«Από τους “συγγενείς και φίλους” μετακλητούς και ειδικούς συμβούλους “εμπιστοσύνης” μέχρι τους αλληλέγγυους και “αλληλέγγυους” των ΜΚΟ και “ΜΚΟ” και από τον “βασανισμό” της Eldorado Gold στην Χαλκιδική μέχρι την “περήφανη διαπραγμάτευση” που όλο “κλείνει” αλλά ποτέ δεν τελειώνει, ο γνώμονας των αποφάσεων είναι ένας: Να καθησυχαστεί το κομματικό ακροατήριο. Να ικανοποιηθεί η ιδεοληψία των “πελατών” και, ταυτόχρονα, να βολευτούν μερικά “δικά μας (ροζ) παιδιά”…»
Η πρώτη αξιολόγηση, με βάση το 3ο Μνημόνιο του Αυγούστου, έπρεπε να ολοκληρωθεί στα μέσα Νοεμβρίου 2015. Στην ίδια συμφωνία προβλεπόταν να έχει πραγματοποιηθεί η ίδρυση του νέου Υπερ-Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων, πριν την 30η Οκτωβρίου.
Τίποτα από τα δύο, δεν έχει υλοποιηθεί. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ακόμη παντελώς άγνωστο αν έχει τελικά υπάρξει, έστω, προσωρινή συμφωνία.
Βρισκόμαστε στα μέσα Απριλίου 2016 και η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αφενός λόγω πλήρους έλλειψης επενδύσεων η οποία προκαλείται από την επικρατούσα αβεβαιότητα, αφετέρου από την παντελή απουσία αναπτυξιακών πολιτικών.
Ο πρωθυπουργός μπορεί να προβλέπει ότι η πώληση του Ο.Λ.Π. θα φέρει επενδύσεις, όσο θέλει και όσο του αρέσει. Αυτές όμως, δεν πρόκειται να έρθουν αν δεν υπάρξει σταθερό και, ταυτόχρονα, ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον. Αυτό δε, με την σειρά του, δεν δημιουργείται από μόνο του. Χρειάζεται σχέδιο και πάρα πολλή δουλειά για να δημιουργηθεί…
Δεν έχει γίνει γνωστό σε ευρεία κλίμακα αλλά, εάν η διαπραγμάτευση φτάσει μέχρι τον Μάιο, η αξιολόγηση θα γίνεται σε χρόνο που κανονικά θα έπρεπε να αφιερώνεται στην δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος. Δεν βαριέστε. Τι είναι για μια ρωμαλέα οικονομία, όπως η ελληνική, 6 μήνες πάνω ή έξι μήνες κάτω; Έτσι δεν είναι;
Από τον Ιανουάριο του 2015 όμως δεν έχουν περάσει έξι, αλλά δεκαπέντε μήνες. Και, ουσιαστικά, οι μόνες πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχουν υλοποιηθεί σε αυτούς τους 15 μήνες, είναι οι εξής 2,75:
Α. Το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών
Β. Η παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στην Γερμανική Fraport και
Γ. Η πώληση των μετοχών του Ο.Λ.Π. στην C.O.S.CO. Η οποία όμως, τυπικά, δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένη. Με την υπογραφή της σύμβασης την περασμένη Παρασκευή, κανονικά, θα έπρεπε. Οι γνωστές δηλώσεις Δρίτσα όμως, δεν το επιτρέπουν. “Μία στο εκατομμύριο” (που έλεγε και ο Δόκτωρ κάποτε) να μην ψηφισθεί στην Βουλή και η σύμβαση θα πάψει να έχει το οποιοδήποτε κύρος και αξία…
Από τις παραπάνω μεταρρυθμίσεις, όπως είναι ευνόητο, μόνο η παραχώρηση των αεροδρομίων και η πώληση του Ο.Λ.Π., έχουν αξιόλογη οικονομική σημασία. Και οι δύο δεν αναμένεται να έχουν οποιαδήποτε σοβαρή επίδραση στην οικονομία πριν την άνοιξη του 2017 (η Fraport παραλαμβάνει τα αεροδρόμια τον Νοέμβριο του 2016).
Παρόλα αυτά τα κυβερνητικά στελέχη, από τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι κάθε αρμόδιο και αναρμόδιο υπουργό και Γενικό Γραμματέα, μιλούν για “εκτίναξη” και “εκτόξευση” στο Β’ εξάμηνο του έτους. Πως, από ποιους πόρους και με ποιο σκεπτικό, παραμένει άγνωστο στους πολλούς και φυλάσσεται σαν επτασφράγιστο, άκρως (τρελό και) απόρρητο μυστικό στις κατακόμβες του Μαξίμου. Ή της Κουμουνδούρου. Οι πληροφορίες διίστανται…
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να προσπαθήσει ν’ ανακαλύψει πως “θα έρθει η ανάπτυξη”, διερευνώντας τις κινήσεις και τις πράξεις της κυβέρνησης. Αλλά θα ήταν μια μάταιη προσπάθεια. Διότι όλες έχουν ένα και μόνο στόχο. Να κρατήσουν ευχαριστημένη την εκλογική πελατεία. Όσο μικρή και αν είναι. Η όποια μειοψηφία, εάν και εφόσον έχει ταυτοποιηθεί ως “ψηφοφόροι ΣΥ.ΡΙΖ.Α.”, τυγχάνει ιδιαίτερης (και 9 φορές στις 10, ευνοϊκής) μεταχείρισης.
Από τους “συγγενείς και φίλους” μετακλητούς και ειδικούς συμβούλους “εμπιστοσύνης” μέχρι τους αλληλέγγυους και “αλληλέγγυους” των ΜΚΟ και “ΜΚΟ” και από τον “βασανισμό” της Eldorado Gold στην Χαλκιδική μέχρι την “περήφανη διαπραγμάτευση” που όλο “κλείνει” αλλά ποτέ δεν τελειώνει, ο γνώμονας των αποφάσεων είναι ένας: Να καθησυχαστεί το κομματικό ακροατήριο. Να ικανοποιηθεί η ιδεοληψία των “πελατών” και, ταυτόχρονα, να βολευτούν μερικά “δικά μας (ροζ) παιδιά”…
Όλα αυτά όμως, όσο ωραία και καλά κι αν ακούγονται και παρά τα όσα πρεσβεύουν οι Μαρξιστικές θεωρίες στις οποίες πιστεύει ο αγαπητός Euclid, δεν αποτελούν αναπτυξιακές πρακτικές. Σε καμία περίπτωση. Αν μάλιστα προσθέσετε στο “μείγμα” και την απαραίτητη (ιδεοληπτικά, ταμειακά και δημοσιονομικά) αστρονομική αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων, γίνονται απόλυτα υφεσιακές…
Οπότε από πού θα προέλθουν τα καύσιμα της “εκτόξευσης”; Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει στην κυβέρνηση, κανείς που να έχει. Των καθ’ ύλην αρμόδιων υπουργών και του ίδιου του Δρ. Τσίπρα, συμπεριλαμβανομένων…
Θεωρώ πως η λύση του “αινίγματος”, είναι αρκετά πιο απλή. Δεν θέλουν, δεν μπορούν αλλά και δεν ξέρουν πώς να οδηγήσουν την χώρα στην ανάπτυξη. Λόγω ιδεοληψίας, ανικανότητας και έλλειψης εμπειρίας. “Δεν το ‘χουν”, που θα λέγαμε στην γλώσσα της πιάτσας. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.
[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Πετρου Λάζου, 12/04/2016]
