Αρχίζω να υποπτεύομαι πως πράγματι δεν υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα και πως τα πλέον απαισιόδοξα σενάρια –πως δηλαδή θα καταλήξουμε Βαλκανική χώρα της δεκαετίας του ‘60–, βαίνουν προς την πραγμάτωσή τους. Και πως να μην τα σκέφτομαι αυτά όταν διαβάζω ότι στην πλατεία Ρήγα Φεραίου στο κέντρο της Λάρισας συγκεντρώθηκαν το πρωί του περασμένου Σαββάτου περισσότεροι από 500 υποστηρικτές του Αρτέμη Σώρρα (!!!). Μάλιστα τα μέλη της «Ελλήνων Συνέλευσις» πραγματοποίησαν πορεία στους δρόμους της πόλης κρατώντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα σχετικά με τη περιβόητη «λύση Σώρρα» για το ελληνικό χρέος μέσα από την «Τράπεζα της Ανατολής» και το ποσό των 600 δις ευρώ που πρέπει να εισπραχθεί από την ελληνική κυβέρνηση (!)

Όπως μας πληροφορούν τοπικά ΜΜΕ, από την ντουντούκα ακουγόταν το σύνθημα «Είμαστε αποφασισμένοι να πολεμήσουμε, σας καλούμε όλους σ’ αυτή τη μεγάλη επανάσταση για την απελευθέρωση της πατρίδας μας…». Μα είναι δυνατόν; Υπάρχουν σκεπτόμενοι Ευρωπαίοι στην χαραυγή του 2018 που να πιστεύουν τέτοιες φαντασιώσεις; Η μήπως φτάσαμε σε τέτοιο σημείο απελπισίας που η μπουρδολογία του Σώρρα φαντάζει σανίδα σωτηρίας;

Και στις δύο περιπτώσεις, το γεγονός ότι μαζεύτηκαν 500 άτομα να διαδηλώσουν υπέρ Σώρρα, μόνο απογοήτευση και μαύρες σκέψεις μπορεί να φέρει.

Αρχίζω να αναθεωρώ και την αρνητική μου άποψή μου για διάφορα σενάρια που αναπτύσσονται σε συζητήσεις φίλων μεταξύ τυρού και αχλαδιού… Πως δηλαδή, μην κοιτάμε τι γίνεται εδώ στην Αθήνα… Πως υπάρχουν άνθρωποι στην Περιφέρεια που ζουν στο «δικό τους κόσμο», παρασυρόμενοι από λαϊκιστές εθνοσωτήρες και ανθρώπους που έχουν τη… μαγική λύση στο τσεπάκι – αρκεί να τους ψηφίσουμε… (Προφανώς υπάρχουν). «Ελληνάρες», «Μακεδονομάχοι», «φίλοι του λαού», συνωστίζονται στη διεκδίκηση της επόμενης ψήφου. Και υπάρχει κόσμος που πιστεύει… Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι μετά από δύο χρόνια αστοχιών, κακοδιαχείρισης και επικίνδυνης διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ακόμα το εντυπωσιακό ποσοστό του 17-20%, αντί να κατρακυλήσει στο πραγματικό του ποσοστό του 3-5%… Έτσι εξηγείται και πορεία υποστήριξης Σώρρα (!) στη Λάρισα εν έτη 2018…

Προσπαθώ να βρω κάτι θετικό να φύγουν οι μαύρες σκέψεις, αλλά ματαίως… Οι ειδήσεις είναι αμείλικτες:

Στην Ακαδημία Πλάτωνος –από τις πλέον υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας–, δεν θέλουν την επένδυση του mall διότι θα θιχθεί «η πολιτιστική κληρονομιά του Πλάτωνα» (!!!)…

Ο Παπαδημούλης «βλέπει άλλη μια τετραετία με κυβέρνηση Τσίπρα» (!!!)…

Η κυβέρνηση κάνει σύσκεψη για να βρει τρόπους να «διορθώσει αδικίες σε οικογενειακά επιδόματα», που έγιναν μέσα από νομοσχέδια που η ίδια ψηφίζει (!!!)…

Στο Spiegel διαβάζουμε πως «Η Ελλάδα καθυστερεί υπερβολικά με την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έχει υποσχεθεί. Σύμφωνα με πληροφορίες του περιοδικού από τα 110 προαπαιτούμενα, στα οποία η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα έχει δεσμευτεί, εγκρίνονται μόνο τα 51. Αυτό προκύπτει από την τρίτη αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος που έχουν επεξεργαστεί η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ. Τα υπόλοιπα 50 προαπαιτούμενα βρίσκονται σε εκκρεμμότητα»…

