Παρά τα καλά λόγια των δανειστών και τους διθυράμβους της κυβέρνησης κάθε μέρα που περνά χρηματιστήριο και οικονομία προεξοφλούν επιδείνωση της κατάστασης στη χώρα.

Είναι χαρακτηριστικό πως παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες τόσο του πρωθυπουργού όσο και της κυβέρνησης, μετά το Καλοκαίρι, να παρουσιάσουν ένα φιλικό πρόσωπο στην επιχειρηματικότητα, οι επενδύσεις που φεύγουν από τη χώρα είναι περισσότερες από αυτές που έρχονται.

Την εβδομάδα που πέρασε δυο εμβληματικές επενδύσεις στη χώρα που δεν αφορούν ιδιωτικοποιήσεις κρατικών μονοπωλίων, οι Σκουριές και το Ελληνικό, εμφάνισαν πάλι αρνητική τροπή, παρά τις προσπάθειες της ηγετικής ομάδας της κυβέρνησης να κλείσουν τις ανασταλτικές εκκρεμότητες.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα μετά την “κωλοτούμπα” του 2015 βρίσκεται διαρκώς μπροστά στο τέρας που εξέθρεψε ως αντιπολίτευση προκειμένου να φτάσει στην εξουσία. Εκατοντάδες θεσμοί, “παραθεσμοί” και ομάδες συμφερόντων εθισμένοι στην ευημερία με δανεικά προσπαθούν να εμποδίσουν οποιαδήποτε προσπάθεια οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Η Ελλάδα χρόνο με το χρόνο στη μεταπολίτευση έχει καταστεί μια μη κυβερνήσιμη χώρα. Η ανάληψη της εξουσίας από ένα κόμμα της “παλαβής” αριστεράς απλά αποτελεί την ολοκλήρωση της “μπαχαλοποίησης” της μεταπολίτευσης.

Όσοι πιστεύουν πως ο όρος “παλαβή” αποτελεί υπερβολή ας αναλογιστούν τι είδους κυβέρνηση έβγαζε από τις φυλακές εκατοντάδες αμετανόητους δολοφόνους επειδή οι φυλακές αντιμετώπιζαν προβλήματα συμφόρησης.

Όποιος καταλαβαίνει από οικονομικά είναι σε θέση να αντιληφθεί πως τα ίδια κάνουν και στην οικονομία και την εξωτερική πολιτική και την άμυνα.

Την περασμένη εβδομάδα ο Elon Musk της Tesla βρισκόταν στην Τουρκία προκειμένου να συζητήσει τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη επένδυση που θέλει να κάνει η εταιρεία. Στην Ελλάδα είναι αδιανόητη οποιαδήποτε σοβαρή επένδυση για πολλούς και ποικίλους λόγους…

Κάποιος ανεπάγγελτος αφελής περί τα οικονομικά μπορεί να πιστεύει πως αρκεί να δηλώνει ένας πρωθυπουργός πως διάκειται θετικά προς τις ιδιωτικές επενδύσεις για να προκύψουν επενδύσεις στη χώρα.

Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική.

Για να προκύψει σοβαρό επενδυτικό ενδιαφέρον χρειάζονται μερικές προϋποθέσεις, όπως:

α) Πολιτική σταθερότητα

β) Ελκυστική φορολογία και κυρίως φορολογική σταθερότητα

γ) Ανθρώπινο κεφάλαιο

δ) Κεφάλαιο (τραπεζικός τομέας ικανός να το προσφέρει)

ε) Αποτελεσματικό δημόσιο με χαμηλές επιδόσεις διαφθοράς

ζ) Δικαιοσύνη

η) Νομισματική σταθερότητα

Στην κλίμακα με άριστα το 10 η Ελλάδα παίρνει πολύ κάτω από τη βάση του 5 σχεδόν σε όλες τις προϋποθέσεις. Ίσως ο μοναδικός τομέας που παίρνει πάνω από τη βάση είναι η νομισματική σταθερότητα λόγω του Ευρώ.

Είναι αστείο να μιλάμε για πολιτική σταθερότητα στη χώρα όταν η βασική στρατηγική της σημερινής κυβέρνησης είναι πως θα σκάσει η οικονομία στα χέρια της επόμενης και πως θα την οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές.

