Ξαφνικά δεν έχω καμιά όρεξη να ασχοληθώ ούτε με τους antigold, ούτε με την προπαγάνδα του Φωτόπουλου στην Εφημερίδα των Συντακτών, ούτε με τις μπουρδολογίες ομοτίμων και μη, ούτε με άχρηστους δημοτικούς άρχοντες, ούτε με αναξιόπιστους δημόσιους λειτουργούς, ούτε με ψεύτες πολιτικούς…

Σήμερα από το προσκλητήριο θα λείπουν πολλοί… Πάνω από 75… Και αύριο φοβάμαι περισσότεροι…

Και τι να πεις; Να αρχίσεις να αναζητάς ευθύνες; Ε, και; Θα γυρίσουν πίσω τα παιδιά, οι γονείς, οι παππούδες και γιαγιάδες, όλοι οι αδικοχαμένοι; Να ζητήσω κι εγώ «αγανακτισμένος» να παραιτηθεί ο τάδε και ο δείνα; Ποιο το όφελος; Θα γυρίσει κανένα από τα θύματα πίσω;

Κάτι τέτοιες ώρες αναδεικνύεται η ματαιότητα… Η ματαιότητα του μικρόκοσμου που έχουμε εγκλωβιστεί και στριφογυρίζουμε και συστρεφόμαστε σαν σκουλήκια στο λαγούμι μας, χωρίς να μπορούμε να βγούμε στην επιφάνεια. Ναι και για εμάς μιλάω, εδώ στην ΒΑ Χαλκιδική… Κι εμείς έχουμε δημιουργήσει το δικό μας οικοσύστημα, με τα μικροσυμφέροντα, το μίση και τις έριδες, και πολλοί ζουν και αναπνέουν από αυτό… Αν τους το κόψεις θα χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους… Θα εξαφανιστούν, θα μαραζώσουν…

Αλλά ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ… Σε λίγες μέρες, άντε εβδομάδες θα έχει επέλθει η επιλεκτική λήθη… Εξ’ άλλου το Μάτι και η Ραφήνα είναι μακριά… Θα ξαναγυρίσουμε στα καθ΄ ημάς… Τα καθημερινά… τη ρουτίνα μας… Να κατηγορεί ο ένας τον άλλο και να αλληλοβριζόμαστε… Εξάλλου, αυτό δεν κάνουμε καμιά δεκαριά-δεκαπενταριά χρόνια τώρα;

Μέχρι να γίνει αυτό, μέχρι να επανέλθει η… «ομαλότητα» και να εκπνεύσει το «τριήμερον εθνικόν πένθος», προλαβαίνω να πω ένα… ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει, συνάνθρωποι… Εσείς άδικα πήγατε… Ποτέ ξανά…