Μαυρίλα πανταχόθεν και στη μέση η πορεία υπέρ του Σώρρα… Προφανώς μέχρι εκεί μπορούν να φτάσουν κάποιοι συμπατριώτες…

Και δυστυχώς έφυγε και ο Τζίμης Πανούσης… Κάτι θα είχε να πει για το θέμα, αυτός ο λαϊκός θυμόσοφος και καθ’ έξιν αθυρόστομος…

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, του Αχιλλέα Σκυριανού, 15/1/2018]

Ο υφυπουργός Παιδείας, Κώστας Ζουράρις, ξεπέρασε τα όρια όταν, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, προσέβαλε με χυδαίο τρόπο τον κόσμο του Ολυμπιακού και του Άρη.

Αναλυτικότερα, όπως μεταδίδει το protothema.gr, ο κ. Ζουράρις είπε στον αέρα ένα γνωστό υβριστικό σύνθημα των οπαδών του ΠΑΟΚ που αφορά τον Ολυμπιακό, παραφράζοντας το βέβαια με τα “δικά του ελληνικά”. “Βουντού, βουντού, βουντού και μια καρφίτσα μαύρη, στο κατώτερο τμήμα του στεατοπυγικού μου συστήματος καθίσανε 10.000 γαύροι…”, αναφώνησε πολλές φορές ο κ. Ζουράρις.

Ωστόσο ο κ. Ζουράρις δεν έμεινε εκεί, καθώς σε ερώτηση του παρουσιαστή απάντησε με το εξής εκπληκτικό: “Ποιος τον γ…άει τον Άρη;”.

Το δυσάρεστο της υπόθεσης είναι πως αυτά ειπώθηκαν από τον υφυπουργό Παιδείας (!) και μάλιστα σε δημόσιο μέσο μαζικής ενημέρωσης, και όχι σε μια ιδιωτική συνάντηση.

Δ. Καμμένος σε Τσίπρα και Καμμένο: Ή ο Ζουράρις ή εγώ

Ερωτηθείς για αυτά τα σχόλια σε πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΪ, ο βουλευτής των ΑΝΕΛ, Δημήτρης Καμμένος, απάντησε απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και στον υπουργό Άμυνας και επικεφαλής των ΑΝΕΛ, Πάνο Καμμένο:

“Ή ο Δημήτρης Καμμένος ή ο Ζουράρις. Να παρθούν αποφάσεις σήμερα. Ας αποφασίσει ο πρωθυπουργός και ο Πάνος Καμμένος”, επέμεινε.

“Ή θα του βάλουν μυαλό ή να φύγει από την κυβέρνηση. Δεν θα ανεχθούμε δεύτερη προσβολή από τον Ζουράρι για τους οπαδούς των δύο ομάδων. Είναι διχαστικές δηλώσεις που δυναμιτίζουν το κλίμα”, τόνισε ο βουλευτής των ΑΝΕΛ.

“Δεν χωράει ούτε το ποιητική αδεία. Θα πρέπει να γίνει σοβαρή συζήτηση πλέον. Υπάρχει σοβαρό ζήτημα, εγώ δεν ξανακάνω πίσω. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με προσβάλει επί προσωπικού”, κατέληξε ο Δημήτρης Καμμένος.

Σχόλιο του μπλογκ: Αναρωτιέμαι αν ο υπέργηρος (γεννηθείς το ’40) υφυπουργός Παιδείας θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα για την «μαθητιώσα και φοιτητιώσα» νεολαία. Αλήθεια, ως τι μίλησε; Ως υφυπουργός, ως πολιτικός επιστήμονας, ως συγγραφέας ή ως καθηγητής Πανεπιστημίου; Άλλος ένας γραφικός σε θέση ευθύνης από την όχι μόνο γραφική αλλά και επικίνδυνη κυβέρνησή μας…

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, 14/1/2018]

Παραδόθηκαν είδη και χρήματα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα που συγκεντρώθηκαν εθελοντικά από το προσωπικό των Διευθύνσεων Αστυνομίας της Γενικής Περιφερειακής Αστυνομικής Διεύθυνσης Κεντρικής Μακεδονίας.