Η φορολογία στη χώρα θυμίζει “Κατσαπλιαδιστάν” και όχι Ευρώπη. Το ανθρώπινο κεφάλαιο καθώς τα σύνορα είναι ανοιχτά έχει δραπετεύσει. Το δημόσιο θυμίζει τη σπηλιά του Αλή-Μπαμπά και της συμμορίας τους. Η δικαιοσύνη δεν λειτουργεί καθώς χρειάζονται 5-10 χρόνια να τελεσιδικήσει μια υπόθεση.

Η Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται σε μια περιπέτεια ανάλογη με αυτή που πέρασαν στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης μετά την κατάρρευση της σοβιετίας.

Την τελευταία δεκαετία οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης καλύπτουν τη χαώδη οικονομική διαφορά που τις χώριζε με την Ελλάδα. Κάποιες όπως η Σλοβακία, η Τσεχία, η Πολωνία την έχουν ξεπεράσει κιόλας. Την επόμενη δεκαετία και αφού θα έχει προηγηθεί το σοκ η Ελλάδα θα αρχίσει να καλύπτει τη διαφορά με τις χώρες αυτές.

Η πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς στη μεταπολίτευση θα αφήσει πίσω ερείπια όπως αφήνει παντού η αριστερά όπου κυβερνά.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr , του Κώστα Στούπα, 13/11/2017]

Το αγγλόφωνο ατόπημα του Αλέξη Τσίπρα με την ουρά της καμήλας είναι κάτι που, άθελά του ή μη, ταιριάζει στην πολιτική του τέχνη: ένα διαρκές τρολάρισμα το οποίο ήταν κυρίαρχο και στο ταξίδι του στις ΗΠΑ, ακόμα και στις κουβέντες του με τον Τραμπ. Ή μάλλον ιδίως σε αυτές.

Είπε λοιπόν ο Αλέξης στο Ινστιτούτο Brookings ότι φάγαμε την καμήλα και ότι μας μένει η ουρά, αλλά είπε την ουρά όχι «tail», σαν αυτή δηλαδή του γαϊδάρου που στην ομιλία του έγινε καμήλα, αλλά «queue» σαν την ουρά που περιμένουμε στην εφορία ή στην τράπεζα και γελάσαμε πάλι με τα αγγλικά του. Γελάσαμε, ή μελαγχολήσαμε με τις γνώσεις του Πρωθυπουργού της χώρας, οι οποίες μάλιστα εκτέθηκαν σε διεθνές ακροατήριο. Αλλά δεν σταθήκαμε στο γεγονός ότι από το 2013 την ίδια παροιμία ακούμε, την έλεγε συχνά -στα ελληνικά με μενού τον γάιδαρο- ο Αντώνης Σαμαράς. Και τέσσερα χρόνια έπειτα, εξακολουθούμε να τρώμε την ίδια ουρά.

Είναι και αυτό μια τέχνη του Αλέξη Τσίπρα. Τόνοι φαιάς ουσίας ξοδεύτηκαν -και συνεχίζουν να ξοδεύονται- για να χλευάσουμε τα ανεπαρκή αγγλικά του, στερώντας μας την κατανόηση ότι τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά είμαστε στην ίδια κατάσταση, με ευθύνη και δική του, αν όχι αποκλειστικά δική του. Με έναν παράδοξο τρόπο η επικοινωνία παίζει και πάλι τον καταπραϋντικό ρόλο της.

Αλλωστε δεν είναι μόνο η καμήλα. Οποιος παρακολούθησε την ομιλία του στο φημισμένο Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον είδε έναν άνθρωπο χυμένο σε μια πολυθρόνα, να κρεμάει τα χέρια του στην πλάτη της, να μιλάει και να αστειεύεται σαν να βρίσκεται στο καφενείο του Αθαμανιού στην Αρτα – που λογικά θα πρέπει να έχει πολυθρόνες αν αναλογιστείς πόσο κουράζονται χορεύοντας καγκελάρη.

Και δεν είναι μόνο η γλώσσα του σώματος που συχνά-πυκνά επανέρχεται, είτε κάθεται αμήχανος δίπλα στον Ομπάμα και στον Ολάντ, είτε συζητώντας στο Brookings Institution. Είναι και το τι λέει. Ολα ένα αστείο, ένα χορατό, ένα γέλιο, μια αμελετησιά στα όρια του γελοίου.

