Μπήκε για τα καλά ο Αύγουστος και πλησιάζουμε ολοταχώς στην μεγάλη γιορτή του 15Αύγουστου. Όπως θα έχετε διαπιστώσει όσοι δεν καταφέρατε να πάτε ακόμη προς τας παραλίας και βράζετε σε κάποιο άστυ, (στο κλεινόν ή άλλο), η δημόσια διοίκηση έχει παραδοθεί αμαχητί στη ραστώνη του Αυγούστου και όλα δουλεύουν σε ρυθμούς βραδύποδα… Όχι ότι πριν δούλευαν στην εντέλεια, συγκριτικά μιλάμε…
Πήγα χθες σε μια εφορία και σε ένα ολόκληρο όροφο, που άλλοτε περίμενες ουρά από τις σκάλες για να εξυπηρετηθείς, ήταν 3 πολίτες και 2 υπάλληλοι… Παρ’ όλα αυτά τη μιάμιση ώρα την έφαγα…
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως είναι ουτοπία τέτοια εποχή να περιμένει κανείς να εκδοθούν οι άδειες για τις Σκουριές… Κάτι σαν τον ουτοπικό σοσιαλισμό του Σαρλ Φουριέ… Όχι πως να τις περιμένεις άλλη εποχή δεν είναι επίσης ουτοπία με την παρούσα κυβέρνηση, αλλά και πάλι…. Συγκριτικά μιλάμε…
Και δηλαδή τι να περιμένουμε; Θα ρωτήσει ο ανήσυχος πολίτης… Η απάντηση είναι εύκολη: Περιμένουμε να καταποντιστεί περαιτέρω αυτή η κυβέρνηση και να αναγκαστεί να πάει σε εκλογές ή στη χειρότερη περίπτωση να έρθει το ευλογημένο 2019 να απαλλαγούμε… Αν εστιάσουμε δε και στην περιοχή μας, περιμένουμε να έρθουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές να απαλλαγούμε και από το θίασο Ζουμπά, τον ηγέτη της μηδενικής ανάπτυξης και μάγο του ταρατατζούμ…
Μπορεί ο καθένας από εμάς να περιμένει κι άλλα πράγματα… Μια καλή κληρονομιά από έναν ξεχασμένο συγγενή στην Αμερική, ένα σεντούκι λίρες στα θεμέλια του εξοχικού του, το μοναδικό εξάρι του τζόκερ, έναν καλό γάμο με μια ή έναν πλούσιο κληρονόμο, την Δευτέρα Παρουσία, τους Ελ που θα έρθουν από τον άλφα του Κενταύρου να μας πάρουν μαζί τους….
Όλα μπορούμε να περιμένουμε…
Μόνο για άδειες για τις Σκουριές μη μου πείτε…