Δεν μπορούσε η Karfitsa να κρατηθεί… Έστω και αργά, –αφού η εφημερίδα είναι εβδομαδιαία–, της βγήκε η σπέκουλα… Προσέξτε:
Σε άρθρο για το τραγικό ατύχημα, γράφει στον υπότιτλο:
«Ένα ακόμη θανατηφόρο ατύχημα εργαζομένου, το τέταρτο τα τελευταία χρόνια σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις της εταιρείας, μετρά η επένδυση χρυσού στην Βόρεια Χαλκιδική»
Αυτά με μεγάλα γράμματα, κάτω από τον κύριο τίτλο….
Μέσα στο άρθρο, το κείμενο αλλάζει ελαφρώς…
«Το εν λόγω ατύχημα είναι το τέταρτο θανατηφόρο που σημειώνεται σε χώρους όπου δραστηριοποιείται η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός» ή οι προηγούμενες εταιρείες μέσα σε μια δεκαετία».
Προσέξτε, τα τελευταία χρόνια έγιναν μια δεκαετία… Πάμε παρακάτω…
«Το πρώτο σημειώθηκε τον Οκτώβριο 2009 όπου ο υπάλληλος Χ.Δ. έχασε τη ζωή του, λίγα χρόνια αργότερα ένας άλλος εργαζόμενος ο Π.Χ. τραυματίστηκε βαριά, τον Φεβρουάριο του 2016 ένας 52χρονος εργαζόμενος στο μεταλλείο των «Μαύρων Πετρών» με ειδικότητα γομωτή πυροδότη έχασε τη ζωή του την ώρα που βρισκόταν στην εργασία του και τέλος, ο 46χρονος υλοτόμος που καταπλακώθηκε από δέντρο.»
Πρώτη φορά ακούμε για «θανατηφόρο ατύχημα» που το θύμα «τραυματίστηκε βαριά»…
Άρα τα τέσσερα θανατηφόρα τα τελευταία χρόνια είναι τρία σε μια δεκαετία; Φτάνει ρε μάγκες η σπέκουλα με το θάνατο… Ξεφτίλα πια…
Κακό πράγμα ο θάνατος… Σε όσα χρόνια και αν συμβαίνει και όσους ανθρώπους κι αν θερίζει… Και ακόμη χειρότερο αν πρόκειται για θάνατο νέων ανθρώπων, συναδέλφων, φίλων, συγχωριανών, οικογενειαρχών… Αυτό όμως είναι το επάγγελμα του μεταλλωρύχου… Ας δούμε και τα νούμερα τα στατιστικά, όχι πως θα μας παρηγορήσουν, αλλά να πάρουμε μια ιδέα, να καταλάβουν ΟΛΟΙ τι σημαίνει μεταλλείο….
Στο άρθρο του με τίτλο «Τα ατυχήματα στον μεταλλευτικό κλάδο και οι εργολάβοι» που δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή εφημερίδα «Telegraph» στις 27/8/2009, με αφορμή τα επανειλημμένα δυστυχήματα στη ΛΑΡΚΟ, o συγγραφέας κ. Πέτρος Τζεφέρης μας δίνει την παρακάτω στατιστική εικόνα:
«Στην Ελλάδα κάθε χρόνο συμβαίνουν 250-300 ατυχήματα στον κλάδο, από τα οποία 5-10 περίπου είναι θανατηφόρα (ΜΟ τελευταίας 20ετίας: 7). Λαμβάνοντας δε υπόψιν το σύνολο των απασχολούμενων στον κλάδο, ο οποίος κυμαίνεται μεταξύ 15000-20000 ατόμων, προκύπτει ότι η συχνότητα των θανατηφόρων ατυχημάτων ανά 100.000 εργαζόμενους είναι περίπου 40. Τα παραπάνω αφορούν ατυχήματα στους μεταλλευτικούς και λατομικούς χώρους καθώς και το μεταλλουργικό συγκρότημα της ΛΑΡΚΟ ΓΜΜ. Α.Ε το οποίο εντάσσεται κλαδικά στον ίδιο τομέα εφόσον βρίσκεται εντός μεταλλευτικής παραχώρησης του δημοσίου.
Αν συγκριθούν τα παραπάνω με τα στοιχεία του ΙΚΑ για τα εργατικά ατυχήματα (συχνότητα θανατηφόρων ανά 100.000 εργαζόμενους) όπου η συχνότητα κυμαίνεται μεταξύ 4-5, συμπεραίνει κανείς ότι ένας εργαζόμενος στον εξορυκτικό τομέα έχει 10πλάσια πιθανότητα να πάθει θανατηφόρο ατύχημα από κάποιον που απασχολείται σε άλλη δραστηριότητα στην Ελλάδα.
Βέβαια τα συμπεράσματα αυτά είναι αναμενόμενα, λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι μεταλλευτικοί και λατομικοί χώροι ως περιβάλλον εργασίας, παρουσιάζουν σημαντικές ιδιομορφίες, συνήθως χρησιμοποιούνται πολύ μεγάλα οχήματα, εκρηκτικά και μετακινούνται τεράστιες ποσότητες πετρώματος. Αν στα παραπάνω προστεθούν το δυναμικό και διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον καθώς και οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας, αντιλαμβάνεται κανείς την σοβαρότητα της κατάστασης αλλά και την ανάγκη για ειδικές παρεμβάσεις.
Ανάλογα είναι τα συμπεράσματα από στοιχεία που αφορούν την ΕΕ. Επισημαίνεται ότι μόνο ο αριθμός των θανατηφόρων ατυχημάτων που αφορούν τον εξορυκτικό κλάδο στην ΕΕ, είναι 5 φορές μεγαλύτερος από τον μέσο όρο των υπολοίπων κλάδων (ΕU, DG Enterprise, 2006). Στις ΗΠΑ ο δείκτης συχνότητας (ανά 100.000 εργαζόμενους) για τα θανατηφόρα ατυχήματα στον εξορυκτικό κλάδο είναι 20-30 για την τελευταία 20ετία, ενώ στην Νότιο Αφρική είναι 70-80.
Στην Κίνα ο δείκτης είναι ακόμη μεγαλύτερος, καθώς κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους περισσότεροι από 6000 «μεταλλωρύχοι», σε μεταλλεία (συνήθως ανθρακωρυχεία) μικρής κλίμακας. Σύμφωνα με αναφορά του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ΔΟΕ), ο κίνδυνος θανατηφόρου ατυχήματος στα μικρά μεταλλεία ορισμένων αναπτυσσόμενων χωρών είναι μέχρι και 90 φορές μεγαλύτερος από αυτόν στα μεταλλεία των αναπτυγμένων χωρών».