Οι εσωκομματικές συγκρούσεις στα κόμματα εξουσίας έχουν τη σημασία τους. Διότι από την επικράτηση της μιας ή της άλλης πλευράς μπορεί να κριθεί η κατεύθυνση που θα πάρει (όχι το κόμμα πια, αλλά) η διακυβέρνηση της χώρας.
Τέτοιες συγκρούσεις είχαμε αρκετές στην περίοδο που ονομάστηκε Μεταπολίτευση και ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1974. Ας τις καταγράψουμε εν συντομία:
– Το 1980, όταν αποχώρησε για την Προεδρία της Δημοκρατίας ο Καραμανλής (ο μεγάλος, ο μακαρίτης), την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας διεκδίκησαν οι δύο βασικοί δελφίνοι Γεώργιος Ράλλης και Ευάγγελος Αβέρωφ. Επικράτησε ο πρώτος. Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, καθώς την επόμενη χρονιά ήρθε ο τυφώνας ΠΑΣΟΚ και Ανδρέας Παπανδρέου και έμεινε για την επόμενη οκταετία.
– Το 1984, μονομάχησε ο Αβέρωφ (είχε διαδεχθεί εν τω μεταξύ τον ηττηθέντα στις εκλογές του 1981 Ράλλη) με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος και επικράτησε. Η εκλογή του είχε σημασία, διότι ναι μεν έχασε τις εκλογές του 1985, αλλά κέρδισε τις τρείς επόμενες (1989 και 1990) μέχρι που έγινε πρωθυπουργός.
– Το 1996, μονομάχησαν για την αρχηγία του άλλου κόμματος εξουσίας (ΠΑΣΟΚ) ο Κώστας Σημίτης και ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Ήταν, ίσως, η σημαντικότερη εσωκομματική σύγκρουση μέχρι τότε, κρίνοντας από την μετέπειτα πορεία του Τσοχατζόπουλου ως τον Κορυδαλλό.
– Το 1997, ο Κώστας Καραμανλής επικράτησε του Μιλτιάδη Έβερτ στη μάχη για την αρχηγία της ΝΔ. Ο Καραμανλής έμεινε στην αντιπολίτευση σχεδόν οκτώ χρόνια (είχε αρχίσει η δεύτερη φάση της κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ υπό τον Σημίτη) και έγινε πρωθυπουργός το 2004.
– Το 2004, ο Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη αρχηγός του ΠΑΣΟΚ άνευ αντιπάλου. Επανεξελέγη το 2007 νικώντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Το 2009 ο Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός, το 2010 υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο και ένα χρόνο μετά παραιτήθηκε.
– Το 2009, τέλος, ο Αντώνης Σαμαράς νίκησε την Ντόρα Μπακογιάννη, έγινε αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός μετά από δυόμισι χρόνια.
Και φτάσαμε στην εποχή ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από σχεδόν έξι μήνες στην κυβέρνηση και την υπογραφή του πρώτου «αριστερού» μνημονίου, εκδηλώνεται ήδη η πρώτη σφοδρή εσωκομματική σύγκρουση. Ο Αλέξης Τσίπρας αμφισβητείται ανοιχτά σχεδόν από το μισό κόμμα του, τουλάχιστον σε επίπεδο εσωτερικών συσχετισμών (δεν γνωρίζουμε πώς κατανέμονται σε επίπεδο ψηφοφόρων). Το ξεκαθάρισμα θα γίνει μάλλον τον Σεπτέμβριο, πιθανότατα με εκλογές.
Πρόκειται για την κρισιμότερη σύγκρουση των τελευταίων 41 χρόνων, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει κόμμα εξουσίας με αποφασιστικό λόγο μετά τις αναμενόμενες εκλογές. Ο Τσίπρας και η ομάδα του, ύστερα από πολύμηνη περιπλάνηση σε θολά και επικίνδυνα νερά, που έφεραν τη χώρα ένα βήμα πριν από τον πνιγμό, έκαναν την αποφασιστική στροφή. Η οποία, βεβαίως, έρχεται σε καταφανή αντίθεση με όσα έλεγαν και έκαναν μέχρι τώρα και προκαλεί τη σφοδρή αντίδραση της άλλης πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσωπείται, σχηματικά, από την Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, αλλά και από μικρούς «βαρώνους» τύπου Ζωής Κωνσταντοπούλου, Γιάνη Βαρουφάκηκ.ά.
Η τελική σύγκρουση μεταξύ των, τέως πλέον, συντρόφων θα είναι σφοδρή και πολιτικά αιματηρή. Και έχει μεγάλη σημασία για την πορεία της χώρας. Τη λύση θα δώσουν οι ψηφοφόροι. Αυτοί θα πουν αν θέλουν τον μετανοημένο Τσίπρα και την ομάδα του, που πήραν τον δρόμο του ρεαλισμού, έστω και αργά ή αν θέλγονται από τις τριτοκοσμικές ονειροβασίες των δραχμιστών.
Πιθανότατα ο κ. Τσίπρας θα επικρατήσει. Η εσωκομματική νίκη του θα έχει, ασφαλώς, σημασία. Αλλά δεν θα λύσει το πρόβλημα της χώρας. Για να το πούμε αλλιώς: ακόμη κι αν ο Τσίπρας κατατροπώσει τον Λαφαζάνη, τη Ζωή και τον Βαρουφάκη -και παραμείνει πρωθυπουργός- θα είναι βαριά τραυματισμένος. Δεν θα μπορεί να πάρει τις αποφάσεις που χρειάζονται για να σταθεί όρθια η χώρα και να μην κατρακυλήσει σε λίγους μήνες στην άβυσσο του GREXIT, χωρίς επιστροφή αυτή τη φορά. Θα χρειαστεί η συνεργασία περισσότερων δυνάμεων, που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, αλλιώς σωτηρία δεν υπάρχει.
Χαρακτηριστικά το είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Τα προβλήματα της νίκης είναι πιο ευχάριστα από τα προβλήματα της ήττας, αλλά δεν είναι λιγότερο δύσκολα»
http://www.protagon.gr/, 23/07/2015, του Γιώργου Καρελιά