Οταν, λέει, ο πρόεδρος των ΗΠΑ τον ρώτησε για τις σχέσεις της Ελλάδας με το Ιράν, ο δικός μας τού απάντησε ότι «είχαμε ένα προβληματάκι πριν από 3.000 χρόνια αλλά από τότε τίποτα». Αν υπήρχε λίγο περισσότερο κέφι θα του φώναζε και ένα «this is Spartaaaa!», αλλά μάλλον επιστράτευσε τη γνωστή του αυτοσυγκράτηση.

Ο Τραμπ μπορεί να εκτίμησε το χαβαλέ του συνομιλητή του. Αλλά για να μην τρελαθούμε, το να σε εκτιμά ο Τραμπ δεν είναι κάτι θετικό, τουναντίον. Κι όμως οι «κυβερνητικές πηγές» θριαμβολογούσαν πόσο «καλή χημεία» είχαν μεταξύ τους οι δύο άνδρες και πόση κατανόηση υπήρχε ανάμεσά τους!

Μιλάμε για έναν πρόεδρο των ΗΠΑ που μέσα σε εννέα μήνες: έχει επιχειρήσει να καταργήσει την όποια δημόσια κοινωνική ασφάλιση υπήρχε στη χώρα του υπέρ των αδυνάμων, έχει προωθήσει ό,τι ρατσιστικό και αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο μπορεί να περάσει από το τελευταίο ανθρωπιστικό ανάχωμα της αμερικανικής Δικαιοσύνης, έχει ταυτίσει τους ακροδεξιούς νεοναζί με τους αντιρατσιστές, έχει γελοιοποιήσει διεθνείς οργανισμούς, χαϊδεύει τα πυρηνικά του όπλα απειλώντας με ένα ολοκαύτωμα, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι αποδεδειγμένα μισογύνης και σεξιστής.

Με αυτόν τον τύπο -που ναι, είχε δίκιο τον Μάιο του 2016, όντως είναι «διαβολικός»- ο κ. Τσίπρας είχε λέει «εξαιρετική χημεία». Και οι κυβερνητικές πηγές μετέδιδαν ενθουσιασμένες πως «η αλήθεια είναι ότι στις ΗΠΑ, όσο και αν έχουμε ασκήσει κριτική περί ιμπεριαλισμού κλπ, υπάρχει ένα επίπεδο ελευθερίας που δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο, και για αυτό ακριβώς ο Πρωθυπουργός μίλησε για κοινές αξίες». Πού ακριβώς τις βρήκε τις κοινές αξίες με την Αμερική του Τραμπ ο κ. Τσίπρας;

Εκτός και αν πάλι ήταν μια πλάκα. Διόλου απίθανο. Εδώ μπροστά στον Πάπα Φραγκίσκο έλεγε ανέκδοτα σεφερλιδικού επιπέδου για τον προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας που τον φέραμε στη Λέσβο γιατί το Προσφυγικό είναι ένα «καθολικό» πρόβλημα.

Ο κ. Τσίπρας είναι ένας θαυμαστής του «Μεγάλου Τιμονιέρη». Που πάει στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και φωνάζει «venceremos». Που συζητάει με τον Τραμπ για τον πόλεμο που κάνουν και στους δυό τους τα «κακά» μέσα ενημέρωσης. Και που μετά τρέχει να συζητήσει για Ευρώπη και δανεικά με τη Μέρκελ και τον Μακρόν.

Ολα ένα τρολάρισμα, ένα επιφανειακό πέρασμα χωρίς τον απαραίτητο βαθμό σύνδεσης. Που έχει βέβαια και αυτό την πολιτική χρησιμότητά του: ο Αλέξης μοιάζει να είναι ένας από τους ψηφοφόρους (του). Ο μέσος όρος του Ελληνα, για τον οποίο τα μισά είναι πλάκα και τα άλλα μισά έχθρες, ο μέσος όρος με τα κουτσά-στραβά αγγλικά και τα ελληνικά της «Κόπρου του Αυγέα (sic)» και της «εξαιτίας του γεγονός (sic)». Ο μέσος όρος που επιχειρηματολογεί μόνο με συνθήματα και τσιτάτα για τα social media – υπό αυτήν την έννοια τα βρίσκει απολύτως με τον Τραμπ.

