Διαβάζω (ομολογώ με περιπαικτική διάθεση) σε άρθρο του τιτάνα δημοσιογράφου και ειδικού Σκουριολόγου Νίκου Φωτόπουλου, πως κάποια φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται και για πολλοστή φορά απευθύνονται στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ακριβώς…, εκεί που επανειλημμένως έφαγαν τα μούτρα τους), με αίτημα το χιλιοπαιγμένο έργο της παρεμπόδισης της ανάπτυξης της μεταλλευτικής!
Μάλιστα, αυτή τη φορά έχουν και νέο σύνθημα: «Ωσπου να φύγουν…»! Ευρηματικό, αλλά ατυχές διότι δηλώνει μια αοριστία που μπορεί να φτάσει στο διηνεκές… Άρα μπορεί και να μεταφράζεται «εμείς θα γκρινιάζουμε μέχρι τη λήξη της ζωής των μεταλλείων, σε 30-35 χρόνια»…
Έτσι λοιπόν έχουμε νέα προσφυγή 12 «τοπικών φορέων» και «κατοίκων» της βορειοανατολικής Χαλκιδικής στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τα μεταλλεία χρυσού. Καλά, τώρα δεν χρειάζεται να μαντέψουμε ποιοι είναι αυτοί οι «τοπικοί φορείς» και οι «κάτοικοι»… Οι γνωστοί-άγνωστοι οπαδοί της αποανάπτυξης και υποστηρικτές γνωστού κομματικού χώρου. (ΚΑΝΕΙΣ δεν θα με πείσει ΠΟΤΕ πως το θέμα δεν είναι πολιτικό).
Οι προσφεύγοντες έστειλαν μάλιστα και γραπτή δήλωση (που αλλού) στην Εφημερίδα των Συντακτών, ένα κείμενο-ύμνο στην ασάφεια και την γενικολογία:
«Εμείς οι κάτοικοι και φορείς της περιοχής, πιστοί στις αρχές μας για προστασία του περιβάλλοντος της πατρίδας μας αλλά και επιδιώκοντας μια διαφορετική αειφόρο ανάπτυξη για τον τόπο μας, δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στην καταστροφή που υπόσχεται η μεταλλευτική δραστηριότητα, συνεπικουρούμενη από φιλικές προς την εταιρεία κυβερνήσεις και υπουργεία, με κάθε πρόσφορο μέσο»
Έχει απ’ όλα… Τοπικό χαρακτήρα, περιβάλλον και προστασία, πατρίδα (απαραίτητο αυτό), αειφόρο ανάπτυξη, επερχόμενη καταστροφή, κακές κυβερνήσεις και υπουργεία…
Λες και ακούω ή διαβάζω κείμενα της Ιγγλέζη και του Παρατηρητηρίου μια πενταετία πίσω…. Γιατί με εκείνους τους καιρούς συνάδει και το ύφος και το λεκτικό της δήλωσης… Παλαιοκομματικό δηλαδή, αν μου επιτρέπεται η έκφραση…
Αλλά το γέλιο είναι αλλού…
Σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι προσφεύγοντες –που δεν θέλουν μεταλλεία στην περιοχή τους–, η εταιρεία «Πραγματοποιεί απολύσεις εργαζομένων, απολύει συνδικαλιστές, κλείνει το ένα από τα δύο λειτουργούντα μεταλλεία (Μαύρες Πέτρες), ανακοινώνει επερχόμενες απολύσεις, ανακοινώνει τεράστιες ζημιές, ανακοινώνει υπέρογκο δανεισμό, ανακοινώνει την αγωνιώδη προσπάθεια εξεύρεσης χρηματοδότησης»….
Για όσα και σε όσο βαθμό από αυτά ισχύουν, έχουν αναρωτηθεί οι υποκινητές της προσφυγής και τα κομματικά τους δεκανίκια πόσο μεγάλο ρόλο έχουν παίξει όλα αυτά τα χρόνια για να φτάσει η εταιρεία σε αυτή την κατάσταση;;;
Σοβαρά τώρα, «Πρέπει επιτέλους να ακουστεί η φωνή μας, γιατί τα όσα ισχυριζόμαστε τα 30 τελευταία χρόνια αποδεικνύονται αργά ή γρήγορα αληθινά»; Μήπως είναι πολλά τα 30 χρόνια σύντροφοι και έχουν αλλάξει κάποια πράγματα εδώ γύρω, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Μια προσπάθεια 30 χρόνων (!) αν μη τι άλλο, δηλώνει εμμονή…