H Ελληνική Αστυνομία στο πλαίσιο των εορτών των Χριστουγέννων και του Νέου Έτους, διοργάνωσε πανελλήνια συγκέντρωση ειδών (τροφίμων, ρούχων, χρημάτων κ.α.), με σκοπό την ενίσχυση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων σε όλη τη χώρα.

Τα είδη και χρήματα που συγκεντρώθηκαν σε Ημαθία, Κιλκίς, Πέλλα, Πιερία, Σέρρες και Χαλκιδική, διατέθηκαν για την κάλυψη άμεσων αναγκών ως εξής:

– στη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων « Σωσσίδειο Γηροκομείο Βέροιας »,

– στο Μικτό Κέντρο Διημέρευσης – Ημερήσιας Φροντίδας, Απασχόλησης και Κατάρτισης ΑμεΑ «Τα παιδιά της Άνοιξης» που εδρεύει στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας,

– στη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων Ατόμων Νάουσας,

– στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων ατόμων με αναπηρία «ΒΗΜΑΤΙΖΩ» στο Κιλκίς,

– στον Σύλλογο Γονέων και Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες Έδεσσας,

– στο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας Γιαννιτσών «Παναγιά η Οδηγήτρια»,

– στο Εκκλησιαστικό – Κοινωνικό Παντοπωλείο της Ιεράς Μ ητρόπολης Κίτρους – Κατερίνης και Πλαταμώνος,

– στο Κοινωνικό Παντοπωλείο Ιεράς Μητρόπολης Σερρών και Νιγρίτας,

– στο Φιλόπτωχο Ταμείο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου της Ιεράς Μητροπόλεως Κασσανδρείας στον Πολύγυρο.

Η συγκέντρωση των ειδών πραγματοποιούταν σε καθημερινή βάση στην έδρα της κάθε Διεύθυνσης Αστυνομίας. Ενδεικτικά συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, ρούχα, χρήματα, είδη ένδυσης , παιγνίδια κ.α.

Τονίζεται ότι το έργο των φορέων που φροντίζουν καθημερινά παιδιά και συνανθρώπους που το έχουν ανάγκη είναι σημαντικότατο , ώστε να εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές μέλλον στους ανθρώπους που το χρειάζονται.

Η πρωτοβουλία αυτή εκτός από τον συμβολικό της χαρακτήρα που αναδεικνύει και την κοινωνική προσφορά της Ελληνικής Αστυνομίας, σκοπεύει και στην ουσιαστική κάλυψη των αναγκών των μελών των παραπάνω φορέων.

[ΠΗΓΗ: http://aetoshal.blogspot.gr/, 30/12/2017]

Και η κοινωνία ?

Είναι βέβαιο πως ο καθένας, αλλάζοντας τοποθεσίες και δραστηριότητες, μπορεί να δει το δικό του ημερολόγιο ακριβώς το ίδιο. Λίγο πιο πέρα «βουίζει»  μια κοινωνία που όχι μόνο δεν θεωρεί δεδομένη την πραγματικότητα (που έτσι κι αλλιώς είναι ορατή), αλλά αναζητώντας κάτι να πιστέψει, για να μην έχει ευθύνη, μετατρέπεται μοιρολατρικά σε εργαλείο κάθε σύγχρονου «προφήτη», προφανώς στην λογική του όχι «εγώ», «αυτός». Ενός «προφήτη» όμως που αγωνίζεται, ζητωκραυγαζόμενος, για το Δημόσιο Συμφέρον «βεβαίως βεβαίως». Έτσι όμως η κοινωνία πια λειτουργεί μόνο συγκριτικά, αφαιρώντας, αντί να προσθέτει, συνιστώσες συνολικής κοινωνικής αναβάθμισης. Εγώ να είμαι καλά και στάχτη να γίνουν τα «υπόλοιπα». Στη λογική αυτή ο κάθε προφήτης, μεταλλάσσεται σε τέτοιον δημοκράτη που αντί να επιδιώκει την κοινωνική επιλογή γιατί έχει να προσφέρει, προσπαθεί, μέσω κατευθυνόμενου ενδιαφέροντος, να οριοθετήσει τον κοινωνικό δειγματόχωρο που θα τον επιλέξει και μάλιστα δια βοής, γιατί δεν έχει τίποτα να προσφέρει.