Λογικά άλλωστε και η καμήλα δεν είναι καμιά τυχαία. Είναι από το γνωστό καραβάνι που προχωρά.

[ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr , του Αλέκου Παπαναστασίου, 20/10/2017]

Ο τελευταίος σταθμός της επίσκεψης του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ ήταν  το Ινστιτούτο Brookings όπου έδωσε και την προγραμματισμένη ομιλία του. Είπε βέβαια τα αναμενόμενα και τα τετριμμένα περί «ανάκαμψης με κοινωνική πολιτική και δημοκρατία»… Τα γνωστά κλισέ κυριάρχησαν στο λόγο του πρωθυπουργού: «Η Ελλάδα επιστρέφει στο προσκήνιο, εισέρχεται σε μια νέα εποχή, αφήνοντας πίσω της όσα την έφεραν σε κρίση, διαψεύδοντας τους οπαδούς της λιτότητας». Λες και βρισκόμασταν σε προεκλογική συγκέντρωση…

Απόδειξη όμως του ότι οι «ξένοι» παρακολουθούν προσεκτικά τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, και ειδικά όσα αφορούν τον τομέα της οικονομίας, ήταν η ερώτηση προς τον κο Τσίπρα για τις επενδύσεις με συγκεκριμένα παραδείγματα, όπως το αναπτυξιακό έργο στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού και η δραστηριότητα εξόρυξης της Eldorado Gold.  Ρωτήθηκε ευθέως αν τα έργα είναι μπλοκαρισμένα από την γραφειοκρατία ή από άλλους παράγοντες.

Τελικά για το έργο στο Ελληνικό ο πρωθυπουργός δήλωσε πως θα ξεκινήσει πιθανότατα την άνοιξη, ενώ για την Eldorado περιορίστηκε στο υπονοούμενο «δεν είμαστε χώρα τρίτου κόσμου. Όλοι πρέπει να σέβονται τους κανόνες, το Σύνταγμα και το νόμο…».

Κατά λέξη δήλωσε ότι «κάθε επένδυση είναι ξεχωριστή και δεν πρέπει να συγχέεται […] Παραδέχομαι ότι υπάρχει τεράστια γραφειοκρατία στην Ελλάδα, αλλά δεν είμαστε χώρα τρίτου κόσμου. Όλοι πρέπει να σέβονται τους κανόνες, το Σύνταγμα και το νόμο. Ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα στη χώρα είναι το περιβάλλον […] Αλλά συμφωνώ ότι έχουμε προβλήματα που πρέπει να επιλύσουμε, έχουμε δημιουργήσει ένα νόμο που δημιουργεί ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον για 10 χρόνια, έχουμε μια ταχεία διαδικασία για στρατηγικές επενδύσεις, ψηφιοποιούμε τη δημόσια διοίκηση», ανέφερε, αποφεύγοντας την ευθεία απάντηση για τις επενδύσεις με γενικολογίες.

Ο κος Τσίπρας εξήγησε ότι ένα από τα προβλήματα είναι ο φόβος των δημοσίων υπαλλήλων να αντιμετωπίσουν την ευθύνη των επενδυτικών σχεδίων, προσθέτοντας ότι μερικές φορές πρέπει να εξετάσει θέματα με τους φακέλους των επενδύσεων ο ίδιος ή οι υπουργοί του για την απεμπλοκή της διαδικασίας.

Στη συνέχεια έσπευσε να αλλάξει θέμα συζήτησης πηγαίνοντας στην αναγγελθείσα συμφωνία Ελλάδος-ΗΠΑ για την αναβάθμιση του στόλου των ελληνικών F-16.

Έξω καλά πάμε λοιπόν…

Δείτε εδώ την ομιλία του κου Τσίπρα στο Brookings Institution.

Είναι σαφές, πλέον, ότι ο πρωθυπουργός το Μέγαρο Μαξίμου και η στενή ομάδα των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει να στρίψουν το τιμόνι της διακυβέρνησα προς τη σοσιαλδημοκρατία, την Ευρώπη, τις επενδύσεις και τη δημοκρατία. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλους παλικαρισμούς μετά τα δύο Μνημόνια που υπέγραψαν και ένα τρίτο που έχουν μπροστά τους, το καλοκαίρι του 2018. Το πρώτο βήμα έγινε στη ΔΕΘ με την αλλαγή φρασεολογίας στον τομέα των επενδύσεων και τις επισκέψεις σε επιχειρήσεις.

