Δηλώσεις Λαφαζάνη σε Κυριακάτικη εφημερίδα: «Η δική μου εξαρχής θέση και επιμονή ήταν να ετοιμαστεί έγκαιρα η Ελλάδα, πρώτα από όλα πολιτικά, για όλα τα ενδεχόμενα, ακόμα και για την περίπτωση της εξόδου από την ευρωζώνη, αν και εφόσον συναντούσε απέναντί της τείχος και απαιτήσεις συνθηκολόγησης»!!!

Και ο Παναγιώτης με τους φίλους του έκαναν ότι μπορούσε για να βρούμε απέναντι «τείχος και απαιτήσεις συνθηκολόγησης», καθυστερώντας τα πάντα για ένα εξάμηνο, φλομώνοντας τον κόσμο με «περήφανα ΟΧΙ» και δήθεν «λαϊκή εντολή» που είχαν, για να κάνουν ότι γουστάρουν… Η επένδυση στις Σκουριές ήταν το πρόβλημά του… Λες και σε άλλες επενδύσεις ήταν θετικός… Και δεν μας διευκρίνισε τι εννοεί να προετοιμαστεί η Ελλάδα «πρώτα από όλα πολιτικά»; Να έχουμε πλειοψηφία Λενινιστών με υποστήριξη Καμμένου και Χρυσής Αυγής; Και «τεχνικά» πως θα προετοίμαζες την Ελλάδα Παναγιώτη μου; Θα την έριχνες σε εμφύλιο, να πέσουμε να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου;

Λαφαζάνη, κάτι δεν κατάλαβες… Όταν οι ψηφοφόροι έριξαν ψήφο για «πρώτη φορά αριστερά», θαμπωμένοι από το γυαλιστερό λούστρο του «νέου» που πλάσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ, και απογοητευμένοι από τη διακυβέρνηση Σαμαρά, δεν ψήφισαν εσένα και την πλατφόρμα σου… Ψήφισαν μια αλλαγή από όπου και αν προερχόταν… Θυμάσαι, το ίδιο είχε γίνει και με το ΠΑΣΟΚ πριν 35 περίπου χρόνια… Οι Έλληνες δεν θέλουν να γίνουμε σοβιετία… Επιτέλους, τι δεν καταλαβαίνεις;

Υ.Γ. Ευτυχώς είσαι επίμονος και έτσι που πας, πιθανότατα στις επόμενες εκλογές να μην μπεις ούτε στη βουλή… Έτσι θα είσαι μόνο μια κακή ανάμνηση στην πολιτική ζωή του τόπου… «Ο υπουργός που έβλεπε τους μήνες να περνούν»…

Κυκλοφόρησε αισίως και το 14ο τεύχος των Μεταλλευτικών Νέων, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «θεματικό», αφού στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αφιερωμένο στον αγώνα των εργαζομένων στα μεταλλεία και των κατοίκων της περιοχής για ένα καλύτερο μέλλον.

Σημείο αναφοράς αυτού του τεύχους η ιστορική κάθοδος των 7.000 και πλέον υποστηρικτών της επένδυσης, στην συντριπτική πλειοψηφία τους εργαζόμενοι με τις οικογένειές τους και κάτοικοι των Μαδεμοχωρίων, στην Αθήνα στις 16 Απριλίου για να διαδηλώσουν ειρηνικά απέναντι στις αντεργατικές και αντιπαραγωγικές ενέργειες του τότε ΥΠΑΠΕΝ κου Λαφαζάνη.

Στο ίδιο τεύχος γίνεται εκτενής αναφορά σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις παρελθόντων ετών, όπως αυτές του 1992 και του 2003, με μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετείχαν σε αυτές, αλλά και σε άλλες δυο πολύ σημαντικές κινητοποιήσεις, όπως του 1973 και της μεγάλης απεργίας του 1977. Διαβάστε το νέο τεύχος εδώ.

Μέχρι την επώδυνη συμφωνία της 12ης/13ης Ιουλίου με τους «εταίρους» και μέχρι τον ανασχηματισμό της αμηχανίας, ο Αλέξης Τσίπρας /η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «της δικής του λογικής» είχε έναν ύπουλο εχθρό να αντιμετωπίσει: την απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης. Ύστερα, όταν βρέθηκε σε ανάπτυξη το εσωτερικό ρήγμα στον (ιδιότυπο ούτως ή άλλως) πολιτικό οργανισμό που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνον απο αντιπολίτευση δεν είχε έλλειψη! Μόνο που η αντιπολίτευση προερχόταν από μέσα – από την Αριστερή Πλατφόρμα, από τον (πάλι θυμωμένο) Παναγιώτη Λαφαζάνη, από την πρωθιέρεια του απολύτου Ζωή, από τον εκτοξευμένο και (ευτυχώς!) φλύαρο υπουργό-παγώνι Γιάνη Βαρουφάκη. Όμως τον Λαφαζάνη τον βομβάρδισε ο Τσίπρας με βόμβες βυθού, τον Γιάνη μας (με ένα «ν») τον άφησε να εκτίθεται μόνος του – μένει μόνον η Ζωή! Αλλά και ακόμη από πιο μέσα, προήλθε η αντιπολίτευσή του, πιο βαθιά, από την επιμονή των «κοινών συριζαίων». Οι οποίοι πίστεψαν στο «Πρώτη φορά αριστερά!» μη προσέχοντας ότι το ουσιαστικό στοίχημα ήταν ότι θα επρόκειτο για κυβερνητική/κυβερνώσα/με τις ευθύνες της διακυβέρνησης Αριστερά.

Η «άλλη» αντιπολίτευση, η αυτονόητη, η θεσμική, τον Αλέξη Τσίπρα συνέχισε να τον απειλεί όπως και πριν – δηλαδή… με την απουσία της. Που, σιγά-σιγά άρχισε να φέρνει κάπως προς διάλυση. Στην Ν.Δ., αυτό κόντεψε να αποκτήσει και κοινοβουλευτική αποτύπωση, με αφορμή τη φορολογία των αγροτών – όμως επεκράτησαν σοφές(;) συμβουλές και το θέμα απεσύρθη/θάφτηκε, ώστε ο πολυθρυμματισμός να μην φανεί. Στο πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, πάλι, η διάλυση έχει εγκατασταθεί τόσο πολύ στον πυρήνα του (βοηθάει και η πρωτεϊκή, διεκδικητική των πάντων φιγούρα του Βαγγέλη!), ώστε κάθε συζήτηση να παρέλκει. Από το ΠΟΤΑΜΙ, τώρα, η απειλή για τον ΣΥΡΙΖΑ χωρεί δια της τεθλασμένης: ένας αιφνίδια ωριμάζων Σταύρος Θεοδωρακης κατά κάποιον τρόπο «δείχνει τον καθρέφτη» στον Αλέξη Τσίπρα, ώστε ο δεύτερος να μην μπορεί να θεωρήσει ότι… δεν βλέπει τι ακριβώς κάνει από εσωστρέφεια, τι κάνει από κομματοκεντρικό χειρισμό, τι κάνει από παραίτηση από την (όποια εναπομένουσα) ουσία της βαριάς διαπραγμάτευσης. Της οποίας δέχθηκε να κουβαλήσει το κόστος – μην το ξεχνάμε αυτό.

http://www.protagon.gr/, 23/07/2015, του Αντώνη Παπαγιαννίδη