Καταλήγουμε δηλαδή ότι το Δημόσιο Συμφέρον δεν εμπεριέχει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής αναβάθμισης, αλλά γίνεται καθρέπτης του «κομιστή» του. Κυρίως των φιλοδοξιών του. Ένας παραμορφωτικός καθρέπτης, αξιοποιήσιμος όμως από το σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που έχει ταυτίσει το δικό του συμφέρον με το Δημόσιο. Το υπόλοιπο κομμάτι της κοινωνίας ή «αποχωρεί» ή «ζηλεύει» προσπαθώντας να βρει τρόπους διείσδυσης στην «ευλογία» της τύχης του γρήγορα ανελισσόμενου διπλανού. Η παραγόμενη διεργασία ανακύκλωσης και μετάλλαξης σε συνδυασμό με την απουσία οποιουδήποτε πραγματικού κοινωνικού αγώνα, διαιωνίζει το φαινόμενο και παράλληλα εμφανίζει το αποτέλεσμα μιας δημιουργικής στατιστικής σαν κοινωνική αναβάθμιση.

Αν μείνουμε λίγο στο παράδειγμα «Μεταλλεία Χαλκιδικής», μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε:

1. Το Δημόσιο Συμφέρον, που προφανώς επιβάλλει την καταγραφή των πόρων της περιοχής, τις δυνατότητες αξιοποίησης και το αναμενόμενο «μέρισμα», δεν παίζει κανένα ρόλο στην κοινωνική διαμάχη της ΒΑ Χαλκιδικής σαν ζητούμενο. Αντίθετα, ένα κομμάτι της κοινωνίας «ζηλεύει» και αναζητά διείσδυση στην εξουσία της Βιομηχανικής οντότητας των Ορυκτών Πόρων, και ένα άλλο επίσης «ζηλεύει» και αναζητά διείσδυση στην εξουσία της Υπεραξίας γης, προφανέστατα κατευθυνόμενα από εν δυνάμει «προφήτες», πάντα όμως στον συγκριτικό μικρόκοσμο του καφενείου.
2. Οι «ζήλιες» αυτές, δεν δημιουργούν από μόνες τους τις κοινωνικές διογκώσεις που απαιτούνται, με αποτέλεσμα να πασπαλίζονται με λίγο Ιερισσο-Αρναία, λίγο Πάχτα, λίγο Δριβελέγκα, λίγο Περιβάλλον, λίγο “εργαζόμενους”, λίγο “τοπική κοινωνία”, αρκετό “εμείς κι αυτοί” και απέραντη καταστροφή. Όπως το παιγνίδι αποχτά “ψήφους”, οι εν δυνάμει “προφήτες” τρέχουν σε μάγισσες και χαρτορίχτρες για την πρόβλεψη του νικητή, την οικειοποίηση του “αγώνα” του και βέβαια την “έκτακτη κάρπωση” του παραχαραγμένου Δημόσιου Συμφέροντος. Και μάλιστα χωρίς “πρωτόκολλο”.
3. Τώρα στο τραπέζι βρίσκονται μόνο τα «γιαλατζή» συμφέροντα των μικροομάδων , όλα με την σφραγίδα του Δημόσιου. Οι στόχοι βέβαια διαφορετικοί. Κάποιοι θέλουν το μέρισμα υπερεκτιμώντας το, και κάποιοι αναζητούν την χαραμάδα που θα δημιουργήσει το ρήγμα του επόμενου αγώνα γιατί έτσι θα πάρουν και αυτοί μέρισμα από τον άλλο «προφήτη». Ο τωρινός,ενώπιος ενωπίω, ετοιμάζεται να ανοίξει τον «μπεζαχτά» για να δώσει το μέρισμα. Να του βάλουμε πρώτα φόρο. Να του βάλουμε μια έκτακτη εισφορά μην πάρουν πολλά και δε μαζεύονται.Το αποτέλεσμα όμως μηδενικό. Δε γέμιζε κανένας τον «μπεζαχτά», όλοι έριχναν αλλού. Δε δούλεψε κανείς. Και τώρα ?.
