Εδώ και μερικούς μήνες όλη η Ελλάδα παρακολουθεί ένα σουρεαλιστικό σενάριο σχετικά με την αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών. Και λέω «όλη η Ελλάδα παρακολουθεί» γιατί δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να ξεφύγεις από τη συζήτηση. Όλα τα ΜΜΕ, συστημικά και μη, ασχολούνται με την υπόθεση καθημερινά. Αφού λοιπόν η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών έχει εισαχθεί ως υπόθετο στην ατζέντα της καθημερινής ενημέρωσης ας αναρωτηθούμε ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις.
Η αδειοδότηση και ο νόμος Παππά έχουν δικαιωματικά θέση στην πολιτική μας ατζέντα. Για τούτο φρόντισε η ίδια η κυβέρνηση η οποία στις εκλογές του Σεπτέμβρη, αφού πρώτα είχε ψηφίσει το 3ο μνημόνιο, στήριξε την προεκλογική της καμπάνια στο σύνθημα «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Επικαλέστηκε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και την αντιπαράθεση της με τη «διαπλοκή» και όντως κατάφερε μια χαρά να απευθυνθεί στο θυμικό των Ελλήνων.
Υπάρχουν ακόμα τρεις λόγοι που η συζήτηση βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας. Ο πρώτος είναι ότι η συζήτηση αφορά ολιγάρχες, καναλάρχες, πολιτική διαφθορά και εξουσία, ο δεύτερος είναι ότι θίγονται οι ολιγάρχες, οι καναλάρχες, η πολιτική διαφθορά και η εξουσία και ο τρίτος είναι ότι αν δεν συζητήσουμε για αυτά θα αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό το 4ο μνημόνιο που συζητάει το ΔΝΤ με την κυβέρνηση (αλλά η ίδια δεν το παραδέχεται).
Ας δούμε όμως κάποια βασικά στοιχεία αυτής της υπόθεσης υπό την μορφή ερωταπαντήσεων
Θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να τα βάλει με τη διαπλοκή;
Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δόθηκε με τη διαδικασία που τελικά προκήρυξε ο Νίκος Παππάς για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών. Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης ήταν θεατρικός και η προσπάθεια να βρεθούν νέοι παίχτες προκειμένου να εκπέμψουν κανάλια φιλικά προς αυτήν ήταν σχεδόν άκομψη. Ο Παππάς έκανε μεγάλες εκπτώσεις στην ρητορική του και υποστήριξε δημόσια μέχρι και ότι ο γιός Καλογρίτσα δεν ήταν εργολάβος σε μια από τις πιο ατυχείς στιγμές της πολιτικής του καριέρας. Ο Αλέξης Τσίπρας ουσιαστικά παραδέχτηκε ότι έβλεπε τον Ψυχάρη σε μυστικές συναντήσεις πριν ανέβει στην εξουσία και οι επιλογές τύπου Σαγιά έπρεπε να έχουν διαλύσει κάθε αμφιβολία για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τα βάλει με τη διαπλοκή. Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τα βάλει με συγκεκριμένα τμήματα της διαπλοκής και μέχρι τώρα εμφανίζεται μάλιστα και πολύ υποχωρητικός όποτε βλέπει ένα παράθυρο συνεννόησης. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας μνημονιακός πρωθυπουργός, οπότε, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται μηχανισμούς καταστολής και μηχανισμούς επικοινωνίας. Η υπογραφή του 3ου μνημονίου άλλαξε τον μέχρι τότε προγραμματισμό και η επιχειρηματολογία της TINA (there is no alternative – δεν υπάρχει εναλλακτική) ήταν πλέον αρεστή από την κυβέρνηση. Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι μετά τις πρώτες ώρες του περσινού καλοκαιρού φάνηκε ξεκάθαρα ότι η δική του μεταστροφή δεν ήταν αρκετή για να αντιστραφεί το κλίμα στους τηλεοπτικούς σταθμούς που συνέχισαν να τον αντιμετωπίζουν εχθρικά. Αυτό, σε συνδυασμό με το κεντρικό προεκλογικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ που επικεντρώθηκε στην καθαρότητα της δικής του πρότασης οδήγησε στο ανέβασμα των τόνων και στην κατάσταση πολιτικού χάους που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες.