Για να δικαιολογήσουν, μάλιστα, τη «στροφή στο ρεαλισμό» μιλούν, πλέον, για «υγιείς επενδύσεις» κατηγορώντας τους προηγούμενους ότι έκαναν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι χωρίς περιβαλλοντικούς όρους και άδειες αρχαιολόγων και δασαρχών.

Παλιά, συνηθισμένη τακτική. Κατηγορώ τον αντίπαλο για να μην στοχοποιηθώ εγώ γι’ αυτό που κάνω…

Επί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ η επένδυση στο Ελληνικό ήταν ξεπούλημα σε ξένα (funds) και ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε για να την ακυρώσει. Τώρα που κατάλαβαν το λάθος τους τη βαφτίζουν «υγιή επένδυση», για να την υλοποιήσουν.

Μετά τη γνωμοδότηση των αρχαιολόγων η επένδυση «ξεπλύθηκε» στα μάτια του κάθε συριζαίου και μπορεί, πλέον, να εγκριθεί από μια «αριστερή» κυβέρνηση. Το ίδιο θα γίνει σιγά σιγά και με την επένδυση χρυσού στη Χαλκιδική. Μέχρι σήμερα, οι Καναδοί κατηγορούνταν ότι κάνουν την επένδυση με όρους «far west». Τώρα που σφίγγει ο κλοιός και κινδύνευε να ματαιωθεί το έργο, σιγά-σιγά η φρασεολογία των υπουργών αλλάζει, για να μπορέσουν να ξεπεραστούν οι αντιδράσει των φανατικών που δίχασαν τη Χαλκιδική.

Αυτή την αλλαγή στρατηγικής βλέπουν μεγάλοι οικονομικοί παρά γοντες, επιχειρηματίες και τραπεζικά στελέχη, και μιλούν, ανοιχτά πλέον, για την ανάγκη εξάντλησης της τετραετίας από την κυβέρνηση, ώστε να μην διαταραχθεί –έστω και για λίγους μήνες παραπάνω– η σταθερότητα στην Οικονομία.

Νωπές είναι οι μνήμες άλλωστε, από το καλοκαίρι του 2015. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος.

Η άλλη πλευρά, όμως, δείχνει ότι παρά την ανάγκη που υπάρχει για οικονομική σταθερότητα, στην κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ πολλά είναι εκείνα τα στελέχη που προσπαθούν ακόμη και τώρα να διατηρήσουν τον μανδύα του αντιμνημονιακού, που αντιστέκεται στο μεγάλο κεφάλαιο και στους Ευρωπαίους.

Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν καταλάβει ότι ο πρωθυπουργός και το στενό επιτελείο του έχουν αποφασίσει να αλλάξουν ρότα, για να μπορέσουν να παραμείνουν στην εξουσία.

Είναι όλοι αυτοί, μεταξύ των οποίων και υπουργοί, που κάνουν –ακόμη και τώρα– εμπρηστικές δηλώσεις εναντίον συγκεκριμένων επενδύσεων και επιχειρηματιών. Δεν υλοποιούν τα προαπαιτούμενα, ώστε να μπορέσει να αρχίσει η Γ’ Αξιολόγηση. Δεν εκδίδουν συντάξεις και κάνουν αλχημείες για να μπορούν να εμφανίζουν πλεονάσματα στους εκπρόσωπους της τρόικας

Είναι όλοι αυτοί που δεν αντιδρούν για την κατάργηση του ΕΚΑΣ και τους πλειστηριασμούς που αρχίζουν, αλλά μπορούν και ανοίγουν μέτωπο με την Εκκλησία για την αλλαγή ταυτότητας φύλου των ανηλίκων και για τα προβλήματα που αφορούν μόνο μειονότητες.

Με ρυθμούς που πηγαίνει το κυβερνητικό έργο η Γ’ Αξιολόγηση θα είναι θαύμα αν κλείσει τον Φεβρουάριο. Και με τις υστερήσει που υπάρχουν στα έσοδα θα είναι θαύμα αν δεν μπουν νέα μέτρα και το 2018.

[ΠΗΓΗ: ΒΡΑΔΥΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, του Ιορδάνη Χασαπόπουλου, 07/10/2017]