Διαβάσαμε όλοι –και μάλιστα με τη δέουσα προσοχή– την ανακοίνωση των Σωματείων των εργαζομένων στην Ελληνικός Χρυσός σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις μετά την δημοσιοποίηση του Οδικού Χάρτη της επόμενης ημέρας από την εταιρεία.
Φυσικά, όπως πάντα, υποστηρίζουμε 100% τα αιτήματα των εργαζομένων και περιμένουμε κι εμείς «τις εγγυήσεις που δοθήκαν προφορικά, να τις δούμε να εφαρμόζονται και στην πράξη», όπως κατά λέξη αναφέρεται στην ανακοίνωση.
Και δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για να γραφτεί το παρόν άρθρο αν δεν είχαμε μια ένσταση στα υπόλοιπα που αναφέρονται παρακάτω στην ίδια ανακοίνωση…
Διαμαρτύρονται οι διοικήσεις των Σωματείων (και τις αναφέρω όλες μαζί, διότι έτσι υπογράφουν την ανακοίνωση), για τον τρόπο επικοινωνίας εταιρείας-εργαζομένων. Συνάδελφοι, ας πάρουμε ένα-ένα τα πράγματα.
Ξεκινάμε από το γεγονός πως η εταιρεία, χωρίς να προδικάζουμε ή να γνωρίζουμε τις τελικές προθέσεις, έχει άμεσα την πρόθεση να συνομιλήσει με τους εργαζόμενους. Και στη σημερινή εποχή των συρρικνώσεων και των λουκέτων, είναι σημαντικό το ότι μια εταιρεία είναι ανοικτή σε διάλογο με το σύνολο των εργαζομένων της.
Έχει στ’ αλήθεια σημασία, ή μάλλον πόση σημασία έχει, αν ο διάλογος γίνει μέσω σωματείων ή μέσα από τις διαφορετικές ομάδες των εργαζόμενων; Μήπως ο διάλογος μέσα από ομάδες κοινών ενδιαφερόντων (ειδικοτήτων, θέσεων, εξειδικεύσεων κ.λπ.) θα είναι τελικά περισσότερο ουσιώδης;
Πως στοιχειοθετείται το ότι η εταιρεία παρακάμπτει την «ηθικά, νομικά, και δημοκρατικά κατοχυρωμένη διαδικασία διαλόγου εργοδοτών – εργαζομένων» στέλνοντας προσωπικά e-mail για ενημέρωση κατά ομάδες; Ούτε το πως με την εξειδικευμένη ενημέρωση μπορεί να «καμφθεί η ενότητα και η αποφασιστικότητα των εργαζομένων για προάσπιση του εργασιακού τους μέλλοντος», μπορώ να κατανοήσω. Μάλιστα –αν με ρωτήσετε–, διακρίνω και μια υποβόσκουσα έλλειψη εμπιστοσύνης προς συναδέλφους, διότι επί της ουσίας η ανακοίνωση λέει πως αν πάτε μόνοι σας κατά ομάδες απέναντι στην εταιρεία, χωρίς την εποπτεία της διοίκησης των σωματείων, θα σας τουμπάρουν… Λες και οι εργαζόμενοι είναι μικρά παιδιά, και δεν ξέρουν να «προασπίσουν μόνοι τους το εργασιακό τους μέλλον»… Προς τι λοιπόν η αγωνία;
Μήπως ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στο 2021; Γενικά, θεωρώ για εργαζόμενους σε μια εταιρεία αιχμής του 21ου αιώνα απαράδεκτη τη θέση να αποκλειστεί η επικοινωνία εταιρείας-εργαζομένων μέσω δια ζώσης ενημέρωσης. ΟΛΑ ενδιαφέρουν ΟΛΟΥΣ; Αν μη τι άλλο αυτή η θέση δηλώνει την επιθυμία κάποιων να περνάει ΟΛΗ η επικοινωνία μέσω συγκεκριμένων καναλιών, λες και τα e-mail και οι ενημερώσεις ή οι διάλογοι θα είναι «κρυφά» από τα σωματεία…
Τελικά είναι δυνατόν να δηλώνουμε πως μια εταιρεία ότι δεν έχει δικαίωμα να μιλήσει απευθείας με τους εργαζόμενούς της;
Και να σας πω τι μου θυμίζει αυτή η ιστορία; Άλλες εποχές… Μου έφερε στο μυαλό τη λέξη «εργατοπατέρας», και μάλιστα με κάκιστους συνειρμούς… Θεωρώ πως αυτού του είδους ο παλιομοδίτικος συνδικαλισμός εκλείπει πλέον από την ΒΑ Χαλκιδική και αυτό έχει αποδειχθεί και με τις κινητοποιήσεις του 2015 και του 2017, τις οποίες μάλιστα αναφέρει και η ανακοίνωση…
Και τι είναι ποιο ευέλικτο και περισσότερο αποτελεσματικό; Η κοινή έκτακτή Γενική Συνέλευση όλων των σωματείων, ή η ενημέρωση σε ομάδες;
Να συμφωνήσω λοιπόν πως «έχουμε καθήκον ο ένας προς τον άλλον ως εργαζόμενοι, να είμαστε στο διηνεκές κλαδιά ενωμένα, που δεν μπορεί κανένας να σπάσει», αρκεί τα κλαδιά αυτά να έχουν και εμπιστοσύνη μεταξύ τους.
Και σε τελική ανάλυση, πραγματικά, το θέμα που μας καίει τώρα είναι αν η εταιρεία θα κάνει τον διάλογο που προανήγγειλε σε ομάδες εργαζομένων ή σε συνελεύσεις σωματείων; Αυτό είναι το πρόβλημά μας;
Δεν απαντάω… Τροφή για σκέψη δίνω… Ας τα σκεφτούμε λίγο αυτά…