Θα πέσει η κυβέρνηση εξαιτίας της υπόθεσης αυτής;
Η απόφαση του ΣτΕ θα μπορούσε να σημειωθεί ως μια νίκη της ολιγαρχίας και της διαπλοκής απέναντι σε μια όχι καθαρή και έντιμη κυβέρνηση. Δεν ξέρεις τι να διαλέξεις. Ωστόσο αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία σε αυτές τις περιπτώσεις, όσον αφορά την κυβερνητική συνοχή, όπως έχει αποδειχθεί περίτρανα όλα αυτά τα χρόνια είναι τι μπορείς ακόμα να περάσεις και όχι σε τι αποτυγχάνεις. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεσε όταν μετέτρεψε σε 24 ώρες το περήφανο Όχι σε ένα υποτιμητικό Ναι. Τώρα θα πέσει; Για να πέσει μια μνημονιακή κυβέρνηση θα πρέπει πρώτα να υπάρξει μια κρίσιμη αντιμνημονιακή μάζα ανθρώπων αποφασισμένων για όλα. Σας φαίνεται ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ταιριάζουν στην περιγραφή; Ή μήπως πιστεύετε ότι τα συστημικά κανάλια έχουν πια τη δυνατότητα να κατεβάζουν κόσμο στους δρόμους. Αυτά έχουν τελειώσει.
Μα είναι δυνατόν να πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Πολύδωρα για πρόεδρο του ΕΣΡ;
Αυτή ήταν μια πραγματικά γελοία επιλογή που δείχνει αφενός ότι η κυβέρνηση έχει αποσυνδεθεί εντελώς από την πραγματικότητα και αφετέρου ότι δεν δίνει δεκάρα για την αριστερή κοινή γνώμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει μια συνειδητή επιλογή να αφήσει τον πυρήνα του και να στραφεί προς τους ψηφοφόρους του κάποτε μεγάλου ΠΑΣΟΚ. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί η επιλογή του Πολύδωρα. Ενός ημίτρελου πολιτικού που ήταν έτοιμος να συνεργαστεί ακόμα και με την Χρυσή Αυγή. Η επιλογή Παυλόπουλου ήταν τελικά κάτι περισσότερο από μια απογοήτευση. Ήταν διαζύγιο με το παρελθόν του κόμματος.
Έχουν σημασία όλα αυτά;
Θα σταματήσουν να έχουν όταν ο κόσμος θα σταματήσει να τους δίνει. Ήδη τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ χάνουν τη δύναμή τους: το κοινό τους. Όταν επί χρόνια κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης με το κοινό του επειδή τα χρήματα έτσι και αλλιώς δεν έρχονταν από αυτό αλλά από ολιγάρχες και τραπεζίτες που εξυπηρετούσαν εντελώς διαφορετικά συμφέροντα, είναι αστείο να βλέπεις τον προβληματισμό με τον οποίο όλοι οι δημοσκόποι κοίταζαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015. Το σκηνικό θα αλλάξει όταν κανείς αναγνώστης / ακροατής / τηλεθεατής δεν θα δίνει σημασία στο προϊόν τους. Αυτό το έχουν καταλάβει και τα ίδια τα κανάλια που επενδύουν όλο και περισσότερο σε talent shows, εκπομπές μαγειρικής και ψυχαγωγίας, προσπαθώντας να κρατήσουν κανένα «πελατάκι». Η αλλαγή στην ενημέρωση δεν μπορεί να έρθει από τα συστημικά ΜΜΕ στην Ελλάδα. Η τεχνολογία άλλωστε επιτρέπει αυτή τη στιγμή να δημιουργηθούν κανάλια που θα εκπέμπουν από το διαδίκτυο απευθείας στην τηλεόραση του σπιτιού σας με ελάχιστο κόστος.
Τα επόμενα χρόνια η ενημέρωση θα αλλάξει. Το μόνο ερώτημα είναι αν είμαστε αρκετοί τώρα για να την αλλάξουμε προς το καλύτερο ή είμαστε διατεθειμένοι να δούμε και τα χειρότερα πριν κινήσουμε από το σπίτι μας και βγούμε και πάλι στους κρύους χειμωνιάτικους δρόμους.
[ΠΗΓΗ: The Press Project, του Κώστα Εφήμερου, 30/10/2016]
