζωής, ή τουλάχιστον του ανθρώπου, ή έστω μέρους της ανθρωπότητας, που ζούμε πάνω στο τσόφλι. Όχι γιατί θα πλημμυρίσει η γη μας λάβα και καφτή στάχτη –όπως έγινε στην Πομπηία-, αλλά γιατί το νέφος που θα εκτοξευτεί μπορεί να καταλάβει την ατμόσφαιρα και να μείνει ψηλά επί πολλά χρόνια, στερώντας το φως και τη ζέστη του ήλιου από το τσόφλι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή ανθρώπων, ζώων και φυτών πάνω του.
Εκτός, βέβαια, από τους σεισμούς και τα ηφαίστεια, πλήθος άλλα, ολοένα και πιο ακραία καιρικά φαινόμενα ταλαιπωρούν το εύθραυστο τσόφλι, με τεράστιες φονικές καταστροφές για τους διαβιούντες πάνω του.
Και οι άνθρωποι πάνω στο τσόφλι της γης έχουν γεμίσει την ιστορία τους με εξοντώσεις αλλήλων, με πολέμους, με εξοπλισμούς, με απειλές, ενώ το καζάνι βράζει πάντα κάτω από τα πόδια τους. Ας μην αισθάνονται ισχυροί κι αμετακίνητοι πάνω στον ΣΤΕΡΕΟ(;) φλοιό της γης, γιατί δεν είναι καθόλου στερεός. Ένα …τσόφλι είναι. Κι οι πλάκες …σιγοκουνιούνται.
[ΠΗΓΗ: https://aetoshal.blogspot.com/, του Γιώργου Ζωγραφάκη, 13/2/2023]