4. Η δόξα. Έμεινε τουλάχιστον η δόξα, να δηλώνει «οι εμείς ή αυτοί». Μια δόξα όμως που δεν προέρχεται από τον αγώνα για το Δημόσιο Συμφέρον, αλλά από το άκριτο καπέλωμα μιας παραφρασμένης και υποδαυλισμένης αγωνιστικότητας, χωρίς ερείσματα. Κάτι σαν το «φούσκωμα» μιας φιγούρας στο χωριό, που στην βεγγέρα κρατά τα σκήπτρα της κοινωνικής ηθικής με πάθος και το πρωί, με το ίδιο πάθος, καλύπτει την αιμομιξία που συντελείται το βράδυ. Βαρύ το στεφάνι. Ανεπαρκής ο χρόνος που λάμπει η δόξα. Πάμε για άλλα. Με διαιτησίες. Να μας πούνε άλλοι, πώς πάνε στην άλλη δόξα. Αυτήν ντε……. Αυτήν που δοξαστήκαμε εναντίον της, αλλά τώρα πρέπει να δοξαστούμε μ’ αυτήν, προφανέστατα υπηρετώντας την μετάλλαξη του Δημοσίου Συμφέροντος, …. χωρίς να το πούμε.
5. Δίπλα, «οι βολεμένοι» της προσωρινής εύθραυστης νίκης. Κάνουν το επόμενο βήμα. Εμπρός για την δεύτερη δόξα. Όχι για κείνη που «αγωνιστήκαμε». Για κείνη που είναι αντίθετη σε αυτήν των άλλων. Οι «Κονκισταδόρες»το μεταφράζουν σαν ευκαιρία. Να γίνει το πιο εύκολο. Ακόμη πιο εύκολο σε ένα «διαλεγμένο» Δημόσιο Συμφέρον. Μοιράζονται τα βασίλεια, να έχουμε πολλούς βασιλιάδες. Πληρώνονται οι αγώνες, να έχουμε κοινωνική συναίνεση. Μετρούνται οι Στρατοί, να ξέρουμε από πριν τα παράσημα. Σκορπίζονται υποστάσεις, να κρεμαστούν στ’ αρχίδια μας οι ολίγιστοι. Τρίχες. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν … Λείπει η άδεια «χρήση σπειρώματος K73GF0000007.SLσε σωλήνες χωρίς ραφή για εργοστάσια με 14 μοίρες νότιο προσανατολισμό» και «σταματούν οι Σκουριές».
6. Κατά τα φαινόμενα, υπάρχουν άπειρα αρχίδια κρεμάστρες και άπειροι να κρεμαστούν, αλλά κανένα να πει, ότι το να υπηρετείς το Δημόσιο Συμφέρον, και να ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ από αυτό χρειάζεται ένα είδος υπόστασης σε έλλειψη που ονομάζεται σοβαρότητα και αξιοπρέπεια σε κοινωνικές μονάδες και δομική επιχειρηματικότητα, σε οικονομικές οντότητες. Σε μια χώρα μάλιστα που πρέπει να οραματίζεται το καλύτερο.
7. Και οι «θεσμοί»? Αυτοί ντε που έδιναν εξετάσεις στον επελαύνοντα «προφήτη» για να τους έχει υπόψη του στη καινούργια μοιρασιά. Αυτοί που τώρα αγωνίζονται για το «νόμιμο και το ηθικό» που καταρρακώθηκαν. Αυτοί που προς ώρας διάλεξαν μέχρι να ξαναδιαλέξουν …. αργότερα. Αυτοί με τη ρομφαία του «..κατηγορείστε για Υποβάθμιση του περιβάλλοντος η οποία είχε ως αποτέλεσμα σοβαρή υποβάθμιση και η οποία τελέστηκε….», στην τσίτα να αποφύγουν το σάλιο, δοξασμένοι στον μικρόκοσμο τους ..ακόμη. Το βασικό εργαλείο υπεράσπισης του Δημοσίου Συμφέροντος. Δε γαμιόμαστε.

Είναι σίγουρο πως αν κλείσουμε τα μάτια θα χαθούμε σε αυτή την δαιδαλώδη «διαδρομή», που έλκει το Δημόσιο Συμφέρον στην κρεβατοκάμαρα μας. Εκεί στο αδιέξοδο αυτό και με κλειστά μάτια, μπορούμε να δούμε αν τα περισσότερα του δικού μας συμφέροντος, είναι και περισσότερα από το μερτικό του Δημοσίου. Μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι την εποχή που η Παιδεία θα χτίζει ανθρώπους και επιστήμονες και όχι γκαρσονιέρες για να νοικιάζουν οι φοιτητές τον Χειμώνα και οι «νεομονάδες» το Ελληνικό Καλοκαίρι.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….

(Το Α’ ΜΕΡΟΣ το διαβάζετε  εδώ   )